Hüseyn caviD
Yüklə 2,83 Kb. Pdf görüntüsü
|
173 P e y ğ ə m b ə r Çəkil, ey haq yoldan azan Vəhşi səhralar çiçəyi!.. (Yüzünü çevirib, sinirli adımlarla uzaqlaşır) Ş ə m s a (iki-üç adım izlər, qarşısına keçib getməsinə mane olur. Məğrur və amiranə bir tevr ilə) Getmə, dur! Aç gözlərini, Baq gör bən kimim, bən nəyim? Hiç düşündürməzmi səni Vurğun könlüm, gözəlliyim? P e y ğ ə m b ə r (başını qaldırır, diqqətlə süzər, pərəstişkar bir ahənglə) Əvət, gözəl!.. Şairlərin Tatlı xülyasından gözəl. İlk baharda səhərlərin Pənbə rö’yasından gözəl!.. Yıldızların sevdasından Yaratılmış bir çiçəksin. Gözəlliyin mə’nasından Daha dilbər bir mələksin. (Göyə işarətlə) Fəqət bir Tanrı ki, sana Böylə bir gözəllik vermiş. Nədən xor baqarsın ona, Niçin etməzsin pərəstiş? 174 Ş ə m s a Ah, bilməm ki, şu qaranlıq, Şu əngin boşluqda nə var? O bir dərin hiçlik artıq, Sağır hiçlikdən nə çıqar? P e y ğ ə m b ə r Halbuki saysız ışıqlar O qaranlıqdan parlıyor. Görüb duyduğun varlıqlar O hiçlikdən feyz alıyor. Ş ə m s a Bən istərim qəlbindəki Tanrı eşqi unutulsun, Könlümdə çırpınan sevgi O eşqin yerinə dolsun. P e y ğ ə m b ə r Çəkil, artıq sərsəmlədin, Dəf’ ol da sus, ah, uğursuz! Mərmər köksündəki qəlbin Daş bütlər qədər şüursuz... (Çəkilmək istər) Ş ə m s a (önünə keçərək) Şimdi mələk derkən bana Bu təhqir bilməm ki, niçin? P e y ğ ə m b ə r Çəkil, bu da azdır sana, Çünki şeytan bir mələksin. 175 (Gedər) N ə d i m ə (gəlir) Sən ona hörmət bəslərkən, Nifrətlə – sus, çəkil! – diyor. Qurtuluş yolu söylərkən, Səni həp təhqir ediyor. Ş ə m s a (kinli) Pək məğrur... Əvət, mütləqa Kəsməli onun dilini. (mülayim) Lakin... o gözlər daima Söndürür bəndəki kini. Ah, o gözlər daim qara Elmas kibi parlar durur. Arqasında hikmət, dəha Dənizləri həp mevc vurur, Bəni ən çoq əsir edən Onun parlaq sözləridir. Ah, insanı həcv edərkən Belə o pək zərif şair... N ə d i m ə O yalnız şairsə, düşün, Sən həm şe’rsin, həm şair. Hüsnün, gözəl səsin, bütün Hicaz ölkəsində nadir... 176 Ş ə m s a Bən hiç... ən böyük şairlər Ona qarşı diz çökməli, imrüülqeys kibi ərlər Susmalı, boyun bükməli... Əvət, bizdə nə çoq şair, Onlara bir zənbil xurma, Ya şərab, ya bir altın ver, Mədh edərlər səni... Ama O, düşmandır yaltaqlığa, Həp kindən, qərəzdən qaçar. Geniş ruhu sanki fəza... Daim yüksəklərdə uçar. (Mə’yus və həyəcanlı) Əfsus bütləri, Kə’bəyi Həp rədd edər, iştə bəla! Həm pək sevər Xədicəyi, Bunu əfv edəməm əsla! N ə d i m ə (ətrafa baqar) Baq, gəldilər baş kahinlə Xəttab oğlu önlərində, Qızmış böyük, küçük, kölə, E’tidal yoq hiç birində. Öndə baş kahin, rəislər və orta yaşlı, yuca boylu, silahlı X ə t t a b o ğ l u olduğu halda camaat gəlir, hər kəs kinli baqışlarla ətrafı süzməyə başlar. B a ş k a h i n Nerdə, yahu, onu bir göstəriniz! Əcəba nerdə o xain dinsiz? 177 X ə t t a b o ğ l u Kim bilir, bəlkə də qorqub qaçmış. Ş ə m s a (Nədiməyə) Yoq, o qorqaq deyil əsla, yanlış... İ x t i y a r (gəlir, dükanın qapısını açaraq) Burda dalmışdı o xülyayə dəmin. B i r i n c i r ə i s İştə qorqub da savuşmuş miskin!.. İ k i n c i r ə i s O fəqət bəncə bir aciz, sərsəm... Ü ç ü n c ü r ə i s Bən də əsla ona mə’na verməm. B a ş k a h i n (yola baqar) Baş rəis! Ah, nə qadar halı fəna, Baqalım bir o nə söylər əcəba? B a ş r ə i s gəlir. Hər kəs əyilir. Sükut... B a ş r ə i s (öndə duran rəislərə şiddət və həyəcan ilə) Arqadaşlar! Nə demək bunca sükut? Niyə baqmaqdasınız həp məbhut!? 178 Pək küçük sandığınız bir miskin Bəsliyor bizdəki adətlərə kin. Hiçə endirmədə həp dinimizi, Gülüyor bütlərə, saymaz da bizi. Onun ancaq yuca göylərdə yaşar, Əl vurulmaz yeni bir Tanrısı var. Öylə bir Tanrı ki, gözlər görməz, Cismi yoqmuş da nə cevhər, nə ərəz... Doğurub doğmaz o bimislü şərik, Həm məkansız... Nə qadar sərsəmlik?! Söylüyor həp bir imiş şah və gəda. Bu səbəbdən uyaraq həp füqəra, Həp zəiflər, kölələr, cariyələr Onu dinlər, ona hörmət bəslər. Ah, o bir gün düşünüb yol bulacaq, Bizə qalib və müsəllət olacaq... X ə t t a b o ğ l u (istehzalı təbəssümlə) Bir xəyal iştə, əvət tatlı xəyal. (Hiddətlə qılıcını çəkər) Şu qılıc əldə dururkən, bu, mühal... Hörmət etdim də Bəni Haşimə bən, Öncə vaz keçdim onun qətlindən. Nə qadar olsa da əcdadı ulu. (Əlini köksünə vurur) Sağ bıraqmaz onu Xəttab oğlu. Qəhrəmanlar bana aciz qul ikən, O nasıl qurtulacaq pəncəmdən? Hiç məraq etməyin, əl’an gedərim, Onu bən parçalarım, məhv edərim. (Qılıcını qınına qoyub sərt və qızğın baqışlarla uzaqlaşır) Yüklə 2,83 Kb. Dostları ilə paylaş:
|