KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
65 −Eh, Yeganə!.. Yeganə! Mən hər şeydən xəbərdaram. Yoxsa, səndən bu qədər soyuyardımmı? −Axı, kimdən nə eşitmisən? −Mənə Zakir özü danışıb. Bu yaxınlarda yanıma müalicəyə gəlmişdi. Bax, elə bu divanda oturmuşdu. Səninlə necə tanış olduğundan, ta sonralara qədər hamısını açıb tökdü. −Yalandır! O dedi, sən də inandın?! −Şübhələnməyə əsas yox idi. Zakir bizim münasibətimizi bilmirdi. Təsadüf belə gətirmişdi... Axşam restoranda o sənə yaxınlaşanda, xəcalətdən gizləndim. Bizi bir yerdə görsəydilər, mən də onun səviyyəsinə enərdim, alçalardım. Eh!.. Qadınları tanımaq çətindir! Mən sənin haqqında tamam ayrı fikirdə idim... Keçdi!.. Yeganə tutulmuşdu. Qalxıb bir anda təşəxxüslə hər şeyə tüpürmək, qapını çırpıb, evi tərk etmək istədi. −Keçənə güzəşt deyərlər! Mən sənə lazım deyiləmmi? – Xəbər aldı. – İndi neyləyim? Durum, gedimmi? Utanma, açıq danış, bir də bura gəlim, ya yox?!. Aslan sözün düzünü deməkdən çəkinmədi: −Gəlirsən gəl. Ancaq... bir məşuqə kimi. Səndən keçmək olarmı? Yeganə ikiəlli oğlanın boynundan yapışıb sinəsinə sıxdı. −Ona da razıyam! Ağladı. SƏKKİZİNCİ NOVELLA Müharibə illəri başsız qalan ailələr dolanmaq naminə evlərinin qiymətli şeylərini dəyər-dəyməzinə satır, çörək, yağ, qənd hayına qalırdılar. O zaman Səltənətin də güzəranı ağırlaşmışdı. Kürəkəni cəbhədə ölmüşdü. Fəridənin südəmər uşağı olduğundan hələlik, qulluğa girə bilmirdi. Bazarda qiymətlər gündən-günə qalxırdı. Fabrikdə toxucu işləyən Səltənətin maaşı ilə həmxanalardan topladığı ev kirayəsi onları görmürdü. Daşkəndin Şeyxanaətaur bağındakı təsadüfi tanışlıqdan sonra çopur dəllalın qızıllarını ələ keçirən Yeganə isə... bu çətinlikdən, qayğıdan uzaq idi. O, çoxlarının düşdüyü ehtiyac girdabının sahillərində asudə, rahat gəzib, dolanırdı. Bir yol Səltənətin dəllal çağırtdırıb, mülkünə müştəri axtardığından xəbər tutan Yeganə, alıcı quş təkin tez arvadın başının üstünü kəsdirdi: − Ay xala, mən ölmüşəm bəyəm sən evini satırsan?! – deyə canıyananlıq elədi. – Qoymaram heç kəsi bu həyətə ayaq bassın!.. Pul üçün məəttəlsən, mənə ağız aç. Qonşuları özümüzə güldürmək nəyə lazımdır?.. downloaded from KitabYurdu.org 66 Bu sözlərdəki səmimiyyətə inanan Səltənətin gözləri yaşardı: − Neyləyim, qızım? Kasıblığın üzü qara olsun. Ümidim təkcə bu daş- divaradır. Belə gündə kimdən borc alasan?.. Hərə özünü güclə dolandırır.... − Mən özgə deyiləm, Səltənət xala. Haçan bir şey gərəyinsə, məndən istə. Yeganə dəllala elə həmlə gəldi ki, kişi çaşıb qapı əvəzinə pəncərəyə cumdu. O, həmin axşam arvada bir bağlı pul gətirdi: − Al, beş min manatdır. Qaytarmağa da tələsmə. Mənim azdan-çoxdan yenə varımdır, birtəhər keçinərəm. Səltənət, həmxanaları ilə davadan qabaq necə danışmışdısa, indi də kirayə haqqını eləcə alırdı. Daha başqaları kimi dükan-bazara baxıb, otaqların qiymətini təzədən artırmağı insafına sığışdırmırdı. Müharibə uzandıqca, vəziyyət ağırlaşırdı. Səltənətin borcunun üstünə bir o qədər də gəlmişdi; artıq, evini satmağa məcbur idi. Bu dəfə Yeganə onu müştəri axtarmağa qoymadı. Arvadla sövdələşib, həyət-bacanı öz adına keçirdi. Səltənət yuxarıdakı otaqlardan birində kirayənişin qaldı. − Ay xala, vallah, doğru sözümdür. Səndən bir qəpik almayacağam, − deyə Yeganə bu başdan arvadı şirnikləndirdi. – Nə qədər ömrün var, mənimlə yaşayacaqsan. Döşəməsinin altında qızıl düyünçələri gizlətdiyi dolu ev-eşiyi nəzarətsiz qoymaq başısoyuqluq olardı. Bunun üçün