224
düşmənləri idi ata-anası, məgər arzuları onu xoşbəxt görmək
deyildi və əgər belədirsə, Zaur ömründə birinci dəfə olaraq
sözün əsl mənasında xoşbəxt ikən nə deyə bilərdilər axı? Bu
xoşbəxtlik nəinki ata-anasına, hətta qonşularına, Alya
xanımgilə də sirayət etməliydi. Zaur inanırdı ki, Murtuzovlar
belə, Firəngizi nə qədər Zaura ərə verməyi arzulasalar da, onun
indiki xoşbəxtliyi qarşısında çəkilməliydilər, "qismət bu imiş"
deyib Zaurla Təhminəyə uzun birgə ömür arzulamalıydılar. Və
bütün başqa tanış-bilişlər də belə... və o cümlədən Təhminənin
əri Manaf da belə... "Mənimlə xoşbəxt olmadı, barı Zaurla
xoşbəxt olsun" deyə qırağa çəkilməliydi Manaf və
ümumiyyətlə, bütün adamlar bu dünyada belə nadir şey olan
həqiqi səadəti görüb ona qibtə eləməliydilər. Firəngiz,
doğrudan, yaxşı qızdır, fağır .. Evlənmək olardı onunla, ala
bilərdim onu, yaxşı ailə qura bilərdik. Amma nə edəsən ki, bu
dünyada Təhminə var və Zaurun bəxtinə də məhz belə qəliz və
xoşbəxt sevgi düşüb.
Yeddinci fəsil
Yar ilə əğyarı həmdəm görməyə olsaydı
səbr
Tərki-qürbət eyləyib
əzmi-yar
etməzmidim?!
Axşam doqquzda Şabalovkaya gəldi, telestudiyanın
qarşısında var-gəl eləməyə başladı. Studiyanın çöl qapılarından
içəri elə hey adam girib-çıxırdı. Zaur da bir on beş dəqiqə
bayırda gözləyib içəri girdi. İçəri foyedə də adam çox idi,
dəmir məhəccərin yanında milis durmuşdu və foyenin o biri
tərəfinə keçənlərin buraxılış vərəqələrini yoxlayırdı. Zaurun,
təbii ki, buraxılış vərəqi yox idi, odur ki, foyenin o biri
tərəfində qaldı... Foyenin bu tərəfi tüstü içində idi və hətta
225
divardakı lövhədə də göstərilirdi ki, papiros çəkmək yeri məhz
elə buradır. Lövhənin altında, döşəmənin üstündə dairəvi sink
qutu qoyulmuşdu, belə qutularda lent saxlayırlar, indi isə
həmin qutunun yarısı külqabı olmuşdu, papiros, siqaret
kötükləri ilə dolu idi. Arabir bu qutunun yanına gəlirdilər,
acgözlüklə bir-iki dərin qullab vururdular və siqareti divara
basıb (divar kül ləkələrindən qapqara idi) qutuya atırdılar...
Qara cemperli qız çiyninə palto ataraq küçəyə çıxdı, kimisə
harayladı, geri qayıtdı... Başqa bir eynəkli qız telefonla harasa
zəng eləməyə cəhd edirdi. Qara cemperli qız növbətçi milisə
yanaşaraq kağız verdi ona: — Vot, pojaluysta, spisok akterov,
oni seyças proydut, — dedi.
Sallaq bığlı oğlan foyeyə çıxdı və bayırdan gəlmiş meşin
pencəkli, özü kimi sallaq bığlı başqa bir gənci görüb:
—Privet, starina, — dedi, — uqosti siqaretoy. Kakie u tebə?
—Bete. Nu kak tebe?
—Çto?
—Nu, vçera. Fellini.
—Nu, starik, qrandiozno oçumel, starik, süena v tunnele —
gto obaldetğ mojno.
—Da, koneçno, starik... No vse je znaehğ", po moemu,
Fellini ot barokko prişel k rokoko...
