General Əli ağa Şıxlinski və silahdaşları
266
Danışan Ədilə xanım Şıxlinskayanın oğlu Rüstəm idi. On
ildən sonra bu görüşün baş tutması üçün polkovnik Rüstəm
bəyin nəvəsi Rüstəmə təşəkkür edib, Qazaxa getdim. Gedəndə
özümlə Respublika Kino-Foto-Sənədlər Arxivindən tapdığım iki
nadir şəkli də götürmüşdüm. 1919-cu ildə çəkilən bu şəkillərdə
Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti Ordusunun general və zabitləri
təsvir olunmuşdu. Hər iki şəkildə cavan bir zabitin ad-famili ya-
zılmışdı: Bahadır bəy Vəkilov.
* * *
Elə ilk görüşdən bir-birimizdən üzrxahlıq elədik. Ədilə xanım
yanıqlı-yanıqlı dedi ki, gözüm qorxub, ay oğul, iyirminci, bir də
otuz yeddinci illər bizim ailəyə heç nədən çox ağır zərbələr vu-
rub. Sənin on il bundan qabaqkı telefon zəngində isə yara hələ
isti idi. Şəkillərin yarasını deyirəm, ən çox məni yandıran da, Əli
ağa babamın ağ at üstündə çəkilmiş yeganə fotoşəkli idi. Günah
məndə oldu, heç olmasa üzünü çıxartdırıb özümdə saxlamadım.
Rüstəm dönə-dönə gedib o rejissoru axtarıb. Deyiblər rəhmətə
gedib. Şəkillər də itdi-batdı. Nə isə, olan-oldu, keçən-keçdi…
Məndə qalan şəkillər bunlardı, – deyib, Ədilə xanım “Nikolay-
dan qalma” bir albomu stolun üstünə qoydu. Albomun ilk
səhifəsində çərkəzi geyimli cavan bir zabit şəkli... İri ala gözləri
necə də tanış və doğmadır. Mənim şəklə diqqətlə baxdığımı
görən Ədilə xanım: – Dayımdı, – dedi, – müsavat zabiti olduğu-
na görə iyirminci ildə bolşeviklər onu da güllələyiblər.
Onun səsindəki təsvirəgəlməz kövrəklik, həzin bir qəm dal-
ğası varlığımı titrətdi. Adam, belə anlarda qarşısındakına təsəlli
verməkdən də məhrum olur. Daxili təlatüm, vicdanın səsi olub
keçmiş ədalətsizliyi, vəhşiliyi ittiham edir. Dərindən köks ötü-
rüb, “heyf” deməkdən başqa əlindən bir şey gəlmir. Çünki na-
haq qan tökənləri, heç nədən insan güllələdənləri ittiham etmək
gecdir. O vəhşiləri indi tarix mühakimə edir. Tarix öz səhifələrində
onlara amansız cəza verir, gec də olsa əyrini – əyri, düzü – düz
yazır.
Şəmistan Nəzirli
267
Ağır qəm yükünün altından qurtarmaq xatirinə soruşdum:
– Dayınızın adı necədir, Ədilə xanım?
– Bahadır bəy Vəkilov, Milli Orduda rütbəsi kapitan...
– Ola bilməz, – dedim. Özümdən asılı olmayaraq səsim
bərkdən çıxdı. – Onda bu şəkillərə baxın, zəhmət olmasa…
Mən özümlə gətirdiyim bir qrup milli ordu əsgərinin iki
fotoşəklini ona göstərdim.
– Bu, tən ortada oturan Bahadır dayımdı, – dedi. İkinci şəklə
baxır: – Bu da odu, dayımdı… Bu şəkillər bizdə yoxdu. Sizdə
hardandı? – soruşdu.
– Arxivdən tapmışam, – dedim.
– Oy, nə yaxşı iş görmüsünüz, çox sağ olun… Mənim anam
Böyükxanım Vəkilovlardandır. İbrahim ağa Vəkilovun qızıdır.
General-topoqraf İbrahim ağanın yox, o, Paşa ağanın oğludur.
