95
− Səndən qəribə həkim olar! – deyə Yeganə ona sataşdı. – Başı ağrıyan
xəstəyə qarın ağrısı dərmanı verərsən!.. Mənim ayaqlarım donub, sən əllərimi
ovuşdurursan... Ha!.. Ha!.. Ha!..
Qapı döyüldü.
− Hə, gəl görüm!
Kayuta, içərisi şampan butulkası, konfet və meyvə ilə dolu padnos, sonra
köhnə qara kostyumlu, ağ köynəyinin nişastalı yaxasına kəpənək boyda qara bant
vurmuş dazbaşlı, ködərək kosa bir kişi girdi. Yeganə, heç özü də bilmədi, nə üçün,
hansı əlamətlərinə görə onu çopur dəllala oxşatdı. Ürəyi yerindən oynadı.
Kosa, burnunda “Dəli ceyran” mahnısını mızıldaya-mızıldaya, gətirdiklərini
stola düzəndə, Zakir xəbər aldı:
− Bəs şokolad?
− Üzüm ülüm unnan yuxdur! – Kosa, boş xurcuna oxşayan sallaq yanağını
şappıldatdı. – Ulsə, sənnən artuğ uğlana verəcəkəm?..
− Yaxşı, götür padnosu, get! Buranı da səhər gəlib yığışdırarsan.
− Bes şampanskini pardatmiyim?..
Zakir qımışdı:
− Ay tülkü!.. Əməlindən qalmırsan. Partlat!
− Undə, dalə çekülün, güzvüzə degər.
Kosa, stolüstü lampanı özünə tərəf çevirib, qapının qabağında durdu.
Butulkanın qurğuşun kağızını soydu; boğazına dolanmış məftil qurşağı açdı. Arada
Zakirin üzünə baxıb, şit-şit hırıldayanda sifətini saysız-hesabsız dərin qırışlar
bürüdü. Sonra tum gözlərini qıydı, butulkanın ağzını lampaya tuşlayıb, nişan aldı.
Yeganə qulaqlarını tutaraq küncə qısıldı. Kosanın kələyini bilən Zakir də
divara tərəf çevrildi.
Birdən, sanki dalbadal iki tapança açıldı: “Part! Part!” Butulkadan çıxan
tıxac zərblə lampaya dəyərək onu da partlatdı. Qaranlıq kayutu kosanın iblisvari
qəhqəhəsi bürüdü. Zakir əlini qapının çərçivəsinə uzadıb tavandakı gecə işığını
yandırdı. Restoran xidmətçisinin bu hoqqabazlığı Yeganəni də əyləndirdi,
güldürdü. Kosa, şampan şərabının köpüklü şırnağını fujerlərdən birinə yönəltdi.
−Tez ol, uzatma! – deyə Zakir onun cibinə bir yüzlük basdı. – Kürün bayıra!
Sən burada yubansan, çox hoqqa çıxardacaqsan...
Kosa, icazə istəmədən, doldurduğu fujeri qaldırıb, sağlıq dedi:
−Bunu içirəm, süzün gürüşüvüz udaçni ulsun!
O, şərabı axır damlasına kimi sümürdükdən sonra, dodaqlarını marçıldatdı
və padnosunu götürüb “Dəli ceyran” mahnısını mızıldaya-mızıldaya getdi.
downloaded from KitabYurdu.org
96
−Sən ölməyəsən hərə bir fırıldaqla başını dolandırmır?! – deyə Zakir onun
dalınca kəsib-doğradı. – Bu qocanın ilikləri də bicliklə doludur.
Göy lampanın ziyasında elə bil kayutda hər şey lilə boyanmışdı. Yeganənin
də görkəmi dəyişmişdi. Qaranlıq vitrində qoyulmuş manikenə oxşayırdı. Zakir
pərdəni araladı. Bayır, kayutdan işıq idi. Hələ bədirlənməmiş ay qayıq təkin
səmada üzürdü. Çiçək-çiçək ulduzlu lacivərd göylərin əksi və sahilin çıraqban
mənzərəsi titrək sularda yuyunurdu. Xırda dalğalar sakit, əsrarlı idi. Ləpədöyəndə
qaralan yöndəmsiz daşların arasında bir su pərisi də görünsəydi, Xəzər bu həqiqi
füsunkarlığı ilə nağıla, əfsanəyə çevrilərdi.
Ani sakitlikdən darıxan Yeganə, fujerlərə şampan süzdü, özününkünü
götürüb dodaqları bərabərinə qaldırdı:
−Bir yaxşı söz de, içək!
Zakir, alnına tökülmüş saçlarını hamarlayaraq, stola dirsəkləndi. Nəyəsə
heyfsilənirmiş kimi köks ötürdü və fujerindən yapışıb irəli uzatdı:
−Sənin sağlığına!
