Йусиф Вязир Чямянзяминли (Мягаляляр вя фелйатонлар)
Yüklə 1,48 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- BİZDƏ PAMBIQÇILIQ
- BİZDƏ XALIÇILIQ
QOYUNÇULUQQoyunun ev heyvanı şəklinə düşüb, insanlara xidmət etməyə başlaması, heç şübhəsiz ki, tarixdən çox-çox əvvəldir. Çünki yazılmış ən qədim tarixlərdə qoyundan bəhs olunur. Azərbaycana gəldikdə, burada da eyni halı görürük. Təqribən üç min il əvvəl yazılmış “Avesta” kitabı gözəl xalılardan bəhs eləyir. Deməli, o zamandan da əvvəl qoyunçuluq Azərbaycanda böyük bir mövqe dutmuş[dur]. Bu fikrin doğruluğunu ondan sonra gələn müvərrixlər də təsdiq edirlər. 15-ci əsr müvərrixi Təbəri Bakı ətrafının xalılarını ən məruf ədd eləyir. Gözəl xalılar vücuda gətirən ölkədə qoyunçuluq və yun işlərinin də inkişafı təbiidir. Heyf ki, Şərq müəllifləri iqtisadi cəhətə əhəmiyyət verməmişlər və əldə etdiyimiz məlumatlar tamamilə təsadüfidir. Qərbdə isə məsələ büsbütün başqa bir şəkildədir. Tarixi materiallar ətraflıdır və işlənmişdir. Bunlara istinadən deyə bilərik ki, Avropada daş əsrində qoyunçuluq hələ zühur etməmiş, ancaq tunc dövründən inkişafa başlayır. Həfriyyat nəticəsində yerdən çıxan sümüklərin tədqiqi qoyunun Avropada at, mal-qara və keçidən sonra gəlməsini göstərir. Alimlər bu vəq’əni İsadan 2500–3000 il əvvələ isnad edirlər. İngilis alimi Leude Kekerin məlumatına görə, Avropa qoyunu ilk əvvəl Asiyadan zühur etmiş[dir]. Qədim Assur padşahı Nəmrudun sarayına məxsus bir abidədə qalınquyruq qoyunlar şəkli çəkilib, qədim İran paytaxtı İstəxr xərabələrində də gödək və şux qulaqlı qoçlar həkk olunmuş[dur]. Görünür, arıqquyruq cinsdən imiş ki, əmsalı əl’an İranda görünmür. Qədim Yunanıstanda da qoyun olduğunu o zamanın pullarının üzərində çəkilən qoyun şəkilləri göstərir. Cins qoyunların Gürcüstanda da mövcud olmasına “altun qıllı, sarı yunlu” deyə yunan müəlliflərinin işarəsi kifayət edir. 1300 il İsadan əvvəl Babilin şal və başqa qumaşları aləmdə məşhur idi. Orada toxuculuq və şərbaflıq lazımınca iləri getmişdi. Deməli, bununla bərabər yumuşaq yunlu qoyunlar da orada bəslənirmiş. Ola bilsin ki, bu cins qoyunlar ilk dəfə Babildən başqa ölkələrə keçmiş[dir]. Ehtimal ki, Asiyadan qoyunların Avropaya keçməsinə ilk səbəb finikiyalılar olmuşlar. Sonralarsa yunan müstəmləkəçiləri bu yolda çalışmışlar. Artıq qədim romalılar və yunanlar incə yunlu qoyunlar ilə qaba yunlulara fərq qoyurdular. Birincisindən paltar və ikincisindən çuval, keçə … qayırardılar. Qaba yunlular ələləksər südləri üçün saxlanırdılar. O zaman döl məsələsinə də əhəmiyyət verilirdi: ağ yunlu cinsləri ala-bulalara tərcih edərdilər. Avropada ilk əvvəl qoyundarlığa İspaniya və İtaliyada əhəmiyyət verilmiş, sonralar İngiltərə bu sahədə müvəffəqiyyət qazanmış və bir müddət Avropanın qumaş fabrikalarını yun ilə təmin etmiş[dir]. Zatən İngiltərədə 18-ci əsrdən başlayaraq qaba yunlu qoyunların da tərəqqi etməsinə çalışılmış və əl’an da davam edilmədədir.1 Rusiyaya gəldikdə, burada da qoyundarlığın qədimdən bəri xalq təsərrüfatında böyük bir yer tutmasını rus vəq’ənəvisləri və əcnəbi səyyahlarından öyrənirik. Lakin məsələnin məmləkəti olub, qanuni himayəsinə keçməsi Böyük Petrodan bəridir. 