Bu kitabın ərsəyə gəlməsində əməyi keçən hər kəsə minnətdaram. Əsasən də mənə daim dəstək olan dostlarıma

- 36 - 

 

-Cavid? Mə... (öskürək imkan vermir)... Mənə nağıl danış... 

-Nə? Nə nağıl,ay Alik? 

-Nə istəyirsən danış. Nağıl, hekayə...Danış, mən də yatım... 

-Yaxşı, dayan bir yadıma salım nəsə...Aha...Deməli belə... 

  Cavid nağılı danışıb bitirdi... 

Alikdən səs çıxmırdı. Başını bürc divarına söykəyib, yuxulamışdı. 

  Danışıq,  təcili  yardım  sirenalarının  səsinə  oyandı.  Nə  baş  verdiyini  anlamırdı. 

Camaat  təəcüblə  ona  baxırdı.  Alik  tərəfə  çöndü...Alikin  üzünü  örtmüş,  xərəyə 

qoyurdular.  Ölmüşdü  Alik...Yerdə  gecədən  qara  qarışmış  qanlı  tüfürcəklər 

görünürdü.  Ölmüşdü  Alik...Ümüdsüzlükdə  közərən  sonuncu  ümüdlə  bərabər 

ölmüşdü. Cavid indi boş idi. Kimsə ölü sükut çökdürmüşdü mənzərəyə. Heç nə 

eşitmirdi  Cavid.  Ona  yanaşıb  nəsə  soruşurdular.  Çiyninə  toxunub  elə  hey  nəsə 

soruşdular...Aliki  təcili  yardım  maşınına  qoyurdular...Hava  qaraldı.  Qara  qar 

yağırdı. Cavid artıq kadrları da itirirdi. İnsanlar bir-bir yoxa çıxırdılar. Beyninin 

zülmətində sonuncu insan yoxa çıxanda oturaq vəziyyətdən yanı üstə düşdü...  

 

*** 

 

  Bazar günü olduğundan iş günü deyildi.Bütün həftə boyu yığılan yorğunluğunu 

bu  gün  dincəlməklə  atmaq  arzusunda  idi  Toğrul.  İş  yoldaşları  Rəşad  və  Azər 

srağagündən icazə alıb rayona getmişdilər. Azərin atası, Rəşadın əmisi olan Sabir 

kişinin  rəhmətə  getmişdi.  Nəriman  da,  dünən  işdən  bir  başa  dayısı  gilə 

getmişdi...Rahat  yatması  üçün  Toğrula  heç  nə  mane  olmurdu,  amma  qapının 

döyülməsi  heç  yerinə  düşmədi...Əsəbi  halda  yerindən  qalxıb  ürəyində  qapı 

arxasındakı şəxsi söyə-söyə, kimin ola biləcəyini tapmağa çalışdı. 

---

- 37 - 

 

"Azərlə  Rəşad  ola  bilməz.  Nəriman  da  gəlməyəcək  bu  gün.  Başqa  kim  ola 

bilərki?!" 

 Qapını açıb,Günayı görəndə çaşdı. 

-Salam. 

-Salam... 

-Toğrul sizsiniz? 

-Bəli,mənəm... 

-Bizim borcumuzu siz ödəmisiz dükana və... 

  Toğrul  söhbətin  nə  yerdə  olduğunu  anlayıb,  cəld  Günayın  cümləsini  yarıda 

kəsib, öz hazırladığı cümlələri anlatmağa çalışdı... 

-Dükançı qadının o dəfəki hərəkəti təsir etdi. 

Kim olsaydı mənim yerimə eyni atdımı atardı. 

Nə vaxt olar qaytararsız. 

Sizi anladığım üçün elə etdim.Başqa ağlınıza heç nə gətirməyin. 

Toğrulun uzun-uzadı anlatdıqlarından ən məntiqli cümlələr bunlar idi...Günay isə 

təmkinlə qulaq asırdı. 

-Yenə deyirəm,bunu sırf insanlıq naminə etdim.Səhv anlamağınızı istəmirəm... 

  Sözünü  qurtaran  Toğrul  ümüdlə  gözünü  Günayın  dodaqlarından  çıxacaq  sözə 

dikdi.Günay isə gülümsəyib düz Toğrulun gözünün içinə baxaraq dedi: 

-Səhv anlamamışam, amma siz anlatdığınıza da inanmıram. 

-Necə yəni? 

-Dürüst olun. Yəni mən uşaq deyiləm.  

---

- 38 - 

 

  Günlərdi  məni  izləyən  şəxsin  hansısa  bəhanə  ilə  yaxınlaşmasını  gözləyirdim. 

Gözəl  və  məntiqli  bəhanə  tapmısız.  Görün  bir  necə  bəhanədir  ki,  mən  özüm  öz 

ayağımla gəlmişəm sizə... 

  Günayın kinayəli təbəssümü fonunda atdığı oxların hədəfi olan Toğrulun dili söz 

tutmurdu. Əslində bəhanə deyildi, amma lap əslində bəhanə idi. Maraqlı paradoks 

idi...Toğrul  başını  aşağı  əyib  gülürdü.  Günayın  bu  cür  dilli-dilavər  təsəvvür 

etməmişdi axı...Günay da gülürdü məğrur simasıyla. 

-Adımın Toğrul olduğunu hardan bildiz? 

-Çimnaz dedi. 

-Çimnaz kimdi? 

-Dükançı qadın...Bizim borcumuzu ödədiyiniz qadın. 

-Hmm adımı hardan bilir görəsən? 

-Onun bilmədiyi şeyə qurd düşər... 

