6
−Gərək bağışlayasan, xala, sənə də zəhmət verirəm. Axşamdan neçə yol
əziyyətimi çəkmisən.
Qarı skamyada onunla yanaşı əyləşdi, qayğıkeşliklə xəbər aldı:
−Yaxşı, bu siftəsidir, yoxsa yenə uşağınız var?
Fikrət siqaretini sümürüb cavab verdi:
−İlkimiz bu olacaq. Ancaq... bizim Günəş beş-altı ildə nə əzab çəkib mən
bilirəm. Doğrudan, bəzi qadınların işi müsibətdir.
−Eh... Hələ bu harasıdır, − deyə xadimə başını tərpədərək köksünü ötürdü. –
Qızcığazın əziyyətli günləri qabaqdadır. Övlad böyüdüb, boya-başa çatdırmaq,
tərbiyə vermək, sənə asanmı gəlir? Qərəz, ana səbri böyükdür; yenə çox şükür ki,
gec də olsa, bu bir dənəni tapmısınız. Onsuz ailənin nə ləzzəti, ay bala. Uşaqsız
arvad – meyvəsiz ağac – ikisi də birdir. – Qarı əlini ağzına tutub əsnəyərək, ayağa
qalxdı. – Mən gedim, nigaran qalma, azad olan kimi sənə xəbər gətirəcəyəm, −
deyə azacıq uzaqlaşmışdı ki, Fikrət arxadan zarafatla ona eşitdirdi:
−Xala, çalış oğlan olsun!
Sübhün açılmasına az qalmışdı. Dan yeri söküldükcə üfüqlər rəngini
dəyişərək tədricən bozarırdı.
Fikrət yuxusunu qovmaq üçün durub gəzinməyə başladı. Ətrafda sakitlik idi.
Qarşıdakı ağaclar arasından görünən doğum evinin bir neçə pəncərəsindən işıq
gəlirdi. Ara-sıra əsən zəif gilavar yarpaqları xışıldadır və haradansa qucaq-qucaq
gətirdiyi güllərin, çiçəklərin ətrini həyətə səpələyirdi.
“Kaş Günəşin oğlu olaydı! – deyə həsrətlə düşünən Fikrət iri bir çinarın
gövdəsinə söykənib, qollarını sinəsi üstə çarpazladı. – Anamın da arzu-kamı
ürəyində qalmazdı. Uşağa atamın adını qoyardıq. Eh... Bir o günü görsəydim ki,
balam təzəcə ayaq açıb, əlindən tutmuşam, mənimlə yanaşı büdrəyə-büdrəyə
addımlayır, hərdən də şirin dillə ağlı kəsənlərdən danışır...”
Fikrət bu arzulardan məst olmuş kimi fərəhlə gülümsəyib, gözlərini yumdu...
Günəşi evlərində beşik başında təsəvvürünə gətirdi, onun laylasını eşitdi. Otaqda
pərdə-pərdə qanad çalan həzin səsdə nə gözəl bir incəlik vardı. Görəsən, öz doğma
balasının beşiyini yırğalamayan hansı müğənni qadın belə lətafətlə layla deyə
bilərdi?! Bu mahnının qayğı, məhəbbət, nəvaziş dolu hər kəlməsi dildən, dodaqdan
deyil, ana ürəyinin dərinliklərindən axıb gəlir, körpənin yuxusuna qarışaraq onu
sanki ağ bir
örpək üstündə göylərə uçurur, başqa aləmlərə aparır...
Fikrət durduğu yerdə bir neçə dəqiqə mürgüləmişdi; gözlərini açanda
xadimənin yenə qarşısında dayanaraq, gülə-gülə ona baxdığını gördü.
−Xala, sənsən?! Nə xəbərlə gəlmisən?!
downloaded from KitabYurdu.org