1716-cı ildə Petronun əmri-mövcibi Polşa və Sileziya[dan] təcrübəli qoyundarlar gətirilib, xalqı öyrətmək üçün Kiyev, Yaroslav və Azov vilayətlərinə göndərilmişdir. 1720-ci ildə Əjdərhan, Penza, Romanov, Borisovleybsk, Novlinska və Poltava civarlarında Petronun əmrinə görə cins qoyun yataqları təsis olunmuşdu. Burada əmələ gələn döl qoyunlar böyük ciftliklərə paylanarmış. Bilxassə, Petro Ukraynanın qoyundarlıq üçün əlverişli olduğunu qeyd edərək, oraya böyük əhəmiyyət vermiş[dir]. Qoyunun saxlanılması, dölün yaxşılaşması haqqında Ukrayna dilində rəhbərlər nəşr etdirib, sonra məsələni ətraflı tədqiq etmək üçün xaricə bir çox gənclər göndərilib. Qoyundarlıqdan başqa, Petro yun işinə də böyük məna vermiş[dir]. Xaricdən gətirdiyi mütəxəssislər sayəsində bir çox mahud fabrikaları açdırıb, onlara vüsət vermək üçün qoşunun geyiminin Rusiya mahudu ilə təmin edilməsini əmr etmişdi. Petrodan sonra bu işi Yekaterina davam etdirmiş, o da xaricdən bir çox döl qoçlar gətirdib, fabrikalar açdırıb və məmləkətin sifarişlərini açdırdığı fabrikalara verdirmiş[dir]. Yekaterina zamanı Rusiyada cins qoyunlar (merinos) bəslənməyə başlanmış[dır]. Rusiyanın cənubunda böyük miqdarda döl yetişdirmək üçün üç əcnəbi 1804–1805-də rus hökuməti ilə müahidə bağlamışlar. Bu müahidə mövcibincə hökumət onlara yüz min manat pul və 109.300 hektar topraq və bəzi imtiyazlar vermişdi. Bunun əvəzində əcnəbilər üç ilin müddətində 150 min merinos vücuda gətirməyi və qoyunçuluq məktəbləri açmağı öhdələrinə götürmüşdülər. O zamandan başlayaraq bir çox əcnəbilər, bilxassə almanlar Rusiyaya köçüb, qoyundarlıq ilə məşğul olmuşlar. Nəticədə cins qoyun Rusiyanın hər bir tərəfinə yayılmış[dır]. Qoyundarlıq ilə bərabər, hökumət yun bazarının rəvacı üçün də tədbirlər görmüşdü. Yun, bir tərəfdən, xaricə göndərilmiş, o bir tərəfdən də, daxildəki fabrikaların ehtiyacını təmin etmədə imiş. Bunun inkişafı üçün bir çox şəhərlərdə görgülər (yarmarka) təsis olunardı. 70-ci illərdən başlayaraq, Amerikadan gələn ucuz yun sayəsində Avropada yun qiymətdən düşüb, böyük bir böhran meydana çıxır. Bu böhran Rusiyaya da sirayət edir və nəticədə xalq qoyunçuluqdan çəkilib, taxıl əkininə keçir. Krım – Mozdok dəmir yolunun çəkilməsi cənuba bir çox mühacir sövq edir. Get-gedə topraq azalır və qoyundarlıq da məhdud bir dairəyə düşür. Vəziyyəti əvvəlki halda saxlamaq üçün qoyun ilə məşğul olan Krım malakanları qoyunları ilə Şimal Qafqazın geniş qırlarına köçürlər. Qoyun və yun ticarəti mərkəz olaraq Rostov şəhərinə toplanır. Lakin az keçmir ki, burada da topraq azalmağa başlayır və qoyunçuluğa böyük zərbə vurulur. Bu dəfə