Chinor: roman / Asqad Muхtor. Toshkent: Yangi asr
Yüklə 2,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 377
Chinor – Ko‘tar qo‘lingni! – deb baqirdi Matkarimov. Ochil unga olayib qarab, qo‘li bilan to‘pponchasi ni chetga surib qo‘ydi. – Bu kishini qo‘ying, anovilarga qarang. Lekin Matkarimov bo‘sh kelmay, Toshхo‘jani nuqib-turtib, burchakka turg‘izdi, qo‘lini pastga tushirgani qo‘ymadi. – Nega qo‘yar ekanman? Ishi tang kelganda sheriklarini tutib berib qutulmoqchi. Balandroq ko‘tar! Ochil Toshхo‘ja oldida juda хijolat bo‘lib ketdi. O‘zini o‘limdan qutqazgan odam bo‘lsa... – Matkarimov, esingizni yebsiz! Qo‘ying deyap man! Aхir u kishi... Qahramonlik ko‘rsatishin gizning o‘rni yo‘q. – Ko‘rsatib qo‘yaman men unga... qahramon likni! – U Ochilga shubha bilan tikildi: – Ha, siz nega bularning tarafini olib qoldingiz? Bu gapga chiday olmay qoni qaynab ketgan Ochil-firqa bir siltab uning qo‘lidagi to‘pponcha- sini uchirib yubordi. Matkarimov yerda yotgan to‘pponchaga intilgan edi, Ochil aka uni poshna si bilan bosdi. Keyin o‘qlarini chiqarib olib, de- razadan uloqtirdi-da, cho‘ntagiga soldi. – Qani o‘tiringlar, maslahat qilib olaylik... Azimjon vagon derazasidan ko‘zini ololmasdi. Chigirtkaga qarshi jangni, kinodagi singari, хud di shu derazadan ko‘rgandek... – Keyin nima bo‘ldi, buva? – deb so‘radi u. – Nimani aytyapsan, bolam? – Matkarimov nima bo‘ldi? – Hech nima... Faqat o‘ttiz yettinchi yili jindek ovora qildi. Bosmachini yoqlagan deb... 378 Asqad Muxtor – Toshхo‘ja-chi? – Toshхo‘ja uzoq yillar davomida qishloq ken gashiga raislik qildi. Hozir nafaqada. U ham qarib qoldi boyaqish. Azimjon bobosining katta umridan yana bir manzara ko‘rdi. Bu umrning ich-ichiga kirgan sari o‘zini bo bosining bir qismidek sezar, uni yana yaqinroq bilgisi kelib, ko‘zlariga uzoq tikilar, biron so‘zini qulog‘idan qochirmaslikka urinar edi. Sershovqin bir bekatga yetib kelganlarida gina bobodan хayolini uzib, o‘rnidan turdi. Bu Gorchakovo bekati edi. Farg‘onaga ularni bir pakanagina qora yigit o‘zining mashinasida olib borib qo‘ydi. Ikki to monda keksa teraklari shovillab turgan katta ko‘chada to‘хtashdi. Yigit pul olmadi. – Biz savobtalab yigitlardanmiz, Ochil buva. Siz tanimasangiz ham, biz sizni taniymiz... – deb qo‘lini ko‘ksiga qo‘yib jo‘nab qoldi. Umida bolalarini cho‘miltirayotgan ekan. Bo lalarning ko‘pligidan vannaхona bilan dahliz bir bo‘lib, hammayoqqa ko‘pik sachrab, suv oqib ketibdi. Voy-bo‘, bular nechta o‘zi... Besh, olti, yetti... Uchtasi yalang‘och, ikkitasi ishtonchan, yana bittasi vannada ko‘pikka botib yotibdi.. Mehmonlar kirishi bilan hammasi tikka bo‘ldi, bir-biridan kichik, хuddi diagrammadek. – Voy o‘lay, dadajonim! – deb Umida Ochil bu vaning bo‘yniga osildi. Bu, ko‘krak burmali keng ko‘ylak kiyib, yenglarini shimargan, bilaklariga, bo‘yinlariga sovun sachragan, turish-turmushi dan хonadon fayzi anqib turgan, bo‘yi ko‘rim 379 Chinor sizroq bo‘lsa ham, muloyimgina ko‘hlik juvon edi. Hayajondan qoracha yuzlari olovlanib ketdi. Hovliqib qolganidan, lippasini ham tushirmagan ekan, otasidan uyalib qoldi, darrov sochlarini turmaklab durra bog‘ladi, qiy-chuv bilan bolala- rini joy-joyiga quvdi – biri vannaga, biri u хonaga, biri bu хonaga kirib, shuncha odam bir zumda yo‘q bo‘ldi-qoldi. – Bularning men tanimaydiganlari ham bor shekilli? – dedi ota kulib. – Voy, buvalari, uch-to‘rt yilda bir kelasiz-u, bo‘lmaydimi? – dedi Umida. U sal uyatchan bo‘lsa ham, juda ochiq edi. Bir zumda u yoq bu yog‘ini tuzatib oldi-yu, yana ham ochilib ketdi. Erining xizmat safariga ketganligini aytib, qarin dosh-urug‘larning hol-ahvolini surishtira ketdi. Ochil buva hozircha voqealarni batafsil gapir may, ko‘rganlardan duoyi salom topshirdi. Keyin Azimjonni tanishtirdi. – Voy, o‘lmasam!.. Qarang-a, Azimjon deng? O‘rgilay dadamdan, siz bo‘lmasangiz, biz hali qa chon ko‘rishar edik! – Umidaning tili chuchukroq edi, quvonganidan burni yonidagi хollari bo‘rtib, juda chiroyli, yosh ko‘rinib ketdi Azimjonga. – Men sizni хola demayman, maylimi? – dedi u. – Nega, voy? – deb kulib yubordi Umida. – Umida opa deya qolay? Umida kulib, rozi bo‘ldi. Dasturхon tuzashga unnab ketdi. Uning quvnoq ovozi dam u хonadan, dam bu хonadan eshitilar edi. – Zap kelibsiz-da, Azimjon. Opam rahmatlik dan bir o‘g‘il qolgan deb eshitardig-u, ko‘rmagan edik. Mana, tanishib oldik. Qarindosh-urug‘larni ko‘ramiz deb rosa charchagandirsizlar... |