-Anlaşıldı artıq...(Hər ikisi gülür) 

-Tez  bir  zamanda  pulunuzu  qaytaracağam.  Xahiş  edirəm  qardaşım  bilməsin. 

Özüm qaytaracağam, mütləq, arxayın olun. 

-O nə sözdü, əlbətdə. Deyərdim qalsın, qaytarmasazda olar... 

-Yox! Dedim axı qaytaracağam, tezliklə. 

-Oldu...Necə istəyirsiz. 

-Yaxşı, mən daha gedim...Sağ olun, çox sağ olun Toğrul bəy. 

-Qapı ağzında...Heç yaxşı olmadı... 

-Narahat olmayın, yaxşı oldu. 

-Onda hələlik, uğurlu gün sizə. 

---

- 39 - 

 

-Adım Günaydı, bilməmiş olmazsınız yəqin ki... 

-Öz ağzınızdan eşitmək xoş oldu. 

-Hələlik Toğrul... 

-Sağ-salamat. 

  Qapını bağlamadan Günayı nəzərləriylə yola saldı pillələrə...Dözmədi... 

-Günay? 

Pilləkanları düşən Günay təəcüblə başını qaldırıb Toğrula baxdı. 

-Bəli? 

Toğrul pillələri enib Günaya yaxınlaşdı.Düz gözlərinin içinə baxdı... 

-Günay...Görüşə bilərik? 

-Niyə? 

-Bəhanə tapmıram indi...  

-Yox! 

-Yox deməyin... 

-Yaxşı, onda xeyr, salamat qalın, getdim. 

  Toğrul  əl  çəkmək  niyyətində  deyildi.  Günayın  öz  ayağıyla  ona  gəlməsi  onu 

ürəkləndirmişdi. Elə gün olurdu ki, heç işə də getmirdi. Ya da gedib bir bəhanə ilə 

icazə alıb evə gələrdi, Günayı görsün deyə. Günayı səhərlər qardaşı yola salsa da, 

günortadan  sonra  həmişə  evə  tək  gələrdi.  Bu  da  Toğrula  bəhanə  olmuşdu.  Son 

günlər bəhanələr həyatında ən başda duran anlamlardan idi  Toğrul  üçün. Dəyib-

dolaşıb  bəhanəyə  rastlayırdı.  Bəhanələrdən  ən  mühümlü  olanlar  Günayın 

diqqətini  qazanmaq  üçün  edilənlər  idi.  Günay  isə  ərimək  bilmirdi  ki,  bilmirdi. 

Toğrul isə təslim olmağı düşünmədən məqsədindən heç cür əl çəkmək istəmirdi. 

---

- 40 - 

 

  İşdə  Tahirlə  sözləşmişdi.  İcazəsiz  filansız  işdən  çıxıb,  evə  gəlmişdi.  İndi  də 

blokun  ağzında  durub  yola  baxırdı.  Günayın  gedib-qayıtdığı  yola...Yenə  onu 

gözləyirdi. Fikirlərini bir yerə toplayıb yenə yaxınlaşmağa qərar vermişdi. 

  Günay  göründü...Başı  aşağı  halda  çevik  atdımlarla  bloka  yaxınlaşırdı.  Toğrulu 

görüb  gülümsəyib  salamlaşdı.  Pilləkanları  çıxmaq  istəyəndə  Toğrul  qolundan 

tutdu.Günay  diksinib  Toğrula  tərəf  baxdı.  Toğrul  qızın  əlini  buraxmadan  "Gəl 

qorxma"- deyə pıçıldadı. 

  Beşinci mərtəbəyə, ordan çardağa, ordan dama qalxdılar. Günay heç nə demədən 

Toğrulun  nə  istədiyini tapmağa  çalışırdı...Damdan  açılan  mənzərə  gözəl  olmasa 

da,  evlərə,  insanlara  yuxarıdan  baxmaq  çox  maraqlı  idi.  Yarımçıq  bir  kirəmit, 

butulkalar, antenalarla dolu idi dam. Toğrul damın bir kənarında dayandı. Günay 

astadan soruşdu: 

-Niyə qalxdıq bura, Toğrul?   

Toğrul dərindən nəfəs alıb üzünü Günaya tutub dedi: 

-Söz ver ki, sona kimi qulaq asacaqsan, sözümü kəsmədən. 

-Söz verirəm Toğrul, buyur danış... 

 

Toğrulun dedikləri... 

-Anarın "Beş mərtəbəli evin altıncı mərtəbəsi" romanı yeganə oxuduğum kitabdı. 

Bu o demək deyil ki, kitab oxumağı sevmirəm...Yox, sevirəm. Sadəcə oxumuram. 

Hər kitab təsiretmə gücünə, məğzinə görə fərqlidi. Oxucu yeni kitab oxumayınca, 

oxuduğu  son  kitabın  təsirində  qalır.  Məhz  buna  görə  mən  ilk  oxuduğum  və  ilk 

sevdiyim  əsərə  xəyanət  edə  bilməmişəm.  O  romandan  sonra  bir  çox  kitabları 

yarıya  kimi  oxumuşam.  Niyə  yarıya  qədər?    Təsir  altına  düşməyim  deyənə. 

Həmin  kitabları  oxuyanlar  mənə  danışırlar  yarıdan  sonra  nələrin  baş  verdiyini, 

epiloqu  və  artıq  oxumuş  kimi  oluram  təsir  altına  düşmədən.  Həmin  roman 

sevgidən  bəhs  edir.  Əbədi,  əlçatmaz  sevgidən.  Bəlkə  də  oxumusan  ,bilmirəm. 

---