Türküstanı mərkəz yapmaq istəyirlər. Mühacirət oraya axmağa başlayır. Lakin Türküstanın ab-havası qoyundarlığa əlverişli olmur və axırda Rusiya qoyunçuluq sahəsində küçülür və yun bazarında birinciliyi Avropa müstəmləkələri qazanır.1 Rusiyada şahidi olduğumuz qoyunçuluq böhranı aşağı-yuxarı Azərbaycan tarixində də görünmədədir. Təqribən iyirmi il əvvəlki rəqəmlər ilə bugünküləri müqayisə etsək, qoyunçuluğumuzun keçirdiyi böhran meydana çıxar. 1894-cü ildə Azərbaycanda küçük ev heyvanlarının sayı 2.276.472 idi, 1914-də isə 2.266.201-dir. Deməli, bu on ilin müddətində heyvanlarımızın sayı artmadan əksilir; az da olsa, yenə sayı azalmışdır. Baytar idarəsinin məlumatına görə, qoyunlarımızın azalmasının ümdə səbəbi onların kəsilməsi və xaricə göndərilməsindədir. 1910-da sallaqxanalarımızda kəsilən qoyunların miqdarı 380.828-dir, 1911-dəsə 385.547-dir. 1910-da ölkəmizdən kənara göndərilmiş qoyunların sayı 230.487-dir, 1911-dəsə 299.021-dir. Deməli, 1910-da Azərbaycanda qoyun 611.315 qədər azalmışdır, 1911-dəsə 684.568 qədər azalmışdır. 1910-cu ildə ümum qoyunlarımızın sayı 2.407.195 idi, 1911-dəsə 1.774.236 idi. 1910-da qoyunların 25,3%-i yox olmuş, 1911-dəsə 38,5% azalmışdır. Qoyundarlığın məhdud bir dairəyə düşməsinin ümdə səbəbi xalqın köçərilikdən oturaq həyata keçməsindədir. Ümumi müharibə və vətəndaşlıq davasının da böyük təsiri, təbii, inkar olunamaz. Bu sahədə birinci zərbə yenicə inkişafa başlamış döl (merinos) qoyunlara toxundu. 1909-cu ildə sabiq Gəncə vilayətində 152.722 qədər cins qoyun var idi, halbuki topraq komissarlığının məlumatına görə, 1925-ci ildə yalnız 7.542 dənə döl qoyun qalmış[dır]. Əgər 1911 rəqəmlərini 1921 ilə müqayisə etsək, böhranın nə qədər qorxulu olduğu meydana çıxar:
1921-ci ilin rəqəmlərinin bir o qədər də dürüst olmadığını nəzərə aldıqda yuxarıda göstərilən rəqəmləri ehtiyat ilə qəbul etməliyik. Buna baxmayaraq, qoyunlarımızın böyük miqdarda azalması göz qabağındadır. Məsələni daha da aydınlaşdırmaq üçün iki ilin də rəqəmlərini göstərməliyik: 1917-də qoyunların sayı 1.622.287 idi. 1921-də 744.455 baş qalmış[dı]. Deməli, beş ilin müddətində qoyunlarımızın sayı 877.832 qədər azalmışdır. Qoyunçuluğun bu qədər zavala uğradığını nəzərə alaraq, Azərbaycan Xalq Topraq Komissarlığı bir çox tədbirlər görüb və yeni layihələr hazırlamadadır. Birinci məsələ təcrübəli qoyunçular hazırlamalıdır. Qoyunçuları aqronomlardan yetişdirməlidir. Azərbaycanda aqronom azlığı hiss olunduğundan ən əvvəl ali aqronom məktəblərindəki tələbələrimizin sayını artırmalıdır. Sonra döl salmaq üçün Azərbaycanın qoyundarlıq mərkəzlərində cins ocaqları təşkil etməlidir. Bu ocaqların vəzifəsi döl tutub, cins heyvanları yavaş-yavaş Azərbaycanın hər bir nöqtəsinə yeritməlidir. Cinslərin ikmalında yumuşaq yunlulara əhəmiyyət verildiyi kibi, qaba yunluları da unutmamalıdır. Xalqı elmi qoyunçuluq ilə aşina etmək üçün hər il qısa kurslar açmalıdır. Nəzəri məlumatlardan başqa nümunə yataqlar təşkil edib, əməli bir surətdə xalqı qoyunçuluqdakı yeni üsullar ilə tanış etməlidir. Məruzələr oxumalıdır, risalələr nəşr etməlidir, sərgilər açmalıdır və ilax…
