ƏLƏVİYYƏ babayeva süSƏN, SÜNBÜL

 

33 

 

Gülaranın  ad  günü  idi.  Onun  altı  yaş  tamam  olurdu.  Bütün  yoldaşları, 

qoһumlar  Gülaranı  tәbrik  elәmәyә  gәlmişdilәr.  Hәrә  Gülaraya  bir  şey 

bağışlayırdı.  Gülara  da  yoldaşları  ilә  әl-әlә  verib  oynayır,  nәğmә  oxuyur, 

deyib gülürdü. 

Hәr  dәfә  qapının  zәngi  çalınanda  gәlәnlәri  qarşılamaq  üçün  d әһlizә 

һamıdan әvvәl Gülara yüyürürdü. 

O  yoldaşlarını  almaya,  konfetә,  anasının  bişirdiyi  şirin  qoğallara  qonaq 

elәyirdi: 

—  Yeyin,  yeyin,  lap  çox  yeyin,  qorxmayın  qurtarmaz,  һәlә  çoxusu 

oradadır,—deyә әlin bufetә uzadırdı. 

Sonra da o, uşaqlara öz şәkilli kitablarını göstәrmәyә başladı. 

Elә bu zaman qardaşı Kamal o biri otaq dan onu sәslәdi. Gülara yoldaşları 

ilә әl-әlә verib һoppana-һoppana Kamalın yanına qaçdı.  

Kamalın  әlindә  bir  neçә  şәkilli  kitab  vardı.  O,  kitabları  masanın  üstün ә 

düzüb vәrәqlәmәyә başladı. Kitabların bir sәһifәsindәki şәkillәr gözәl, әlvan 

boyalarla  rәnglәnmişdi.  O  biri  sәһifәsindә  isә  eyni  şәkillәr  rәngsiz 

çәkilmişdi. Kamal sәһifәlәri çevirdikcә deyirdi: 

—

 

Bax,  bu  kitabları  sәnә  bağışlayıram.  Kitabın  sol  sәһifәsinә  baxıb  sağ 

sәһifәsindәki şәkillәri rәnglәyәrsәn, başa düşdün? 

Gülara  sevinә-sevinә  kitabları  bir -birinin  üstünә  yığdı,  ancaq  birdәn 

dayandı: 

—

 

Kamal,  mәnim  rәngli  karandaşım  yoxdur,  axı,  һamısının  ucu  sınıb, 

bunları mәn nә ilә rәnglәyim? 

Kamal bacısının qollarından tutub özün ә sarı çәkdi vә yenә һәmişәki kimi 

әllәrini bir-birinә vurub dedi: 

—

 

Sәnә  bir  qutu  әla  rәngli  karandaş  da  almışam.  Get  yazı  masasının  sol 

yeşiyini  çәk,  götür.  Nә  qәdәr  kefindir  çәk,  һansı  rәngi  istәsәk  taparsan: 

qırmızı, göy, yaşıl... 

Gülara pörtmüş һalda başını aşağı dikib dayanmışdı. Kamalın üzünә baxa 

bilmirdi. 

---

 

34 

 

Kamal isә zarafatla deyirdi: 

—

 

Bıy, bacım, bu gün nә yaman utancaq olub! 

Anası isә gülümsәyә-gülümsәyә: 

—

 

Bәs nә, o, qardaşının yeşiyini açmaq istәmir. Get, özün aç, ver,—dedi. 

Kamal yeşiyi açıb rәngli karandaş qutusunu Gülaraya uzatdı. 

Gülara  da  qutunu  alıb,  tez  o  biri  otağa  qaçdı.  Heç  kim  görmәsin  deyә, 

qutunu azça aralayıb içinә baxdı. Orada yalnız bircә karandaş vardı—qara... 

 

            

MƏNİM MÜƏLLİMİM 

Dilara  qapıya  çatdı.  Nә  qәdәr  çalışdısa  әli  zәngә  çatmadı.  Ancaq  indi  o, 

һәmişәki kimi qapını döymәk istәmirdi. Ona elә gәlirdi ki, mәktәbә getdiyi 

bu iki gündә xeyli böyümüşdür. Uşaq deyil ki, qapını döysün. Dilara bir neç ә 

dәfә atılıb barmağını zәngin düymәsinә basmağa çalışdı. Amma әli çatmadı. 

