Bu "Nağıllar" kitabının digər nağıllar kitabından fəqrli gözəl cəhəti

     

Amma hər dəfə uşağın sözünə gülüşən məhəllə kişiləri, cavanları bu dəfə 

gülmədilər. Hamısı birdən qalxıb Nərgizgilin həyətinə getdilər.

  

    

Nərgiz sürüyə

-

sürüyə Mustafanı darvazadan bayıra salmışdı.

 

     Bu 

vaxt  məhəllənin  ağsaqqalı  Nərgizə  yaxınlaşdı.  Mustafa  ilə  nəyə  görə 

savaşdığını soruşdu. Qız kişinin yaramaz hərəkətlərini ağsaqqala danışdı.

 

     

Ağsaqqal üzünü cavanlara tutdu:

 

     -

Cavanlar, Dərcuyə məhəlləsinin namus qisasını bu binamusda qoymayın!

 

      

Cavanların səsi aləmi götürdü:

 

     -

Haydı, namus qisasına! Haydı!

 

    

Mustafa özünə təzə gəlmişdi ki, cavanların təpiyi altına düşdü.

  

      

Allhqulu bəyə

  

xəbər çatdı ki, onun mulazimini öldürüblər. Darğa təzədən 

Dərcuyə məhəlləsinə bir neçə mulazim göndərdi. Allahqulu bəyin zülmündən 

və vergi verməkdən cana doymuş məhəllə dəliqanlıları onları da öldürdülər.

 

      

Bundan  xəbər  tutan  Təhmasib  şah  həmin  məhəlləyə  qoşun  göndərdi. 

Vergi  zülmündən  cana  doymuş  bütün  təbrizlilər  xəbəri  eşidən  kimi  üsyana 

qal

xdılar.

 

     

Təhmasib  şah  səhvini  başa  düşdü.  Həmin  gündən  sənətkarlıq  və  divan 

vergisini ləğv elədi. Təbrizlilərin canı vergi verməkdən qurtardı.

 

      

Bundan  sonra  Dərcuyə  məhəlləsinin  ən  igid  oğlanı  Nərgizə  elçi  düşdü. 

Yeddi gün, yeddi gecə toy eyləyib Nərgizi gəlin apardılar.

 

      

Bu xəbəri eşidən balaca Həbib «sevdiyi qızı» başqasına verdiklərinə görə 

hamıdan küsdü. «Nisanlımı başqasına əyə veymisiz» deyib, yeməkdən imtina 

elədi. Nə qədər elədilər, yemədi. İki gün ac qaldı ki, ölsün.

 

     

Onu  Nərgizin

 

yanına  apardılar.  Qız  onu  bağrına  basıb  öpdü.  Həbibin 

sevindiyindən kin

-

küdurəti yadından çıxdı. İştəhası açıldı. Doyunca yedi. Hamı 

yedi-

içdi arzusuna çatdı, biz də səninlə arzu

-

muradımıza çataq!

    

 

 

 

Ən qiymətli hədiyyə

 

 

(Nağıl)

 

         

Qədim  zamanlarda

 

Əbdül  Mütəllib  adlı  böyük  hörmət  və  ehtiram  sahibi 

olan  bir  kişi  vardı.  O,  Məkkə  məmləkətinin  hakimi  idi.  Məmləkətin  bütün 

qəbilələri onun hakimliyindən razı idilər.

 

     

Əbdül  Mütəllibin  on  iki  oğlu  var  idi.  Qardaşların  içində  Əbdullah

  

dərin 

zəkası ilə seçilər, qardaşlarından fərqlənərdi.

 

     

Əbdullah öz qəbiləsindən Aminə adlı bir qızı sevirdi. Aminənin 

 

də ondan 

xoşu  gəlirdi.  Amma  Aminənin  hələ  ərə  getmək  vaxtı  deyildi  deyə,  böyüklər 

onların evlənməyinə icazə vermirdilər.

 

      

Vaxt  yetişdi,  vədə  tamam  oldu,  böyüklər  Əbdullahın  Aminəni  almasına 

xeyir-

dua  verdilər.  Toy  oldu.  Nə  vaxtdan  bir

-

birlərinə  həsrət  qalmış  cavanlar 

qovuşdular.

    

---

      

Bu  sevinc  çox  da  uzun  sürmədi.  Əbdül  Mütəllib  neçə  vaxtdan  bəri 

oğlanlarını Suriyaya səfərə hazırlayırdı. Toydan bir az sonra Əbdullah cavan, 

sevgili  

arvadından ayrılıb səfərə çıxmalı oldu.