Rus istilası ilk əvvəl pambıqçılığa zərbə vurmamış olmadı. Vaxtilə Şərq aləmində məruf olan Naxçıvan qələmkarları və çitləri unudulan kibi oldu. Yalnız 60-cı illərdən etibarən məsələ başqa şəkil almağa başlayır. Şimali Amerikadakı vətəndaşlıq müharibəsi oradakı pambıqçılıq inkişafına mane olur, Avropa sənayeyi pambıq tədarük edə bilmir və nəticədə Rusiya pambığına ehtiyac artır. Dünyadakı pambıq aclığından istifadə edərək İrəvan cəhətinin pambıqçıları pambıq hasilatının artmasına çalışırlar. Əldə edilən məlumata nəzərən, bu hasilat o zaman min tona qədər çıxa bilmiş[di]. Pambıq İstanbul təriqiylə Marselə göndərilib, böyük qiymətə satılarmış. Pambığın 16,38 kiloqramı (bir putu) İrəvan vilayətində 20 qızıl manata çıxmış imiş. Amerika müharibəsiylə doğan pambıq böhranı müharibənin qurtarmasıyla da bitib getdi və nəticədə İrəvan pambıqçılığı gödələ-gödələ yenə əvvəlki hüduduna girdi və məhəlli ehtiyac üçün sərf olundu. O zaman Rusiya sənayeyi Qafqaz pambığı ilə maraqlanırdı. Maraq yalnız 80-ci illərdən başlayır. Moskva və Lodz fabrikaları işlərini yoluna qoyduqda məmləkətin pambığına ehtiyac duydular. O zamandan başlayaraq, pambıq hasil olan yerlərdə fəaliyyət başlayır: fabrikalar buralarda şöbələr açırlar, pambıq təmizləyən makinalar qoyurlar, pambıqçılara təxsisat verilir, Amerika toxumu paylanır və "qara qoza" adlı yerli toxum yavaş-yavaş dəbdən düşür. Məhəlli pambıqçılığı artırmaq üçün xaricdən gələn pambığa böyük gömrük qoyulması kibi hökumət binagüzarlığı da bu zamana təsadüf edir. 1910-dan 1914-ə qədər Qafqaz pambıqçılığı əla dərəcəyə varır. Əkin yeri 162.698,8 hektar və pambıq hasilatı 35.542,8 tona qədər çıxır. Cahan müharibəsi pambıqçılığa böyük bir zərbə vurur. 1914-dən başlayaraq, əkin yeri azalmağa başlayır və 1917-də əkin yeri 57548,4 hektara qədər düşür. 1918 və 1919-da Rusiyadan buğda gəlmədiyi üçün bütün pambıq yerləri taxıla çöndərilir. Qafqazın şuralaşması məhv olmuş pambıqçılığa yavaş-yavaş meydan verir. Pambıq sənayeyi hökumət inhisarına alınır və Azərbaycan Xalq Təsərrüfatı Şurası toxuculuq şöbəsi nəzdində pambıqçılıq dairəsi açılır. 1920-də əkin yeri 2.948,4 hektar təyin olunur, lakin 1.092 hektardan yuxarı gəlmir, çünki pambığın qiyməti aşağı olduğundan sərf olunan əməyi ödəmir. 1921-də 13.104 hektar təyin olunursa, yenə 3.276 hektardan artıq əkilmir, bunun da yarısı çəyirtkədən, quraqlıqdan və sel basqınından tələf olub gedir. 1922-də inhisar ləğv olunur və əkin yeri 382,2 hektar təyin olunur. Əkin yerinin bu qədər azalmasına səbəb pambığın ucuzluğu olur – sərf olunan zəhmət ödənmir. Pambıqçılıq işini yoluna qoyan bir hökumət təşkilatının olmaması, pambıqçılara vaxtında təxsisat verilməməsi və sənaye mərkəziylə qüvvətli bir rabitə yoxluğu da başlıca səbəblərdən biridir. 