KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
89 qarası olan bircə oğlunu dustaqlıqda da korluq çəkməyə qoymamışdı. Hər məktubunda bir-iki “lumu” istəyən Zakir, sovqat qutularının ikiüzlü faneri arasında evdən göndərilən qızıl beşlikləri, onluqları almış, orda xırıd eləyib xərcləmişdi. İndi ildən artıq idi ki, “Xozeyin zərgər” fərzəndinə şəhərdə münasib qulluq tapmadığından, ona dinclik verirdi. Arvadı isə tanış, qohum evlərini qapı-qapı gəzərək, hər yerdə ağızdolusu oğlunu tərifləyib, ləyaqətli gəlin axtarırdı. Atasının pulları hesabına əyyaşlığa qurşanan Zakir vaxtını sərxoşluqda, qadınlarla əylənməkdə və qumarbazlıqda keçirirdi. Hər dəfə restoranlarda stolun haqqını ödəyəndə, məşuqələrinə qiymətli hədiyyələr bağışlayanda, kartda uduzanda “paxanın qəmi kəm!” – deyərək varlı bir kişinin övladı olduğu ilə qürrələnirdi. Lakin üç-dörd ay əvvəl “oğrular” haradansa, duyuq düşüb gecəynən “Xozeyin zərgər”in evini yarmış, vəzndə yüngül, qiymətdə ağır nəyi vardısa, hamısını aparmışdılar. Bu əhvalatdan “qəzəblənən” Zakir, atasından bir qədər yol xərci qoparıb “şübhələndiyi adamların izinə düşərək” Rostova, Moskvaya, oradan da Riqaya getmişdi. Əslində isə evi silib-süpürən “Xozeyin zərgər”in öz oğlu idi. Həmişə “iyirmi bir” oyununda verdiyi kartları altdan barmağındakı üzükdə oxumaqla rəqiblərini udmağa adət etmiş Zakir, bu dəfə “yanmışdı” – fırıldağının üstü açılmışdı. Sonradan hər şey tərsinə − onun zərərinə çevrilmişdi. “Uduzduqlarını bu həftənin içərisində verməsən, özünü ölmüş bil!” – deyə zərgər oğlunu hədələmişdilər. Zakirin, atasını soymaqdan başqa çarəsi qalmamışdı. Borclarını qəpiyinə kimi qaytarmağa məcbur olmuşdu; qalan pulları da götürüb, arxasınca çoxdan süründüyü cavan bir xanımla uzaq şəhərləri gəzməyə çıxmışdı... Aslanın məktubundan hikkələnən və ondan nəyin bahasına olursa-olsun acıq almağa can atan Yeganə, ertəsi gün Zakirə zəng çaldı. Telefona cavab vermədilər. İşə gedəndə hər ehtimala qarşı yolunu “Xozeyin zərgər”in evinin yanından saldı. Küçədə “səndə-məndə” oynayan uşaqlardan birini dilə tutub, cibinə konfet tökdü və Zakiri bayıra çağırtdırdı: − Salam, qaçaq oğlan! – deyə gülə-gülə onunla görüşdü. – Bizi yaddan çıxarmısan... Belə baxıram, çox ciddi işlərlə məşğulsan, vaxtı çatdıra bilmirsən. Hələlik bu gəlişin səbəbini anlamayan Zakir Yeganəni gözaltı süzüb, cavab verdi: − İki ay idi, Bakıda deyildim. − Haradaydın? Yəqin gəzməyə getmişdin? − Yox... Məsələ ayrı cürdür. – Zakir işin əslini ona açmağı məsləhət bilmədi; yanına keçdi. – Paxanla aramız möhkəm dəyib. Evdən acıq eləmişdim. downloaded from KitabYurdu.org 90 − Barışdınız? − Onu yola gətirmək çətindir. − Axı, nə olub ki, sizə? Aranızda pişik asqırıb? − Heç soruşmasan yaxşıdır... Zakir Yeganəni qarşı səkiyə keçirdi; döngəni burulub, aşağı endilər. − Gələndən sonra telefonla zəng vursaydın, xəncərinin qaşı düşərdi. Oğlan günahkar görkəm aldı: − İslam zəifdir... Boş zəng vurmaqdan nə çıxar?.. Sabir bağının qabağından ötəndə, Yeganə saatına baxıb, yavaşıdı. − Tələsən yerin yoxdur? − Xeyr. − Əyləşək burada beş-on dəqiqə. Teatrın vaxtına da hələ xeyli var... − Nə deyirəm ki. Əldən-ayaqdan uzaq, sakit bir yerdə oturdular. Yeganə nə düşündüsə, çantasını açdı, bir dəstə pul çıxarıb Zakirə