61
Gülsüm Hüseynova. Tat dili leksik fondunun genealoji təhlili
Azərbaycan dilində qeydə alınmayan sözlər. Tədqiqatçı birinci
qrupa süskün, çig, ganıx//gonix, goğuş, keş, əbo, sürt, üğür,
gut,
çuğ,
geyğulu, səxən//səxtən,
kəçü,
üçüncü
qrupa
gərliğaz//garinğaz, gəzğun, dördüncü qrupa qarağaz, küngür,
sağat sözlərini daxil etmişdir (22, 69-79).
Tat dilindəki türk sözlərinin hərtərəfli araşdırılması təkcə
tat dilinin leksik tərkibini öyrənmək üçün deyil, eyni zamanda
Azərbaycan
dilinin
tarixi
inkişafı
il ə
bağlı
bir
sıra
problemlərin aydınlaşdırılması üçün də xüsusi əhəmiyyət kəsb
edir.
Məlumdur ki, dillər arasındakı əlaqələr ədəbi dil və dia-
lekt səviyyələrində baş verir. Tarixən müxtəlif sistemli dillər
arasındakı əlaqələr daha çox dialekt səviyyəsində başlanır;
ədəbi dil səviyyəsindəki münasibətlər nisbətən sonrakı dövr
lərdə formalaşır. Tatların Azərbaycan ərazisində müxtəlif dia
lekt mənsubiyyətinə daxil olan coğrafi regionlarda m əs-
kunlaşması onların di lində ən qədim türk tayfalarına məxsus
leksik alınmaların işl ənməsinə lazımi şərait yaratmışdır. Başqa
sözlə
desək,
Azərbaycan
dili
dialekt
və
şivələrinin
təşəkkülündə oğuz və qıpçaq tayfa dillərinin təsiri bu və ya
başqa dərəcədə tat dilinə keçmiş türk sözlərinin xarakterində
də xüsusi izlər buraxmış, alınmaların tarixi -areal izoqloslar
şəklində yayılmasına şərait yaratmışdır. Bu baxımdan həmin
izoqlosların müəyyənləşdirilməsi bir sıra alınma sözlərin
mənbə dildəki ilkin fonetik və semantik formalarını dəqiqliklə
bərpa etməyə imkan verir. Tat dilin ə Azərbaycan dilindən
keçmiş sözlər mənşə etibarı ilə müxtəlifdir. Azərbaycan dili
başqa dillərdən alınmaların mənimsənilməsində tat dili üçün
əsas vasitəçi rolunu oynamışdır. Təbiidir ki, Azərbaycan
dilindən alınmış, tarixi-linqvistik baxımdan diqq əti cəlb edən
bir sıra türk sözlərinin geniş planda nəzərdən keçirilməsi
62
Gülsüm Hüseynova. Tat dili leksik fondunun genealoji təhlili
məqsədəuyğundur.
Ağa/əğə «ağa», «böyük», «başçı» (bütün ləhcə və şivələr
də). V.Aslanov bu sözün XVII əsrədək işlək olmasını, sonra
arxaikləşməsini qeyd etmişdir (3, 243).
R.Məhərrəmova «Kitabi-Dədə Qorqud» dastanlarında
«çıxmaq, qalxmaq, yüksəlmək» mənalarında, eyni mənada
XIII-XIV əsrlər ədəbi dilində (Qul Əli, Suli Fəqih), türk dili
lüğətlərində qeydə alınmasını, Füzuli rayonu şivələrində təsa
düf edilməsini qeyd etmişdır (46, 52).
H.Zərinəzadə «ağa» sözünün «ağ-» felindən yaranmasını
Səfəvilər dövründən əvvəl və ondan sonra «böyümək, yaşlanmaq»,
«böyük qardaş», «xanın qardaşı və ya əmisi oğlanları», «el və
qəbilə başçısı», «böyük və başçı» və başqa mənalarda fars dilində
işlənməsini qeyd etmişdir (58, 135-137). Həmin söz Azərbaycan
dilində «ağa» mənasında qalmışdır. Azərbaycan tatlarının dilində
«böyük», «ağa» və babaya müraciət forması kimi işləkdir.
