Camal Zeynaloğlu
Yüklə 1,18 Mb.
|
112
kəsilməyən atəşlərdən nə baş qaldırmaq, nə də geri tullanmaq mümkün deyildi. Çətin vəziyyət yaranmışdı. Akifi bu durumdan yalnız polkovnik çıxara bilərdi. Polkovnik gördü ki, sağ cinahdan Akifə tərəf iki düşmən yaxınlaşır. Onların məqsədini komandir dərhal anladı. Belə ki, o, dalbadal mücahidlərə tərəf iki qumbara atdı və Akifə bərkdən qışqırdı: - Zeynalov, indi tullan! Akif silahı və ratsiyanı götürüb yaranmış toz-dumandan istifadə edərək, yenidən geriyə, əvvəlki yerinə sıçradı. O, polkovnikin silahını özünə qaytardı. “Çox sağ ol, Zeynalov!” deyə komandir silahı əlinə alan kimi, əvvəlcə sola, sonra da sağ tərəfə dönərək atəş açdı. Akifi heyrət bürüdü. Onların xəbəri olmadan, iki tərəfdən onlara yaxınlaşan iki düşmən polkovnikin sərrast atəşi ilə yerə sərildi. Tərcüməçi-döyüşçü yarım saatdan bəri davam edən atəşdə Əfqan generalının heç bir səsi çıxmadığını və bircə dəfə də olsa atəş açmadığını görüb onun avtomat silahını əlindən aldı. O, generala qarşı bu hərəkəti həm də özlərinin təhlükəsizlik baxımından etdi. Akif ani olaraq düşündü ki, mücahidlərin onlara yaxınlaşdığını görüb, general arxadan onları vura bilər. Digər tərəfdən də onsuz da onların güllələri qurtarırdı. Generalın avtomat silahında isə düşmənlə vuruşmaq üçün hələ xeyli güllə vardı. Akiflə polkovnik avtomatdan tək-tək atırdılar. Polkovnikin atdığı boşa çıxmırdı. O, hər atəşlə bir düşmən vururdu. Mücahidlər mühasirə halqasını get-gedə daraltmağa başladılar. Polkovnik tam əmin idi ki, düşmənlər onları əsir götürmək istəyirlər. Akif və polkovnik hər biri əlinə yenə də qumbara götürərək, onlardan biri sağ tərəfdən gələn, digəri isə sol tərəfdən yaxınlaşan mücahidlərə tərəf atdı. Bu partlayışda da daha üç düşmən öldü. Artıq güllələr tükənmək üzrə idi, cəmi iki qumbara qalırdı. Akiflə komandir bir-birlərinə baxdılar. Bu səssiz baxışlarda hər şey anlaşılırdı. Yəni, indi bu son demək idimi?! Polkovnik Akifi tam anladığından dedi: 113
- Xeyr, Zeynalov, bu hələ son demək deyil! Bizim hələ daha bir şansımız var! - Polkovnik Alekseyeviç nəsə tapmış kimi ucadan qışqırdı. - Mən indi qırıcı bombardmançı təyyarələrə kordinatları verib, buranı bombalamalarını əmr edəcəyəm. - Yoldaş polkovnik, siz nə danışırsınız? Elə isə biz də həlak olacağıq! - Akif təəccüblə komandirinə baxdı. - Zeynalov, siz bu barədə narahat olmayın. Mən hər şeyi dəqiqliklə hesablayacağam. Bu bombardmanda bizə bir şey olmayacaq. - Polkovnik özünə əminliklə bildirdi. Polkovnik Alekseyeviç ratsiya vasitəsilə hərbi hissəylə əlaqə saxlayanda, oradakılar onların hələ də sağ qaldıqlarına heyrət etdilər. Çünki döyüşü qoyub geri qaçan 3-cü polkun əsgərləri hamının həlak
olduğunu hərbi