1923-cü ildə baş komitənin təşəbbüsü[ilə] Dövləti Rus–Azərbaycan Pambıq Şirkəti təşkil olunur. Şirkət geniş bir surətdə işə başlayır: əkinçilər ilə müahidə bağlanır, xalqa tazə Türküstan toxumu paylanır, hər 1,09 hektar (bir desyatın) başına 36 qızıl manat verilir. Az bir zamanda şirkətin fəaliyyəti nəticə verir: Azərbaycanda pambıq əkini 13.502,58 hektara çıxır. Şirkətdən başqa, Muğanda Suvarma və Abadanlıq İdarəsi də pambıq məsələsi ilə məşğul olur. Bu işə baş komitə toxum və pul buraxır, 9828 hektar əkin yeri təyin olunur. Əgər pambıqçılıq işi bu sürətlə gedirsə, bir neçə ilə qədər pambıq məhsulu dünya müharibəsindən əvvəlki halına düşər. Zatən Azərbaycanda pambıq üçün 327.000 hektara qədər əlverişli torpaq vardır. Bu torpaqlardan lazımınca istifadə etmək üçün suvarma işlərini yoluna qoymalıdır.1 Pambıqçılıq Azərbaycanın hər yerində eyni miqdarda inkişaf etməmiş[dir]. Dünya müharibəsindən əvvəl pambıq Salyan, Göyçay, Gəncə–Şamxor, Ağdaş, Qazax, Cavanşir, Şuşa, Cəbrayıl, Şamaxı və Naxçıvan civarlarında əkilirdi. Zaqatala, Nuxa, Lənkəran və Bakı tərəflərində ya heç əkilmirdi, ya da ki küçük miqdarda əkilirdi. Bir çox yerlərdə ab-hava əl vermədiyi üçün pambıqçılıq baş tutmur. Halbuki təxsisat verib, doğru suvarma siyasəti aparılarsa, ab-havanın əhəmiyyəti qalmaz. Deməli, birinci torpaq tədarüküdür; ikinci, yeni torpaqlara kəndli yerləşdirməli, üçüncü isə, mədəni bir pambıqçılıq qurmalıdır. Pambıqçılığımızı, mədəni bir şəklə salmasaq, lazımi hasilat əldə edilməz. Bu sahədə Amerika örnək olmalıdır. Oradakı təcrübədən keçmiş üsullar bizdə də tətbiq olunmalıdır. Bu üsul qısa olaraq bu şəkildədir: Dekabr–yanvar aylarında yer xışlanır, peyin qatılır və malalanır. Fevral – lək qayrılır. Mart – təkrar peyin tökülür. Aprel – toxum səpilir. May – sıx bitən yerlər ayırtlanır, zəmi seyrəklənir və bitkinin diblərinə torpaq töküb, tollar atılır. Mayın sonu və ya iyun – zəmi alaqlanır və bitkilərin dibində təkrar tollar atılmır. Avqust – noyabr: pambığı dərirlər. Hava əlverişli olduqda dərilmə dekabrda və hətta yanvarda da davam edilir.2 Bizdə ab-hava şəraiti başqa isə[də], yuxarıda zikr olunan vaxt dəyişilə bilər, əkin üsulu isə eyni ilə qalmalıdır. Bizdə Amerika üsulunun ümumiyyət qazanmadığı şübhəsizdir. Köhnə əkin üsulu davam etmədədir: torpaq lazımınca işlənmir, peyin səpilmir, səpilmək istənilsə də, peyin yetmir, çünki ələləksər mal-qara çöldə otlayır və evdə olduğu zaman tədarük olunan peyin də təzək şəklində ocaqlarda yandırılır. Torpağın qüvvətləndirilməsinə çox da əhəmiyyət verilmir. Torpağı qüvvətləndirən bitki heç də əkilmir. Əkinə zərər verən azarlar və cücülər ilə mübarizə məsələsi də həll olunmamış durur. Suvarma da çox zamanlar həddən aşır və pambığa zərər verir... Xülasə, xalqımız zəhmət qoyub, torpağın məhsulunu artırmaq kibi mədəni üsullar ilə tanış deyil. Əkər və Allaha tapşırar. Odur ki, çox zaman əkdiyi məhv olub gedər, əlinə bir şey çatmaz. Pambıqçılığımızı səmərələşdirmək yolunda görülən binagüzarlıqdan ən mühümü nümunə tarlalarıdır. Bizdə təşkil edilən nümunə tarlalarından ən qədimi Qarayazı tarlasıdır. 