195
müvafiq əsər hesab edilirdi. Bütün aktyorlar küçələrdə bilet satırdılar. Teatr
kassası səhərdən axşama qədər açıq idi... Bu məqsədlə ianə də qəbul edilirdi və
ianə verib, kömək göstərən adamların adları qəzetdə elan edilirdi. Nadir şahın
rolunu Abbas Mirzə Şərifzadə, mərhum Hüseynin öz zövq və səliqəsilə
tikdirdiyi Nadir şah libasında çıxış edəcəkdi.
* * *
Elə bu zaman məşhur aktyor, «Ölülər» pyesində Şeyx Nəsrullah və
Kefli İsgəndər obrazlarının ən məşhur ifaçısı, «Molla Nəsrəddin»çi mühərrir və
şair Əliqulu Qəmküsarın da Tiflisdə qətl edildiyi qara xəbərini teleqrafla xəbər
verirlər. Bakı ziyalıları onun üçün də matəm tutdular. Onun yaxın dostu,
məşhur xalq artistimiz Mirzağa Əliyevə yadigar göndərdiyi əksinin arxasında
yazdığı «Həsb-hal» şeri dərc edilir:
Təsviri pür məlalımı mütləq görən zəvat
Anlar keçirmişəm necə əfsürdə bir həyat,
Gəldim cahanə sanki həmişə bəla çəkəm,
Könlümdə vardı min əməlü, min təhəssürat,
Dünyada bir məram dilim hasil olmayır,
Yağı olub mənə bütün icrami kayinat.
Bəs kim düşünmüşəm qırışıbdır üzüm, gözüm,
Zaye edib vücudumu iş bir təfəkkürat.
Sinnim otuzda tüklərim iştə bəyaz olub.
Keçmək sifarişin yetirib qasidi məmat.
Qalmıb ümid, çünkü həyatın bəqasinə,
Əksim götürtmüşəm qala bəlkə xatirə.
Elə bil yaxın zamanda həyata vəda edəcəyini duyubmuş. Mirzağa
«Həsb-hal» şerini qəzetdə bu qısa məktubla dərc etdirmişdir: «Əziz yoldaşım.
Doğrudur, ölmək təbiidir. Amma bu tövr nahaq, xunxar qatil əlində ölmək
ciyərimi parça-parça etdi. Artist yoldaş. Sənin o vəhşi qatilin nəinki tək şer
aləminə, həm də bizim əlimizdən almaqla səhnəyə böyük zərbə vurdu. Sevgili
yoldaşım. Bu axır vaxtlarda mənə yadigar olaraq göndərdiyin əksinin dalında
yazdığın «Həsb-hal»dan görünürdü ki, həqiqətdə dünyadan o qədər incimisən
ki, ölməyi istəyirmişsən. Qoy sənin bu küskün halını mən də, şer və səhnə
dostlarına xəbər verim, qoy onlar da oxusunlar».
Ordu Bakıya gəlir. Çar dövründə müsəlmanlardan əsgər aparmayıb,
bunun əvəzində vergi alırdılar.
Oktyabr inqilabından sonra üç burjuaziya partiyası: gürcü
menşevikləri, daşnaklar və müsavatçılar Zaqafqaziya komissarlığı yaratdılar və
1917-ci ilin dekabr ayında gürcü, erməni, müsəlman və rus milli korpuslarının
təşkilinə başladılar. Bu məsələdə müsəlmanların vəziyyəti çox ağır idi, çünki
196
onların heç bir silahlı dəstəsi yox idi. Qərb cəbhəsindən Zaqafqaziyaya gələn
birinci «Tatar» süvari polkunu müsəlmanlar bu məqsəd üçün istifadə etməyi
qərara aldılar, bu yeganə silahlı dəstə idi ki, az-çox kara gələ bilərdi. «Tatar»
polku keçmişdə «Dikaya diviziya» tərkibindəki alaylardan biri idi.
Korpus düzəltməyə başladılar; kağız üzərində korpus və iki diviziya
ştabları yaradıldı; nə zabit və nə də əsgər vardı. Azərbaycandan adam yığmaq
nəzərdə tutulurdu. Bu məqsəd üçün 1918-ci ilin fevral ayında korpusa daxil
ediləcək birinci piyada diviziyasının qərargahı Bakıya köçürülür ki, birinci atıcı
polku və başqa hissələr yaradılsın. General Mehmandarovun başçılığı ilə
qərargah üzvləri şəhərə varid olanda tutub dustaqxanaya salırlar. Həmid
Sultanovun xatirələrində yazdığına görə, sonra da taktiki mülahizələrlə azad
edilirlər.
Tiflisdə belə korpus yaratmağa başladılar. Lakin cəlb edilən adamlar
təlim üçün aldıqları silahı, paltarı və çoxları atı da götürüb qaçırdılar evlərinə,
tapıb qaytarmaq da olmurdu. Beləliklə vəziyyət çox ağır və acınacaqlı idi.
1918-ci ilin mart ayının əvvəlində, Trabzonda türklərlə Zaqafqaziya
Seymi arasında danışıqlar başlayır. İlk iclasda türklər Zaqafqaziya
komissarlığının dövlət və siyasi cəhətdən heç bir hüququ olmadığını iddia
edirlər. Buna görə də komissarlıq tez Zaqafqaziyanın Rusiyadan ayrıldığını və
sərbəst dövlət olduğunu elan edir, federativ respublika yaradır.
1918-ci il may ayının 25-də Seym öz-özünü buraxır və Zaqafqaziyə
ərazisində üç milli: gürcü, erməni və Azərbaycan respublikası əmələ gəlir.
