KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
83 −Bəli, siz. O yuxunun xeyfi hələ də başımdan çıxmayıb. Özünüz də elə mərhəmətli idiniz ki... −Mən, həqiqətən, eləyəm. Xəstələrimə qarşı çox həssasam. – Fəridə utana- utana soruşdu. – Davadan qabaq siz məni görməmişdiniz? −Yavaş-yavaş yadıma düşür... Görmüşdüm. Ancaq adınızı eşitmişdim. Bir- iki dəfə yoldaşınızla bura – anangilə gəlmişdiniz. Onda oğlunuz yox idi... −Bu yaxında dörd yaşı tamam olacaq... −Adını nə qoymusunuz? −Şahindir... Axı, atası təyyarəçi idi. −O zaman sizin qapqara saçlarınız vardı... −İndi ağarmağa başlayıb. −Uzun hörükləriniz topuğunuza dəyərdi... −İndi kəsdirmişəm. −Heyf onlardan! Niyə? −Müharibə dövrü əl-üz yumağa sabun tapılmırdı... Hörüklərin hayına qalan kimdi?! −Onu daha deməyin. Fəridə bu arada təəssüflü baxışlarla Əkrəmi süzdü. −Mən isə sizi subay vaxtınızdan tanıyıram. Bir dostunuz da vardı. Həmişə də cüt gəzərdiniz... −Elədir... – Əkrəm Sərdarı xatırlayınca kövrəldi. Demək, sizin əriniz də qayıtmadı. Bir an susdular. Beş il əvvəlki Fəridənin dumanlı surəti sanki qaranlıqlar içərisindən Əkrəmə baxdı. Girdə, əsmər sifətli, məsud baxışlı, qonur gözlü ucaboy bir qız gördü. Qara, şahmar hörükləri zərif belinin ortasında qıvrılırdı. Boynu, qaz boğazı kimi hamar və yaraşıqlı idi. Qulaqlarında balaca sırğalar parıldayırdı. −Tələsmirsinizsə, əyləşin. Mən də təkəm, darıxıram. – deyə Əkrəm qadına təklif etdi. Fəridə oturmadı. Qollarını sinəsində çarpazlayıb, divara söykəndi. −Yaxşıdır, narahat olmayın... −Bir azdan gedərsiniz. Yolüstü məni də korlar klubuna tərəf ötürərsiniz. Küçədə xəndək qazıblar, tək keçə bilmərəm... Əkrəm stulu altına çəkdi. Cibindən papiros çıxarıb yandırdı. −Bu zəhrimara cəbhədə öyrəndim, tərgitdim, gəldim burda yenə başladım. −Sizi kim məcbur edir, atın getsin. Nikotin insan orqanizminin düşmənidir. −Eh!.. Adamın o qədər dərdi-səri var ki!.. – O, ah çəkib əli ilə gözlərini göstərdi. – Nə edim?.. Taleyim belə imiş!.. İndi mən heç kimə lazım deyiləm. downloaded from KitabYurdu.org 84 Fəridə mütəəssir oldu: −Anam deyir, davanın lap qurtarhaqurtarında bu hala düşmüsünüz. Əkrəm papirosunu sümürüb, başını tərpətdi. −Bəli. Mən hərbi xəstəxanaya gedəndən dörd gün sonra atışma kəsildi, müharibə bitdi. Ona qədər də iki dəfə yüngülcə yaralanmışdım, heç Yeganəyə yazmamışdım. Axırıncı kərə qiyamət qopdu, dəhşət oldu... Yer-göy bir-birinə qarışdı. Evlər kibrit qutusu kimi havaya uçurdu. Təsəvvür etmək çətindir. Gərək gözünlə görəsən... Mayın beşi idi... Başınızı ağrıtmıram ki? −Xeyr. Xahiş edirəm, danışın, − deyə Fəridə gəlib onunla üzbəüz oturdu. Əkrəm, xaraba qalmış qaranlıq xanimanın şüşəsiz pəncərələrini xatırladan gözlərini işığa zilləyib, fikrə getdi. Xəyalən özünü cəbhədə, barıt qoxuyan odun, alovun içində, güllə vıyıltıları arasında gördü... ...Mayın beşi idi. Sovet qoşunları Berlinin yaxınlığında cəngəlliklərdən axan çayın sahilində dərin səngərlərdə, tranşeylərdə, topdağıtmaz zirzəmilərdə məskən salmışdı. Artilleriya bir qədər arxada idi. Səhərdən axşamadək atışma ara vermirdi. Düşmən şəhəri nəyin bahasına olursa-olsun təslim etmək istəmirdi. Komandanlığın əmri ilə Əkrəmin piyada hissəsi fürsət tapınca köhnə qayıqlarla, sallarla çayı üzüb o taya keçmişdi. Üçüncü gündü radiostansiyalar zədələnib sıradan çıxdığından qərargahla rabitə pozulmuşdu. Vəziyyət dəqiqəbədəqiqə gərginləşirdi. Hərbi ləvazimat qurtarmaq üzrə idi. Ərzaq isə çoxdan kəsilmişdi. Əkrəm öz vzvodu ilə, düşmən sularında lövbər salmış, hər cür