Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, 1865 bron
Yüklə 3,07 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, 1865
136 1847, 1848. Het huisbezoek. 1846, Een voorbeeld van lofwaardige naauwgezetheid. 1848. Wat ons dierbaar moet zijn. 1849. Vadervreugd en Vadersmart. Eene episode uit het leven van P HILIPS
den Goede en zijn zoon, K AREL
den Stoute. 1854.
l. In den Almanak voor Dienstboden. De vrijheid der dienstbaarheid. 1841. Eer en fatsoen. 1842. De waarde der kleinigheden. 1843. Liefde en trouw. 1844. Voorts vindt men in de Handelingen onzer Maatschappij van 1860 een Levensbericht van Dr. A .H. PAREAU door S WALUE
, bl. 369-380. Ook in het Christelijk album, en mogelijk nog andere tijdschriften zijn opstellen van den onvermoeid werkzamen man geplaatst, die ik echter niet afzonderlijk opgeven of aanwijzen kan. Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, 1865 137 L e v e n s b e r i c h t VAN HEINRICH GOTTFRIED HAASLOOP WERNER . Ik heb, op uitnoodiging van het bestuur van de Maatschappij der Nederlandsche Letterkunde, de taak op mij genomen, om de gewone zerk te plaatsen op het graf van een lid, dat ons is ontvallen, met andere woorden: om het levensbericht te geven van H AASLOOP WERNER , die op 29 September 1864 te Elburg is overleden. Ik zou die taak wel vereerend willen noemen, maar betwijfel of ik er wel meerder lof mede zal inoogsten, dan b.v. een schilder, tenzij hij een S CHELFHOUT of M EIJER
zij, met het afbeelden eener kalme zee, wier golfjes elkaâr op vervelende wijze gelijken en opvolgen, en waarop het oog nergens een rustpunt ontmoet. Gaarne heb ik echter een blijvend woord willen zeggen van hem, met wien ik langer dan een vierde eeuw als vriend heb omgegaan, en van wiens beminnelijk gezin ik en de mijnen niet anders dan belangstelling en hartelijkheid hebben ondervonden.
138 Wanneer ik spreek van de kalme en eentoonige dagen en jaren zijns levens, die den biograaf weinig stof opleveren voor eene intressante beschrijving, bedoel ik alleen de laatste helft van zijne tweeenzeventigjarige loopbaan. Rijker aan afwisseling waren voorzeker de eerste jaren van zijn leven; maar de hoop, dat onder zijne nagelaten schriften ook aanteekeningen zouden gevonden worden, die mij tot leiddraad konden dienen, is niet verwezenlijkt, en ik moet mij dus bepalen tot eene vluchtige schets.
H EINRICH GOTTFRIED WERNER , zoon van H ERMAN THOMAS HAASLOOP en C ORNELIA
VAN HACKE , werd op den 16 den April 1792 te Cleve geboren. Hij heeft echter zijne opvoeding te danken aan zijnen peetoom DE GEYER
, commissaris van oorlog te Aurich (Oost-Friesland), die hem bestemde voor het administratieve; maar ... l' homme propose - Dieu dispose! Het laatste geschiedde hier door middel der trawanten van den toenmaligen wereldbedwinger, die op 14 November 1811 onzen H AASLOOP als
refractair conscrit opligtten en wegvoerden naar Parijs, zonder hem den tijd te gunnen, om bij wijze van afscheid te klagen ‘zijn nood aan hof en wanden enz.’ 1 .
onzekerheid gered door eene missive van den reiziger malgré lui, inhoudende verzoek om hem eenige kleêren en ‘reisbenoodigdheden’ na te zenden. In plaats van de pen moest H AASLOOP
voortaan het zwaard voeren, en wel als flankeur bij de jonge keizerlijke garde. Hij was echter de man niet om de veêren te laten hangen; maar schikte zich gelaten in zijn lot, en ‘liet zich vlijtig exerceren’, zoodat hij reeds binnen de drie maanden de fourierstreep op den mouw kreeg. Soldaat wezen was destijds, zoo als bekend is, geene sinecuur; 1 Zie verder Heldenwensch. Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, 1865 139 en dit ondervond spoedig ook onze jeugdige krijger, daar hij, na eerst tot sergeant-majoor te zijn bevorderd, in September van hetzelfde jaar nog aan den tocht naar Rusland moest deelnemen - een veldtocht, dien de meest geharde veteranen zelfs niet kunnen hooren noemen, zonder dat hun nog eene koude rilling door de leden gaat. Ook onze held keerde niet ongeschonden weder: bij Polotsk verloor hij een vingerlid door eenen sabelhouw over de linkerhand, en op den terugtogt bevroren zijne beenen, zoodat hij te Dantzig het hospitaal moest betrekken, in plaats van er te worden ingelijfd onder de garde du roi de Rôme. Het moeten voor hem dagen geweest zijn van lijden en ontberen, ten minste de eerste dagen, die hij hier sleet; doch toegerust met de gave, om zich naar iederen toestand te voegen, wist hij ook hier zijn lot zich dragelijker te maken. Door eenen B. .
. . M.
. . werden hem de noodige middelen verschaft, om soldaten van verschillende wapenen te teekenen, en deze verkocht hij aan zijn minder berooide wapenbroeders. Wij gelooven niet, te oordeelen naar de latere producten zijner teekenpen, dat die conterfeitsels op aesthetische waarde konden bogen, maar durven wel verzekeren, dat zij, wat naauwkeurigheid betreft, niets te wenschen zullen hebben overgelaten, en men b.v. zeer goed zal hebben kunnen onderscheiden een infanterist van een cavalerist, ook zonder naar de sporen te zien, en een tamboer-majoor van een generaal. Zijn lot, dat altijd nog treurig was, nam eindelijk eene gunstiger wending. Hij hoorde namelijk op zekeren tijd een bekenden naam noemen, den naam zoo hij meende van een aangehuwden schoon nog onbekenden neef, schreef dezen een briefje, en eene beleefde invitatie bewees, dat zijn vermoeden gegrond was geweest. Voor dat hij evenwel ten huize van zijnen neef kon verschijnen, moest hij eene geweldige hervorming ondergaan, daar zijne garderobe op den Russischen togt niet weinig had geleden. Ook de livrijknecht, die hem Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, 1865 Yüklə 3,07 Mb. Dostları ilə paylaş:
|