Camal Zeynaloğlu
Yüklə 1,18 Mb.
|
142
(Esse)
B u nadanlardan, riyakarlardan, məddahlardan, yaltaq- lardan, namus və şərəfini heçə sayanlardan, mənən kasıblardan, qürursuz, ləyaqətsiz, mənliyini iki quruşa satanlardan, əqidəsi sürüşkənlərdən, eşqinə, torpağına, Vətəninə, ailəsinə, mənliyinə sahib çıxa bilməyənlərdən, rüşvəti həyat amalına çevirənlərdən, özünü, axirətini unudanlardan, yarımçıq “insan”lardan, soy kökündən uzaq düşmüş, harınlaşmış məmurlardan, saxtakar, həmişə yalan danışanlardan, etibarsız dostlardan, xəyanətkar yoldaşlardan, dinsiz-imansızlardan, məsləki məlum olmayanlardan məni hifz elə, İlahi! Sənin yaratdığın bəndələrin hansı oyunlardan çıxdığını Sən bizdən daha yaxşı görürsən, İlahi! Çünki Sən hər şeyi görən və bilənsən. İndi mən bu insan cildinə girmiş şeytanlardan qaçıb harada gizlənim?! Bilirəm, bu mümkün deyil. Onlarla çiyin- çiyinə yaşamağa məhkum olunmuşuq. Ancaq onlar da yağışdan sonra çıxan göbələklər kimi günü-gündən çoxalır. Düz söz kəsərdən düşüb, haqsız özünü haqlı sayır. Yalan insanlara həqiqət donunda sırınır. Oğul onu əkən dogma atasına qarşı çıxır, ona hörmətsizlik göstərir, bəzən isə kiçik bir mübahisə üstündə onu qanına qəltan etməkdən belə çəkinmir. Ar-namus deyilən daha bir şey qalmayıb. Böyük-kiçik pərdəsi aradan götürülüb. İstədin-istəmədin yaşadığın cəmiyyətin yazılmamış qanunlarına tabe olmalısan. Bu qanunlar sənin əleyhinə yönəlmiş olsa belə. “Demokratiya” pərdəsi altında sənə hər gün “avtoritarizm şorbası” yedizdirirlər. Uzun illərdən bəri tanıdığın, etibar etdiyin, ürəyini açdığın dostun, iş yoldaşın sənə arxadan elə bir zərbə vurur ki, ömrün boyu bunun acısını
143
unuda bilmirsən. Sevdiyin qız sənə xəyanət edir. Buna görə o, heç tükünü belə darağa vermir. Ömründə, həyatında ilk dəfə rastlaşdığın bir adam sənin üzünə at kimi dirənir, nəticədə səni haqsız yerə həbs edirlər. Ədalət məhkəməsindən: “Axı nəyə görə?!” deyə soruşanda, o, da cavabında: “Yuxarıların göstərişidir. Burada bizlik bir iş yoxdur. Biz də buyruq quluyuq” deyir. Budurmu ədalətli cəmiyyət?! Budurmu hüquqi dövlət?! Cəmiyyətdə insanların haqlı şikayətlərinə baxılmayanda, haqsız yerə incidiləndə, hüquqları tapdalananda, qüruru, şərəfi, mənliyi şərəfsizlər tərəfindən ayaqlar altına atılanda, o zaman insanlar arasında intihara cəhd halları çoxalır. Haqsızlığa, ədalətsizliyə dözməyən insanlar son çarəni intiharda - hamının gözü qarşısında özünə od vurub yandırmaqda görür. Heç nəyi vecinə almayan harınlaşmış məmurlar isə bu odu pulla, rüşvətlə söndürməyə çalışır. Kağız üzərindəki qanunlar isə sanki aşağı təbəqə üçün yazılmışdır. Bu “ədalətli qanunlar” demokl qılıncı kimi cəmiyyətin yalnız kasıb təbəqələrinin başı üzərində asılıb qalmışdır. Yuxarılar üçün isə bu qanunlar heç bir əhəmiyyət kəsb etmir. Onlar “atları”nı istədikləri kimi, istədikləri səmtə çapa bilirlər. Kimsə onlara “gözünün üstə qaşın var” deməyə cəsarəti çatmır. İndi hamı özünə arxa axtarır. Arxan yoxdursa, sənə yaxın durmurlar, səni eşitmirlər, ən önəmli təkliflərin, ideyaların, mütərəqqi fikirlərin, elmi kəşflərin həyata keçilməsi mümkünsüz olur. Dediyin hər bir qiymətli sözün nadanlar yanında qiymətsiz olur, sözün kəsərdən düşür. İlahi, Sən mənə dözüm ver! Məni bu əbləhlərə möhtac etmə! İlahi, Sən özün mənə dayaq, arxa ol! Ümid yerim yalnız Sənsən, ya Rəbbim!
Şair dostum Əlizadə Nurinin dediyi kimi: “Gərək heç vaxtını almayaydım, İlahi! …Gileyimdən incimə, lütfünə qurban, İlahi! Səndən heç nə istəmirəm, mənə dözüm ver, Allah! Başım üstə dayanan bu başıboş başlara, bu ürəyi daşlara, bu oğru başılarına, bu əfəl əbləhlərə, taleyimə dolaşan min rəngli
144
kələfləri çözə bilməyim üçün mənə dözüm ver, İlahi! … Çəpər çəkib yoluma, Qurd olmaya-olmaya Qurd kimi ulayanlar, bax bu zatı qırıqlar, bu meydan sulayanlar, hər axşam mədəsini o meydən sulayanlar… Kimə namə yazdımsa, bir kimsədən mənə cavab gəlmədi. Ha gözlədim “can” deməyə bircə cənab gəlmədi… İlahi, dediyim sözlərə görə hər yandan qılınclar enir üstümə. Sən gəl, mənə qalxan ol! Allah, mənim arxam yoxdur, Sən başım üstə arxam ol!” Məni yaşadan, bu gün həyatda ayaqda durmağıma səbəb Sənə olan inamım və ümidimdir, İlahi! İçimdəki imandan heç zaman uzaq düşmədim, ən çətin anımda belə. Güvəndiyim insanlardan üz döndərəndə də, yalnız Sənə sığındım, Sənə pənah gətirdim. Sən mənə sahib çıx, ya Rəbbim!
Yüklə 1,18 Mb. Dostları ilə paylaş:
|