103
bütün kənd, Ģəhər dedikdə evlər, binalar deyil, orada yaĢayan insanlar nəzərdə
tutulur. Vahidi oxuyan, Sabiri əzbər bilən dedikdə həmin Ģairlərin özü yox, Ģeirləri
fikrə gəlir. Tələbə qəbulu elan edən ali məktəbin binası deyil, onun rektorluğudur
və s.
"Bir boĢqab yedim", "Bir fincan içdim" -deyən də boĢqabdakı xörəyi, fincandakı
mayeni nəzərdə tutur. Eləcə də qara qızıl deyiləndə nefti, sarı qızıl dedikdə taxılı,
ağ ölüm dedikdə narkomaniyalıq, anaĢa, tiryək, heroin kimi maddələr, Odlar yurdu
dedikdə Azərbaycan yada düĢür.
3. Sinekdoxa. Məcazın bu növündə eyni söz həm bütövü, həm də bütövün
hissələrini bildirir. Bir Ģey, hadisə haqqında danıĢılarkən onun bütövünü deyil, bir
hissəsinin adını çəkməklə təsəvvür yaradılır. Sözün cəm haldakı forması əvəzinə
təkdə iĢlənməsi də sinekdoxa hesab olunur. Məsələn: Tələbənin vəzifəsi yaxĢı
oxumaqdır: Çalpapaq iri addımlarla vargəl edirdi; Anam sənə qurban, ay
sarıköynək; O ki özün tutub keçəl qurumsaq və s.
4. Epitet məcazi mənada iĢlənən obrazlı, bədii təyindir. Epitet yunanca "epitos"
sözündən olub mənası "əlavə" deməkdir. ƏĢya və hadisələrə məxsus əlamət oxĢar
olan baĢqa bir əĢya və ya hadisəyə əlavə edilir. Məs: Ģıltaq dalğalar, qırçın ləpələr,
durna gözlü bulaq, göy göyərçin qanadlı gecə, mərmər sinə və s. birləĢmələrindəki
birinci tərəflər epitetdir. Epitetlər qüvvətli bədii təsvir vasitələrindən olub bədii
üslubun bütün janrlarında iĢlədilir, əĢya və hadisələri obrazlı Ģəkildə
səciyyələndirir, nitqin təsir gücünü artırır. Bədii üslub özü də iki yerə bölünür:
nəzm üslubu və nəsr üslubu. Nəzm üslubu dedikdə Ģeirlə yazılmıĢ əsərlər nəzərdə
tutulur. Burada fikirlər, təsvirlər sözlərin özünəməxsus nizamla misralar daxilində
düzülməsi əsasında verilir. Bu üslubda müəyyən ölçülər gözlənilir: eyni ölçülü
səslər bir-birini izləyir, növbə ilə təkrarlanaraq ahəng və ya ritm yaradır. Misralar
eyni ölçüdə olmaqla Ģeirin vəznini müəyyənləĢdirir. Əruz vəznində ölçü uzun və
qısa saitlərin növbələĢərək onların təkrarı əsasında yaranır. Heca vəznində isə
misraların ölçüsü hecaların sayı ilə müəyyənləĢir. ġeirdə misralar qafiyələnir.
Qafiyə misraların sonunda gələn sözlərin səs tərkibinə görə bir-birinə uyğun, eyni
(və ya oxĢar) səslənən hecaları əhatə edir. ġeirdə qafiyə ilə yanaĢı rədif, bölgü
(misradaxili fasilə), bir cümləni tam və ya onun bir hissəsini özündə ehtiva edən
misralar daxilində olur. ġeir beytlər, yaxud bəndlər Ģəklində yazılır. Beyt bir-biri
ilə fikrən bağlı olan qafiyəli iki misradan ibarət olur. Bayatı, ağı, qoĢma, gəraylı,
təcnis (cığalı və ayağlı təcnis istisnadır), rübai, tuyuğ dörd misradan ibarət
dördlüklər Ģəklində, müxəmməs, müstəzadlar və s. isə beĢlik, altılıq, yeddilik
Ģəkillərində qurulur. Bədii əsərlər dramatik növdə də yazılır. Dramatik növün üç
janrı vardır: komediya, faciə, dram. Bu növün əsas xüsusiyyəti əsərdə baĢ verən
hadisələri sürətlərin (personajların) hərəkəti və danıĢığı ilə canlandırmaqdır.
