128
İlkin yunan fəlsəfəsində mühüm cərəyanlardan biri - əsası
Pifaqor (Pythagoras, b.e.ə. VI əsrin ikinci yarısı - V əsrin başlanğıcı)
tərəfindən qoyulan pifaqorçuluq idi. Onun nümayəndələri b.e.ə.
təqribən
540-ci
ildən
başlayaraq cənubi İtaliyanın yunan
koloniyalarında yaşayırdılar.
Müəyyən mənada demək olar ki, pifaqorçular substansiya,
təbiətin fundamental başlanğıcı və dəyişiklik barədə məsələlərlə
məşğul olurdular. Amma onlar tərəfindən təklif olunan cavablar
miletlilər, barışdırıcı filosoflar və Demokrit tərəfindən verilən
cavabların fərqlənirdi. Pifaqorçular maddi elementlərdən deyil,
strukturlardan, formalardan, riyazi münasibətlərdən çıxış edirdilər.
Pifaqorçular belə güman edirdilər ki, təbiət riyaziyyatın köməyi
ilə "kəşf oluna" bilər. Bu, onların nöqteyi-nəzərincə, aşağıdakı
faktlarla təsdiq olunur.
1. Harmoniya haqqında təlim riyaziyyat ilə musiqi kimi qeyri-
maddi fenomenlər arasında əlaqəni üzə çıxarır.
2. Düzbucaqlı üçbucağın tərəfləri arasındakı münasibəti
müəyyənləşdirən və s2 = a2 + b2 şəklində olan Pifaqor teoremi
göstərir ki, riyaziyyat həmçinin maddi predmetlərə tətbiq oluna bilir.
3. Göy cisimlərinin dairəvi hərəkəti də nümayiş etdirir ki, bu
cisimlər də həmçinin riyaziyyata tabedirlər.
Pifaqorçular belə hesab edirdilər ki, riyazi strukturlar və
münasibətlər bütün şeylərin əsasında yatır, yəni substansiyadırlar.
Riyaziyyatın belə bir qaydada anlaşılmasının xeyrinə onlar
digər arqumentlər də irəli sürmüşlər. Belə ki, şeylər yox olurlar, riyazi
anlayışlar isə sabitdir. Deməli, riyaziyyat öz mahiyyətinə görə
dəyişməzdir. Riyazi bilik dəqiq müəyyənləşmiş bilikdir, onun
obyektləri dəyişməzdirlər. Bundan da daha çox deyilsə, riyazi bilik
həm də ona görə müəyyəndir ki, onun teoremləri məntiqi olaraq sübut
olunur.
Ümumiyyətlə, pifaqorçular güman edirdilər ki, onlar kainatın
bütün sirlərinin açarını riyaziyyatda tapmışlar. Bunun təsiri ilə də,
riyaziyyat onlar üçün mistik bir xarakter kəsb etmişdi. Elə buna görə
də, pifaqorçularda dini mistisizm riyazi tədqiq ilə yanaşı inkişaf
edirdi.
Bax.k.s.43
Pifaqorçular da elə Parmenid kimi dünyaya dualistik nöqteyi-
nəzərdən imtina etmişdilər. Onlar belə hesab edirdilər ki, dünya yalnız
bir başlanğıca malikdir:
43
129
Riyaziyyat / Duyğular = Müəyyən bilik / Qeyri-müəyyən bilik
= Reallıq (mövcudluq) / Qeyri-real = Əbədi / Dəyişkən.
Pifaqorçuların təlimi Platonu heyran etmişdi və sonradan,
İntibah dövründə isə (Demokritin təlimi ilə yanaşı), eksperimental
təbiətşünaslığın təşəkkülündə görkəmli rol oynamışdır.
Pifaqorçular siyasi olaraq dəqiq iyerarxik quruluşlu cəmiyyətin
tərəfdarı idilər. Bununla bağlı olaraq belə bir ümumi qeyd də irəli
sürək. Mənimsənilməsi gərgin, uzunmüddətli təhsili və xüsusi
intellektual və əxlaqi keyfiyyətləri tələb edən filosoflar çox vaxt təsdiq
edirlər ki, cəmiyyət iyerarxik olaraq nizama salınmalıdır. Xüsusi
olaraq qeyd olunur ki, cəmiyyətin bilikli üzvləri daha böyük diqqətə
və imtiyazlara malik olmalı və cəmiyyəti onlar idarə etməlidirlər.
Lakin epistemologiya və siyasi nəzəriyyələr arasındakı bu əlaqə hansı
nəzəriyyənin həqiqi olması barədə heç bir məlumat vermir.
Pifaqorçuların təlimində cəmiyyətə iyerarxik nöqteyi-nəzər ilə
ruhun xilası (salvation) barədə təlim arasında da həmçinin bir əlaqə də
mövcud idi ki, bu da asketik həyat tərzini, fəlsəfi və riyazi biliklərin
mənimsənilməsini nəzərdə tuturdu.
HİND VƏ ÇİN TƏLİMLƏRİNİN XÜLASƏSİ
Hind fəlsəfəsinin müqəddəm şərtləri
Məlumdur ki, antik dövrdə Hindistan və Avropa arasında
sporadik kontaktlar mövcud idi. Bircə Makedoniyalı İsgəndərin b.e.ə.