1918-ci il may ayının 28-də milli şura azad Azərbaycan yaradıldığını
elan edir, əlbəttə, Gəncədə olan Türk İslam ordusunun baş komandanı Nuru
paşanın razılığını alandan sonra.
Müsəlman korpusu Tiflisdən Gəncəyə gəlir və Azərbaycan korpusu
adlandırılır. Onun varidatı və hərbi müxəlləfatı var-yox bir neçə topdan və bir
də az miqdarda atlardan ibarət idi.
Çar ordusunun silah arsenalı bütünlükdə xristianların əlində idi.
1918-ci il iyulun 11-də türklər Azərbaycanda 1894 və 1899-cu ildə
anadan olanları orduya çağırır.
1919-cu ilin sonunda toplanan əsgərlərin yaşadıqları bir neçə
kazarmanı general Səmədbəy Mehmandarov yoxlayanda dəhşətə gəlir və yazır:
«Hər yerdə bir-birindən pis, eyni acınacaqlı mənzərəyə rast gəlirdim.
Adamların görkəmi miskin, qida olduqca pis; yoxlayanda qabdakı qaynar suda
tək-tük kələm yarpağı üzürdü... Binalar rütubətli, nə çarpayı, nə taxt və nə də
yorğan-döşək vardı. Əsgərlər yaş torpaq üstündə üstü-açıq yatırdılar;
pəncərələrin çoxunda şüşə yox idi. Atlar bir dəri, bir sümük idi, atdan çox əcaib
bir heyvana oxşayırdılar, yarıdan çoxunu qoturluq basmışdı.
197
Təəccüblü bir şey yoxdur. Madam ki, adamlar ac-yalavac, ayaqyalın,
başıaçıq, özləri də nahaq yerə tez-tez kötəklənirdilər, ata kim baxacaq.., Belə
vəziyyətdə hərbi xidmətə nifrətdən başqa heç nə gözləmək olmaz...».
Yuxarıdakı vəziyyət ömürlərində əsgərliyin nə olduğunu bilməyən
kəndli balalarını hürküdüb-qorxudur və fərariliyə vadar edirdi.
1918-ci il noyabrın 6-da Müsavat hökumətinin hərbi nazirliyi yaradılır
və onun portfelini hökumət başçısı götürür. Nazirliyi təşkil etmək general
Səmədbəy Mehmandarova tapşırılır, özü də hərbi nazir müavini təyin edilir.
Sonra da hərbi nazir olur.
Birinci növbədə baş qərargah və ordu polkları yaradılır.
Krımdan gəlmiş sabiq Krım hökuməti başçısı general Sulkeviç baş
qərargah rəisi təyin edilir. Lakin Mehmandarovla aralarında münaqişə
olduğundan o istefa verir.
Ordu isə hələ yox idi. Türklər Bakını alandan sonra Azərbaycan
korpusu yaradılır və polkovnik Səlimov müvəqqəti komandir təyin edilir. O da
yazdığı məxfi məlumatda qeyd edir ki, ordu kağız üzərindədir. Adı var, özü
yox. Atlar acınacaqlı haldadır. Lazımi miqdarda top var, amma topxana
qurmağa nə zabit, nə at, nə də müxəlləfat var. Əsgərlər cır-cındır içində, hamısı
ayaqyalın, nə corab, nə çarıq... Kəndə göz dikib, məqam tapan kimi qaçırlar...
Zabitlərin də vəziyyəti o qədər yaxşı deyildi. Başqa idarə
məmurlarının maaşları 100-150 faiz artırıldığı halda, zabitlər unudulmuşdu. Elə
bil ögey uşaqdılar... Pul da gündən-günə qiymətdən düşürdü.
Boş, susuz səhrada məskən salmaq kimi hesab edilən ağır bir şəraitdə
general Səmədbəy Mehmandarov ordu yaratmağa başlayır.
Bu fövqəladə istedad sahibi sərkərdənin tərcümeyi-halını qısa da olsa
təsvir etmək vacibdir. 1856-cı ildə Lənkəranda doğulub. Atası zadəgan
Sadıqbəy meşə idarəsində qulluq edirmiş; xasiyyəti cod, tündməcaz kişi imiş.
Səmədbəy Bakıda gimnaziyanı əla qiymətlə bitirib Peterburqa gedir və 2-ci
Konstantin topçu məktəbinə daxil olur. Zəka və qabiliyyətinə görə böyük
hörmət qazanır. 1875-ci ildə təhsilini başa çatdırıb, topçu praporşik rütbəsi alır.
Sibirə xidmətə göndərilir. İlk dəfə 1900-cü ildə hərbdə məharət və istedadını
nümayiş etdirir. Həmin il avqustun üçündə çinlilərlə olacaq döyüşdə
generaldan əmr alır ki, Tsitskar şəhərindən qaçmağa cəhd edəcək adamları top
atəşinə tutsun və bununla çin əsgərlərinin aradan çıxmasına mane olsun.
Çinlilər şəhərdən əliboş çıxanda Mehmandarov silahsız adamları
qırmaqdan boyun qaçırır, atəşə tutmur. Generalla mübahisə edir. Hədələnir və
hərbi səhra məhkəməsinə verilməklə təhdid edilir. Vadar olub top atəşini
çinlilərin başları üstündən uzağa yönəltdirir və qaçanların şəhərə qayıtmasına
nail olub, qan axıtmadan şəhəri tuturlar.
Sonralar bir il Peterburqda topçu zabitlər məktəbində təkmilləşmə
kursunda oxuyur.
Dostları ilə paylaş: |