Namiq Abbasov, Rəhim Həsənov
~ ~
198
məşşaşiyə adlanan Şərq peripatetikləri elmə yüksək qiymət
verməsi ilə fərqlənirdilər. İbn Sina və Bəhmənyarın
yaratdığı fəlsəfi dünyagörüşlə XI-XII əsrlərdə tərəqqi
dövrünü keçirən peripatetiklərin davamçıları yenə də
yaranmaqda idi. İbn Sina və Bəhmənyar kimi universal
zəka sahiblərindən sonra yaranmış boşluğu Nəsirəddin Tusi
kimi dahi bir insan doldura bilərdi.
Elmi irsinin böyüklüyü ilə tanınan Tusi yaşadığı dövr
ərzində və ondan sonra da belə «son filosof», «əllamə»,
«həkim», «ustad», «əsrin yeganəsi», «mühəqqiq», «üçüncü
müəllim», «xacə» və s. kimi yüzdən yuxarı ləqəblə
tanınmışdır. XIII əsrdə çoxlu sayda elm sahiblərinin Şərq
fəlsəfəsində iz buraxmasına baxmayaraq, dünya şöhrəti
qazanmış təbiətşünas filosof olan Tusi məhz bu ləqəblərə
layiq görülürdü.
Nəsirəddin Tusi yaşadığı dövr ərzində dini və dünyəvi
elmlərin tədqiqatını aparmış, müxtəlif məzmuna malik olan
əsərlər yazmışdır. Təkcə fəlsəfəyə aid deyil, müasiri olduğu
elmlərin hamısına gərgin əmək sərf edib, ensiklopedik
mahiyyət kəsb edən bir təlim meydana gətirmişdi. Bu
təkrarolumaz şəxsiyyətin fərqli mövzulara dair həsr etdiyi
yüzdən çox əsərlərinin oxşar cəhəti onların orjinallığı idi.
Özündən əvvəl yaşamış düşüncə sahiblərinin mütərəqqi
fikirlərini cəsarətlə müdafiə edib, onları fanatik dünya-
görüşlü fəqih-mütəkkəlimlərin hücumlarından qoruyur.
Təsadüfi deyildir ki, həmin dövrdə yaşamış hənbəli
məzhəbinin üləmaları Nəsirəddin Tusi fəlsəfəsində irəli
sürülən ideyaları inkar etməyə çalışmış, bu yolda özlərinin
məntiqsiz və dolaşıq tezislərindən istifadə etmişlər. Fanatik
ortodoksal alimlərdən İbn Təymiyyə, İbn Qəyyim və İbn
İmad Hənbəli öz əsərlərində Tusi fəlsəfəsini, onun elmi