Səltənətdən münasib adam yox idi. Bir ay keçməmiş, Yeganə aşağı mərtəbədəki otaqların kirayə haqqını üçqat artırdı, həmxanalara da ciddi ultimatum verdi: − Kimə sərf eləmirsə, zəhmət çəkib evi boşaltsın! Gecələr Səltənət çox zaman qızının yanında qaldığından, Yeganə burada daha geniş qol-qanad açdı. Kirayənişinlər onun hərəkətlərinə göz yummaq istəsələr də, bacarmırdılar. Axır vaxtlar lap cana doymuşdular. Arabir qadının üzünə bozarıb, əməllərini pisləyirdilər. Bu axşam Səltənət həyətə girəndə, qonşulardan... kor bir zabitin Yeganənin yanına getdiyini eşitcək, məsələni əlüstü başa düşdü. O, Əkrəmin iki gözdən şikəst olduğundan xəbərdar idi... Arvad həyəcandan pilləkəni necə qalxdığını bilmədi. Təngnəfəs özünü aynabəndə saldı. Hələ uzaqdan Əkrəmi açıq qapı ağzında, qara şüşəli çeşməkdə görəndə əti ürpəşdi. İrəli atılaraq onu doğma balası kimi bağrına basıb öpmək, sonra da Yeganəyə gözaydınlığı vermək istədi. Lakin nə düşündüsə, fikrini dəyişdi; cınqırını çıxarmadan sola buruldu, öz otağına keçdi. Pəncərənin böyründə küncə qısılıb için-için ağladı. Yadına kürəkəni Əşrəf düşdü – Fəridənin əri. Getdi, qayıtmadı... Qızı cavan ikən dul qaldı, nəvəsi yetim... Arvad əllərini yuxarı qaldırıb pıçıltı ilə göyə yalvardı, allahdan nə isə dilədi. downloaded from KitabYurdu.org 67 Səltənət gəncin halına yansa da, Yeganənin evdə olmadığını bildiyindən onunla təklikdə görüşməyə ehtiyat edirdi. Əkrəm arvadının barəsində soruşsa, çıxılmaz vəziyyətdə qalacaqdı. Yalan danışmağa dili gəlməyəcək, doğrunu da söyləməyəcəkdi. “Onsuz da ürəyi sınıqdır. Bu dəqiqə gəlinin işdəklərindən duyuq düşsə, ürəyinə dağ çəkilər. Mən loxəbər olmaq istəmirəm. Sonra gərək Yeganə ilə ömrüm boyu qanlı bıçaq qalam...” Səltənət ehtiyatla çıxıb getdi... Əkrəm onun ayaq səslərini aynabəndə girəndə eşitmişdi. Stol üstündəki konyak şüşələri... boş qədəhlər... papiros, siqaret kötükləri... Yeganənin haqqında çox şeylər deyirdi. Bunlar Əkrəmin barmaqlarına toxunanda onun qəlbini ahar eləmişdi, tüstüsü beynindən çıxmışdı... Gecə saat ikini vuranda o, soyunmadan döşənəksiz taxta uzandı. Srağa gündən yorğun və yuxusuz olduğuna baxmayaraq, yenə yata bilmədi... Vağzaldan faytonla onu evlərinə gətirən qadını xatırladı. Axı, o kim idi? Əkrəmi küçələrinə ötürəndən sonra da getməmişdi, dayanıb gözləmişdi. “Yox, o, yad adama oxşamırdı. Səsi mənə tanış gəldi, haradasa eşitmişəm... Eh!.. Dünyada o qədər yaxşı insanlar var ki!.. Əlbəttə, pisləri də az deyil. Həyatın qəribəliyi, ədalətsizliyi çoxdur. Bəzən nəciblər, xeyirxah niyyətlərlə yaşayanlar vaxtından tez ölür, xəbislər, bədxahlar isə elə hey ömür sürürlər.” Əkrəmin yuxusu ərşə çəkilmişdi. Qalxıb eyvana çıxdı. Hava sərinləmişdi. Uzaqlarda göy guruldayırdı... Obaşdana yaxın Aslan telefonun cingiltisinə oyandı. Dəstəyi qaldırıb, qulağına tutdu. Onu xəstə üstünə çağırırdılar. −İyirmi dəqiqəyə ordayam! – deyib, tələsik geyinməyə başladı. Səsə Yeganə də gözlərini açdı. Tənbəl-tənbəl yerində qurcalanaraq, yuxulu tərzdə xəbər aldı: −Tez qayıdacaqsan? −Bilmirəm. O baxır naxoşun vəziyyətinə... Bəlkə... Yeganə sözünü yarımçıq kəsdi. −Bəlkə nə? – deyə Aslan arxaya döndü. −Hər çağırılan yerə getmək vacibdir? −Bəs necə? Bir halda ki, ümidləri mənədir... −Gecənin bu vaxtında? −Bəli. Xəstəlik vaxtla ayaqlaşmır. −Çox vacibdir “təcili yardım” çağırsınlar. −Onların rayonunda həkim azlıq edir. Çatdıra bilmirlər. Yeganə mızıldandı: downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|