ehtiyatı tükənən tənha bir gəminin durbinsiz kapitanı vəziyyətində qalmışdı. Atışma aman vermədiyindən obaşdandan patron, çörək gətirməyə gedən iki əsgər də arxadan qayıda bilməmişdi. Artıq hava işıqlaşırdı. Düşmənin mövqeyi hündürdə olduğundan çayın hər qarışını aydın görürdü. Axşam qaranlığı düşənə kimi hissə ciddi təhlükə qarşısında durmalı idi. Aclıq, ölüm – hər ikisi vəhşi canavar timsalında dişlərini qıcıyıb, addım-addım irəliləyirdi. Əkrəm, köməkçisi starşinanı çağırıb vzvodu ona tapşırdı: −Mən arxaya gedirəm, − dedi. – Gülləyə mümkün qədər qənaət edin. İndiki vəziyyətdə qurğuşun qızıldan qiymətlidir. Əcəl imkan versə, nahara kimi sizə ərzaq da, patron da çatdıracağam. −Bu çox qorxulu risqdir, yoldaş leytenant! Günün günorta çağında o enliliyində çayı necə keçəcəksiniz?! Orada görünən hər qaraltıya düşmən snaryadı dolu kimi yağdırır!.. −Başqa çarə yoxdur! Mən sualtı üzməliyəm. Döyüşçülərdən iki nəfərini – nisbətən qüvvətlilərini yanıma göndərin. Deyin, hərəsi özü ilə möhkəm kabel sarılmış dolu bir baraban gətirsin! downloaded from KitabYurdu.org 85 Bakılı olmağı, Xəzər sahilində yaşamağı Əkrəmin köməyinə burada yetməli idi! O, üzməyi yaxşı bacarırdı. Sualtı getməkdə yoldaşlarından heç biri ona çatmazdı. Yayda, Pirşağı dənizində çiməndə cavanlar Əkrəmə həsəd aparırdılar. Suya baş vurdumu, haradan, nə vaxt çıxacağını bilmək çətindi. Nəfəsi də qaralmazdı. Sərdar zarafatla dostunu “Əkrəm Delfin” adlandırardı. İndi isə şərait tamam başqa idi; onlarca pənah, ümid gözləyən əsgərin taleyi qarşısında çox ciddi, hərbi bir imtahan verəcəkdi. Bu sınaqda o, ya salamat qalıb başqalarına həyat bəxş edəcək, ya da düşmənin qəfil gülləsindən qızıl qanı çayın sularına qarışacaq, həlak olacaqdı... Cəngəlliyin qurtaracağında sahilə on beş-iyirmi addım qalmış, Əkrəm döyüşçüləri saxlayıb, onlara izahat verdi: −Siz burada oturacaqsınız. Mən hər iki barabandan kabellərin ucunu o taya çəkəcəyəm. Gözünüz qabaqda olsun, nə vaxt yaşıl fişəng atılsa – siqnaldır! Kabelləri güllə yeşiklərinə və ərzaqla yüklənmiş kiçik qayığa bağlayacağam! Ehtiyatla, həm də yubanmadan dartacaqsınız. Qayıq sahilə çıxcaq, içindəkiləri daşıyıb, starşinaya təhvil verəcəksiniz. Aydındırmı? −Aydındır, yoldaş leytenant! – deyə hər ikisi bir ağızdan səsləndi. – Sizə müvəffəqiyyət arzulayırıq! −Çalışın barabanların diski rahat fırlansın, üzməyinə maneçilik törətməsin! −Oldu! Əkrəm soyundu. Kabellərin ucunu səliqə ilə belinə bağladı. Döyüşçülərlə əl tutub, zarafatla kürəklərinə şappıldatdı: −Bilirəm, acsınız. Eybi yoxdur. Bir az da dözün, − dedi və güldü. – Elə mən də sizinlə yeyənəm... Vzvod komandiri bu sözlərlə onlara təkcə təskinlik deyil, sanki çörək də verdi... Əkrəm kolların seyrəkləşdiyi yerə qədər gəlib dayandı; sağına, soluna baxdı. Bu tərəfdə atışma nisbətən azalmışdı. Uzaqlardan topların boğuq gurultusu gəlirdi. Günəşin gözqamaşdırıcı işığında buludsuz, mavi göy qübbəsi tər-təmiz silinmiş şüşə təkin parıldayırdı. Çay həzin-həzin axaraq sahil qumlarına astadan sözsüz mahnı oxuyurdu. Qarşıdakı təpəlikdə kimsəsiz kəndin evləri ağarırdı. Arabir yaşıllıqlar da görünürdü. Əkrəm yerə yatdı, sürünə-sürünə qabağa irəlilədi. Suya yenicə çatmışdı ki, arxadan döyüşçülərdən hansınınsa səsini eşitdi: −Yoldaş leytenant! Maxorka yadınızdan çıxmasın!.. O, sinədolusu nəfəs çəkdi və çaya baş vurdu. Bədənində vicvicə hiss etdi. Bir-iki qol atıb, nisbətən dərinə üzdü. Ayaqları daha torpağa dəymirdi. Su soyuq downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|