KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
107 Xəzərin göy sinəsinə projektor təkin uzun... gümüşü bir zolaq salıb. Küncinin “Dnepr üzərində gecə” tablosu yadınızdadırmı? −Yadımdadır... lap yaxşı... −Bax, eləcə. O şəklə bir də Bakının işıqlarını əlavə edin... −Çox sağ olun!.. İnanın ki, sizin sözlə çəkdiyiniz mənzərə mənə o rəssamın təsvirindən də xoş gəldi! “Gipgirdə ay... Xəzərin göy sularında uzun, gümüşü bir zolaq... və uzaqda Bakının işıqları...” Fəridə sanki bir anlığa öz gözlərini ona verdi. Əkrəm baxdı, gördü... Təbiətin canlı bir lövhəsi beynində həkk olundu. “Eh!.. Doğrudan da, nə gözəl, nəcib insanlar varmış dünyada!” – deyə qəlbinin ən dərinliklərində pıçıltı titrədi. Şahinin cingiltili səsi onu xəyaldan ayırdı: −Çatdıq! Çatdıq! Səltənət qalxıb, nəvəsinin əlindən yapışdı. Gəmi körfəzə yan alırdı. Fəridə Əkrəmin qolundan tutdu: −Tələsməyək, qoy camaat düşsün, biz lap axırda çıxarıq, − deyə cocuğu ehtiyatlı olmağa çağıran bir ana nəvazişi ilə Əkrəmə eşitdirdi. ...Saat onu keçmişdi. Dəniz körpüsünün taxta pillələrini encək, Fəridə hamılığa müraciətlə soruşdu: −Evə tələsmirsiniz? −Mən yox! – deyə birinci Şahin dilləndi. Əkrəm güldü: −Onda, mən də yox. – Sonra Fəridəyə sarı döndü. – Bəlkə, ananız gedib, dincəlmək istəyir? Səltənət Şahini qucaqladı: −Evin kişisi gəzmək istəyəndən sonra, mən nəkarəyəm, − dedi və uşağın yanağından öpərək xəbər aldı. – Noğul balam, yuxun yoxdu ki? Şahin başını silkələdi. ...Axşamdan keçmiş geri döndülər. Əkrəmi küçə qapılarına kimi ötürdülər. −Düzü, mən öz minnətdarlığımı bildirməyə söz tapmıram, − deyə o, ayrılanda dönə-dönə razılıq etdi. – Gecəniz xeyrə qalsın... Əkrəm Səltənətin, Şahinin, axırda da Fəridənin əlini sıxdı. − Xeyrə qarşı. Darıxmayın... Getdilər. O, yenə yalqızladı, əvvəlki tənhalıq bərpa oldu. Ancaq bu dəfə Əkrəmin qəlbinə rahatlıq və təsəlliverici xoş duyğular axdı. “Xeyrə qarşı! Darıxmayın...” Bu kəlmələr Fəridənin dilindən qopmuşdu... Ürək, insan aləminin hökmdarı deyilmi?! Onun qəsdinə durmaq, sərəncamından qaçmaq çətindir. Bunu Əkrəm də bacarmadı... Son günlərini o, Fəridəsiz, Fəridə ilə keçirirdi. Lakin bu qiyabi varlığın üzüntüsü əyani yoxluğun təəssüfündən ağır idi. Onsuz da sirrini pünhan saxlaya bilməyəcəkdi, gec-tez hər şey açılacaqdı. downloaded from KitabYurdu.org 108 Bir yol yenə dördlükdə gəzişirdilər. Şahinin şıltaqlıq elədiyini görən Səltənət qızına dedi: − Yəqin uşaq acıb. Evdən çıxanda heç nə yemədi. Bir az tələssək yaxşıdır. Fəridənin əvəzinə Əkrəm dilləndi: − Xala, əziyyət olmazsa, onu siz aparın. Yarım saata biz də qayıdarıq. − Çox yubanmayın, başınıza dönüm. Anası gəlməyincə bu saqqalı ağarmışı yatırmaq müsibətdir... Qarı nəvəsini “pişim-pişim”lə dilə tutub, tramvay dayanacağına yönəldi. Bulvarın daş hasarı üstdə, arxası dənizə tərəf oturmuş Fəridə mat-məəttəl Əkrəmə baxdı. Onun geniş alnına tökülən çal saçlarına, xırda, göy ləkələrlə örtülmüş məyus sifətini, çapıq qaşını, qara çeşməyi altda tez-tez kirpik çalan, giləsi puç gözlərini, sanki bu dəqiqə danışmağa hazırlaşan qalın dodaqlarını lap yaxından, diqqətlə süzdü. Çoxdan tanıdığı bu insana qarşı qəlbində olan hörmət, mərhəmət bir anlığa gizli məhəbbətə çevrildi. Fəridənin qarşısında dayanmış Əkrəm papirosunu sümürərək fikirləşir, bəlkə də deyəcəyi sözləri ölçüb-biçirdi. − Keçən dəfə mən sizinlə dəniz havasında gəzəndən sonra elə möhkəm yatdım ki... Səhərisi anam oyatmasaydı, işə gecikəcəkdim, − deyə qadının səsi araya çökən uzun sükutu qırdı. Əkrəm papirosunu suya tulladı: − Mən əksinə − o gecə heç yatmadım... − Niyə? − Özüm də bilmirəm... sübhün gözü açılana kimi elə hey düşündüm... − Nə