hissədə söyləyibmişlər. Sovet qırıcı bombardmançı təyyarələri artıq havaya qalxmışdılar, hansı ərazini bombardman edəcəkləri polkovnikin verdiyi kordinatlar da onların əlində idi. Beş dəqiqədən sonra qırıcılar onların başı üzərində fırlanırdı. Qırıcılar əvvəlcə bir dövrə vurdular, sonra polkovnik ratsiya ilə onlara, “Bombalayın!” deyə əmri verdi. Sonra polkovnik üzünü Akifə tutub dedi: - Zeynalov, bombardman sona çatana qədər başını daşın arxasından qaldırma! - Oldu, yoldaş polkovnik! - Akif əmrə tabe olduğunu bildirdi. Bu zaman qırıcılar aşağı şığıdılar. Bir-birinin ardınca ölümsaçan, dəhşətli partlayışlar eşidildi. Toz-dumandan ətraf görünməz oldu. O böyüklükdə sal daşlar, qayalar parçalanaraq yumuşaq torpağa çevrildi. Hər üç qırıcı bombalarını töküb qurtardıqdan sonra geri qayıtdılar. Aralığa ölüm sükutu çökdü. - Zeynalov, sağsanmı?! - deyə ilk olaraq polkovnik Akifi səslədi. - Hər şey qaydasındadır, yoldaş polkovnik! - Akif başını daşın arxasından qaldırıb cavab verdi. 114
Bombardman nəticəsində düşmənlərin əksəriyyəti məhv edilmişdi. Sağ qalanlar isə dağdakı mağaralardan qaçıb qurtulmuşdular. Qanlı döyüşdən sonra Əfqan diviziyasının komandanı, general Məhəmməd Fəqir, Sovet polkovniki Yevgeni Alekseyeviç və azərbaycanlı tərcüməçi-döyüşçü, leytenant Akif Zeynalov piyada hərbi hissəyə qayıdarkən yol boyu yanmaqda olan tanklar, BMP - lər və çoxsaylı yaralı əsgərlərlə qarşılaşdılar... Ertəsi gün hərbi hissənin divar qəzetində “Tərcüməçi- döyüşçü öz komandirini necə xilas etdi?” adlı yazı dərc edilmişdi. Bu yazı tərcüməçi, leytenant Akif Zeynalov haqqında idi. Yazının təşəbbüsçüsü polkovnik Yevgeni Alekseyeviç olmuşdu. Bundan sonra polkovnik azərbaycanlı döyüşçüyə dərhal “Qızıl Ulduz” verilməklə “Sovet İttifaqı Qəhrəmanı” adına layiq görülməsi üçün Moskvaya raport göndərdi. Amma təəssüflər olsun ki, Moskvada Müdafiə Nazirliyində özünə yuva salmış nankor erməni zabitləri azərbaycanlı oğlanın belə bir yüksək ada layiq görülməsini heç cür həzm edə bilməyib, buna paxıllıqla, qısqanclıqla yanaşaraq, hər vasitə ilə Akif Zeynalovun bu mükafatı almasına qəsdən maneçilik yaratdılar. Akif Zeynalovu “Qızıl Ulduz” əvəzinə, yenə də “İgidliyə görə medalı” ilə təltif etdilər. Polkovnik Yevgeni Alekseyeviç bunu eşidən kimi, bərk qəzəbləndi və növbəti məzuniyyətində Moskvaya gələrkən Müdafiə Nazirliyinə baş çəkdi. Polkovnik onun əsgərinə belə bir ad almasına mane olanların yanında ucadan dedi: - Siz həyatımı xilas edən, dəfələrlə ağır və çətin döyüşlərdə həmişə yanımda olan, mənimlə iki ildən artıq çiyin-çiyinə döyüşən bir qəhrəman gəncin bu ad almasına niyə razı olmadınız? Niyə “Qızıl Ulduzu” ona qıymadınız? Niyə bu adın Zeynalova verilməsinə bu qədər qısqanclıqla yanaşdınız?! Bu gün mən burada sizinlə söhbət edirəmsə, buna görə həyatımı ona borcluyam. Onun döyüşlərdə göstərdiyi şücaəti, igidliyi
Yüklə 1,18 Mb. Dostları ilə paylaş:
|