_______________________________ Epos. Nəsr. Problemlər
155
özlərindən qabaq ölənlərlə görüşürlər, onlarla əl-ələ
verib, ölümə doğru gedirlər. Ölüm astanasında
olanlarla ölülər bir-birlərini eyni sözlərlə qarşılayırlar:
« − Ölümün xeyir.
− Ölümə qənşər».
Dirilərin: «– Gecən xeyrə qalsın. – Xeyrə qarşı»
sözlərinə bənzəyən bu qəribə xeyir-duanı yalnız
ölülər, ölüm ayağında olanlar bilirlər, bu xeyir-dua
yalnız ölülərlə ölüm ayağında olanlar arasındadır.
Hökmdar və Xacə Ənvər öləndə də bu xeyir-duanı
eşidirik, Zülfüqar kişi və Mahmud öləndə də. Ölüm
astanasındakı adam təkcə bir az əvvəlin, yaxın
dünənin ölüləri ilə yox, neçə yüz il bundan qabağın
ölüləri ilə də görüşə bilir. Ölüm anlarında Dünən – Bu
gün sərhədləri tamamilə silinir, keçmişin adamı və
indinin adamı bölgüləri aradan qalxır. Zülfüqar kişi
ölüm ayağında iyirmi birinci ildə öldürdüyü Sarıca oğlu
Məhəmmədlə, onun uşaqları ilə görüşdüyü kimi, neçə-
neçə əsr bundan əvvəl bir gavur qızına görə doğmaca
qardaşının əli ilə öldürülən dəmir dəbilqəli sərbazla da
görüşür.
Mahmud ölüm ayağında Xəstə ilə görüşdüyü kimi,
Baba
Kahanı
partlatmaq
istəyən
alpinistlərlə,
hökmdarın qəzəbinə düçar olmuş, çöllərə düşüb
mehrini canavara salmış Gavur qızı ilə, mehr saldığı
qadının
xiffətindən
quduzlaşan,
qəfəsdə
gecə
ulduzlara baxıb ulayan canavarla da görüşür. Öz
taleyinə görə Marqonu xatırladan Gavur qızı, ikiayaqlı
bəndələrin vəhşilikləri ilə müqayisədə daha «insani»
Muxtar Kazımoğlu
__________________________________
156
olan canavar Xəstə üçün unudulmazdır, doğmadır.
Sarıca oğlu Məhəmməd qızları Qərənfil və Yasəmənə
(Qərənfil və Yasəmən ştrix – obrazları Səlimə xanım
obrazında tamamlanır) «mənimkilər» dediyi kimi,
Xəstə də gavur qızı və canavara «mənimkilər» deyir.
Və bütün ölülər – taledaşlar Baba Kahaya – ilkin
beşiyə doğru gedirlər.
Romanın «Qətl günü» adından, «–Yolun haradır,
qardaş? – Son mənzilədir, bacım» epiqrafından
tutmuş son cümlələrinə qədər bütün mətn boyu
qüssəli olduğu qədər də nikbin olan bir Ölüm və Həyat
nəğməsi səslənir. Bu
nəğmə əsərdəki
bütün
qəhrəmanların – həm ölənlərin, öldürülənlərin, həm də
qalanların taleyindən keçib gedir. Yüzlərlə adamın
ölümünə bais olan, dünyaya meydan oxuyan hökmdar
yalnız
ölüm
qarşısında
acizdir.
Ölümqabağı
dəqiqələrdə artıq hökmdarın sifətindən zəhrimar
yağmır, gözlərində əqrəb kini yoxdur! Bu gözlər beş
yaşlı oğlan uşağının gözləri kimi dupdurudur: o uşaq
ki neçə-neçə illər bundan qabaq bir zirzəmidə onu
bağırda-bağırda
axtalamışdılar,
qanını
üzünə
yaxmışdılar. Hökmdarın bir insan kimi şəxsi faciəsinin,
ağrı-acısının qələmə alınması onu oxucu gözündə
miskinləşdirir: əzazil bir qanunverici məzlum bir
məxluq olur, milyonlara qan udduran bir yırtıcı körpə
uşaq kimi Xacə Ənvərə sığınır, ondan imdad diləyir.
Hökmdarın bədii məharətlə qələmə alınan ölüm
səhnəsi ilə tanış olanda «hökmdar gəbərdi» demək
mümkün olmur, bu ölüm bədbəxt, naçar bir insan
_______________________________ Epos. Nəsr. Problemlər
157
övladının ölümü təsiri bağışlayır. Paradoksal bir hal
əmələ gəlir: oxucu nə öləni günahkar bilir, nə öldürəni,
ölənə rəhmi gəldiyi kimi, öldürənə də nifrət edə bilmir.