barədə düşünürdünüz? Qadının sorğusuna Əkrəm qeyri-müəyyən cavab verdi: − Soruşmayın... Söhbət mətləbin kənarında fırlanıb, bununla da bitdi. Evə sarı döndülər. − Siz bu axşam sözlü adama oxşayırsınız. Ancaq... nədənsə ürəyinizi məndən gizlədirsiniz. − Doğrudur, Fəridə. Sizi yubandırmaqda məqsədim vardı. Fikrimi dəyişdim. − Niyə? − O qənaətə gəldim ki, elə... bir dost kimi qalsaq yaxşıdır. − Bəs siz nə istəyirdiniz?.. Əkrəm iri bir söyüdün çətiri altında ayaq saxladı: − Şübhəsiz, hər istəyin də bir ölçüsü, hüdudu olmalıdır. O həddi keçməyə mənim cəsarətim çatmadı. Fəridə qolundan tutub, onu yaxındakı skamyaya tərəf çəkdi: − Əyləşin. Oturdular. − Danışın. Əkrəm ehtiyat elədi: − Ətrafımızda adam yoxdur ki? − Varsa da, bizdən uzaqdadır. downloaded from KitabYurdu.org 109 Xeyli intizardan sonra nəfəsini dərib, tələsmədən, xüsusi bir məntiqlə sözə başladı Əkrəm: − Həyat çox mürəkkəbdir, Fəridə! Yolları kələ-kötür, daş-kəsəklidir... Mən bu yaşımda az bərkdən-boşdan çıxmamışam. İstiyə, soyuğa düşmüşəm; acını, şirini dadmışam. Adamların yaxşısını da görmüşəm, pisini də. – O, dizlərinə dirsəklənib, yumruqlarını yanaqlarına dirədi. – İndi həyata kor baxıram. Ancaq... insanların səsi, nəfəsi, sualı, cavabı mənə hər şeyi anladır. Sevinci kədərdən, məhəbbəti nifrətdən ayırıram. Mən sizi də həmin instinktlə tanımışam. Son zamanlar aramızda yaranan ünsiyyət, sizin münasibətiniz, rəftarınız məni çox düşündürür. Bilmirəm, bəlkə də səhv edirəm... İstəyirəm... əlbəttə, əgər bu vəziyyətim sizi zinhara gətirməyəcəksə... elə həmişə mənimlə bir yerdə olasınız... Bizim evdə. Yaşayaq ömrümüzün axırına kimi, bir-birimizin başına dolanaq. Sizin gələcəyiniz üçün, Şahinin xoşbəxtliyi üçün nə lazımsa, mən əlimdən gələni əsirgəməyəcəyəm. Ancaq fikirləşin. Bunu, məbadə, mərhəmət xatirinə edəsiniz!.. Mən öz rahatlığımı başqasının əzab-əziyyəti hesabına qurmağa əsla razı deyiləm... – Əkrəm yenə bir papiros yandırdı. – Sizə deyəcəyim bunlar idi... Fəridə gözlərini üfüqlərlə birləşən Xəzərin nəhayətsiz ənginliklərinə zillədi. Bədirlənmiş ay dənizin qaranlıq köksünə gümüşü zolaq salmışdı. − Mən sizə inanıram, Əkrəm! – dedi. Və onun əlindən papirosu alıb, ayaqları altına atdı, tapdaladı. – Daha çəkməyin bunu!.. Bəzən insanın taleyini həyat özü müəyyən edir... Bakılıların Abşeron bağlarına, yaylaqlarına köçmək mövsümü başlanmışdı. Havalar gündən-günə qızırdı. “ – Elə bilirəm, bu yayı biz də bir yana getməliyik, − deyə, keçən həftə Əkrəm Fəridə ilə məsləhətləşmişdi. – Şahini iyul, avqust aylarının bürküsündə şəhərdə saxlamaq olmaz”. İndi həmin vaxt yetişmişdi; yola hazırlaşırdılar. Fəridə çamadanları qablaşdırırdı. Səltənət qarı mətbəxdə Əkrəmin xalası ilə dərdləşirdi: − O bircə nəvəmin əziz-xələf canıyçün, bu xəbəri ki, qızımın dilindən eşitdim, sevindiyimdən gözlərim yaşardı. Dedim, təki xoşbəxt yaşayasınız, ay bala. İkiniz də cavansınız, qədrinizi bilin... Müsahibi onun sözünü təsdiqlədi: − Fəridə bu evə ayaq basandan Əkrəmin eyni açılıb. Şahini bir hovur yanından buraxmır. Odur, bax, bayaqdan oturub eyvanda, uşağa şahmat öyrədir... Sağ olsun qızın, yaxşı cüvanəzəndir. Elə mənə də çox mehribandır, pərvanə kimi başıma fırlanır. Srağagün ikisi də ha illah elədi ki, sən də yığış bizimlə gedək, razılaşmadım... − Mənim də saqqızımı oğurlamaq istədilər. Dedim, bu dəfə yox, yengidə, inşallah, hamılıqla gedərik. Eyvandan eşidilən Əkrəmin şən qəhqəhəsi arvadların söhbətini kəsdi. Fəridə bir anlığa işdən ayrılıb, sevincək xəbər aldı: − Nə olub ki, orada?! Niyə gülürsən?.. Əkrəm uğuna-uğuna qadına tərəf döndü: downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|