Демо Сонэ Плайбажк
Yüklə 5,52 Mb. Pdf görüntüsü
|
~ 90 ~
3) Bütün Iranda hakimiyy ətin Türklər tərəfindən idarə olunması və Quzey Az
ərbaycanın da bu dövlətə birləşdirilməsini istəyənlər və bu yöndə çalışanlar; 4) Güney Az ərbaycanın müstəqillik qazanması, Güney Azərbaycan Demokratik Respublikasının yaranmasını istəyənlər və bu yöndə çalışanlar. Göründüyü kimi bunlardan ikisi milli muxtariyy ətə, biri tam müst
əqilliyə, biri isə imperiyaya əsaslanır və hətta Quzey Azərbaycanı da bu imperiy
anın tərkibində görmək istəyir. Bunlardan üçü Milli müqəddəratın t əyini ilə bağlı bir-birini ardıcıllıqla məntiqi baxımdan tamamlayan inkişaf prosesidir v ə demək olar ki, XX əsrin birinci yarısında bunlardan birinci və ikincisi bu v ə ya digər dərəcədə əldə edilmişdi. Fəqət onlar dayanıqlı olmadığından fars şovinizmi və xarici müdaxilə nəticəsində minlərlə şəhid ver
ərək sonda məğlubiyyətə düçar edilmişlər. Güney Azərbaycanda olan milli inqilabların ən böyük tələbi milli dil və Azərbaycan əyalətlərinin iqtisadi c əhətdən inkişaf etdirilməsi uğrunda mübarizə təşkil etsə də, Iranın fars şovinistləri bunu bir siyasi məsələ kimi qəbul etmiş və xarici ağalarının birbaşa müdaxiləsi ilə bunları beşiyindəcə boğmuşlar. Indi də Güney Az ərbaycanla bağlı bu cərəyanın tərəfdarları tarixdən ibrət dərsi almayaraq yen ə də Iranda federasiya və bu federasiyanın tərkibində Azərbaycanın Güneyin ə milli Muxtariyyət verilməsi tələbi ilə çıxış edirlər. Bu Güneyli qardaşlarımız və onların Quzeyli tərəfdarları federasiyaya ümid bağlayır və h ətta sübut etməyə çalışırlar ki, dünyanın super dövləti olan ABŞ da bu ideyanı dəstəkləyir. Ilk baxışda federasiya çox cazibədar və hətta mütləq həll olunası bir məsələ kimi görünür. Bu federasiya tərəfdarları unudurlar ki, bütün h əyatını Iranda Islam inqilabına sərf etmiş Şəriətmədarinin istədiyi və d əfələrlə vəd edilən məhdud muxtariyyəti belə Azərbaycan Türklərinə verm ədilər və fürsət düşən kimi Şəriətmədarini və onun tərəfdarlarını şərlədilər və ABŞ-la gizli əlaqədə ittiham edərək «Müsəlman Xalq Partiyası» nı qanundan kənar elan etmiş və özlərini də məhv etmişlər. Bütün bu tarixi faktları bilən ümummilli lider Elçibəy göstərirdi ki, «Iranda demokratik federasiya yaranarsa (bel ə) onun ömrü uzun olmayacaq. Ya tamamilə dağılacaq, ya da yenidən diktaturaya çevriləcəkdir». Ən qəribəsi budur ki, Elçibəyin sağlığında bizim tanıdığımız Quzeyli və Güneyli b əzi siyasətçilərimiz, hətta Elçibəyin yaxınları kimi tanınanlar istiqlalçı kimi tanındıqları halda bu gün Güney Azərbaycan məsələsinə xarici dövl ətlərin «pəncərəsindən» baxmağa başlayıblar. Bu «pəncərədən» baxanda is ə Güney Azərbaycanın müstəqilliyi görünmür. Onların gözündə görünən Iranda rejim d əyişikliyi və ya ən yuxarısı Iranın federallaşmasıdır. Bunlar ~ 91 ~
