Бялядчи-ъядвял
Yüklə 3,92 Mb. Pdf görüntüsü
|
10 8 bilməm üçün. O, kölgəni tədricən məndən uzaqlaşdıra-uzaqlaşdıra düşdü və Horasio onun şüaları altında gəminin göyərtəsindəki tək yandı, hətta qaraldı və çox bəxtiyar oldu. – Heç vaxt ağlıma gəlməzdi. Mənə elə gəldi ki, siz özünüz… Pola əyləncəsi axır bir gün bitəcək, bir çox başqaları kimi. Heç olmasa Fransuazı yadımıza salaq. – Bu sayılmır, – Sibilla siqaretin külünü döşəməyə çırparaq dedi. – Bu mənim Ledesmanı yada salmağım kimi bir şeydir. Amma siz bu barədə heç nə bilmirsiniz. Heç Polanın da axrının necə olduğunu bilmirsiniz. – Bilmirəm. – Pola ölür, – Sibilla dedi. – Sancağa görə yox, bunlar hamısı zarafatdır, halbuki mən bunu ciddi şəkildə eləmişdim, tamamilə ciddi. O, tezliklə döş xərçəngindən öləcək. – Horasio da… – Lazım deyil, Osip, yaxşı deyil. Horasio Polanı atanda onun xəstəliyi haqqında heç nə bilmirdi. – Tanrı xətrinə, Lusia, mən… – Siz bu gün nə danışdığınızı və nə istədiyinizi çox gözəl bilirsiniz, Osip. Alçaqlıq etməyin, heç eyham da vurmayın. – Nəyə eyham vururam? – Ona eyham vurursunuz ki, guya, Horasio Polanın xəstəliyini bilə-bilə onu atıb. – Tanrı xətrinə, – Qreqorovius dedi. – Mən belə bir şey demədim. – Bu, yaxşı deyil, – Sibilla sakitcə dedi. – Onu ləkələmək sizə nə verəcək? Məgər siz Horasio ilə ayrıldığımızı, onun yağışlı havada çıxıb getdiyini bilmirsiz? – Mənə heç nə lazım deyil, – Osip tamamilə kreslonun içinə bataraq dedi. – Mən elə adam deyiləm, Lusia, siz həmişə məni yanlış anlayırsınız. Yəqin ki, mən kapitan «Qreffin» kimi diz çöküb mənə inanmanız üçün yalvarmalıyam və… – Məni rahat buraxın, – Sibilla dedi. – Əvvəl Pola, sonra da siz. Hələ divardakı bu ləkələri demirəm, gecə də ki qurtarmaq bilmir. Siz, yəqin ki, Polanı mənim öldürdüyümü də düşünməyə qadirsiniz… – Mən heç vaxt belə şey düşünmərəm. – Yaxşı, bəsdir. Horasio heç vaxt bunu mənə bağışlamaz, hətta Polaya vurulmuş olmasa belə. Bu, sadəcə, gülməlidir, olsa-olsa yaşıl mumdan Milad şam-gəlinciyi idi, indiyədək yadımdadır, çox gözəl idi. – Lusia, mən sizin belə bir şey etmənizə inana… – O heç vaxt bunu mənə bağışlamaz, mən bunu hiss edirəm, halbuki bu barədə heç danışmamışıq. O, hər şeyi bilir, çünki gəlinciyi və sancağı görmüşdü. O, gəlinciyi yerə çırpıb, ayağı ilə sındırdı. Başa düşmürdü ki, bu daha pisdir və bununla təhlükəni daha da artırır. Pola
10 9 Dofin küçəsində yaşayır və o, demək olar ki, hər gün onun yanına gedirdi. O, yəqin ki, sizə yaşıl gəlincik barədə danışıb, Osip? – Ola bilər, – Osip əsəbiləşərək dedi. – Siz hamınız anormalsınız. – Horasio səliqə-sahman haqqında, həyatımızı dəyişməyin mümkünlüyü haqqında danışırdı. O, həyat haqqında danışanda ölümü də mütləq nəzərdən qaçırmırdı və biz qəhqəhəylə gülürdük. O, mənə Pola ilə yatdığını söyləyirdi və mən başa düşürdüm ki, bununla o, mənim əsəbiləşəcəyimi və artistlik edəcəyimi düşünmür. Osip, mən, doğrudan da, çox əsəbiləşmirdim, mən özüm də əgər istəsəm, məsələn, sizinlə yata bilərəm. İzah etmək çox çətindir, ancaq iş tamamilə xəyanət etməkdə, yaxud bunabənzər digər şeylərdə deyil, Horasio xəyanət və ya aldatma sözlərini eşidəndə qəzəbindən dəli olurdu. Etiraf etməliyəm ki, biz tanış olanda o dərhal dedi ki, heç bir öhdəlik götürmür. Gəlinciyi isə ona görə elə etdim ki, Pola mənim evimə girmişdi, bu artıq ağ idi, mən bilirdim ki, o hətta mənim alt paltarlarımı oğurlaya, corablarımı geyə, nəsə qırmızı bir şeyimi götürə, yaxud Rokamaduru yedirdə bilər. – Ancaq onunla tanış olmadığınızı deyirdiniz. – O, Horasionun içindəydi, siz kütsünüz, küt. Siz, sadəcə, kütbeyinsiniz, Osip. Adam bu qədər də küt olmaz axı. Onun gödəkçəsində, yaxalığında, siz Horasionun gödəkçəsinin xəz yaxalığını görmüsünüz də. O, evə qayıdanda Pola hələ də onunla olurdu, mən bunu onun baxışlarından anlayırdım. Horasio bax o küncdə soyunmağa və bu tasda yuyunmağa başlayanda isə, – odur, görürsü nü z, Osip? – o zaman Pola onun dərisindən axıb tökülürdü, xəyalat kimi, mən onu görürdüm, Osip və ağlamaqdan özümü güclə saxlayırdım, çünki mən Polanın evində olmurdum, Pola heç vaxt məni Horasionun gözlərində, saçlarında hiss etmirdi. Bunu necə izah edəcəyimi bilmirəm, ancaq biz bir-birimizi çox sevirdik. Nəyə görə – bilmirəm. Bilmirəm. Ona görə bilmirəm ki, mən düşünə bilmirəm və o, mənə məhz buna görə nifrət edir.
