Bu "Nağıllar" kitabının digər nağıllar kitabından fəqrli gözəl cəhəti
Yüklə 496,42 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Niyə ağlayırsan, Səltənət nənə?
Nənə ağlaya - ağlaya başına gələnləri oğlana danışdı.
Nənənin başına gələnləri eşidən kimi Əhmədin bir anlığa dili tutuldu. Əlləri əsməyə başladı. Nənə başa düşə bilmədi ki, oğlana nə oldu, soruşdu:
-
Oğlum, özünə gəl, nə oldu sənə, bu hala düşdün? Nə dedim sənə ki, əllərin əsməyə başladı? Bəlkə meşədə mənim nəvələrimə rast olmusan, məndən gizlədirsən?
Əhməd dedi:
- Nənə, sənin çörəyə qonaq elədiyin küpəgirən qarı olub. Sən çox nahaq yerə onu həyətə çağırmısan, ona yaxşılıq eləmisən. Gözəl - göyçək, işlək nəvələrini ona göstərib, tərifləmisən.
Nənə bunları eşidəndə qorxuya düşdü, çığırıb ağlamağa başladı. Ağlaya - ağlaya da Əhməddən soruşdu: -
Qadan alım, bəs sən bunları hardan bilirsən? Hardan tanıyırsan o ifritəni?
Əhməd əllərini
açıb Səltənət nənəyə göstərdi: -
Bax, həmin ifritə dediyin qarı mənim əllərimi şikəst edib.
Nənə bir anlığa ağlamağını saxladı:
- Bala, əlin - ayağın, başın - gözün salamatdır, əqlin yerindədir, haranı şikəst eləyib küpəgirən qarı?
Əhməd də özünü saxlaya bilməyib ağladı. Toxdayan kimi
başına gələnləri nənəyə danışdı:
- Qulaq as, başıma gələnləri sənə danışım. Bir ay bundan əvvəl meşəyə odun yığmağa gəlmişdim. Təzəcə odun yığmağa başlamışdım ki, gördüm bir göy-
göz, böyük, əyri burunlu, bir dişli, saçı yoluq -yoluq, eybəcər bir
qarı deyinə - deyinə odun yığır. Fikirləşdim yəqin, qocadır, taqəti yoxdur işləsin, ona görə deyinir. Gəldim ona kömək edəm. Çoxlu odun yığdım. Yüklədim öz eşşəyimə, apardım düz komasına qədər.
Çatan kimi mənə «sağ ol», demək əvəzinə, əmr elədi ki, bu gündən mənim yanımda qalacaqsan, bütün işlərdə mənə kömək edəcəksən.
Düzü, qorxsam da qarıya dedim ki, sənin yanında heç vaxt qalmaram.
O isə mənə dedi:
- Qorxma, sənə pislik
eləmək üçün saxlamıram yanımda, istəyirəm mənə oğul olasan, mənə kömək eləyəsən. Mən də öz sehrlərimi, tilsimlərimi sənə öyrədim. İstəsən sehrli çubuğumu, sehrli darağımı, bir də sehrli pişiyimi sənə verərəm. Onlar sənin olsa, hamıdan güclü olarsan, hamıdan çox yaşayarsan. Mənim kimi üç yüz il yaşayarsan. Heyvanların, quşların dilini öyrədərəm sənə. Mənimlə qalsan, üçbaşlı əjdaha qulun olar, sənə baş əyər. İlanlar ətrafında dolaşar, əmrini gözləyərlər. Bütün canlılardan, cansızlardan güclü olarsan.
Küpəgirən qarının
danışığı məni lap qorxutdu. Tez evə qaçmaq istədim. Eşşəyimi də götürüb, yola düzəldim ki, geri qayıdım. Qarı hirsləndi, mənim arxamca qışqırdı:
-
Gücünü, qüvvəni əlindən aldım, get, peşman olanda qayıdıb gələrsən!
Mən qarıya inanmadım.
Bir az getmişdim ki, eşitdim qarının qəhqəhəsi meşəni götürüb. Çox maraqlıydı, görəsən, qarı nəyə gülürdü?
Qayıtdım, gizlincə bir kol dalından qarını pusmağa başladım. Nə görsəm yaxşıdır?