Nədənsə bu cümlə Zaura xususi ləzzət verdi, pıqqıldayıb
gülməkdən özünü güclə saxladı... Eynəkli qız axır ki, niyyətinə
çatdı, telefonda istədiyi adamın səsini eşidib:
—İr, gto ə Ölğka, — dedi — Bitıy ças torçu zdesğ ne moqu
do tebə dozvonitğsə.
Təhminə foyenin o başından gəlirdi, uzun paltar geymişdi,
yanında da iki kişi və uzun, sarışın bir qadın vardı.
Zaura tanış gəlirdi bu qadın və az sonra yadına düşdü ki,
onu ekrandan tanıyır — Moskva televizorunun diktoru idi.
Kişilərdən biri də, görünür, moskvalı idi, o biri isə... Zaur, heç
vaxt görməmişdi bu adamı, amma dərhal tanıdı, kim olduğunu
təyin elədi. Şübhəsiz, həmin televiziya rejissoru, adı
226
Təhminənin dilindən düşməyən Muxtar Məhərrəmov bu idi.
Muxtar çox da yaşlı adam deyildi, amma başı ağarmışdı,
birçəkləri tamam ağ idi, başında da ağ tüklər qaradan çox idi.
Dolu bədəni bir az lırt təsir bağışlayırdı, bu təəssüratı qırış
zamş pencəyi, əzik köynəyi və səliqəsiz bağlanmış qalstuku da
artırırdı, bu adam, deyəsən üst-başına heç fikir verən deyildi.
Ağıllı və kədərli gözləri vardı. Muxtarın sifəti yorğun idi. Həm
də bu yorğunluq bir gərgin günün, bir yuxusuz gecənin
əzginliyi deyildi, illərin yorğunluğu idi. Bu yorğunluqda
həyatdan bezarlıq da olmasa, hər halda, dünyanın hər üzünə
bələdçilikdən doğmuş bir pərişanlıq vardı, bu adam elə bil
yaşının illərindən qat-qat artıq yaşamışdı dünyada və hər şeyi
də bilirdi insanlar haqqında.
Görünür, Muxtar Məhərrəmov elə sayaq adam idi ki,
dünyada heç bir şeylə təəccübləndirmək olmazdı onu. Belə
adamlar bədbəxtlikdən heç nəyə ürəkdən sevinə bilmirsə,
xoşbəxtlikdən heç nəyə də dərindən kədərlənmirlər...
Qəribədir, adamların başları da müxtəlif cür ağarır: bəzilərinin
başı ağappaq qar kimi ağarır, bəzilərininki elə bil kif-atır...
Muxtarın çallığı kül rəngində idi, amma elə bil yalnız saçları
yox, sifəti də kül rəngində idi, alnında və dodaqlarının
ətrafında dərin qırışlar, gözlərinin altında qara həlqələr vardı və
Muxtar içində boğulmuş adam təsiri bağışlayırdı. Bircə dişləri
ağappaq idi və Muxtar güləndə nazik qara bığlarının altından
ağaran dişləri sifətinə xoş bir ifadə verirdi...
Təhminə Zauru görüb əl elədi, amma gəlmədi ona tərəf,
dayanıb dostlarıyla danışırdı... Söhbətləri nə isə uzanırdı,
amma Zaur səbirlə gözləyirdi, bilirdi ki, indicə Təhminə
onlarla görüşüb ayrılacaq, Zaurun yanına gələcək və onlar yenə
də dünənki kimi Moskva küçələrini elədən-belə ölçəcəklər...
Yenə də cürbəcür adamlar foyeyə girib-çıxır, vəsiqələrini
göstərirdilər, yenə də ayrı-ayrı cümlə qırıqları, ayrı-ayrı sözlər
dəyirdi Zaurun qulaqlarına: "trakt, monitor, Xutsiev, Xesin,
Fellini..."
Dostları ilə paylaş: |