Pilləkənlə kimsə qalxırdı. – Bəlkə, Horasiodur, – Qreqorovius dedi. – Bəlkə də, – Sibilla cavab verdi. – Ancaq altıncı mərtəbədə yaşayan saatsaza daha çox oxşayır, o həmişə gec gəlir. Musiqi dinləmək istəmirsiniz? – Bu vaxt? Uşağı oyadarıq axı. – Qorxma, səsini lap az verərik, kvartet olsa daha yaxşı olar. Səsini elə verəcəyik ki, yalnız ikimiz eşidək, bax görərsiniz. 11 0 – Yox, bu Horasio deyil, – Qreqorovius dedi. – Bilmirəm, – Sibilla dedi və kibrit çəkib küncdəki val yığınına baxmağa başladı. – Bəlkə də, qapının dalında oturub, onda belə şeylər olur. Bəzən qapıya qədər gəlir, sonra fikrini dəyişir. Patefonu yandırın, bax o ağ düymədir, sobanın yanındakı. Yeşik ayaqqabı qutusuna bənzəyirdi, Sibilla diz üstə çöküb qaranlıqda əlini gəzdirərək valı qoydu. Yeşik sakitcə uğuldadı və uzaqdan gələn akkord yanlarında havadan asıldı, sanki , əl
uzatsan çatardı. Qreqorovius hələ də bir qədər çaşqın vəziyyətdə qəlyanını doldurmağa başladı. Şenberq onun xoşuna gəlmirdi, ancaq iş bunda deyildi, gec vaxt, xəstə uşaq, bütün qadağalar pozulurdu. Lap səfeh idi. Ancaq bəzən onda belə şeylər olurdu, çəkindiyi hansısa qayda buna görə ondan qisas alırdı. Sibilla , sanki
, başını döşəmənin üstündəki yeşiyin içərisinə soxaraq yatmışdı. Arabir Rokamadurun fısıltısı eşidilirdi, ancaq Qreqorovius getdikcə daha çox musiqiyə dalırdı və birdən kəşf etdi ki, musiqinin onu çoxdan dünyasını dəyişmiş və dəfn olunmuş Vyana sakininin yanına aparmasına dinməz-söyləməz itaət edir. Sibilla döşəməyə uzanıb siqaret çəkir, arabir qaranlıq sifəti işıqlanırdı: gözləri yumuluydu, saçları alnına tökülmüşdü, yanaqları , sanki ,
göz yaşlarından parıldayırdı, amma o ağlamırdı, onun ağladığını düşünmək axmaqlıq olardı. O, tavanda dalbadal taqqıltı eşidib hirsindən dodaqlarını bir-birinə sıxdı. Qreqorovius diksindi, topuğunu sıxan əli hiss edəndə az qala qışqıracaqdı. – Fikir verməyin, yuxarıdakı qocadır. – Axı biz özümüz güclə eşidirik. – Bütün bunları borular eləyir, – Sibilla müəmmalı tərzdə dedi. – Səs boruların içiylə gedir, belə şey əvvəl də olub. – Akustika qəribə elmdir, – Qreqorovius dedi. – Bir azdan yorulacaq, – Sibilla dedi. – Əclaf. Yuxarıdan elə hey taqqıldadırdılar. Sibilla hirslə dikəldi və səsi bir az da azaltdı. Səkkiz- doqquz akkord səsləndi, sonra pissikato başladı və tavan yenidən döyüldü. – Ola bilməz, – Qreqorovius dedi. – Bu tipin nəsə eşidə bilməsi çox təəccüblüdür. – Bəla burasındadır ki, onda bizdən daha yaxşı eşidilir. – Bu ev, elə bil, Dionisin qulağıdır. – Kimin? Adamın gərək bəxti olsun, adajio yenicə başlamışdı. O isə taqqıldadır, Rokamaduru oyadacaq. – Bəlkə, bəsdir. – Yox, mən qulaq asmaq istəyirəm. Qoy tavanı uçursun. Ona Mario Del Monakonun valını qoyardım, onda bilərdi; hayıf ki, məndə yoxdur. Əclafın biri, zəhləm gelir o alçaqdan. – Lazım deyil, – Qreqorovius nəzakətlə qafiyə tutdu. – Artıq gecə yarıdan keçib, Lusia.
Yüklə 3,92 Mb. Dostları ilə paylaş:
|