müraciət etmək lazım olduğunu dəqiq, «rütbələr cədvəli»nə müv
afiq bilmək lazım idi. Bu məsələ ilə bağlı XX əsrdə bir qədər mü
rəkkəb proseslər getdi. Xatırlamaq olar ki, 20-ci illərdə Rusiyada
baş verən siyasi hadisələr nəticəsində Azərbaycanda da “yoldaş”,
“vətəndaş” kimi müraciət formaları zor hesabına digər müraciətləri
sıxışdırıb çıxardı, 80-ci illərin sonunda “bəy” müraciəti təklif və
tətbiq olunsa da, uğursuzluğa düçar oldu. Həmin vaxtlarda xalq
arasında cürbəcür müraciət formaları (“yoldaş”ın və “vətəndaşın”
əvəzinə)- “cənab”, “bəy”, “rəis”, “ağsaqqal”, “dayı” və s. yaran
sa da, “müəllim” müraciəti digərlərinə qalib gəldi. Bu, hər şeydən
qabaq, milli mentalitatlə bağlı, müəllimə olan xalq məhəbbəti ilə
əlaqədar qələbədir. (Maraqlıdır ki, “bəxti qara” “xan” sözündən
yaranmış olsa da, qadınlara olan “xanım” müraciəti yüz illərin im
tahanlarından çıxa-çıxa bu günə qədər qalmışdır).
Normanın yaranmasında əsl həqiqi rol ümumi rəyə məxsusdur,
hökumət, idarə məmurları, yaxud alimlər tərəfindən təzyiq ikinci
yerdədir, (“bəy” müraciətinin taleyi bunu sübut etdi) Bu barədə mət
buatda və televiziyada keçirilən diskussiyaların da müəyyən təsiri var.
On illər boyu ritorikanın inkişafı (onu, bir qayda olaraq, fəl
səfə, məntiq, psixologiya, estetika, pedaqogika, dilçilik və digər
elmlərin biliklərindən istifadə edən kompleks fənn kimi nəzərdən
keçirirlər) aşağıdakı istiqamətlərdə davam etmişdir:
1. nitq mədəniyyəti - düzgün, ədəbi tələffüz normalarına uy
ğun danışmaq;
2. nitq məntiqi - natiqlik sənətində formal məntiqin qanunla
rından istifadə edilməsi;
3. nitq texnikası - natiqin auditoriya qarşısında təmkinli dav
ranışı və danışanın şəxsi «inamlılığı».
Təcrübə sübut edir ki, kütlə qarşısında çıxış ustalığına yiyə
lənməkdə həm məzmun, həm də formanın əhəmiyyəti vardır. M üs
bət nəticəyə zərər vurmadan onları bir-birindən ayırmaq mümkün
deyil.
Çıxışın müvəffəqiyyətinin birbaşa asılı olduğu şifahi nitq
fəaliyyəti mədəniyyətinin ünsürləri arasında aşağıdakıları göstər
mək olar:
40
• dəlil və sübutların köməyi ilə nitqin məntiqi qurulması;
• inandırma vasitələri ehtiyatından istifadə;
• təqdim edilən həqiqətlərin məzmunu və dərinliyi, idraki
mahiyyəti, məlumatın ətraflılığı, inandıncılığı;
• dil formalarının, üslubun mükəmməlliyi, nitqin obrazlı və
emosional ifadəliliyi;
• auditoriya ilə mümkün olan ən böyük qarşılıqlı əlaqəyə nail
olmaq bacanğı (çıxış prosesində natiq və dinləyicilər arasındakı
birgə yaradıcılıq aktı xüsusilə qabanqdır); natiqin şəxsiyyətinin
auditoriyaya göstərdiyi təsir.
Dinləyicinin haqqında danışılan məsələni dərk etməsi,
məzmunun mühüm cəhətlərini ayırd edə bilməsi, natiqin çıxışının
səbəbini düzgün qiymətləndirməsi üçün natiqin ciddi nitq hazırlı
ğına, malik olması zəruridir.