Gördüm qarı içi su ilə dolu, pıqqapıqla qaynayan bir qazanın içində oturub, qəhqəhə çəkə - çəkə çimir. Əlindəki qara pişiyi də basır qaynayan suyun içərisinə, çıxarır və deyir:
-Bitin- birən aləmi götürüb, çim, təmizlənsin.
Pişiyin miyoltusu da qarışmışdı küpəgirənin eybəcər qəhqəhəsinə.
Dəli küpəgirənin qəhqəhəsini eşitməyənə qədər qaçıb ordan
uzaqlaşdım. Gəldim odun qırdığım yerə. Yığdığım odunları eşşəyin belinə yükləmək istədim. Nə qədər elədimsə, əllərim odunları tutmadı. İstədim əllərimi ovam, bəlkə keyi açılsın. Əlim - əlimə yaxın gəlmədi.
Qorxdum, qışqırıb ağladım. Fikirləşdim bəlkə qorxmuşam, əllərim tutulub. Yaşlılardan eşitmişdim ki, qorxudan adamın başına hər iş gəlir. Tez evimizə getdim. Anam əliboş qayıtdığıma məyus oldu. Çünki mən evə odun gətirəndə, anam onları satır, çörək bişirməyə un alırdı.
Başıma gələnləri danışdım anama. İnanmadı mənə. Elə bildi ki, meşədə yatıb qorxmuşam. Məni mollaya, təbibə göstərib, onlardan mənə şəfa axtardı. Heç biri dərdimə çarə tapmadı. Əlim iş tutmadı ki, tutmadı.
İndi neçə gündü ki, meşədə küpəgirən qarının komasını axtarıram, tapmıram. Deyirəm, heç olmasa gedim
dilə tutum, bəlkə tilsimimi açdı.
Səltənət nənə oğlanın başına gələnləri eşidəndə dizinə, başına döydü. Oğlana yazığı gəldi. Nəvələrini də öz əli ilə küpəgirənə verdiyinə görə saçlarını yolub ağlamağa başladı. Oğlan güclə arvadı sakitləşdirdi:
- Səltənət nənə, gecənin bu vaxtında sən nəvələrivi tapa bilməyəcəksən. Gəl gedək, səhər gəlib axtararıq.
Nənə ağlaya - ağlaya dedi: -
Yox, onsuz da gecəni yata bilməyəcəyəm, yaşısı budu, qızları
axtarım. Tapa ram, taparam, tapmaram, qoy canavarlara yem olum. Mən ki, öz əllərimlə onları küpəgirən qarıya vermişəm, yaşamaq mənə haramdır.
Oğlan dedi:
- Darıxma, Səltənət nənə, nəvələrini taparıq, qarını da məhv edərik. Mən isə səni tənha meşəyə buraxmaram. Sənnən gedirəm.
Onlar arabanı meşənin qırağında qoyub, meşəyə girdilər. Qaranlıqda küpəgirənin komasını axtarmağa başladılar. Ayı nəriltisi, canavar ulamağı, ilan fısıltısı eşitdilər, amma qorxmadılar. Səhər açılana qədər meşəni dolandı lar.
Komanı tapmadılar ki, tapmadılar.
Hava işıqlanan kimi bir cığıra rast oldular. Oğlan baxdı ki, cığıra arabir sünbüllər tökülüb. Sünbül hələ tam açmamışdı. Onu əlinə
götürmək istədi, götürə bilmədi.
- Nənə bura bax, - deyib, sünbülü nənəyə göstərdi.
Nənə sünbülü əlinə götürüb zülüm-
zülüm ağlamağa başladı, dedi:
- Bu tam açılmamış süsən - sünbüldür. Mənim nəvələrimin də adı Süsən və Sünbül idi. -
Bilirəm nənə. Elə ona görə də sünbülü sənə göstərdim. Görürsən, sünbüllər bir -birinin a rdınca yola səpələnib. Elə bil kimsə onu bilə - bilə yola düzüb. Gəlsənə, sünbüllərin izi ilə gedək, bəlkə ifritəni tapa bildik.
- Nə deyirəm, bala, gedək deyirsən, gedək, - nənə dedi. Yüklə 496,42 Kb. Dostları ilə paylaş:
|