1912-ci ildə Ağstafada ikinci bir tarla vücuda gəldi. Bu tarla Qarayazının şöbəsi kibidir, çünki geniş torpağa malik deyil. 1914-dən 1918-ə qədər isə davam edən bu nümunə tarlası Qafqazda o zaman baş göstərən hərc-mərclikdə dağıdıldı və öz faidəsini lazımınca anlamayan qara fikirlilər tarlanın binalarını belə məhv etdilər. Odur ki, Ağstafa tarlasından gözlənən nəticələr əldə edilmədi. 1915-ci ildə Muğanda "Duzlaq nümunə istasiyonu" təşkil olundu. Tərtib olunan layihəyə görə, bura elmi və nümunəvi bir müəssisə olub, duzlaq yerlərin kimyəvi cəhətlərini və suvarma üsullarını öyrənməli idi. Lakin müharibədən dolayı veriləcək pul ödənmədi və bir tərəfdən də, oralarda baş göstərən qarışıqlıq işə zərbə vurdu. Deməli, bütün Azərbaycanda üç nümunə tarlası vardır və bu üçü də imdiyə qədər lazımi səmərə verməyib. Şura idarəsinə tarla işini yenidən canlandırmaq icab edir. Bu yolda bir çox təşəbbüslər görülür və iləridə gözəl nəticələr verəcəyi şübhəsizdir. Pambıqçılıqda diqqəti cəlb eləyən məsələlərdən biri də pambığa zərər verənlərdir. Burada birinci bəla çəyirtkədir. Çəyirtkənin olub-olmaması pambıq məhsulunun olub-olmaması deməkdir. Odur ki, çəyirtkə ilə mübarizə çoxdan başlayıb və yalnız 1907–1908-ci illərdən təşkilatlı bir şəkil alıb. Çəyirtkə ilə mübarizə məsələsi getdikcə inkişaf edir. Lakin olunan mübarizə əkini qorxudan təmin etmir. Çünki şuralar dairəsində görülən iş kifayət eləmir və İran torpağında da fəaliyyət göstərmək icab edir. Çünki ələləksər çəyirtkə mənbəyi Aras çayının o biri tərəfində olur. Çəyirtkənin kökünü kəsmək üçün İran ilə sazişə girib, orada da işə başlamalı idi. Lakin İran hökuməti ilə olan danışıqlar 1924-cü ilə qədər bir nəticə verməmişdi; yalnız 1924-də İran ilə Şuralar arasında bir müahidə bağlandı və bu müahidə İran torpağında çəyirtkə ilə mübarizə etməyə meydan verdi. İş yeni bir şəraitdə olduğu üçün bu sahədə əməli bir müvəffəqiyyət əldə etmək yaxın zamanın işi deyil. Hər halda təşəbbüs görünsə, bir neçə ildən sonra əkinlərimiz çəyirtkə bəlasından xilas olar. Pambığın böyük düşmənlərindən biri də ağac qurdudur. Bu qurdun toxundurduğu zərər çoxdan bəri məlumdur: məhsulun üçdən birini məhv etdiyi zamanlar da görünüb. 