federalistl ər adlanır. Bəziləri hətta öz siyasi karyeraları xatirinə bu məsələyə d ə loyal yanaşırlar. Belələri sanki böyük mücahid Şeyx Məhəmməd Xiyabaninin «And olsun şərəfimə! Istiqlalı olmayan bir millət yaşaya bilməz. Ey qeyr
ətli Azərbaycan Türkləri! Ey azadlığın qorxu bilməyən qəhrəmanları! Ey öyülm
əyə ehtiyacı olmayan igidlər! Sizlərdən düşmənlərinizə qarşı mücadil
ə, cəsarət və qeyrət istənilir». Dem
əli, tarix özü bizlərə diktə edir ki, Güneyli qardaşımız Rəhman bəy Əsədullahinin dediyi kimi; «Bəziləri düşünür ki, Iranda demokratiya olarsa, federativ dövl ət yaranacaq və farslar özləri Azərbaycana milli hüquqlar ver əcək. Bu cəfəngiyatdır… Yalnız istiqlaliyyət yolu ilə milləti qorumaq olar. N ə qədər ki, Güney Azərbaycan müstəqil deyil, biz çətinliklərdən xilas ola bilm əyəcəyik». Iranın parçalanmasının əleyhinə olan özlərini ən praqmatik adlandıran Irançı Türklər dünyada və Güney Azərbaycanda gedən prosesləri özlərinə m əxsus dəyərləndirərək Istiqlal əleyhinə çıxmalarının səbəblərini əsaslandırarkən belə fikirlər irəli sürürlər ki, tarixən uzun müddət Türklərlə farslar bir yerd ə və hətta bir vahid dövlətdə yaşadıqlarından onların adət- ənənələrində, ümumi dəyərlərində yaxınlıq və bəzi hallarda eynilik mövcuddur. H əmçinin Türk-fars, fars-Türk nigahları əsasında müəyyən qruplar formalaşıb və ən başlıcası, Azərbaycan Türklərinin böyük bir qismi Iranın müxtəlif ərazilərinə köçmüş və köçürülmüşlər. Güney Azərbaycan Irandan ayrıldığı təqdirdə bu soydaşlarımızın taleyi necə olacaq? Ilk baxışda göstərilən bu arqumentlər əsaslı sayıla bilər. Lakin bütün bunlar Iranın ərazi bütövlüyünü müdafiə edən fars şovinizminin dəyirmanına su tökm
əkdən başqa heç nəyə yaramır. Belələrinə cavab olaraq Elçibəy göst
ərirdi ki; «Bu necə vətəndir, necə qardaşlıqdır, nə cür birlikdir, necə insanlıqdır ki, 30 milyon Türkün öz dilində məktəbi yox, mədrəsəsi yox, s ərbəst mədəni ocaqları yox, azad mətbuatı, ana dilli radio-televizyası yoxdur. N ə üçün 30 milyonluq Türk xalqı fars namizədlərinə səs verməlidir?… Bu gün Iran parlamentind əki Türk deputatlar tələb edə bilərlərmi ki, Az ərbaycanda Türk dilində məktəblər açılsın? Xeyr, edə bilməzlər. Əks t əqdirdə başlarına min bir oyun açılar… Bütün bunlar Iran fars şovinizminin imperiya siyas ətidir». H əmçinin belələrinin sadaladıqları soydaşlarımız Güney Azərbaycan Türkl ərinin heç beş faizini də təşkil etməzlər. O beş faizə doxsan beş faizi və ana V ətəni qurban vermək olarmı?! Başqa bir qrup Iranda yalançı Pəhləvilərə qədər tarixən olduğu kimi Türkl
ərin hakimiyyətini istəyir və «Iran Türklərindir və hakimiyyət də Yüklə 5,52 Mb. Dostları ilə paylaş:
|