Mənim babam isə Pənah ağa Vəkilovun oğludur. İkicə dayım
vardı: böyüyü İsfəndiyar bəy, kiçiyi isə Bahadır bəy idi. İsfəndiyar
dayım 1907-ci ildə Qori seminariyasını qurtarmışdı. Bir müddət
Bakıda rus-tatar məktəbində müəllim işləyib. 1910-cu ilin yayın-
da görkəmli maarifçi Əhmədağa Mustafayevin Dilicanda ədəbi
fəaliyyətinin iyirmi beş illiyi keçirilib. Dayım yubileyin təşkilatçısı
olub. Böyük şairimiz M.Ə.Sabirin “Hophopnamə”sinin nəşri
üçün ianə toplayıb. 1918-ci ildə Qazax Seminariyası açılanda Fi-
ridun bəy Köçərli onu Qazağa dəvət edib. Səməd Vurğunun,
Seyfulla Şamilovun, Mirqasım Əfəndiyevin, Osman Sarıvəllinin,
Mehdi Hüseynin, Mehdixan Vəkilovun və yüzlərcə seminaristin
müəllimi olub. Bolşevik hökuməti qurulanda əksinqilabçı-
müsavatçı fəaliyyətinə görə Solovki konslagerinə sürgün etdilər.
Ana tərəfimdən Solovki adalarında əzab çəkənlər çox olub. Mü-
savat parlamentinin üzvü Rəhim bəy Vəkilov, maarifçi Zəkəriyyə
Vəkilov, Məmmədhəsən Vəkilov-Baharlı, Bakı Darülmüəl lim-
atının direktoru Mədinə xanım Vəkilova-Qiyasbəyli isə otuz
yeddinci ildə güllələndi. Azərbaycan parlamentinin üzvü, parti-
yanın ikinci lideri Mustafa ağa Nadir bəy oğlu Vəkilov 1920-ci
ildə Türkiyəyə mühacirətə getdi… Solovki konslagerində on il
General Əli ağa Şıxlinski və silahdaşları
268
həbs cəzası çəkən dayım İsfəndiyar bəy Vəkilov 1936-cı ilin no-
yabrında qayıtdı. Ömrünün axırına kimi müəllimlik etdi. 1960-cı
ildə vəfat edən dayımın indi bir qızı, bir oğlu qalır. Oğlu İbrahim
Vəkilov istefada olan polkovnikdir. Kiçik dayım Bahadır bəy
Vəkilov idi. Bayaq dediyim kimi, iyirminci ildə cavankən
bolşeviklər güllələdilər, heç evlənməmişdi də. Sizin tapdığınız
şəklin arxasında yazılıbmı, neçənci ildə çəkilib?
– 1919 -cu ildə çəkilib, – cavab verdim.
– Mənimlə yaşıddı, dayımın şəkli, – deyib Ədilə xanım qəmli-
qəmli köksünü ötürür. Ovcundakı xırdaca güllü dəsmalla nəmli
gözlərini sildi.
– Ədilə xanım, bolşeviklər ana tərəfinizdən ona görə çox ada-
mı güllələyib, sürgün ediblər ki, Rəhim bəy Vəkilov müsavat
parlamentinin üzvü olub və nəslinizdə bəylik varmış. Əslində
maarifçilər daha çox olub. Tiflisdəki Qori seminariyasının arxi-
vində işləyəndə bir dəfə maraqlandım ki, görüm neçə Vəkilov
oxuyub. Saydım on bir nəfər idi. Hələ Qazax Seminariyasını qur-
taranlar da olub… Bəs, ata tərəfinizi niyə incidiblər?
– Ata tərəfimdən də ağalıq var idi. “Ağalıq” yeri adlanan
Şıxlinskilərə məxsus torpaqlar indi də qalır. Birinci Şıxlıya çat-
mamış, Kürqırağı yerlər Şıxlinskilərin olub. İndi orda üzüm bağı
salınıb… Polkovnik atam Rüstəm bəy Şıxlinskini də 1920-ci ildə
bolşeviklər güllələdilər. Bizim ailə Bakıdan Qazaxa köçdü. Sonra
Gəncə üsyanı oldu. Cavad əmim İrana getdi. Evimizdə başıpa-
paqlı qalmadı. Anam Qazaxda arteldə dərzi işləyirdi, birtəhər
dolanırdıq. 1932-ci ildə olan bir hadisə heç vaxt yadımdan çıx-
mır. “Çistka” vaxtı idi. Bir gün anamı komsomolçular kluba ça-
ğırdılar. Belə yerlərdə heç vaxt olmayan anam getmək istəmirdi,
utanırdı. Dedilər ki, Bakıdan “çistka” aparmağa nümayəndə
gəlib, getməsən, vəziyyətin daha da pis olar. “Kulak” kimi sür-
gün edərlər, körpələrinə yazığın gəlsin. Onda anam məni də özü
ilə apardı. Yığıncaq başlandı. Səsə qoydular ki, Böyükxanım İb-
rahimağa qızı Şıxlinskayanın səsi alınsın, yoxsa yox. Yerdən: –
Qadındı, köməksizdi, əri, qayını və bir qardaşı güllələnib, bir
Dostları ilə paylaş: |