1923-cü ildə Gəncə və Qarabağ cəhətlərində bu qurdun baş göstərdiyi qeyd olunur. Buna qarşı şiddətli mübarizə olunacağı aşkardır. Təəssüf ki, imdiyə qədər bu qurdu məhv edəcək bir əlac tapılmayıb, təcrübə olunan davalar hələlik əməli bir nəticə verməmişdir. Qurdun biolojisini öyrənmək üçün mütəxəssis entomoloqa müraciət etmək icab edir.1 Pambığa müzürr olanlardan biri də "çor" azarıdır; pambıq fidanını pas kibi tutur, tələf eləyir. Çora qarşı kükürd ilə mübarizə olunur. Vaxtından vaxtına pambıq əkilən cəhətlərə lazımi qədər kükürd və səpmək üçün körüklər göndərilərsə, bu xəstəlik ilə mübarizə müvəffəqiyyətlə nəticələnir... Xülasə, hər bir sahədə olduğu kibi, pambıqçılıqda da elmi üsul məhsulun miqdarını artırır, malını yaxşıladır və zərər verənlərdən xilas edir. Şura hökuməti pambıqçılığın səmərələşməsinə böyük əhəmiyyət verir. Bu sahədə yapılan layihə və planlar haqqında bir başqa dəfə yazarıq. Zərəsb BİZDƏ XALIÇILIQ Yunan qədim coğrafiyonu Strabonun şahədətinə görə, İran bütün mədəniyyətini Midiyadan alıb. Midiya isə Həmədan mərkəz olaraq Aras çayının şimalına qədər uzanıb gəlirdi. Herodotun məlumatına görə, muğlar (Muğanın qədim sakinləri) Midiya ilə ittifaqa girib, məmləkət təşkil etmişlər və bu məmləkətin bütün mənəviyyatını muğlar düzəltdiyini qədim müvərrixlərdən öyrənirik. Muğların təqribən 3000 il əvvəl yaratdığı “Avesta” kitabı mədəniyyətin əsaslarını zərdüştilərə hökm edərkən gözəl təfrişatdan və xalılardan bəhs edir. Bu məlumata bir də 9-cu əsr müvərrixi Təbərinin Bakı civarı xalılarının aləmdə məşhur olduğunu əlavə edəriksə, qədim Azərbaycanın Şərq xalıçılığı beşiyi olduğu meydana çıxar. Bu gün Şərqdə xalıçılıq sahəsində birincilik İranın öhdəsinə düşürsə, bunun ümdə səbəblərini tarixdə aramalıdır. Əsrlərdən bəri şimaldan axıb gələn xalqlar Azərbaycan mədəniyyətini yıxmışlar və buranın elm adamları və sənətkarları yavaş-yavaş cənuba doğru çəkilib, sənətlərini də orada inkişaf etdirməyə çalışmışlar. Əgər Azərbaycan üçün bu qədər tarixi axınlara meydan olmasaydı, şübhəsiz ki, mədəniyyəti ilə Şərqə örnək ola bilərdi. Bərəkətlər ki, yüz ildən bəri şimal vasitəsilə Avropa mədəniyyətinə qovuşmuş Azərbaycan bu gün yeni bir şəkildə yenə Şərqə mədəni və inqilabi rəhbər olmağa başlayır. Böyük İmperialist müharibəsi, sonra vətəndaş davaları hər bir işimizi alt-üst etdiyi kibi, xalıçılığa da böyük zərbələr vurmuş[dur]. Bu zərbələrin zərərlərini düzəltmək üçün uzun müddət çalışmaq icab edəcək və xalıçılığımızı müharibədən əvvəlki halətə qoymağa ən azı on il lazımdır. Azərbaycan Baş Təsərrüfat Şurasının xırda sənət şöbəsinin tədqiqatına görə, hana toxuyan arvadların sayı 1913-cü ildə 39.139 imiş, 24-25-ci illərdə isə 13.399 qədərə enmiş[dir], yəni, müharibədən əvvəlki miqdarın yalnız 34%-ni təşkil edir. Bu qədər arvadların xalıçılıqdan ayrılmasının səbəblərini yalnız müharibə və vətəndaş davalarında aramalıdır. Burada ümdə səbəb arvadlarımızın siyasi vəziyyətinin dəyişilməsidir. Müharibədən əvvəl Azərbaycan qadını ev dairəsində çalışırdı, imdi isə Şura idarəsi onları ev dairəsindən çıxarıb, ümumi təsərrüfata qarışdırmış[dır]. Bu gün türk qadını məmləkət idarəsində, maarif işlərində iştirak edir, sənaye sahəsində də kişilərdən geri durmur. Deməli, işçi qadının böyük bir hissəsi başqa bir sahədə