Rasim GƏNZƏLİ qiyamət qopanda…
Yüklə 3,86 Mb. Pdf görüntüsü
|
115 Arvadına başqa sözlər desə də, ürəyində Duruqanın gələcəyi üçün qorxur, yaman qorxurdu. - Şəfəq, Duruqan böyüyəndə çox mərd olacaq. - Sənin kimi? - Bəs necə, hələ məndən də qabağa gedəcək. - Doğrudan? - Fikir vermişəm, yoldaşlarının arasında mərdliyi, qoçaqlığı ilə seçilir. Belə söhbətləri tez-tez təkrar edirdi Məmmədbəy. Bəlkə bunları deməklə özünə təskinlik verirdi. Ürəyinin alovunu çıxarırdı? Ya bunları tez-tez dilinə gətirməklə Tanrıdan belə istəməsini o böyük Yaradanın yadına salırdı. Bunlar haqqında Şəfəqnur da çox düşünürdü. Axı uşağa, özü də oğlan uşağına nə qədər keçidən, quzudan, dovşandan, çaqqaldan nağıllar danışmaq olardı? Uşaqların eşitdikləri nağılların işığında yol getmələrini, o nağıllardakı igidlərin surətini daxildə yaşaya- yaşaya böyüdüklərini bilirdi. Bir ana və bir müəllim kimi. Elə ona görə də uzaq sabahların gəlməsindən əndişələnir, Duruqanın belə uşaq, yeniyetmə qalmasını sadəlövhcəsinə arzu edirdi. Günlər isə durmadan ötüb keçirdi. *** Bu ağ qatar nə qatar idi belə? Dağ demirdi, daş demirdi şütüyüb keçirdi. Hərdən ağ qatarın ağ qanadları da olurdu. Ağ qanadlar açılıb genişlənir, ağ qatarı qaldırıb göyün üzünə, buludların yanına çıxarırdı. Ağ qanadlı ağ qatar ağappaq buludların arasından keçib gedir, hərdən ulduzlara dəyib, yenə buludların üstünə enirdi. Bir neçə dəfə bunlar təkrar olunandan sonra, elə bil, ağ qanadlı ağ qatar göylərdən küsür, inciyir, yenə yerə qayıdıb, əvvəlki yerində, buz kimi soyuq relslərin üzərində 116 yoluna davam edirdi. Qatarın sürətlə şütüyüb getdiyi yolların ətrafında elə gözəl mənzərələr vardı ki, adam bu gözəlikdən dəli olmaq həddinə çatırdı. O da bu ağ qatarın ağ libasa bürünmüş sərnişinlərindən biri idi. Başını tez-tez qatarın açıq pəncərəsindən eşiyə uzadır, bir xeyli baxır, ürəyi şövqdən bayılmaq dərəcəsinə çatırdı. Və o huşunu itirib qatardan yerə düşməmək üçün geri çəkilirdi. Ağ oturacaqda oturur, gözlərini qapayırdı. Bir müddət beləcə dayanırdı, ürəyi sakitlik tapıb öz ritminə düşəndən sonra gözlərini açırdı. Yenə başını eşiyə uzadırdı… Gözəlliyə baxırdı… Qatar yenə qanadlanıb asimana yüksəlirdi… Yenə yerə qayıdırdı… Yenə, yenə… Hamısı dönə-dönə təkrarlanırdı… Və birdən… Göydən, ağ buludların arasından qara, qapqara, uzun bir sədd enib düz qatarın qarşısında dayandı. Qatar sürətlə getdiyindən nəfəs dərib, dayana bilmədi, bütün gücüylə qara səddə çırpıldı. Ağ qatar şüşə kimi çilik-çilik olub dağıldı. Ağ libaslı adamların səsi, harayı bir-birinə qarışdı. Səddə çırpılan qatarın qara küləyi onu götürüb uzaqlara atdı. O bir müddət özünə gələ bilmədi, ona elə gəldi ki, nə qolu yerindədi, nə də qıçı. Elə bildi ölüb, o da bir qıraqda, haradasa yuxarıda dayanıb, öz ölmüş cəsədinə baxır. Sonra gördü yox, ölməyib, diridi, qolları da yerindədi, ayaqları da. Ancaq canının hər yanından qan fışqırıb axırdı. Amma canından axan qan onun gördüyü qana bənzəmirdi. Qan duru deyildi, al da deyildi, göydən gəlib ağ qatarın qabağında dayanan qara səddin rəngindəydi. Və qanını belə qara görəndə qışqırmaq istədi. Anasını köməyə çağırmaq üçün dikəlib, oturmaq istədi. Lakin, nə qışqırmağa heyi qalmışdı, nə də dikəlib oturmağa. Onda bildi ki, o doğrudan da ölüb… Ayılıb bir neçə anlıq harada olduğunu bilmədi. Düşündü, daşındı, yatağının içində çabaladı və bundan sonra anladı ki, nə ağ qatara minib, nə ağ qatarın içində ağ buludların yanına 117 gedib, nə də ağ qatar qara səddə çırpılıb. Bildi ki, bunların hamısı gördüyü yaxşı və pis yuxunun içindəymiş. Əl-qolunu tərpətdi. Əl-qolu sağ-salamat yerindəydi. Və Duruqan üz-gözünün tərini silib, güzgünün qabağında dayandı. Deyəsən, yaxşı yuxunun pis sonluğu onun rəngini qaçırmışdı. Geyinib o biri otağa keçəndə mətbəxdən boylanıb ona baxan Lyudmila xalanı gördü. - Oğlum, yuxuya qalmısan. İstədim oyadım, qıymadım. Gəl yeməyini ye, tez get. Lyudmila xala onların evlərinə baxan qulluqçu idi. Neçə vaxt idi ki, onların evlərində olurdu. Çox səliqəli, nəzakətli və şirindil qadın olduğundan Duruqan onu çox sevirdi. Ona olan istəyinin başqa bir tarixçəsi də vardı. Atası rayon qadını olan bir xanımı evlərinə qulluqçu götürmüşdü. Çox mərifətli xanım olsa da, Duruqan onu xoşlamırdı. Onun üstündə tez-tez anası ilə mübahisəsi düşürdü. - Ana, atama de, bu geri qalmış qadını evimizdən rədd eləsin. - Yenə başladın? - Xahiş edirəm, ana. - Bu qadının nəyi sənin xoşuna gəlmir, Duruqan? Əli təmiz, səliqəsi, qanacağı da öz yerində... - Yox, ana, istəmirəm onu. Uşaqlar ondan danışanda, mənə gülürlər. Gülməklərinin səbəbini bilirəm. Düşünürlər ki, atam nazir müavini, anam məktəb direktoru olsa da, zəmanədən geri qalmışıq. Tanıdığım uşaqların hamısının evində xidmət edən qulluqçular başqa millətdəndirlər. Ya rus, ya erməni, ya da yəhudi. Biz niyə onlardan götürmürük? Eşitdiyimə görə, keçmişdə də bizim varlı adamlar öz dayələrini, qulluqçularını başqa millətlərin nümayəndələrindən götürərdilər. - Bala, o vaxt zəmanə başqa zəmanə idi. Qadınlarımız oxumurdular, savadsız idilər. İndi isə, maşallah, qadınlarımız Yüklə 3,86 Mb. Dostları ilə paylaş:
|