“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu
–
www.kitabxana.net
–
Milli Virtual Kitabxana
166
bu fəzilət divarını vurub dağıtmaq istəyirdi. Onun nəzərində uğurlu cinsi əlaqə özü də üsyan idi.
Ehtiras-fikir cinayətidir. Əgər Ketrinin buzunu ehtirası ilə əridə bilsəydi, əgər bunu bacarsaydı,
arvadı olsa da, bir nəfəri şirnikləndirib Partiyanın yolundan azdırdığını düşünə bilərdi.
Hər şeyi mütləq sona qədər yazmaq lazım idi. Uinston yenə qələmi götürdü.
...lampanın işığını artırdım. Ona işıqda baxanda
Qaranlıqdan sonra lampanın zəif işığı elə bil hər tərəfi gur nura qərq etdi. Uinston qadına ilk dəfə
yalnız indi diqqətlə baxa bildi. Ona tərəf bir addım atıb dayandı. Ürəyində şəhvətlə qorxu biri-
birinə qarışmışdı. Bura gəlməklə necə böyük risk etdiyini başa düşürdü. Çox güman ki, içəridən
çıxan kimi patrullar tərəfindən saxlanacaq. Hətta bu dəqiqənin özündə qapının arxasında dayanıb
onu gözləmələri də mümkündür. Əgər heç bir iş görmədən küçəyə çıxsa, yenə də tutulacaq.
Hər şey olduğu kimi yazılmalıydı, hər şey olduğu kimi etiraf edilməliydi. Uinstonun lampa
işığında gördüyü qadın qoca idi. Sifətindəki boya o qədər qalın çəkilmişdi ki, sanki əl vursan,
köhnə divar suvağı kimi qopub töküləcəkdi. Saçında ağ şəridlər vardı. Ən böyük dəhşət isə ağzı
bir balaca açılanda ortaya çıxdı. Ağız yerinə sifətində balaca, qaranlıq kaha vardı. Qadının bircə
salamat dişi də qalmamışdı.
Uinston tələsik, yanı üstə yıxılan hərflərlə yazırdı:
...çox yaşlı olduğunu gördüm. Ən azı əlli yaşı vardı. Amma dayanmadım. Işimi görüb qurtardım.
Uinston yenə göz qapaqlarını əli ilə sıxdı. Budur, hər şeyi necə vardısa, elə də yazdı. Amma fərqi
yoxdur, heç nə dəyişmədi. Etiraf terapiyasının faydası olmadı. Indi gücü gəldikcə söyüş söymək
istəyi əvvəlkindən də qüvvətli idi.
VII fəsil
Əgər tək ümid varsa (Uinston yenə yazırdı), o da prollara olan ümiddir.
Əgər nicat yolu varsa, onu yalnız prollardan - dövlətin arxa qapısında küllənən, Okeaniya
əhalisinin səksən beş faizini təşkil edən qara kütlədən gözləmək lazımdır. Yalnız onların
içərisindən Partiyanı məhv etməyə qadir qüvvə yetişə bilər. Partiyanı daxildən devirmək qeyri-
mümkündür. Partiyanın düşmənlərinin (əgər həqiqətən də belələri varsa) bir araya gəlmək, hətta
bir-birlərini tanımaq imkanı yoxdur. Hətta əfsanəvi Qardaşlıq mövuddursa (bu da istisna deyil!),
onun üzvlərinin iki və ya üç adamdan artıq qruplar halında toplaşmaları imkansızdır. Onların
üsyanı-gözlərinin ifadəsi, səslərinin intonasiyasıdır. Ən yaxşı halda, təsadüfi pıçıldanmış bir
sözdür. Lakin prollar hansısa bir yolla öz güclərinə inansalar, daha gizli fəaliyyətə ehtiyac
qalmayacaq. Bədəninin bir titrəyişi ilə bütün milçəkləri qovan at kimi, onların da ayağa qalxıb
silkələnmələri kifayətdir. Əgər prollar istəsələr, günü sabah Partiyanın daşını daş üstündə
qoymazlar. Tez, ya gec, bunu mütləq başa düçəcəklər. Amma...
Uinston bir dəfə izdihamlı küçə ilə gedərkən yüzlərlə qadın səsinin bir-birinə qarışdığı
qulaqbatırıcı qışqırıqlar eşitdiytini yadına saldı. Qışqırıq qarşı tərəfdəki döngədən gəlirdi. Ətrafa
kilsə zəngi kimi həyəcan yayan hündür və şiddətli "Oh-o-o-o-ohh" fəryadında hiddət, ümidsizlik
və dəhşətli qəzəb birləşmişdi. Həmin an Uinston həyəcandan özünə yer tapmadı. "Başlandı!"-
deyə fikirləşdi. Qiyam! Nəhayət, prollar ayağa qalxdılar! Uinston sürətli addımlarla özünü
döngəyə çatdırdı. İki, bəlkə də üç yüz qadın bazar meydanındakı balaca dükanlardan birinin
qarşısına toplaşmışdı. Sifətləri batan gəminin sərnişinləri kimi yas və ələmlə dolu idi. Uinstonun
gözləri qarşısında ümidsizliyin birləşdirdiyi bu kütlə birdən-birə parçalanıb dəstələrə bölündü.