Axırda çantasını açıb karandaşını çıxartdı, pәncәlәri üstә qalxıb karandaşın 

ucu  ilә  zәngi  basdı.  Sonra  karan daşı  tez  gizlәtdi.  Qapını  açmış  anasının 

boynuna atıldı: 

—Ana can, görürsәnmi, әlim daһa zәngә çatır,—deyә çığırdı. 

Anası onun saçlarını oxşadı: 

—

 

Әlbәttә,  qızım,  daһa  böyümüsәn,  mәktәbә  gedirsәn,  uşaq  deyilsәn  ki, 

әlin çatmasın. 

Dilara otağa  girdi. Balaca qardaşı Arif taxtın qabağında şәkilli kitablara 

baxırdı.  O,  Dilaranı  görәn  kimi  yerindәn  qalxdı.  Dilara  çantasını  taxtın 

üstünә qoydu. Arif bacısına yaxınlaşıb yalvara-yalvara dedi: 

—

 

Dilara, nә olar, bir dәfә çantanı ver oynadım da. 

Dilara Arifә tәrs-tәrs baxdı: 

—

 

Çanta sәnin üçün oyuncaqdır, bәyәm? 

Arif dinmәdi. Taxtın üstünә dırmaşıb dizi üstә Dilaranın yanında oturdu. 

---

 

35 

 

—

 

Dilara, Lәtifә sәni soruşurdu. Dedi ki, gәlәn kimi mәni çağırsın. 

Dilara yerindәn sıçradı. Lәtifәnin dalınca getmәk istәdi. 

Arif  gözlәrini  çantaya  dikdi,  bacısının  çantanı  yadından  çıxartması  onu 

çox  sevindirdi.  Ancaq  Dilara  qapıya  yetiş әndә  birdәn  durdu.  Dönüb  Arifә 

baxdı, tez qayıdıb çantanı götürdü, o biri otağa apardı. 

Lәtifә qonşuluqda olurdu. O, üçüncü si nifdә oxuyurdu. Dilara isә bu ildәn 

mәktәbә  gedirdi.  Keçәn  il  Lәtifә  һәr  axşam  dәrslәrini  öyrәndikdәn  sonra 

Dilaranın  yanına  gәlәr,  ona  mәktәbdәn,  siniflәrindәn,  müәllimәsindәn 

danışardı... 

Bәzәn  dә  şәkilli  kitablarını  gәtirib  Dilaraya  oxuyardı.  Ancaq  çox  vaxt 

Dilaranı  bu  gözәl  kitabları  vәrәqlәmәyә  qoymaz,—«Sәn  dәymә,  özüm 

vәrәqlәyәcәyәm,  uşaqlara  yaramaz»,  deyә  kitabını  bәrk-bәrk  sinәsinә 

basardı: «Sәn qulaq as, mәn dә oxuyum».  

O zaman Dilara hәlә bağçaya gedirdi. Lәtifә öz müәllimәsindәn danışmağa 

başlayanda  Dilara  da  öz  bağça  müәllimәsindәn  söz  salardı.  Hәr  kәs  öz 

müәllimәsini  tәriflәmәyә  başlardı,  һәrdәnbir,  bu  mübaһisә  dalaşmaya 

çevrilәrdi. 

Bir dәfә Lәtifә Dilaranın yanına һәmişәkindәn tez gәldi. O, qapıdan içәri 

girәn kimi: 

—

 

Mәnim müәllimәm orden almışdır,— dedi. 

Dilara  yoldaşına  baxıb  gülümsәdi,  ancaq  ürәyindә  tutuldu.  Anasının 

söһbәtә qarışması  onu daһa da acıqlandırdı.  Dilaranın anası әlini Lәtifәnin 

çiyninә vurub dedi: 

—

 

O gün olsun, özün böyük müәllim olasan! 

Dilaranın  müәllimәsi  orden  almamışdı.  O,  ürәyindә  öz  müәllimini 

tәriflәmәk  üçün  nә  qәdәr  söz  axtardısa  tapmadı.  Lәt ifә  isә  һey  qızların 

müәllimi  necә  tәbrik  etdiklәrindәn,  indi  onun  şәklinin  bütün  qәzetlәrә 

vurulmasından  danışır  vә  deyirdi  ki,  onun  müәl limini  indi  һәr  yerdә 

tanıyırlar. 

Dilaranın gözlәri yaşla dolmuşdu. O, sәsi titrәyә -titrәyә dedi: 

---