Бялядчи-ъядвял
Yüklə 3,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
95
bütün məhəlləyə cavab verməli oldum… Nələr keçirdiyimi təsəvvür edə bilməzsiniz, mənim kimi adlı-sanlı… Valentin, sadəcə, dəhşətdir, böyük uşaqdır. Oliveyra buxaqlı, qızıl zəncirli çalbaş cənabı yenə gördü. Birdən divarda sanki , yarıq açıldı: çiyinlərini azca irəli verərək dayanırsan, içəri girib daşların, qalın divarın arasından keçirsən və tamamilə başqa bir aləmə düşürsən. Görünməz əl mədəsini öyümə dərəcəsinə gətirmişdi. Hiss etdi ki, son dərəcə xoşbəxtdir. – Bəlkə, yuxarı qalxmazdan əvvəl bir qədəh fine a l’eau içim, – Bert Trepa qapının kandarında dayanaraq Oliveyraya baxıb dedi. – Əla gəzintiydi, mən zərrə qədər də üşümədim, hələ yağış… – Böyük məmnuniyyətlə, – Oliveyra məyus-məyus dedi. – Bəlkə, qalxsanız yaxşı olar, çəkmələrinizi çıxararsınız, ayaqlarınız da topuğadək islanıb. – Kafedə istidir, ora qızdırılır, – Bert Trepa dedi. – Allah bilir, Valentin gəlib, ya gəlməyib, bəlkə də, haradasa veyllənir, özünə dost axtarır. Belə gecələrdə o, yaman şorgözləşir, küçə iti tək qabağına biri çıxan kimi ağlını itirir, öz canımçün. – Bəlkə, artıq gəlib, sobanı da qalayıb, – Oliveyra bicliyə keçdi. – İsti şal, yun corablar… Siz özünüzü qorumalısınız, madam. – Ah, mən ot kimi qayğısızam. Mənim heç kafeyə girməyə pulum da yoxdur. Gərək sabah cachet dalınca konsert zalına gedim… Bu tərəflərdə gecələr cibdə o qədər pulla gəzmək təhlükəlidir, təəssüf… – Sizi zövqünüzə uyğun istənilən şeyə qonaq etmək mənimçün böyük səadətdir, – Oliveyra dedi. O artıq Bert Trepanı qapıdan içəri soxa bilmişdi; girişdən isti rütubət vurur, kif iyi, bəlkə də, göbələk sousu qoxusu gəlirdi. Sevinc hissi yavaş-yavaş uçub gedirdi, sanki, yalnız küçələri onunla birlikdə dolaşa bilər, evə girə bilməzdi. Bu sevinci tutub saxlamaq lazımdı, o cəmisi bir neçə dəqiqə davam etmişdi və elə bir yeni duyğuydu ki, heç bir şeyə oxşamırdı: o, vanna otağında oturub üzərindəki pişik nəcisini təmizləyən Valentin haqqında eşidəndə birdən hiss etdi ki, irəliyə doğru addımlaya bilər, doğrudan, addımlaya bilər, ayaqlarının burada heç bir rolu yoxdur, o, sadəcə, qalın daş divarın içinə girib bütün bunlardan xilas ola bilər: sifətini yuyan yağışdan, çəkmələrinin içində şappıldayan sudan. Anlamaq həmişə olduğu kimi bu qədər gərəkli olanda anlamaq mümkün deyil. Bu sevincin, dərinin altında mədəni oyan bu əlin nə demək olduğunu, ümidin haradan doğduğunu (əlbəttə, əgər bu söz yerinə düşürsə, əgər, əlbəttə, ona mücərrəd ümid anlayışını tətbiq etsək) anlamaq – bütün bunlar olduqca axmaq və qeyri-adi dərəcədə gözəldir, amma indi bunlar hamısı uçub gedirdi, yağışın altında ondan uzaqlaşırdı, çünki Bert Trepa onu evə dəvət etməkdənsə kafeyə göndərdi, Gündəlik Məsələlərə, gün ərzində baş verənlərə qaytardı: Krevelə, Sena sahillərinə, başı hara ayağı da ora getmək niyyətinə, xərəkdəki qocaya, pis çap olunmuş konsert proqramına, Roz Boba və çəkməsinin içində 96