Yeganə, Zakirin söz xəsisliyindən razı qalmadı:
−Elə bu? Bəs sonra?
Oğlan əlavə etdi:
−Sən ərindən ayrılan günü mənim olacaqsan!
ON ÜÇÜNCÜ NOVELLA
Əkrəmin telefon danışığından əhvalatın nə yerdə olduğunu Fəridə
təxmin etcək, tez çıxıb getmişdi. Ayrı yol tapmamışdı. Yubansaydı, çətin
vəziyyətdə qalacaqdı. Əkrəm, adını ilk dəfə eşitdiyi doktor Aslanın barəsində
ondan yəqin ki, soruşacaqdı. Fəridə isə başqasının ailə işinə qarışmaq, dibinə xılt
yığılmış suyu bulandırmaq istəmirdi.
O gün Əkrəm klubda şahmat dərnəyinin növbəti məşğələsini aparmalı idi.
Ancaq evdən çıxmaq həvəsində deyildi. Beynində, dolaşıq düşmüş kələf kimi, üç
fikir bir-birinə qarışmışdı: “Görəsən, Yeganəyə nə olub?! Axı, doktor Aslan
kimdir?! Fəridə qəfildən niyə getdi?!”
Təskinlik üçün özü bu suallara cavab arayırdı: “Yeganə boyludur. Bəlkə də
dünən gecəki yuxusuzluqdan, əsəbilikdən sonra halı xarablaşıb, həkimə gedib...”.
“Məni, səsimdən özgə adama – doktor Aslan deyilən birisinə oxşadıblar.
Burada nə var ki?! Qısqanmaq neyçün? Bir də axı... teatrda məni tanımırlar,
Yeganənin əri olduğuma inanmaya da bilərlər...”
downloaded from KitabYurdu.org
97
“Çox güman mən içəri otaqda telefonla danışanda Fəridəni çağırıblar.
Yoxsa, elə xəbərsiz getməzdi...”
Əkrəm, çəliyini qar basmış pilləkənin sürahisinə döyəcləyə-döyəcləyə aşağı
enəndə, bir daha Yeganəni xatırladı. Nigarançılığı artdı. Dayanıb, fikrində nəsə
götür-qoy elədi və yenə evə qayıtdı.
Tualet stolunun siyirməsinin birindən balaca karandaş, digərindən dörd
qatlanmış kağız tapdı. İş yerinin telefon nömrəsini yazdı ki, Yeganə gələn kimi
zəng çalsın. Kağızı aparıb aynabənddə göz qabağına – radioqəbuledicinin üstünə
qoydu.
Qapıdan çıxmağa hazırlaşanda küçədəki xəndək yadına düşdü. Qar
yağmışdı, ora sürüşkən olacaqdı. Köməksiz keçə bilməyəcəkdi. Pəncərəni açıb,
aşağıdan qonşunun oğlunu səslədi:
− Bəli, Əkrəm əmi! – deyə uşaq həyətə atıldı. – Nə buyurursunuz?
− Qəşəng bala, gedək məni klubun tininə qədər ötür, qayıt. Yaxşımı?
− Bu dəqiqə!
− Ay bərəkallah! Varam belə dostluğa! Yolda sənə əntiqə şeylər
danışacağam...
Uşağın evə cumduğu ilə, geyinib bayıra sıçradığı bir oldu.
− Mən hazır, əmi! – deyə o, köhnə paltosunun yaxasını düymələyə-
düymələyə aynabəndə girəndə, qapıdan içəri dolan yel, pərdələri əsdirdi,
radioqəbuledicinin üstündəki kağızı yerə saldı.
− Gedəkmi?
− Gedək!
Oğlan, tükləri tökülmüş xəz papağının qulaqlarını endirib, Əkrəmin
biləyindən yapışdı.
Telefon cingildədi.
− Dayan, görüm kimdir?
− Ey!.. Qoymazlar ki! – deyə uşaq yubandıqları üçün gileyləndi.
Danışan klubun müdiri idi:
“ – Zəhmət çəkib gəlməyin, küçələr sürüşkəndir... Məşğələni təxirə saldıq...”
Əkrəm aynabəndə qayıtdı.
− Gedəsi olmadıq, dostum...
Oğlan kədərləndi. Baxışlarından narazılıq yağdı; könülsüz halda papağının
qulaqlarını qaldırdı. Əllərini cibinə qoyub divara söykəndi. Birdən gözü bayaq yerə
düşən kağıza sataşdı... Əyilib, götürdü.
− Əkrəm əmi...
− Nə var, bala?
downloaded from KitabYurdu.org
Dostları ilə paylaş: |