www.elmler.net
-
Virtual İnternet R
esurs M
ərkəzi
İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj
178
178
Yenə sənsiz göz ağlar, cism üryan, çöhrə sapsarı,
Payızdır: gur yağış, çılpaq budaqlar, sarı
yarpaqlar.
Deyirlər hər ağac bir aşiqin qəm dəftəri olmuş,
Bu dəftərdən qopan solğun varaqlar – sarı
yarpaqlar
Elə bil tapdalanmış haqqıdır məzlumların
yerdə,
Bu az ömründə çox görmüş ayaqlar, sarı
yarpaqlar.
Eşitsən bağçada yüngül xışıltı, anla ki, Fəhmi
Bilib talelərin sakitcə ağlar sarı yarpaqlar
Bakının adının və əhalisinin Hindistanla bağlılığı
üç faktorda təzahür edir. Birinci faktor, qeyd etdiyimiz
kimi islamdan əvvəlki dövrdə Hindistandan bura gələn
və bizim nöyütü Allah bilib ona, daha doğrusu, ondan
yaranan Alova sitayiş atəşpərəstləri (belə məlum olur
ki, nöyütü «allah» bilməkdə qədim hind atəşpərəstləri
indiki ingilisləri, amerikalıları çox-çox qabaqlamışdılar),
ikinci faktor artıq bu yaxınlarda, yəni iki yüz il əvvəl
Bakıya gəlib Suraxanıda məskunlaşan Hindistanın
krişnaidləri, üçüncü faktor isə mənim nənəmin
Buddaya oxşamasıdır.
www.elmler.net
-
Virtual İnternet R
esurs M
ərkəzi
İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj
179
179
179
Birinci faktor barədə söhbət etmişik, ikinci faktora
isə Bakı memarlığından danışanda toxunacağıq. Hə,
qalır üçüncü faktor, yəni mənim nənəmin Buddaya
oxşamağı.
Bir neçə il bundan əvvəl təsadüfən əlimə düşən
bir kitabda Həzrəti- Buddanın şəklini görmüşdüm. Çox
əntiqə şəkil idi: özü ortada hərəkətsiz oturaraq ilahi və
əbədi bir istirahətlə məşğuldur, bütün kainat – ulduzlar,
ay, günəş, insanlar, dağlar, daşlar, bir sözlə, hər şey
onun ətrafına fırlanır.
O saat nənəm yadıma düşdü və təsəvvürümdə
əntiqə bir multfilm (indiki dillə desək, cizgi filmi)
canlandı – nənəm köhnə həyətimizin ortasındakı balaca
otağında bardaş qurub Quran oxuyur, bütün ailə
üzvlərimiz isə həyət qarışıq asta-asta onun başına
fırlanır. Həm də nənəmdən başqa hamı ikiqat
hərəkətdədirlər, yəni babam buxara papağını təmizləyir,
atam kommunizmin məziyyətlərindən danışır, əmim
kazbeki damağına sıxıb damda quş uçurdur, anam
corab toxuyur, bibimsə uzun saçlarını hörür.
Bu multfilmin ən maraqlı detalı isə bu idi ki, hamı
öz işini görməklə bərabər gözucu, hiss olunmadan
nənəmə baxırdı, elə bil onun qəzəbli baxışlarıyla
toqquşmaqdan qorxurdular, ehtiyat edirdilər.
Yox, heç kim nənəmdən qorxub eləmirdi,
əstəğfürullah, Əzrayıl deyildi ki qorxaydılar ondan.
Ümumiyyətlə, dünyavü-üqbadə nənəmdən qorxan
yeganə məxluq bizim həyətdəki pişiyimiz idi ki, binayi-
qədimdən nənəmin ondan zəhləsi gedirdi.
www.elmler.net
-
Virtual İnternet R
esurs M
ərkəzi
İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj
180
180
– Biqiryət kopoyoğlu, (pişiyi deyirdi) siçan-
siçovul görəndə qorxudan az qalır girsin yerə, bizə
çatanda sinəsini qabağa verib elə gəzir ki, elə bil
Rüstəm-Zalın pələngidi.
