Camal Zeynaloğlu
Yüklə 1,18 Mb.
|
127
E S S E L Ə R 128
(Esse)
N ə qədər çalışsam da əlim sənə yetmir. Çünki indi sən məndən çox-çox uzaqlardasan. Elə bir yerdəsən ki, istəsəm də oraya gələ bilmərəm. Amma hər axşam yuxularıma gəlirsən. Nə yaxşı ki, yuxular var. Bu yuxularla təsəlli tapıram yenə... Son dəfə səninlə telefonda danışanda dedim ki, sənə bir sürprizim var, görüşəndə özün görəcəksən. Dedin ki, indi görüşməmiz hələlik mümkün deyil. Səbəbini sordum. “Qismət olsa, görüşəndə söylərəm” dedin. “Bəs nə vaxt görüşəcəyik biz? Səsində bir qəribəlik var, sanki öz səsin deyilmiş kimi,” deyə nigaran halda soruşdum. “Bu görüşün tarixi - günü, saatı bəlli deyildir hələ. O ki qaldı səsimə, səsim həmin səsdi, ancaq avazım dəyişib” gülərək dedin. “Amma ömrümdə ilk dəfədir ki, səni görməyə daha çox tələsirəm. Bu tələskənlik nədənsə əvvəlkilərə heç bənzəmir. İçimdə bir narahatlıq, bir sıxıntı, bir qorxu var” dedim. “Qorxu?! Sən ki heç nədən, heç kimdən heç bir zaman qorxmazdın. İndi bu qorxu hardan çıxdı belə?!” deyə soruşdun. “Səni həmişəlik itirəcəyimdən qorxuram!” dedim. “Yaxşı, deyəsən o, gəlir. Qapatmam lazımdır. Onu da deyim ki, bir aya kimi zəngimi gözləmə! Buralarda olmayacağam. Öpürəm, salamat qal!” dedin. “Əllərim əllərinə toxunmamışdı heç. İndi hardan çıxdı birdən-birə “öpürəm” kəlməsi deyə düşündüm... Bəli, bizi bir-birimizdən ayıran, bizim bir yerdə olmağımıza mane olan onun əri idi. O, Çin Səddi kimi aramızda dayanmışdı. İki sevən könül arasında çəkilən keçilməz bir sədd!
Qovuşmağımızın mümkünsüz olduğunu bilə-bilə, yenə də nəyəsə ümid bəsləyirdik. Sən indi sevmədiyin birisiylə ailə 129
həyatı yaşamağa məhkum olunmuş bir sevdalı, mən isə sevdiyi uğrunda canını fəda etməyə hazır olan bir aşiq... Bir ay tamam olan kimi, sənə zəng etdim. “Bu nömrəyə zəng çatmır” deyə operator bildirdi. Həmin gün axşama qədər hər yarım saatdan bir sənə zəng vurdum. Amma operatorun eyni cavabını eşitdim. Təlaşlandım. Axşam da zəng etdim. Amma yenə də eyni cavab... Ertəsi gün iş yerinə getdim. İş yoldaşından səni soruşdum. Qızın bir anda sifət rənginin necə dəyişdiyini gördüm. Təəccüblə üzümə baxıb: “Siz Arzunun nəyi olursunuz?” soruşdu. Heç bilmədim nə cavab verim. Qız bu sualdan tutulduğumu görüb dedi: “ Demək, xəbəriniz yoxdur!” - Nədən?! - həyəcanla soruşdum. - Arzunu on gün bundan öncə Türkiyədən gətirdilər. - Necə yəni Türkiyədən gətirdilər? Arzunun Türkiyədə nə işi vardı?! - Arzu boğazından “rak” olmuşdu. Burada əlac olmadı, ona görə də valideynləri onu Türkiyəyə apardılar. Ancaq təəssüf ki...
- Siz nə danışırsınız?! Bu ola bilməz! - bərkdən qışqırdım. Qulaqlarımda uğultu yarandı, beynimdə sanki ildırım çaxdı, ürəyim şiddətlə döyünməyə başladı, gözlərim önündə nəhəng dalğalar sal qayalara çırpılaraq çilik-çilik olurdu... Ayılanda başımın üzərində ağ xalatlı həkimi gördüm. - Qorxulu bir şey yoxdur. Sadəcə həyəcandan bayılmısınız. İstəsəniz, durub gedə bilərs i niz. Keçmiş olsun, - deyə həkim mənə təskinlik verdi. Demək, xəstə olduğunu məndən gizlədirmişsən. Hər şey yarımçıq qaldı. Nə acı taleyin varmış sənin! Ölüm üçün heyfsilənməzlər deyirlər. Amma mən sənin son gedişinə çox heyfsilənirəm. İlk dəfə səninlə görüşəndə , baxışlarında nədən bu qədər dalğınlıq, kədər, həsrət, intizar, məsumluq olduğunun səbəbini soruşdum. Sən cavabında: “Bu baxışlar nakam məhəbbətimin intizar, həsrət dolu baxışlarıdır” dedin. Elə o
130
zaman da mən sənin o, dalğın, kədərli, intizar dolu, məsum baxışlarına vuruldum. O gündən bəri sənin o qara gözlərinin əsirinə çevrildim. O, məsum, qara gözlərə bilmədən aşiq oldum. Amma bunu uzun zaman səndən gizlətdim. Bunu sənə söyləyə bilməzdim, çünki sən ərli bir qadın idin. Talelərlə bağlı yazılarımı oxuyandan sonra özün məni axtarıb tapmışdın. Sonra sən qovuşa bilmədiyin nakam sevgindən söz açdın mənə. Dedin ki, bunu nə vaxtsa qələmə alarsan. Mən də həmin gün sənin vüsalına yetmədiyin nakam məhəbbətin barədə yazacağıma söz vermişdim. Üstündən illər keçsə də, mən sözümə əməl edib, sənin nakam eşqini əbədiləşdirdim. Onu yazılı tarixə çevirdim. Əfsuslar olsun ki, sən bunu görə bilmədin. Amma narahat olma. Mən bu kitabı sənin məzarın üstünə qoyacağam... Sənin yoxluğuna heç cür inana bilmirəm. Bəs içimdəki boşluğu indi kim dolduracaq?! Səni belə tez itirdiyim üçün yanıb-yaxılıram. Özümə yer tapa bilmirəm. Bu geniş dünya dar gəlir mənə. Özümü məngənə arasında hiss edirəm. Sanki hər tərəfdən məni sıxırlar, nəfəsim çatmır, ürəyim çırpınır... Bəs bu sevginin adı nə? Səni sevdiyim üçün günahmı etdim?! “Ərli qadını sevmək günahdır” dedilər. Demək, sevgimizin adı “günah.” Sevmək, birisinə aşiq olmaq nə vaxtdan bəri günah hesab olundu?! Heç günah iş tutmaq istəmədim həyatda. Amma bu günahı etdim, bilərəkdən günaha batdım. Və sənə Məcnun tək aşiq oldum.
Bir dəfə: “Daha dözə bilmirəm. Yalan sevgidən, saxta davranışdan, riyakar səmimiyyətdən, saxta gülüşlərdən, saxta yaşamaqdan bezdim. Artıq özümü öldürmək istəyirəm. İnsanın bütün ömrü boyu maska ilə, sevmədiyi birisiylə, səni başa düşməyən, anlayış göstərməyən, məqsəd və məramı bəlli olmayan, duyğusuz, hissiyyatsız, kobud təbiətli birisiylə məcburi ömür sürməsi doğrudan da cəhənnəm əzabıdır!!!” dedin.
Yüklə 1,18 Mb. Dostları ilə paylaş:
|