134
Sənsizəm
(Esse)
P
əncərə önündə sənsiz durmuşam. Amma əvvəllər bu
pəncərədən ikimiz baxardıq yağan payız yağışına. İndi isə
sənsizəm. Səni sevdiyimi isbatlasam da, inanmadın mənə.
“Riyakarsan” deyib birdəfəlik tərk etdin məni. Bu sözündən
incidim, qırıldım. Çünki bu söz düzgün ünvana deyilməmişdi.
Axı, sevginin əzabı tanışdır mənə. Mən bu əzabı necə
daşıyacağam? Mən səndən başqa kimsəni sevmədim, inan!
Sən isə mənimlə gördüyün o, qızın kim olduğunu öyrənmədən,
“bitdi eşqimiz!” dedin mənə. Sən yalnız özünü dinlədin, özünə
haqq qazandırdın. Mən isə sakitcə dayanıb, məlul-məlul
gözlərinə baxdım. Sən isə: “Bundan sonra gözlərimə baxıb,
qarşıma dikilib, məndən sevgi diləmə! Sənə qarşı ölmüş
hisslərimi oyatmağa çalışma bir də! Gəl, məni bir də dərdə
bələmə! Bil ki, başımın üstünü ölüm alsa da, sənsizlik nə
qədər çətin olsa da, daha bitdi bizim eşq nəğməmiz!” dedin.
Mən isə bitirə bilmədim bu eşq nəğməsini. Çünki könlümdə
sənin eşqinin odunu qalamışdım. Bu odu söndürmək çətindir
mənə. Sənsiz günlərimdə nə qədər çalışdımsa da, içimə axan
göz yaşlarım belə sənin eşq atəşini söndürə bilmədi yenə.
Çünki özümdən ucadır arzum, niyyətim. Getmir başımdan ilk
məhəbbətin sevdası.
Yenə hava tutqun, dumanlı, çənlidir. Pəncərə önündə
dayanmışam. İndi sən hardan biləsən ki, bu gökəmimdə yalnız
səni düşünürəm, səni anıram. Sanki göz yaşımdır ələyir payız.
Bilsən necə həsrətindəyəm?! Sənsiz olduğum üçün üşüyürəm
bu payız günündə. İcazə ver, qəfildən döyüm qapını. Gör ki,
nə haldayam, dəliyəm, nəyəm?! Bəlkə, payız mənim
135
qəmimdən, kədərimdən belə dolub? Bəlkə, payız da dərdimə,
sərimə ortaq olmaq istəyir mənim?!
İndi haraya baxıram ancaq səni görürəm. Sanki sənin
surətinlə dolubdur dünya! Bəlkə mən yanacağam bu dərd
içində. Bəlkə bu payız yağışı söndürəcək qəlbimdəki sənin eşq
atəşini. Amma mən buna heç inanmıram. Axı, məni
yaşatmağa niyə gücün çatmadı?!
İndi son yükünü daşıyır ömür qatarı. Sənsizəm. Naləm
qayalardan qaya qoparır. Yelkənsiz qayığa bənzəyirəm indi.
Səmtini itirmiş yolçuyam indi.
Artıq bulud ötüb, yağış dayanıb. Yerdəki gölməçələr ayna
tutubdur mənə. Mən ona baxıram. Aynada tək mənəm.
Sənsizəm yenə!..
29.07.2013
136
Həsrət
(Esse)
İ
ndi həsrət yağışı yağır içimə. Sənin səsinə tamarzı
qalmışam. Sənsizlik ürəyimi yandırıb-yaxır, içimdəki tufan
sanki sal qayadan daşı qoparıb apardığı kimi, nəyisə alıb
aparır. Bundan sonra içimdə bir boşluq yarandı.
Bu şaxtalı qış axşamı odlu baxışlarına həsrət qalmışam.
Çünki o baxışlarla isinirdim həmişə. Heç bilmədim hardan yol
alıb gəldi bu həsrət?!
İndi sənsiz duyğularım da yetim qalıb. Gözlərimdən qəm-
kədər süzülür. Qəlbimdə sənsizlikdən bir həsrət ağacı cücərib
indi. Bütün ümidlərim bu həsrət ağacının arxasından boylana-
boylana qalıb. Gözlərim sənin həsrətindən yollarda qalıb. Hiss
edirəm ki, sənsizlik dərdi məni son mənzilə səsləyir. Heç
olmasa bircə dəfə görün, nəfəsini, ətrini duyum. Axı ümidlərim,
kövrək duyğularım, arzularım sənin nəfəsinlə boy atırdı.
Mən şehli çiçəkləri, qönçə gülləri bəxtimin üzünə tutmaq
istədim. Bütün dünyanın dərdi-sərini unudub, ancaq sənin
dizlərində yatmaq istədim. Nə olar, qayıt gəl! Yenidən dünyanı
bağışla mənə. Qoy bitsin bu həsrət, bu acılar. Sənsiz ürəyim
bu həsrəti, qəm yükünü çəkə bilmir inan!
Qayıt gəl, gülüm, qayıt! Əgər indi gəlməsən, bir gün
məzarım önündə göz yaşı tökəcəksən. İstərdim həsrət bizim
dünyamızdan qaçaq düşsün, kədərsə həmişəlik yox olub
getsin! Qoy ümid bağçasında həsrət həmişəlik solub-soluxsun!
Vüsal atəşindən çiçəklər açsın. Bitsin bu həsrət, bitsin bu
ayrılıq! Nə olursa olsun, harda olursan ol, unutma ki, səni
dualarımda hər gün dilə gətirəcəyəm...
Baxdıqca özümə həyat görmürəm, amma içimi dinlədikdə
ürəyimin döyüntüsü mənə bir ümid verir - haradasa Sən
137
varsan deyə. Sən mənim içimdə kədər, sevinc, göz yaşları və
gülüş olan kiçik ürəyimdə böyük Dünyam idin.
İndi Sənin varlığından başqa, həyatda hər şeyim var. Amma
buna baxmayaraq, özümü dünyanın ən miskin və kasıb
bəndəsi hesab edirəm. Çünki Sən yanımda deyilsən!
Gəl, əzizim, yenidən qayıt, gəl mənə! Yenə əvvəlki tək tələs
görüşə!!!
24.08.2013
Dostları ilə paylaş: |