327-ci ildə hind yürüşünü xatırlatmaq kifayətdir. Buna baxmayaraq,
Şərqin və Qərbin intellektual münasibətləri barədə çox az şey
məlumdur. Yunanlar, həqiqətən də, Şərqdən əhəmiyyətli impulslar
almışlar, amma onların mərz hind tərkibini ayırıb göstərmək çətindir.
Tamamilə mümkündür ki, farslar vasitəsi ilə alınmış hind təlimləri
yunanların orfik və pifaqorçu məktəblərinə müəyyən təsir
göstərmişlər. Lakin bu tarixi-fəlsəfi məsələ hələ ki mübahisəli
məsələlərə aiddir. Bununla belə, şübhəsizdir ki, antik dövrün
sonundan başlayaraq və XVIII əsrə kimi, Avropanın və Hindistanın
fəlsəfi və dini ənənələri bir-birindən asılı olmayaraq inkişaf etmişlər.
Geniş Avropa auditoriyası hind təlimləri ilə ilk dəfə olaraq
Romantizm dövründə tanış olmuşdur. Bizim hind fəlsəfəsi barədə
təsəvvürümüz Hindistana hələ ki romantik münasibətlə aşılanmışdır.
Bu, xüsusən alman filosofların - Artura Şopenhauerin (Arthur
Schopenhauer, 1788-1860) və Fridrix Nitşenin (Friedrich Nietzsche,
1844-1900) əsərlərində görünür.
130
Belə bir sual qarşıya qoymaq olar ki, hind və Çin fəlsəfələri
barədə danışmaq nə dərəcədə doğrudur. "Fəlsəfə" yunan mənşəli
sözdür və intellektual fəaliyyətin o növünü nəzərdə tutur ki, bu,
Qədim Yunanıstanda yaranmışdır. Hindistanda və ya Çində klassik
yunan fəlsəfəsinə uyğun bir fəaliyyət mövcud idimi? Məsələn, hind
təfəkkürünün tarixində mifdən loqosa keçidin ayrılması üçün bir əsas
vardımı? Belə suallara birmənalı cavab tapmaq çətindir. Mümkündür
ki, bu sualların qoyuluşu öz-özlüyündə avrosentristik xarakter daşıyır.
Elə buna görə də, hind təfəkkürünü yunan fəlsəfəsindən götürülən
meyarlar əsasında deyil, onun öz müqəddəm şərtlərindən çıxış edərək
tədqiq etmək zəruridir.
Amma belə güman etmək də ağlabatandır ki, bizim diqqətimizi
özünə cəlb etməyə iddia edən və layiq olan problemlər həm hind, həm
də Çin fəlsəfəsində meydana gəlmişdir. Buraya onu da əlavə edək ki,
biz bu ənənələrdə onların "daxili məntiqini" və bizə yunan fəlsəfəsinin
tarixini xatırladan diskussiyaları tapırıq. Bununla belə, qeyd etmək
lazımdır ki, hind fəlsəfəsi qərb fəlsəfəsində analoqu olmayan bir çox
xüsusiyyətləri üzə çıxarır. Məsələn bu xüsusiyyətlərdən biri odur ki,
fəlsəfə və din arasında Qərbin qoyduğu dəqiq sərhəd hind fəlsəfəsi
üçün bir o qədər də xarakterik deyildir. Mif və loqos, söz və iş
arasındakı fərq Hindistanda Avropada olduğundan fərqli bir şəkildə
qoyulmuşdur. Hinduistlərin əsas əsəri olan, təqribən İsa Məsih
zamanında yazılan Bhaqavad-qitadan götürülmüş kiçik bir fraqment
bu fərqi səciyyəvi bir qaydada ifadə edir və fəlsəfənin, həyatın və
dinin həddindən artıq kəskin demarkasiyası üçün faydalı bir
dəqiqləşdirmə rolunda çıxış edir.
"İki yoqa fərqlidir", - cahil belə öyrədir, -
Amma, bil ki, birinə nail olan, ikisinin
Meyvəsini əldə edir, çünki çulğaşmışdır
İdrakın yoqası və əməlin yoqası"
36
.
Fəlsəfənin hind mədəniyyətində rolunu anlamaqdan ötəri onun
tarixi və dini müqəddəm şərtləri ilə tanış olmaq zəruridir. Bir sıra əsas
məlumatlara göz gəzdirək. (Hind fəlsəfəsini daha yaxşı anlamağı arzu
edən oxucu isə xüsusi əsərlərə müraciət etməlidir.)
B.e.ə. XIV-XII əsrlərdə Karpat və Ural arasında məskunlaşan
etnik qruplar Hind hövzəsi ərazisinə daxil oldular. Bu yerlər indi
Pakistanın bir hissəsidir. Onlar özlərini arilər (nəcabətlilər)
36
Бхагавадгита. Перевод С. Липкина. - В кн. Махабхарата Рамаяна. М.,
1974. С. 185.
Dostları ilə paylaş: |