Bu hazırlığa aşağıdakı məsələlər daxildir:
• nitq texnikasının işlənməsi (diksiya, ucalıq, temp, ritm -
məzmunlu məlumatı eşitmək, dərk etmək və yadda saxlamaq);
• leksika (məzmunun daha düzgün çatdırılmasına kömək edən
lüğət materialının seçilməsi);
• qrammatika və sintaksis (materialın dil qanunlarına uyğun
təşkil edilməsi);
• məntiq (məzmunun strukturunun müəyyənləşdirilməsi və
onun canlı nitqdə əksinin qanunauyğunluqları);
• üslubiyyat (konkret çıxış şəraitində mətnin məzmununu daha
dəqiq və ifadəli izah edə bilən nitq formasının seçilməsi);
• kinesika (insanlann ünsiyyəti prosesində tətbiq olunan
bədən hərəkətlərinin ahəngdarlığı, həmçinin jest, mimika, pozalar,
natiqin xarici görkəminin söylədiyi sözlərə uyğunluğu; bu zaman
yalnız nitq aparatı hərəkətləri istisnadır).
Şifahi sözə yiyələnmək asan deyil. Bu, məsələni yaxşı bilmə
yi, çevikliyi, təfəkkür aydınlığını və ətrafdakı şəraitin tələblərinə
dinamik şəkildə cavab verməyə imkan yaradan digər şəxsi keyfiy
yətlərin mövcudluğunu tələb edən ustalıqdır. Fransız dilçi Pellisir
yazırdı: «düşünmək ustalığından sonra ən mürəkkəb olanı - danış
maq ustalığı dır».
41
Nitq mədəniyyəti ritorika prizm asında Nitqin dil materialı
həmişə ritorikada aparıcı yer tutmuşdur. Onun mühüm bölməsi olan
elokusiya (bəlağətli nitq) üslubiyyat, poetika, qrammatika ilə birləşirdi.
Sözün dəqiq seçilməsi, ifadənin qurulması, fiqur və troplardan
(məcazlardan) istifadə, məntiq və mətnin dəqiq qurulması istənilən
nitq növü üçün çox mühümdür. Təsadüfi deyil ki, fəlsəfi, tarixi, ri
torik mətnlərin və bədii ədəbiyyatın öyrənilməsi Avropada klassik
təhsilin özəyini təşkil edirdi.
Lakin ritorika məzmunun dil ifadəsinin forması ilə məhdudlaş
mırdı: o həmişə dinləyicinin münasibətinə ünvanlanırdı. Yazıçının
ünvanlandığı şəxs sadəcə nəzərdə tutduğu, təxəyyülündəki virtual,
«orta statik» oxucu olsa da, nitq - həmişə dialoqdur. Hətta yazıçı
öz oxucusu haqqında düşünməyib, sadəcə özü üçün yazdığı zaman
belə, yazdıqlarının ünvanı onun ikinci «mən»idir.
Heç də təsadüfi deyil ki, ritorika həmişə nitqin məzmununu bi
rinci yerə çıxarır, həqiqət uğrunda mübarizə apanr, dəlil və sübut
ları, məntiqi əsaslanmaları gözləyir.
Ritorik ənənələrə və sağlam düşüncəyə uyğun olaraq, istənilən
nitqin, çıxı şin məziyyəti ilk növbədə onun məzmunu, ikinci növbədə
- forması, daha dəqiqi - forma və məzmunun ahəngdarlığıdır. Bu
ahəngdarlıq çox zaman birinci yerdə durana əhəmiyyətsiz yanaşır,
məzmun özü üçün forma, yaxud forma özü üçün məzmun axtarır.
Ritorikadan başqa nitq ünsiyyətinin bütün tərəflərinə bu qədər
tələb irəli sürən başqa bir tələblər kodeksi yoxdur, hətta nitq
mədəniyyətinə aid müasir proqram və vəsaitlər də, yalnız nitq nor
maları ilə kifayətlənir.
Burada nitq aktının ritorik modelini yaradan 7 müddəanı da
xatırlatmaq yerinə düşər:
1. Kim danışır? - danışanın şəxsiyyətinə bələd olmaq onun im
kanlarım başa düşməyə və qiymətləndirməyə, onun hərəkətlərinin
xarakterini proqnozlaşdırmağa kömək edər.
2. Kimə damşır? - nitqin ünvanlandığı obyektin nəzərə alın
ması haqqında artıq danışılıb: o, söylənəni necə qəbul edəcək, necə
qiymətləndirəcək? Deyilənlər onu təhqirmi edəcək, yoxsa onda
danışana hörmət hissi yaradacaq?
42
Yüklə Dostları ilə paylaş: |