Bu, insana münasibətdə müəllifin tutduğu mövqenin
bir sıra səciyyəvi cəhətlərini nişan verir. Aydın olur ki,
müəllif insana yaxşı – pis ölçüləri ilə yanaşmaqdan
daha çox pisliyin konkret şəraitdən doğması meyarını
əsas tutur. Yazıçı pis əməl sahibi olan hər hansı bir
adama nifrət oyatmaq məqsədindən daha çox, həmin
adamın düşdüyü vəziyyətə acımaq, bu vəziyyəti
meydana çıxaran sosial-mənəvi amillər üzərində
düşünüb-daşınmaq məqsədini güdür. Müəllif həm
mərdlik, sədaqət, qorxmazlıq kimi müsbət insani
keyfiyyətləri, həm də namərdlik, vəfasızlıq, qorxaqlıq,
şöhrətpərəstlik,
zülmkarlıq
kimi
mənfi
insani
keyfiyyətləri mütləq mənada götürmür, istər keçmişdə,
istərsə bu gün insan düşüncə və davranışının sosial
şəraitə uyğun şəkildə üzə çıxması qənaətini irəli sürür.
Diqqət yetirəndə aydın olur ki, romanda hətta ölüm
kimi əbədi və əzəli bir amil belə sosial şəraitlə
əlaqələndirilir, qəhrəmanların ölüm səhnələrinin təsviri
eybəcər
mühitə
etirazın
bir
forması
kimi
mənalandırılır. Təsadüfi deyil ki, romanda adi
ölümdən yox, qətl olunanların və qatillərin ölümündən
bəhs edilir. Qətl isə irticanın hökm sürdüyü bir şəraitin
məhsuludur. Elə bir şərait ki, həqiqəti deyənin dili
kəsilir, irticanı alqışlayanlar, ona kor-koranə bəh-bəh
deyənlər isə ad-san, şan-şöhrət qazanırlar.
Əgər romanda hər hansı psixoloji amil sosial
Muxtar Kazımoğlu
__________________________________
158
mühitlə qırılmaz əlaqədə götürülürsə, onda bir-
birindən uzaq zamanlarda yaşayan qəhrəmanlar
arasında oxşarlıq nə ilə izah oluna bilər? Məsələ
burasındadır ki, Y.Səmədoğlu ayrı-ayrı dövrlərin,
sosial-tarixi şəraitlərin özündə bir yaxınlıq görür və
müxtəlif zamanlarda yaşayan qəhrəmanların talecə,
xaraktercə bir-birini tamamlamasını həmin yaxınlıqla
əlaqələndirir. İnsan öz dövrünün övladıdır, amma ayrı-
ayrı dövrlər bir-birinə bənzəyirsə, həmin dövrlərin
övladı olan insanlar da bir-birlərinə bənzər şəkildə
təqdim oluna bilərlər – roman belə bir məntiqə
əsaslanıb. Adil Salahovun yaşayıb fəaliyyət göstərdiyi
dövr elmi-texniki inkişaf səviyyəsinə görə hökmdarın
yaşayıb fəaliyyət göstərdiyi dövrdən zahirən tamamilə
fərqlidir. Lakin müəllif əsərin mövzusuna uyğun
olaraq, elmi-texniki inkişafın insan həyatına bəxş
etdiyi mütərəqqi cəhətlərdən danışmaqdan daha çox
ETT dövrünün ağrı-acısından söhbət açır ki, həmin
mənfiliklər məhz hökmdar dövrünün mənfilikləri ilə
səsləşir. Salahov dövründə hökmdar dövrünün libası
geyilməsə də, qılınc-qalxanı qurşanılmasa da, ağıla,
iradəyə zor edib insanları susdurmaq «ənənəsi»
yaşayır. Belə bir «ənənənin» yaşadığı şəraitdə isə
Adil Salahovların psixoloji aləmi hökmdarın psixoloji
aləmi ilə üst-üstə düşür.
Y.Səmədoğlunun «Qətl günü» romanı ilə əlaqədar
təhlillərdən də bəlli olduğu kimi, hər hansı dövrün ab-
havası, təkcə problemin qoyuluşunda yox, həm də
bədii ifadə tərzində özünü göstərə bilir. XX əsr
Dostları ilə paylaş: |