lıqqıldayan suya. Oliveyra çiyinlərindən dağ endirirmiş kimi ağır əl hərəktiylə küçənin tinində gecənin qaranlığını dağıdan iki kafeni göstərdi. Ancaq Bert Trepa , sanki
, daha heç nə istəmirmiş kimi Oliveyranın əlini buraxmadan və gizlicə dəhlizin qaranlığına baxa-baxa dodağının altında nəsə mızıldandı. – Qayıdıb, – o dedi və ağlamaqdan parıldayan gözləriylə Oliveyraya baxdı. – O, orada, yuxarıdadır, mən hiss edirəm. Özü də tək deyil, əminəm: hər dəfə mən konsertdə çıxış edəndə o, öz dostlarıyla tapışır. Barmaqlar Oliveyranın əlinə yapışmışdı; o, ağır nəfəs alır və hey dönüb qaranlığa baxırdı. Yuxarıdan boğuq miyovuldama səsi gəldi, yumşaq pəncələr dik pilləkənlə cəld yuxarı dırmaşdı. Oliveyra nə deyəcəyini bilmədi və siqaret çıxarıb yandırdı. – Məndə açar yoxdur, – Bert Trepa güclə eşidiləcək tərzdə pıçıltıyla dedi. – O belə işləri olanda mənə açar vermir. – Sizə dincəlmək lazımdır, madam. – Onun nə vecinədir ki, məni dincəlirəm, ya yox. Yəqin , sobanı kömürlə qalayıblar, mənim kiçicik ehtiyatımla, onu mənə doktor Lemuan vermişdi. Onlar orada lütdürlər, lüt. Mənim yatağımda, belə də iyrənclik olar?! Sabahsa mən yığışdırmalıyam, Valentin, yəqin ki, bütün döşəyi qusub-batırıb, o, həmişə… Sabahsa həmişəki kimi mən, mən yığışdırmalı olacağam. – Dostlarınızdan yaxınlıqda yaşayan var, gecəni orada qalasınız? – Oliveyra soruşdu. – Yox, – Bert Trepa dedi və çəpəki ona baxdı. – İnanın, cavan oğlan, mənim dostlarımın çoxu Neyidə yaşayır. Burada isə səkkizdəkilər kimi qoca tör-töküntülər, aşağı səviyyəli adamlar yaşayır. – İstəyirsinizsə, mən yuxarı qalxıb Valentindən qapını açmağı xahiş edərəm, – Oliveyra dedi. – Sizsə kafedə gözləyərsiniz, hər şey yoluna düşəcək. – Necə yoluna düşəcək, – Bert Trepa, sanki, sərxoşluqdan dili dolaşa-dolaşa dedi. – O açmayacaq, mən onu tanıyıram. Qaranlıqda oturub heç hay da verməyəcəklər. İşıq nəylərinə lazımdır? İşığı sonra yandıracaqlar, Valentin mənim gecələməkçün mehmanxanaya və ya kafeyə getdiyimə əmin olduqdan sonra. – Mən qapını bərkdən döyərəm, onlar qorxarlar. Məncə, Valentin qalmaqal düşməsini istəməz. – Onunçün fərqi yoxdur, özünü müdafiə edəndə onunçün qətiyyən fərqi yoxdur. Bununçün o, mənim donumu geyib «Marselyoza» oxuya-oxuya polis şöbəsinə də gedə bilər. Bir dəfə az qala belə bir şey olacaqdı, qonşu dükançı Roberi sağ olsun, vaxtında onu tutub evə gətirdi. Rober yaxşı adamdı, yəqin, vaxtilə onun da atkeçməz yolları olub, ona görə də başqalarını başa düşür. Yüklə 3,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|