Bu "Nağıllar" kitabının digər nağıllar kitabından fəqrli gözəl cəhəti
Yüklə 496,42 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Ey Həbib, ürəyindən qara qan axır. Yaxın çadırdakı qızının dərdi səni yaşamağa qoymur. O, kor, lal - kar və axsaqdır. Dua edib xəstəliyin dəfini diləyirsən. İndicə get onun yanına.
Həbib qızının çadırına gələndə gördü ki, qız sevinclə qaça - qaça atasının yanına gəlir. Onun gözləri açılmış, gülür, danışır, həm də eşidirdi. Hətta ayağındakı axsaqlıq da keçmişdi. Bu möcüzə idi. Bundan sonra Həbib ondan daha b
ir möcüzə göstərməyi xahiş etdi.
Məhəmməd duaya başladı. Sonra isə çox qəribə, görünməmiş bir möcüzə baş verdi. Ətrafa qaranıq çökdü. Məhəmməd əllərini göyə qaldırdı. Camaat tamaşaya durmuşdu. Birdən hamının gözü qarşısında sanki ay bir anlığa iki ye rə bölündü və sonra təzədən bitişib bütövləşdi.
Həmin gündən Həbib -ibn-Malik hakimlik etdiyi camaata tapşırdı ki, bir kəs Məhəmmədin Peyğəmbərliyinə
şübhə etməsin. Özü də Məhəmmədə səcdə eləməyə başladı, tərəfdarlarını da bu yola çağırdı.
Məhəmməd çox insanpərvər idi. Onun nəyi vardısa tanıdığı - tanımadığı adamlarla bölüşməyə hazır idi. Ondan kömək istəyənlərə var qüvvəsi ilə kömək edirdi. İnsanları fitnə - fəsaddan, düşmənçilikdən, qan -qadadan uzaq olmağa çağırırdı.
Məhəmməd öz dərin zəkası və bacarığı
ilə Mədinəlilərlə Məkkəlilər arasında illərlə sürən müharibənin qurtarmasına nail oldu.
Sonra o, bütün Məkkəliləri namaza çağırdı. Bütün Məkkə əhli namaza gəldi. Məkkə əhalisi İslamı qəbul elədi. Məhəmməd çoxdan bu günü gözləyirdi. Məhəmmədin düşmənləri, əleyhidarları, günahı olanlar
ondan bağışlanmalarını xahiş etdilər. Məhəmməd onların hamısını bağışladı.
Məhəmmədin ən qatı düşməni, daima ona mane olan, dəfələrlə onu öldürməyə cəhd göstərmiş əmisi Əbu Süfyan qardaşı oğlunun alicənablığı qarşısında xəcalət çəkdi. Bu qədər pisliyin müqabilində Məhəmməd onu əfv edirdi. Əbu Süfyan inandı ki, İslam dini həqiqətən gözəldir, insanlara nəciblik, xeyirxahlıq, mərhəmət hissləri aşılayır. Başqa cür ola da bilməzdi. Çünki onun yaradıcısı Məhəmməd məhz belə insan idi. Əbu Süfyan tərəfdarları ilə birgə İslamı qəbul etdi.
Məhəmməd deyirdi: «Allah təkdir. Allahdan başqa allah yoxdur. Onun kərəmi böyükdür. Allah qarşısında hamı bərabərdir. Biz hamımız Adəmin övladlarıyıq, qardaşıq».
Məhəmmədin sağlığında elədiklərini ölümündən sonra onun insanlara qoyub getdiyi İslam və Quran eləməliydi.
O, arzusuna çatdı. Böyük bir İslam dünyasını yarada bildi. Quranı nəinki müsəlmanlar, başqa dindən olanlar da sevdi. Onu öz dillərinə çevirib oxudular, bəhrələndilər.
«Girdiyin hər evə Əssəlam - əleyküm, deməyi unutma, bu amanda olasan, deməkdir. Çünki dünyada ən gözəl şey əmin - amanlıqdır». Bizim bu gün də sevdiyimiz, nuruna, möcüzəsinə inandığımız, cəmi müsəlmanlara Müqəddəs Quran vermiş Məhəmməd Peyğəmbərimiz belə deyirdi. O vaxtdan da Quran cəmi insanlara ən qiymətli hədiyyə oldu.
Hekayətimiz də başa çatdı, qoy o Müqəddəs kitab əlimizdən, Məhəmməd Peyğəmbərin nuru isə üstümüzdən əskik olmasın! Sənin də, mənim də, bütün canlı və cansız nə varsa, onların da!!!
İgid oğlan haqqında nağıl
Biri var idi, biri yox idi, min il bundan qabaq Ərdəbil adlı məmləkətin Bilalabad kəndində Həsən adlı yetim bir oğlan var idi.
Uşaq vaxtından yetim qalmış Həsən varlıların mal-
qarasını otarmaqla dolanardı. O, mal - qara otaranda da vaxtını hədər keçirməz, daşların üstündə öz- özünə yazı - pozu öyrənərdi. Vaxt tapan kimi isə sənətkar yanında sənət öyrənər, pəhləvanların yanında döyüşüb, məşq edərdi. Dağları - daşları gəzib mal-qara otaranda qarşısına çıxan ağır daşları qaldırıb, qollarını möhkəmləndirərdi.
Artıq 18 yaşına çatanda Həsən ağıllı bir cavan olmuş, qolu zorlu bir pəhləvana dönmüşdü. Yarış zamanı yaşıdlarından heç kəs onun arxasını yerə vura bilmirdi.
Amma Həsənin böyük bir dərdi var idi. Artıq neçə illərdi ki, onun obasını tutmuş ərəblər hər yanda ağalıq edir, heç kimi saymırdılar.
Bərəktli torpaqlar ərəb atlarının tapdağına çevrilmişdi. Qadınlar, uşaqlar qolubağlı qul kimi qürbətə aparılırdı. Anaların ah -n aləsi göyə ucalmışdı. İgidlər dağlarda məskən salmışdılar.
Vətəni qorumaq üçün igidlər silaha sarılır, qüvvətli əllər qılıncı qına qoymurdular.
Çox kobud və amansız olan ərəb işğalçıları hər yanda camaata zülm edirdilər. Özləri isə kef edir, yerli camaatı qul kimi işlədir, istədikləri qızı - qadını elçisiz-
sorğusuz özlərinə arvad edirdilər. Vəhşiləşmiş ərəblər on iki, on üç yaşlı qızların göz yaşlarına məhəl qoymur, xoşlarına gələnini götürüb qaçırdılar. Valideynlər qorxudan qızlarını gizlədir, bayır - bacağa çıxmağa qoymurdular.
Acgöz ərəblər istədikləri torpaqları yerlilərin əlindən alır, etiraz edənlərə isə işgəncə verirdilər.
Camaat ərəblərin zülmündən cana doysa da səsini çıxara bilmirdi. Nəinki Həsən, bütün yerlilər ərəb işğalçılarına
nifrət edirdilər.
Həmin dövrdə Cavidan adlı bir pəhləvan vardı. O, işğalçı ərəbləri vətənlərindən qovmaq üçün başına dəstə toplayıb, dağlara çəkilmişdi. Onlara xürrəmilər deyirdilər.
Zülmdən bezara gəlmiş camaat gəlib həmin dəstəyə qoşulur, buna görə də xürrəmilərin sayı günü - gündən çoxalırdı.
Həsən bir gün ən yaxın
qonşusu Səhl ibn Sumbata və ən yaxın dostu Əli ibn Hişama dedi:
Yüklə 496,42 Kb. Dostları ilə paylaş:
|