Firuz Mustafa
166
yuxusuna get
mişdi.
...Onun özü öz xasiyy
ətində yaranan dəyişikliyin fərqinə
varsa da, bunun s
əbəbini düz-əməlli anlaya bilmirdı. Ona nə ol-
muşdu? Son vaxtlar o, gözgörəti başqa bir həyatı yaşamağa
başlamışdı; sanki uzun müddət ensiz bir çayın axarı ilə sakitcə
üzüb ged
ən qayığı indi çayın axarına qarşı istiqamətləndirmiş-
dil
ər; qayıqsa yerində ləngər vurur, tez-tez müvazinətini itirir-
di; hiss olunurdu ki, bu qa
yığın ta geriyə dönmək imkanı yo-
dur,
çünki qa
yıq uzun, çaysa ensiz idi; o, yalnız bir səmtə, əv-
v
əlcədən müəyyən olunmuş istiqamətə, üzə bilərdı. Tərsinə üz-
m
ək çətin olsa da, tərs qayıqçı öz inadından dönmək istəmirdi.
El
ə işlədiyi elm mərkəzinin rəhbərliyi də onun xasiyyətin-
d
ə son zamanlar üzə çıxan qəribəliklərinə göz yumurdu; ömrü-
nü-gününü elm
ə həsr etmiş ahıl bir adama innən sonra nə məs-
l
əhət vermək olardı? Söz yox ki, bu yaşdan sonra onun hansısa
d
əyərli bir əsər yazacağına da ümid yoxdu. İndiyəcən yazdığını
ya
zıb, elədiyini eləmişdi. Əsərləri xaricdə çap olunmuş, özü
d
əfələrlə beynəlxalq toplantılarda çıxış etmiş, nüfuzlu mükafat-
lara layiq görül
müşdü. Rəhbərlik etdiyi
laboratoriyada işləyən-
l
ərin əksəriyyəti isə onun öz yetirmələri, keçmiş tələbə və aspi-
rantla
rı, bakalavr və magistrantları idi. Onların da öz müəllim-
l
ərinin hərəkət və rəftarında son zamanlar yaranan qəribəliklərə
göz yummaq
dan başqa bir əlacı qalmamışdı.
Ca
vad Əmirxanlı öz aləmində idi. O, əmin idi ki, hələ gö-
rülm
əmiş işləri çoxdur. Daxilindən gələn bir səs ona böyük
k
əşflərin irəlidə olduğunu pıçıldayırdı. Son aylarda isə bu pıçıl-
tını ucadan gələn səslər təkrarlamağa başlamışdı; indi o səslərin
sahibl
əri də üzə çıxmaqda idi. Doğrudur, Cavad Əmirxanlı hə-
l
əlik o səs sahiblərindən yalnız biri
ilə görüşüb söhbətləşə bil-
mişdi. Amma əmin idi ki, uzun illərdən bəri onu narahat edən
bir çox suallara, n
əhayət, çox yaxın zamanlarda cavab tapa bi-
l
əcəkdi.
B
əyazla indiyəcən baş tutan görüşlər onu başqa bir aləmə
apar
mışdı.
Seçilmiş əsərləri, I CİLD
167
Ca
vad Əmirxanlı sanki bu təması lap çoxdan gözləyirdi.
Bu gö
rüşlər onu başqa bir dünyaya çəkib aparırdı.
Ca
vad Əmirxanlı hər görüşdən sonra yeni bir arzuya dü-
şürdü.
Bu, real
lıqdan uzaq fantastik arzulara oxşayırdı.
Ca
vad Əmirxanlı alim idi və məşğul olduğu elm sahəsində
öz sözünü dem
əkdən heç zaman çəkinməmişdi. O, bir sıra ide-
yala
rın müəllifi kimi tanınırdı. Onun irəli sürüdüyü ideyaların
bir çoxu h
əmkarları arasında kəskin
diskussiyaya səbəb olmuş-
du. Onu t
əqdir edənlər də vardı, təkzib və tənqid edənlər də.
H
ətta, gizlində öz ahıl həmkarlarını ələ salanlarada təsadüf olu-
nurdu; bel
ələri fürsət düşəndə bir-birlərinə göz vurub astadan:
“bu ki
şi qocalıb, ağlına gələni sayıqlayır”-deyə, rişxənd də
edirdil
ər.
Ca
vad Əmirxanlının irəli sürdüyü başlıca mülahizələrdən
biri bundan ibar
ət idi ki, bütün ağır xəstəlikləri uzaq məsafə-
d
ən müalicə etmək mümkündür. Yox, o, burada hansısa rəm-
ma
lın və ekstrasensin “müalicə üsulunu” nəzərdə tutmurdu;
söhb
ət real müalicədən gedirdi. O, hesab edirdi ki, adamları ən
uzaq v
ə əlçatmaz məsafədən nəiki müalicə etmək, hətta, bioloji
eneri il
ə yükləmək belə mümkündür. Bu, bir qədər də son illər-
d
ə kütləviləşmiş mobil telefonların yüklənməsinə bənzəyirdi.
B
əs bu enerji necə, hansı vasitə və üsulla həyata keçirilə bilər-
di? Çünki telefonda
əvvəlcədən yerləşdirilmiş konkret mexaniki
kod, yad
daş kartı, enerji mövcud olur. Bəs insanlarda necə?
Çox güman ki, g
ələcəkdə bədən əzalarından hansındasa ötürü-
cül
ər yerləşdirmək lazım gələcəkdi.
İnsanların, lap elə bütün canlıların, bir məsafədən digəri-
n
ə xırada hissəciklər kimi, molekullar şəklində ötürülməsi də
Ca
vad Əmirxanlını çoxdan düşündürən məsələlər idi. Necə ola
bil
ər ki, kağız üzərindəki hər hansı bir şəklin və ya lentə çəkil-
miş kadrların texniki vasitələrlə uzaq məsafələrə ötürülməsi
mümkün olsun, amma can
lı hüceyrələrin ötürülməsi mümkün
olma
sın?
Ca
vad Əmirxanlını uzun illərdən bəri başqa bir məsələ də