99
Çoxillik paxlalı otlar çoxillik taxıl otları kimi birillik bitkilərə
nisbətən daha uzun müddətli vegetasiya dövrünə malikdirlər və
günəş enerjisindən tam istifadə edirlər. Ona görə də onların daha
böyük biokütlə yaratmaq üçün obyektiv imkanları var.
Çoxillik otlar erkən yaz və payız dövrlərində su və külək
eroziyasının qarşısını alır, torpağın əkin qatından qida maddələ-
rinin aşağı qatlara kəskin yuyulmasını azaldır.
Çoxillik otları becərərkən hər il torpağın becərilməsinə, səpi-
nə və toxuma enerji sərf etmək lazım olmur.
Çoxillik paxlalı otların çatışmayan tərəflərinə aşağıdakıları
aid etmək olar: torpaq məhlulunun reaksiyasına yüksək tələb-
karlığı; fosforla, kaliumla, borla, molibdenlə təmin olunması;
toxumçuluğu taxıl otları ilə müqayisədə möhkəm olmayan və
daha çox zəhmət tələb edən; otun yığılması və qurudulmasında
yüksək texnoloji çətinlik. Lakin bütün bu göstəricilərlə yanaşı növ
və cins əlamətləri də çox mühümdür. Məsələn, yonca, xaşa,
xəşəmbül neytral, çoxillik lüpin və qurd otu isə pH 4,0-5,0 reak-
siyalı torpaqlarda bitərək yaxşı inkişaf edirlər. Belə bir xüsusiyyət
ayrı-ayrı mineral elementlərə olan tələbatlarına görə də oxşardır.
Çoxillik paxlalı otların daha çox yayılmış cinsləri aşağıdakı-
lardır: yonca (
Medicago), xaşa (
Onobrychis), üçyarpaq (
Trifo-
lium), xəşəmbül (
Melilotus), qurdotu (
Lotus), çəpişotu (
Galega)
və s.
4. 1. Yonca (qarayonca)
Əhəmiyyəti. Yoncanın quru otunda çoxlu zülal, fosfor, kal-
sium və əvəzsiz amin turşuları (valin, leysin, izoleysin, lizin, me-
tionin, trionin, triptofan, fenilalanin, arginin, histidin, pereonin və
s.) olduğundan yüksək yemlilik dəyərinə görə fərqlənir. Yaşıl
kütləsinin 1 sentnerində 21,7 y. v., yaxud 4,1
kq həzmə gedən pro-
tein var. Bir sentner quru yonca otunda isə 45,3 y.v. və 10,3 kq
həzmə gedən protein olur. Güclü kök
sistemi əmələ gətirərək yax-
şı məhsul verməklə yanaşı, torpağı azot və üzvi maddələrlə zənin-
ləşdirir. Üç illik bitki hektara 160-400 kq-a qədər bioloji azot
toplayır ki, bu da 60-70 ton peyin deməkdir. Bir çox tarla bitkiləri,
100
xüsusən pambıq bitkisi üçün ən yaxşı sələfdir. Yoncadan sonra
digər kənd təsərrüfatı bitkiləri becərildikdə məhsuldarlıq 15-20%
artır.
Müasir pambıqçılığı yoncanın səpini olmadan təsəvvür etmək
qeyri mümkündür. Pambıq-yonca növbəli əkini pambığın
məhsuldarlığını fasiləsiz artırır, lifin keyfiyyətini yüksəldir, tor-
paqda vilt xəstəliyinin törədicisini məhv edir. Eyni zamanda yon-
ca şorlasma və eroziya prosesinin qarşısını alır, otlaqların yaxşı-
laşdırılmasına müsbət təsir göstərir. O, arıçılıq və yaşıllışdırma
işlərində də istifadə olunur. Yonca əvəzolunmaz sələf bitkisidir,
növbəli əkinlərdə əsas yer tutur. Torpağın üst əkin qatında
duzlaşmanı zəiflədir. Kökü torpağın dərinliyinə işlədiyindən
quraqlığa davamlıdır. Yonca vitaminlərlə (C, B
1
, B
2
, PP, E, K, və
A) zəngindir.
Mütləq quru maddəyə görə yonca otunda 18% həzmə gedən
zülal, 2,7% yağ, 30,2% sellüloz, 39,4% azotsuz ekstraktiv
maddələr, 9,7% kül vardır. Yoncanın yaşıl kütləsi, quru otu, senajı
və ondan hazırlanmış ot unu yüksək qidalılığa malikdir. Bütün
növ kənd təsərrüfatı heyvanlarının zülalla təmin olunmasında
əksər bitkilərdən üstündür. Digər orqanlara nisbətən yarpaqlarında
qidalı maddələrin miqdarı daha çoxdur, gövdəsində isə nişastanın
miqdarı artıq olur.
Bitkinin tarixi. Yonca geniş yayılmış və qədimdən becərilən
paxlalı yem bitkisidir. Vətəni
İran, Orta Asiya və Qafqazın dağə-
təyi zonaları və dağları hesab edilir. Bəzi mənbələrə görə 61 növü
məlumdur. Rusiya ərazisində 40, Azərbaycanda 21 növü ya-
yılmışdır. Güman var ki, onun becərilməsi buğda ilə yanaşıdır.
Müəyyən edilmişdir ki, yonca Orta Asiya və Zaqafqaziya respub-
likalarında bizim eradan 5 min il əvvəl becərilmiş və heyvandar-
lıqda yem kimi istifadə olunmuşdur.
Botaniki təsviri. Yonca (
Medicago ) paxlalılar (
Fabaceae)
fəsiləsinə daxildir. Yoncanın 20
növü çoxillik, 16
növü isə birillik
yoncadır. Ən çox yayılan və geniş becəriləni səpin yoncası (adi
yonca -
Medicago sativa), (şəkil 27) və sarı yonca – (
Medicago
falcata L.) (şəkil 28) növləridir.