Hərçənd,
Rüstəm
Zalın
pələng
saxlayıb-
saxlamaması barədə tarixi mənbələrdə heç bir məlumat
yoxdur, lakin bizim pişik həyətdə siçan, ələlxüsus da
siçovul görəndə, doğrudan da tamam dəyişirdi,
prezident müşavirəsində əyləşən indiki nazirlərin
sifətini alırdı, bu da əlbəttə ki, nənəmin xoşuna gəlmirdi.
Büzüşmüş pişiyə baxıb deyinirdi ki, anası siçovulları
cüt-cüt boğurdu, onun qorxusundan həyətə siçovlu yox
e, heç milisaner də gəlmirdi. Qorxurdular ki, naqafil
çıxıb atdanar sifətdərinə. Heyif, maşın altında qalıb öldü
yazıq. Bu bifər bilmirəm kimə oxşadı.
Nənəmin sözündə müəyyən qədər həqiqət olsa
da, şəxsən mən pişiyimizi çox gözəl başa düşürdüm.
Bakının mistik aurasının təsiri altında bizim yerli
siçovullar böyüyüb elə qorxunc görkəm almışdılar ki,
elə mən özüm də, on-on iki yaşınacan onlardan it kimi
qorxurdum, o ki qaldı fəqir, arıq bir pişik ola.
Hə, sözüm ondadı ki, əslində ailə üzvlərimizdən
heç
biri
nənəmdən
qorxub
eləmirdi.
Sadəcə,
bizimkilərçün nənəm müəyyən mənada prizma rolunu
oynayırdı, bütün hərəkətlərinin, əməllərinin mahiyyəti
bu prizmadan keçən zaman açılırdı, içi görünürdü, heç
nəyi gizli saxlamaq olmurdu.
Çox vaxt onun dediklərini qulaq ardına vursalar
da, fikir verməsələr də ( ən çox da kommunist atam)
hamı ürəyinin dərinliyində bilirdi ki, arvad müəyyən
www.elmler.net
-
Virtual İnternet R
esurs M
ərkəzi
İlqar Fəhmi Qədim miniatür və xəttatlıq sənəti. Bakı tarixindən kollaj
181
181
181
dərəcədə haqlıdır. Lakin onun həqiqətləri, bir növ,
dünyadan bixəbər olan, qaranlıq bir mağaradan çıxmış
övliyaların moizələri kimi qəbul edilirdi, yəni bəlkə də
sən düz deyirsən, lakin bu dünyada elə yaşamaq olmaz,
bu zamanın öz hökmü var, gərək məhz biz olan kimi
olasan, yoxsa aqibətin heç də yaxşı olmaz.
Beləcə, ailəmizdəki bu cür qısaqapanmalar
məndə ilk dəfə dünyavi həqiqətlərin nisbiliyi barədə
fikir yaratmış oldu. Atam bir söz deyirdi, fikirləşib
görürdüm ki, haqlıdı, düz deyir. Sonra nənəmin yanına
gəlirdim, o öz növbəsində atamın dediyinin əksini israr
edirdi, fikirləşib baxırdım ki, arvad da düz deyir. Babam
bu iki qütbün arasında barışdırıcı mövqe tutubdu, baş
sındırıb baxırdım ki, ən ağıllısı kişinin fikridir.
Lap axırda da avara, cüvəlləğı əmim gəlib özünü
çatdırırdı və mübahisə gedən mövzuda elə bir naqolay
fikir deyirdi ki, hamımız çaş-baş qalırdıq, məlum olurdu
ki, əvvəl deyilənlərin hamısı içiboş fındıq imiş, ən ağıllı
adam elə əmimdi ki, ondan ötrü dünyada ən böyük
həqiqət kazbekin içini doldurmaqçün şey tapmaqdan və
sökdüyü maşın mühərrikini necə lazımdı yığıb, tez
pulunu almaqdan ibarətdir.
Əslində bir fəlsəfi kateqoriya olaraq, «həqiqət»ə
nifrətim də elə həmin vaxtlardan başlamışdı və bu
«həqiqət» deyilən məfhum mənim təsəvvürümdə hər
bir
potensial
«klientin»
şəhvani
istəklərinə
uyğunlaşmağa qadir olan fahişə arvadlar görkəmində
canlanmışdı. Sadəcə, araşdırdığımız situasiyada, kişi
bədəninin yerini insan şüuru tuturdu.
Dostları ilə paylaş: |