çalışmadadır. İkinci, müharibədən əvvəl yün tədarükü daha qolay idi. Xalıçılığa sərf olunan yunun təqribən yarısını Azərbaycan hasil edirdisə də, o biri yarısını Dağıstan və Gürcüstan təmin edirdi. Dava zamanları yun tədarükü çətinləşdi, bir tərəfdən də, qoyunçuluğumuzun böhran keçirməsi məsələni ağırlaşdırdı. Get-gedə həyat yoluna girir və müharibənin izləri yavaş-yavaş silinib gedir. Xalıçılığın da keçirdiyi böhrandan çıxacağı təbiidir. Azərsənət Birliyinin layihəsinə görə, xalıçılıq ilə məşğul olan arvadların sayı önümüzdəki beş ildə bu minval ilə artırılacaq: (Aydın olmaq üçün rəqəmlər 1913-cü ilə nisbətə tərtib olunmuş[dur])
Baş Xalq Təsərrüfat Şurasının xırda sənət şöbəsinin məlumatına görə, müharibədən əvvəl Azərbaycanda 108.774 ədəd xalı toxunurdu. Bu xalıların qiyməti təqribən 2.894.000 qızıl manat edirdi. 24–25-ci illərdə isə 16.119 ədəd və 990.000 qiymətində xalı hasil olmuş[dur]. Toxunacaq xalıların tədricən artırılması layihəsi böylədir:
Deməli, dörd ildən sonra xalıçılığımız 4 milyon hasilat verəcək və sayca müharibədən əvvəlki rəqəmin 72% ödəyə biləcək. İmdi yun tədarükü bəhsinə keçdikdə, xırda sənət şöbəsinin məlumatına görə, hər bir xalıya 8-36 kiloqram yun gedir. Əl’an yunun tonu təqribən 900 manatdır. Müharibədən əvvəl 300 qızıl manat idi. Bu rəqəmləri əsas edəriksə, beş illik layihə böylə şəkil alır:
Azərbaycan beş illik bu layihənin yunun yalnız 50-85 faizini təmin edə biləcək. Dağıstan və Gürcüstandan gələn yunun miqdarı nəzərə alınarsa, lazım olan miqdar təmin olunmuşdur, deməkdir. Azərbaycan xalıçılığını təşkilatlı bir şəklə salmaq üçün Azərsənət Birliyi var qüvvəsini sərf etmədədir. Xalıçılığı inkişaf və xalıçılara kömək etmək Sənət Birliyinin başlıca məqsədlərindən biridir. Təşkilatın gözəl şəkli kooperativ olduğu üçün Sənət Birliyi xalıçılarımızı da kooperativ dairəsinə çəkmək istəyir. Bu sahədə Sənət Birliyinin beş illik layihəsi bu şəkildədir:
Azərsənət Birliyi yeni bir təşkilat olduğu üçün önündə həlli zəruri olan bir çox məsələlər durur. Toxunan xalıların sayını artırmaq kibi mühüm iş ilə bərabər, malın gözəlləşməsini ciddi olaraq düşünməlidir. Xalının gözəlliyi düz-doğru toxunmasından başqa, bir də onun xas rəngli olmasındadır. Halbuki Azərbaycan xalısı bu barədə get-gedə xarablaşır. Xalq nəbati boyaları yavaş-yavaş unudaraq ucuz kimyayi "cövhər"lərə keçir. Nəticədə xalılarımız solğun olurlar. Azərsənət Birliyi bu cəhətə əhəmiyyət verməlidir. Nəbati boyaları tədqiq edib, onları ucuzlaşdırmağa və ümumun malı etməyə çalışmalıdır. Əl'an Türkmənistanda nəbati boyalar işlənmədədir. Türkmən xalıçılığını incədən-incəyə tədqiq etmək faidəsiz olmazdı. Bizdə də Quba və Qazax qəzaları xas boyalar işlətmədədir. Qarabağ isə "cövhər"ə keçdiyindən əhəmiyyətini çoxdan itirmiş[dir]. O biri xalı mərkəzlərimiz də xarabolmadan tədbirlər görməlidir.
Yüklə 1,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|