Dramatik əsərlər səhnədə tamaĢaya qoyulmaq üçün yazılır. Sürətlərin danıĢığı
dialoq və monoloq Ģəklində qurulur. Pyeslər daha çox nəsrlə yazılır. Lakin
H.Cavidin, S. Vurğunun, S.Rüstəmin və baĢqalarının Ģeirlə yazılmıĢ pyesləri də
vardır. Ədəbiyyatımızda dramaturgiyanın əsasını M.F.Axundov öz altı komediyası
ilə qoymuĢdur. Faciə janrında N.Nərimanovun, N.Vəzirovun, Ə.Haqverdiyevin
gözəl əsərləri vardır. Sonrakı dövrlərdə C.Cabbarlı, S.Rəhman, Ġ.Əfəndiyev,
104
B.Vahabzadə, N.Xəzri, Anar və baĢqa görkəmli Ģair və yazıçılarımız nəzm və
nəsrlə bədii cəhətdən bitkin pyeslər yazmıĢlar. Nəsr üslubunun əsas əlaməti
müəyyən bir həyati hadisə və ya əhvalatın danıĢıq, nəqletmə yolu ilə təsvir
olunmasıdır. Bu üslubun əsas ifadə üsulu təhkiyədir. Epik növün janrları nağıl,
əfsanə, lətifə, təmsil, dastan, hekayə, novella,oçerk, povest və romandır. Bədii
üslubda nitq zamanı Ģəxs öz fikrini daha emosional çatdırmaq üçün müxtəlif
üsullardan istifadə edir. Bu hal, əsasən, yazılı nitq üçün xarakterikdir. DanıĢan və
yazan dediyi fikrin emosionallığını, təsir gücünü artırarkən bədii təsvir vasitələrinə,
sintaktik fiqurlara, ən çox da bədii sual, təzad, mübaliğə, kinayə və təkrirlərə geniĢ
yer verir. Ahəngdarlığın artırılmasında, fikrin qüvvətləndirilməsində nitqdəki
cümlənin baĢlanğıcında və ya sonunda təkrar olunan sözlər (anafora və epifora)
diqqəti cəlb edir. Məsələn:
Gəl, gəl, a yaz günləri,
Ġlin əziz günləri. (Sabir)
Beytin əvvəlindəki sözlərin təkrarı anafora, sonunda təkrarlanan sözlər isə epifora
adlanır.
Yaxud: YaxĢı,yaxĢı, baĢa düĢdük; Fikriniz aydındır, aydından da aydındır.
Yaxud: Getdim gördüm bir dərədə iki kar, kor kürkü yırtıq kirpi var.
Yaxud:
Can deməklə candan can əskik olmaz,
Dostları bir-birinə mehriban eylər. (A.Qurbani)
Ta inki eĢitdi vəfati-canan,
Canan, canan deyib o da verdi can. (Q.Zakir)
Ümumiyyətlə, bədii üslub digər üslublardan bir çox cəhətdən, əsasən də, obrazlılıq
cəhətdən fərqlənir. Yazıçılar da bu üslubda yazdığı əsərlərində dilin axıcı və
cəlbedici olmasına, estetik cəhətən yüksək keyfiyyətlərə cavab verməsinə
çalıĢırlar. Onlar rəngarəng söz və ifadələrdən, dilin bədii təsvir və ifadə
vasitələrindən
istifadə
etməklə
əsərlərinin oxucular tərəfindən maraqla
oxunmasına, zövq və həzz mənbəyinə çevrilməsinə çalıĢırlar.
Sual və tapĢırıqlar
1. Nitq üslubları necə yaranır?
2. Yazı üslubu nədir və onun hansı növləri vardır?
3. Bədii üslub nədir?
4. Bədii əsərin xarakterik xüsusiyyətləri və vəzifələri hansılardır?
5. Bədii təsvir vasitələri dedikdə nə baĢa düĢülür və onlar ədəbi bədii əsərlərin
ifadəliyinə xidmət edirmi?
6. Metafora nə deməkdir və o, dildə necə yaranır?
7. Metonimiya nədir? Metonimiyaya aid bir neçə nümunə göstərin.
8. Epitet sözünün mənasını deyin, ona aid misallar gətirin.
9. Bədii üslubun növləri hansılardır?
10. Nəzm və nəsr üslubları nə deməkdir?
Dostları ilə paylaş: |