  

      

Aminə cavan ərini uzaq səfərə yola saldı.

 

       

Bir  müddət  sonra  Yəmənin  Həbəş  hökmdarı  Əbrəhə  böyük  bir  ordu  ilə 

 

Məkkəyə daxil oldu. O, Kəbəni yerlə

-

yeksan etmək fikrindəydi.

 

      

Əbrəhənin  nəhəng  ordusunda  əsgər  və  dəvələrdən  başqa  çoxlu  fil  də 

vardı.  Ərəblər  o  vaxtadək  fil  görməmişdilər.  Buna  görə  də  bərk  qorxuya 

düşdülər. Qorxularından üzüqoylu qalıb döyüşə girmədilər.

 

     

Xəbəri eşidən qocalar, qadınlar, uşaqlar

 ev-

eşiklərini

  

atıb üz tutdular qaçıb 

canlarını qurtarmağa.

 

     

Həmin vaxt Aminə hamilə idi. Uşağın olmağına az qalırdı. Aminə də istədi 

başqaları  kimi  qaçsın.  Yıxıldı  yerə,  ağır  olduğundan  qaça  bilmədi.  Qarnını 

qucaqlayıb ağladı:

 

     -

Məni bağışla Əbdullah, övladımızı qoruya bilmədim! 

    

     

Aminə  bunu  demişdi  ki,  birdən  düşmənlərin  başlarının  üstündə  qəribə, 

ecazkar quşlar göründü. Quşlar Əbrəhənin döyüşçülərinin başları üstünə xırda 

daşlar  yağdırmağa  başladılar.  Torpağa  dəyən  daşlar  alışıb

-

yanır,  ət

rafa 

dəhşətli bir xəstəlik yayılırdı.

 

     

Bundan sonra Əbrəhə və onun ordusu məhv oldu. Məkkəlilər bu möcüzəyə 

mat qaldılar, sevincək evlərinə qayıtdılar.

 

     

Bu hadisədən əlli beş gün sonra Aminə doğdu. Onun

  

oğlu oldu.

 

     

Qasid uşağın babasının yanına qaçıb ona şad xəbər dedi. Əbdül Mütəllib 

uşağın adını Məhəmməd qoydu. O, gəlininin arzusunu yerinə yetirdi. Aminəyə 

yuxuda əyan olmuşdu ki, uşağın adını Məhəmməd qoysun.

 

      

Bir  müddət  sonra  geri  qayıdarkən  yolda  möhkəm  xəstələnən  Əbdullah 

doğulduğu oğlunu görməmiş dünyasını dəyişdi.

 

     

Xəbəri eşidən Aminə də sevimli ərinin qara xəbərindən xəstələnib yatağa 

düşdü.

 

    

O  vaxtkı  ərəb  kübar  qadınları  kimi  Aminə  də  uşağa  qulluq  eləmək  üçün 

dayə tutdu. Dayənin adı Həlimə idi.

 

     

Dayə  Məhəmmədi  özü  ilə  kəndə  apardı  ki,  uşaq  təmiz  havada,  təbiətin 

qoynunda böyüsün. Həlimənin ailəsi çox yoxsul idi. Tezliklə Həlimə hiss elədi 

ki,  Məhəmmədin  gəlişi  ilə  evlərində  xeyir

-

bərəkət  artıb.  Hətta  keçiləri  də 

kökəlib əvvəlkindən çox süd verməyə başlayıb. Həlimə ərinə

 dedi: 

     -

Bu uşağın qədəmi çox uğurludur!

 

     -

Mən bunu sənə çoxdan demək istəyirdim, 

- 

dedi əri.

 

    

Təbiətən  həssas,  diqqətli  və  dinc  olan  Məhəmməd  hərdən  qoyun 

otaranlarla çölə gedər, açıq havada oturub Böyük Yaradan haqda fikirləşərdi.

 

     

Həlimənin üç oğlu vardı. Bir dəfə oğlanlar qoyunları otarmağa aparanda iki 

ağ,  qanadlı  məxluq  Məhəmmədə  yaxınlaşdı.  Uşaqlar  bərk  qorxdular,  evə 

qaçıb əhvalatı analarına danışdılar.

 

      «Onlar kim idi? 

–

 

narahat olmuş Həlimə Məhəmməddən soruşdu. 

- 

Sənə 

heç bir x

ətər toxundurmadılar ki, incitmədilər ki, səni?»

  

      «Yox,  yox,  - 

Məhəmməd cavab verdi, 

- 

onlar mələklər idi. Mənim qəlbimi 

nurla doldurmağa gəlmişdilər».

 

---