uzatdı. − Al, ürəyini qısma. Oğlan, həyalı qız kimi əzilib-büzüldü. − Sən məni utandırırsan... − Götür! Yenə lazımın olsa, məndən çəkinmə. – Yeganə, ətir qoxuyan qırmızı yüzlükləri qatlayıb Zakirin pencək cibinə basdı. – Ancaq bu başdan deyirəm, borc vermirəm. Qaytarmaq barədə fikirləşsən, inciyərəm! Eşitdin? − Vallah, bilmirəm bu nə xəcalətdir... − Xəcalətli düşmənin olsun. Sənə kədərlənmək yaraşmır. Sonra söhbət Əkrəm barədə getdi: − O dəfə küçənizdən keçirdim, gördüm qapınızda qara eynəkli birisi dayanıb. Bildim ki, ərindir... − Bəli, ərimdir!.. – deyə Yeganə düşüncəli halda onun sözünü təsdiqlədi. – O da mənə bir dərd olub. Kaş, heç gəlməyəydi! Təkcə korumuz əskik idi!.. Ah!.. Dur, gedək! Mən də bir cür bədbəxtəm! Qalxdılar. Zakir Yeganəni teatrın tininə qədər ötürdü. Ayrılmaq istəyəndə, qadın eyhamla dilləndi: − Demək, bir də səni haçan çağırtdırsaq, onda görərik? Yoxsa, yadına düşəcəyəm?.. Zakir cibindəki pulları ovcunda oynada-oynada cavab verdi: − Elə bu axşam mən sənin qulluğunda hazıram. − Axşam yox, günün ikinci yarısında. − Mənim bu gözlərim üstdə! Saat neçədə? downloaded from KitabYurdu.org 91 − İkidə. − Harada? − Elə burada. − Danışdıq! – Zakir qadının biləyini sıxıb getdi. Ancaq yenə də bilmədi Yeganə niyə səxavətlənmişdi, öz ayağı ilə qapıya gəlib görüşə çağırmaqda, onun cibinə pul basmaqda nə məqsəd güdürdü. Saat ikiyə az qalmışdı. Teatrda təzə hazırlanan tamaşanın rejissoru şirin məşq aparırdı. Yeganə, sifətinə əzgin bir ifadə verib, işarə ilə onu çağırdı: − Özümü yaxşı hiss etmirəm, sancılanmışam, − dedi və əlini sinəsinin üstündən üzü aşağı gəzdirdi. Rejissor təşvişə düşdü: − Bəlkə təcili yardım... − Yox... Lazım deyil. Mən bilirəm nədəndir... Gedib, evdə uzanmalıyam. Vəziyyətin nə yerdə olduğunu təxmin edən rejissor, qolundan yapışıb onu səhnədən endirdi. Yeganə qaranlıq dəhlizdən keçərək, dal qapıdan küçəyə çıxdı. Qara məxmər yaxalıqlı, gödək, boz palto geymiş Zakir üzbəüz səkidə dayanıb gözləyirdi... Bir neçə ay əvvəl, Yeganə Aslanla bulvarın sahil xiyabanında gəzişəndə teatra təzə gələn həmin rejissorla rastlaşmışdı. Qadın yanındakını ona təqdim edəndə, rejissor həkimi tanımışdı. Sonralar, axşam tamaşaları qurtaran vaxtlarda Aslanı teatrın qabağında tez-tez görmüş və məsələni duymuşdu. Elə ona görə də bu gün məşqini qurtaran kimi Yeganəgilə zəng çalanda, telefonda danışan Əkrəmi Aslan bilmişdi... Zakir, qadının yaxınlaşdığını görcək, tez irəli çıxdı, nəzakətlə onun dirsəyindən tutub məhəbbət dolu bir qayğı ilə astadan xəbər aldı: − Bayaqdan bəri kefi necədir, mənim göyçək quzumun? − Quzu “yamanca” xəstələnib! – deyə Yeganə gülümsəyərək sözünə əlavə etdi. – Rejissorumuza kələk gəlib məşqdən qaçmışam. Yalandan naxoşluğa vurmuşdum özümü. O da inandı... Zakir qəhqəhə çəkib, onu alqışladı: − Afərin! Bacarana can qurban! Yalansız bir günümüz olmasın! Yoxsa, vallah, batarıq! Yeganə, boynu, qolları xəzli qara palto geymiş, başına butalı tirmə yaylıq bağlamışdı. Çətrini alnına tökmüşdü. Dodaqlarını al-qırmızı boyamışdı. − Göz dəyməsin, bu gün elə gözəlləşmisən ki, adamı lap tamaha salırsan, − deyə ona çox diqqətlə baxan Zakir ürəyindən keçəni gizlətmədi. Müqabilində Yeganə də söz üçün məəttəl qalmadı: downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|