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu
–
www.kitabxana.net
–
Milli Virtual Kitabxana
167
Bazardakı kiçik dükanlardan hansındasa qalay qazançalar satılırdı. Miskin görkəmli, əyri-üyrü,
çürük tənəkə parçaları. Amma adamlar növbəyə dayanmışdılar. Çünki qab-qazan tapmaq həmişə
müşkül məsələ olmuşdu. Gözlənilmədən mal qurtardı. Hər tərəfdən sıxışdırılan, itələnən sonuncu
xoşbəxt alıcılar qazançalarını sinələrinə sıxıb kütlənin arasından çıxmaq istəyirdilər. Bəxti
gətirməyənlər isə, dükanın ətrafına toplaşıb qışqıra-qışqıra dükançını malı tanışlıqla satmaqda,
piştaxta altında gizlətməkdə ittiham edirdilər. Qəflətən dəhşətli çığırtı qopdu. Birinin saçı
çiyinlərinə dağılmış iki gombul qadın eyni qazançanın qulplarından yapışıb hərəsi öz tərəfinə
çəkirdi. Bir müddət dartışandan sonra qulp saçı dağınıq qadının əlində qaldı. Uinston onlara
nifrətlə baxırdı. Amma az öncə bir neçə yüz boğazdan gələn qışqırtılarda necə qorxuducu
qüvvənin gizləndiyini də unutmurdu. Nədən onlar daha böyük istək naminə toplaşıb səslərini
belə yüksəltməsinlər?
Uinston fikirlərini kağıza köçürdü:
Onlar şüurlu olmayana qədər üsyan etməyəcəklər. Üsyan etməsələr isə, heç vaxt şüurlu
olmayacaqlar.
Sözlərinin lap partiya dərsliklərindən götürülmüş ifdələrə oxşadığını düşündü. Partiya, təbii ki,
həmişə prolları əsarət zəncirindən qurtardığını bəyan edirdi. Inqilaba qədər kapitalistlərin
dəhşətli zülmü altında imişlər. Kapitalistlər onları söyüb-döyür, ac-susuz saxlayır, qadınları daş
kömür şaxtalarında işləməyə məcbur edir (yeri gəlmişkən, qadınlar yenə də şaxtalarda
işləyirdilər), uşaqları altı yaşından fabriklərə satırmışlar. Eyni zamanda ikifikirlilik təlimindən
çıxış edən Partiya həm də prolları öz təbiətləri etibarı ilə aşağı təbəqə sayır, bir neçə sadə
prinsipə əsaslanaraq, onları həmişə heyvan kimi itaətdə saxlamağın zəruriliyini bildirirdi.
Əslində, prollarla bağlı məlumatlar çox məhdud idi. Onları yaxından tanımağa xüsusi ehtiyac da
duyulmurdu. Işlədikləri və doğub törədikləri bütün müddət ərzində bu adamların hər hansı digər
fəaliyyətlərinə lüzum qalmırdı. Argentina düzənliklərindəki başlı-başına buraxılmış qaramal
sürüləri kimi, prollar da həmişə öz təbii həyat tərzlərinə qayıdır, ata-babalarının yolu ilə
gedirdilər. Onlar doğub-törəyir, çirkab içərisində boy atıb böyüyürdülər. On-on iki yaşında
işləməyə gedirdilər. Fiziki çiçəklənmə və seksual fəallıq dövrləri çox qısa çəkirdi. İyirmi yaşları
olanda evlənirdilər. Otuza çatanda artıq orta yaşlı adam təsiri bağışlayırdılar. Altmışa yetişəndə
isə milçək kimi qırılmağa başlayırdılar. Ağır fiziki əmək, ev və ailə qayğıları, qonum-qonşularla
fasiləsiz boğuşmalar, kino, futbol, pivə, ən başlıcası isə, qumar – məhdud dünyalarının sərhədləri
bunlarla məhdudlaşırdı. Prolları nəzarət altında saxlamaq çətin deyildi. Aralarında həmişə Fikir
Polisinin adamları dolaşırdı. Onlar saxta şayiələr yayır, təhlükəli görünən adamları göz altına alır
və aradan götürürdülər. Prolların Partiyanın ideologiyasına cəlb edilmələri ilə bağlı heç bir
təşəbbüs göstərilmirdi. Siyasətlə maraqlanmaları ümumən arzuedilməz sayılırdı. Onlardan tələb
olunan yeganə şey iş gününün uzadılması, yaxud ərzaq normasının azaldılması zamanı bəsit
vətənpərvərlik nümunəsi göstərmək idi. Hətta bəzən aralarında narazılıq yarananda da bunun heç
bir nəticəsi olmurdu. Çünki vahid ideya ətrafında birləşə bilmədiklərindən meydana çıxan
narazılıq xırda, ikinci dərəcəli məsələlərə yönəldilirdi. Böyük problemlər həmişə onların
diqqətindən kənarda qalırdı. Əksəriyyətinin mənzilində heç teleekran da yox idi. Adi polis
prollara çox az diqqət yetirirdi. Londonda cinayətkarlıq baş alıb gedirdi. Cinayətkarlar dövlət
içərisində dövlət qurmuşdular. Oğrular, quldurlar, fahişələr, narkotika alverçiləri, fırıldaq və
reketlə məşğul olanlar açıq-aşkar meydan sulayırdılar. Lakin bütün bu hallar yalnız prolların öz
arasında baş verdiyindən, Partiyanı o qədər də narahat etmirdi. Əxlaq məsələlərində onlara ata-
baba qaydaları ilə yaşamağa izin verilirdi. Partiya üzvlərinə tətbiq olunan seksual
məhdudiyyətlərin prollara heç bir dəxli yox idi. Əxlaqsız həyat tərzinə görə onları
cəzalandırmırdılar. Boşanmalarına icazə verilirdi. Dinə ciddi meyl və maraq göstərsəydilər,
yəqin, ibadət niyyətləri də etirazla qarşılanmazdı. Bir sözlə, onlar hər cür şübhənin fövqündə
dayanırdılar. Partiya şüarlarından birində deyildiyi kimi, "Prollar və heyvanlar azad idilər".