Ağu/ağö - «zəhər» (Lah., Məl.). Qeyd etmək lazımdır ki,
Azərbaycan tatlarının dilində ağu sözünün «ağ» fonetik variantı da
işlənir. Bu söz qədim dövrlərdən türk dillərində işlənməyə
başlamışdır (4, 112; 93). Bu söz Orxon-Yenisey abidələrində qeydə
alınmışdır. Abidələrdə ağu və ağuluğ yer adlarına rast gəlirik. Eyni
zamanda abidələrdə ağuluğ sözü «ağılı, zəhərli» sözü də
işlənmişdir. «Uçına bəgdəməgə təgir yəmə ol ok taşın subı yaşıl
bolsar, kem özintə tutsar, ağuluğ kurt konuz adartu ımıza - Yenə
eyni daşın suyu yaşıl olsa, kim özündə tutsa, zəhərli qurd böcəklər
təhlükəli olmaz» (49, 184-185). Ağu sözü Mahmud Kaşğari
lüğətində «zəhər» mənasında verilmişdir. Lüğətdə ağu qılmaq «zə
hər düzəltmək, ağuluğ «zəhərli, zəhərlənmiş, ağuqmaq «zəhər
lənmək» sözləri də yer tutur (77, 24). Faruk Kadri Timurtaşın XV
əsrə aid abilər əsasında hazırladığı kitabın lüğət bölümündə ağu
sözünün «zəhər» mənasında müxtəlif abidələrdə işlənməsinə dair
63
Gülsüm Hüseynova. Tat dili leksik fondunun genealoji təhlili
nümunələr verilmişdir. Məsələn: «İçürsə firak ağu (Şeyfı Divanı);
ağu itmişdi şerbetini («Husrev ü Şirin»); Nesihet ağudır əvvəl, sonı
bal («Vesiyyeti-Nuşiravan»); Ağuluyum bana ağu katdılar (Mevlid.
«Vesiletün-necat») (139, 277). Təbii ki, sözün qədim turk sözü
olması heç bir şübhə doğurmur. Bu söz həm Azərbaycan klassik
ədəbiyyatında, həm də, müasir Azərbaycan dilində işlənir. M.P.Va-
qif, Ə.Nəbati və başqa klassiklərimizin dilində ağı formasında təsa
düf edilir: Aşiqə vəfalı bir həmdəm gərək, Həmdəmsiz bal yesə, ona
ağıdır (M.P.Vaqif); Məni bir məst qıl saqi, aman, ey gözlərin yağı,
Şərabın yox, gətir ağı, Qulağın niyə kar olmuş (Ə.Nəbati). Müasir
dildə daha çox poeziya nümunələrində ağu sözünə rast gəlinir.
Azərbaycan ədəbi dilində arxaikləşərək, fars mənşəli zəhər sözü ilə
əvəz olunmuşdur. Müasir türk dillərində, əsasən, ağu (qumuq, qara-
çay-balkar, qaraqalpaq, tatar, karay və s.) və ağı/ağu (türkmən, türk
(dial.) və s.) fonetik variantlarında işlənməkdədir (128, 67). Bu sözə
krım-tatar dilində ağuv, başqırd dilində ağıv şəkillərində təsadüf
edilir. Tədqiqatçılar qədim uyğur yazılarındakı ağuk - «zəhərlən
mək», qırğız dilindəki u:k - ( o:ğ ( ağa «zəhər»
formalarına əsaslanaraq, sözün *ağ - «zəhərlənmək» felindən
yarandığını ehtimal edirlər (128, 67).
Bu da maraqlıdır ki, q ədim və orta əsrlər türk yazılı abi
dələrində həmin leksik vahid, tat dilind ə olduğu kimi, daima
sonu dodaq saitli şəkilçi ilə - ağu şəklində özünü göstərir.
Bunu ən qədim dövrlərdə söz sonundakı -ğ şəkilçisinin
düşməsi ilə izah etmək mümkündür: ağığ > ağu. Sifət
düzəldən -ığ şəkilçisinin tərkibindəki «ğ» samitinin düşməsi
ilə sözün son hecasının dodaq lanan variantda işlənməsi qədim
və orta əsr yazılı abidələrindəki aru (kapu
(alu (satu («satış, alver», saru (
Dostları ilə paylaş: |