Həbsxana – cəmiyyətin daha çox
Yüklə 2,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
136 dən bir əlamət qalmamışdı. Gülbənizin ona tərəf uzanan əllərindən tutdu, istədi bağrına basıb öpsün, kənardan ona yad baxışlarla baxan uşaqlarından utandı. Gülbənizin gözləri sevincdən yaşarmışdı. Üzünü çöndərib uşaqları çağırdı: –Yaxın gəlin, qorxmayın, özgə deyil, atanızdı. Yazıqlar hardan tanısınlar?.. Oğlunun beş, qızının üç yaşı var idi. Bir neçə gün uşaqları duz kimi yaladı, öpüb-oxşadı. Uşaqlar ona təzə-təzə isinişməyə başlayırdılar. “Ay Allah, öv- lad nə qədər şirin olarmış”, – Ağarəhim sevinirdi. Yəqin anası da onu belə sevirmiş. O isə anasına fi- kirdən-dərddən qeyri heç nə vermədi. Elə həmin gün anasının qəbrini ziyarət etdi, “Yasin” oxutdurdu. Ötən altı ildə çox şey dəyişmiş- di. Xeyli hadisələr baş vermiş, çoxları qohumlardan, tanışlardan rəhmətə getmişdi, cavanlar böyümüşdü, tanımaq olmurdu. Yarım il olardı Topal rəhmətə getmişdi. Oğlu- nun qəzaya uğrayıb ölməsi xəbərini eşidəndə iflic ol- muş, aylarla xəstəxanada yatıb yaxınlarını cana yı- ğaraq, zarıya-zarıya dünyadan köç etmişdi. Xəlil şə- hərə köçmüşdü. Əmirxan təzə maşın almışdı. Evə gələn günün axşamı darvazanın qarşısında çəhrayı “Mersedes” dayandı. Maşından düşən Əmirxanın qollarını açıb ona tərəf gəldiyini görcək mat qaldı. 137 Əmirxana kim xəbər vermişdi, hardan bildi onun gəlməyini..? Uşaqlar Əmirxanı, maşını görcək doğma ada- mını görürmüşlər sayaq sevindilər. Gülbəniz hələ zonda görüşə gələndə danışmışdı Əmirxanın səxavə- tindən, onlara tez-tez yardım etməsindən... Əmirxan onu bərk-bərk qucaqladı: –Xoş gəlmisən, həmişə ev-eşiyində. –Heç dəyişməsisən, elə həmin Əmirxansan, bir az bazburutlaşmısan, – Ağarəhim gülə-gülə əlini onun kürəyinə döyəclədi. –Sən də pis qalmamısan. Nahaq demirlər ki, türmə adamı cavan saxlayır. –Sifətini, amma, içərisinə oyannıq edir. –Yəqin çoxdan dilinə içki dəyməyib. Gəl otur maşına, gedək sənin gəlməyini qeyd edək. –Heç yerə getmirəm. Evə nə gəlib, oturaq evdə, nuşi-canlıqla çörəyimizi yeyək. –Sən Allah, xətrimə dəymə, əhd eləmişəm, gə- rək diləyimə çatam, necə var səninlə yeyib içməli- yəm. Gülbənizə nahaq zəhmət vermə, evə ayrı vaxt gələrik. Gülbəniz, sən narahat olma, iki saata yolda- şını qaytarıb gətirəcəyəm. Gülbəniz bir söz demədi. Əmirxan onu darta- darta maşına əyləşdirib, qəsəbənin girəcəyində ya- şıllıqlar içərisində yerləşən Zibanın yeməkxanasına apardı. Ziba yeməkxananın böyüyü – yaşlı, dolu, kök 138 arvad idi. Iki saatdan çox oturdular. Olanlardan-keçənlər- dən söhbət saldılar. Topalın goruna söydülər, növbə ilə bir-birini təriflədilər. Əmirxana içki təsir etmə- mişdi, amma, Ağarəhimin neçə illərdi dilinə dəy- mirdi deyə, bərk tutmuşdu. Evə qayıdan kimi uzanıb yatmalı oldu. Gecə bir neçə dəfə yuxusundan ayıldı, çölə çıxıb içdiyini qaytarmalı oldu. Ürəyində Əmir- xanı lənətlədi: evində birinci gecənin sevincini də ona çox gördü, kaş onunla bu zəhirmarı içməyəydi... Sabahısı günü Gülbənizin, uşaqların üzünə baxmağa utanırdı. Ancaq, Əmirxan dünən onu apa- randa nədənsə Gülbəniz dinmədi, yalandan da olsa etiraz edib bir söz demədi, susub kənara çəkildi. Gül- bənizin təkcə görkəmi deyil, xasiyyəti də dəyişmişdi. Hiss edirdi ki, daha onu əvvəlki tək sevmir, lakin, uşaqların xatirinə ailəni də dağıtmaq istəmir. Keçən altı il ərzində çox şey dəyişmişdisə də qaynanası Narınc elə əvvəlki kimi kobud, çərənçi qalmışdı. Adəti üzrə yenə onunla köntöy danışır, is- təyirdi Ağarəhimi hər sözarası acılasın. Evlərinə gə- ləndə: –Qəhrəman ərin görəsən bu dəfə haranı partla- dacaq? – Gülbənizə sual vermişdi. Ağarəhim eşidib hirsindən “bu dəfə səni part- ladacağam” demək istəmişdi, səsini boğub dinmə- mişdi. Qaynanasının yerli-yersiz özünü belə apar- 139 ması onu özündən asılı olmadan öcəşdirir, get-gedə təbdən çıxarırdı. Bu da evdə Gülbənizlə münasibə- tində gün-gündən söz-söhbətə, qanıqaraçılığa, dava- dalaşa gətirib çıxarırdı. Zondakı vərdişi üzrə hər qa- nı qaralandan sonra, dərdini unutdurmaq üçün çarə axtarırdı. Üz tuturdu Zibanın yeməkxanasına – araq vurmağa. Əmirxanın köməkliyi ilə əvvəlki yerində balaca bir köşk açmışdı. Gündüzlər başı işlə qarışır, axşam- lar evə qayıdıb Gülbənizin boz sifətini görəndə onu fikir aparırdı. Başa düşürdü ki, yenə qaynanası qızı- na “dərs” keçib. Bilmirdi nə etsin?.. Nəyə görə Na- rınc ona imkan vermirdi ki, öz ailəsi ilə yola getsin, balaları ilə birgə xoşbəxt yaşasın? Məgər buna haqqı çatmır? Altı il barakın ağır havasını udub, Allahdan öz evində, çarpayısında yatmağı, uşaqlarının mışıltı- larını dinləməyi diləmişdi. Allah onu arzusuna çat- dırmışdı, amma, bəndə – Narınc koramal kimi, araya girib könül bulandırırdı. Nə etməli? Harasa köçməyə hələ gücü çatmazdı. Qaynanasının onlara, Gülbəni- zin də anasının yanına getməyi qadağan edə bilmir- di. Söz düşəndə Gülbəniz israrla anasının tərəfini tu- turdu, Ağarəhimə isə keçmişdəki rəgbəti azalmışdı. O, özü də Gülbənizi heç cürə ata bilməzdi, ba- laca balalarına görə. Fikirləşməkdən başı ağrıyırdı. Neynəsin? Bir ürəyinə yaxın adamı da yox idi, dər- dini söyləsin, kömək istəsin. Qohuma, dost-tanışa Yüklə 2,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|