KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
86 idi. Haradansa Sərdar yadına düşdü. “Gərək, indi də məni görəydi!” – deyə ani olaraq fikrindən keçirdi. Sahildən xeyli uzaqlaşmışdı. Arxası üstə çevrildi, sifətini azacıq bayıra çıxardı. Bir daha dərindən nəfəsini dərdi və yenə aşağı endi. Yolun çoxu hələ qabaqda qalmışdı. Ardınca dartıb apardığı kabel yavaş-yavaş ona ağırlıq edirdi. Əkrəm arxayın idi; snayper gülləsinin hədəfinə çevrilməsəydi, üzəcəkdi. Gözü yolda qalan döyüşçülərə yemək, patron, maxorka da çatdıracaqdı. “Görəsən, obaşdannan o taya göndərdiyim əsgərlər sağ-salamatdırlarmı? Başlarına bir qəza gəlməyib ki? Zirək oğlanlardı... Ancaq belə yerdə zirəkliyin də o qədər əhəmiyyəti yoxdur. Ehtiyatla hərəkət etmək lazımdır. Yəqin ata-babalarımız belə sınaqlardan çox çıxıblar. “Ehtiyat igidin yaraşığıdır” – nahaq deməyiblər...” Qarşı sahildə yerin bağrını dəlib, parçalayan top gülləsi onun fikirlərini dağıtdı. Sonra lap yanında suya dalbadal bir neçə qəlpə töküldü. “Yaxşı ki, kabelləri kəsib-doğramadı. Zəhmətim hədər gedəcəkdi...” Əkrəm başını çıxarıb irəli baxdı. Çoxunu getmişdi, azı qalmışdı. İndi çayın dərin yerində idi. Artıq, kabelləri arxasınca çəkmək ondan böyük qüvvə tələb edirdi. Həm də aşağıya, suyun dibinə dartılırdı. Üzmək bacarmayan ağır bir adamı çiyninə alıb aparmaq bundan asan olardı. Yaxşı ki, papirosu tərgitmişdi. Yoxsa, təngiyərdi, bu təzyiqə ciyərləri tab gətirməzdi. ...Əkrəm quruya ayaq basanda elə bildi ki, bu dəqiqə köks qəfəsi partlayacaq, ürəyi qopub yerə düşəcək, sudan çıxarılmış balıq kimi çapalayacaqdı. O, tövşüyə-tövşüyə kolların arasına yıxıldı. Qolları, qıçları özününkü deyildi. Əzalarına sanki min-min iynə batırdı – gizildəyirdi. Kabel bədənini kəsmişdi. Lakin Əkrəm heç nəyin fərqinə varmadı; daşlı-kəsəkli tikanlı torpağa sərələndi. Necə yorulduğunu, ancaq indi hiss etdi. Yer ahənrüba kimi bütün ağrılarını, sızıltılarını çəkib canından çıxarırdı. Çox yubanmaq olmazdı. O, kabellərin ucunu sahildəki kiçik bir ağacın kötüyünə düyünlədi. Sonra düşmənin gözündən yayınmaq üçün kollardan qırıb öz üstünü örtdü və... bu vəziyyətdə asta-asta təpədəki evlərə tərəf sürünməyə başladı... Əkrəm bu taya göndərdiyi əsgərləri tapcaq, onlardan birinin paltarını soyundurub, əyninə geydi və tələsik qərargaha yollandı. Vəziyyəti danışdı... Komandanlığın yeni göstərişini aldı. Ehtiyat ərzaqla, sursatla yüklənmiş araba geri qayıtdı. Bu dəfə o, tək deyildi; ağır yeşikləri, dolu kisələri, konserv qutularını kənddən çayın qırağına daşımaq üçün iki döyüşçü də köməyə gəlmişdi. Sonrakı əməliyyat təhlükə altında aparılsa da, buna çox vaxt sərf olunmadı... Əkrəm, düşmənin zənnini azdırmaq məqsədi ilə, əvvəlcə sahildə böyrü üstdə atılmış qayıqlardan birini dikəldib, boş-boşuna suya buraxdı. Çaydakı qaraltı almanların gözündən yayınmadı, tez onu gülləbaran elədilər. Lakin adamsız qayığın hərcayı üzdüyünü görcək, bir qədərdən sonra atışmanı kəsdilər. Artıq, downloaded from KitabYurdu.org 87 gözləməyin mənası yox idi. Vəziyyət dəyişə bilərdi. İkinci − əsas qayığın “reysə çıxmağının” məqamı yetişmişdi. Əkrəmin tapşırığı ilə əsgərlərdən biri təpəyə qalxıb, göyə yaşıl fişəng buraxdı. Araya gərgin intizar çökdü. İki... Üç... Beş... On saniyə ötdü... Burnundakı halqadan kabellərə bağlanıb, suya salınmış kiçik qayıq ağır-ağır yerindən tərpəndi və çayın məcrasına maili tərzdə o biri sahilə istiqamət aldı... Düşmən bu dəfə daha etinasız tərpəndi; bir neçə güllə atmaqla kifayətlənib susdu. Onlar da qayığa yox, suya dəydi. Fərəhdən vzvod komandirinin ürəyi dağa döndü... Lakin... Sevinc faciə ilə nəticələndi! Əkrəm, axşamadək döyüşçülərlə birlikdə kimsəsiz kənddə yubanmağı, qaranlıq düşəndə imkan tapıb, o taya keçməyi qət etmişdi. Ayrı sayaq da mümkün deyildi. Ona görə də bayaqkı ərzaqdan özləri üçün ayırıb qoyduqlarını götürərək kəndə çəkildilər. Üçlükdə süfrə açıb yeməyə təzəcə başlamışdılar ki... Göydə qulaqbatırıcı gurultu qopdu. −Alman təyyarələridir! – deyə pəncərədən boylanıb baxan döyüşçü onlara xəbərdarlıq etdi. Cəld bayıra qaçdılar. Ətrafı uğultu qarışıq fışqırıq, sonra isə dəhşətli gurultu bürüdü... Yer, sanki mehvərindən ayrılıb silkələndi... Torpaq lərzəyə gəldi... Evlər uçdu... Ağaclar kötüyündən qopdu... Bomba, dolu kimi yağırdı... Əkrəm sıçrayıb yaxındakı xəndəyə tullanmaq istəyəndə... qəfildən sifətini od bürüdü, gözlərindən qığılcım çıxdı. Əlləri ilə üzünü qapadı, müvazinətini saxlaya bilmədi, yıxıldı. Düşmən təyyarələri kəndi darmadağın edib, dağıtmışdı. Hər tərəf yenə əvvəlki dinməz sükuta qərq oldu... Əkrəm barmaqlarının arasından isti bir şeyin sızdığını duydu. Gözlərini açıb baxmaq istədi, heyhat – heç nə, heç nə görmədi! Dünyaya zülmət çökmüşdü... Müsahibinin çox düşündüyündən darıxan Fəridə təvəqqe elədi: −Mən sizi gözləyirəm, danışın... Əkrəm evə gəldiyi müddət ərzində bu xahişi Yeganənin dilindən eşitməmişdi. O, öz ərinin hansı vəziyyətlərə düşdüyünü xəbər almamışdı, nədən kor olduğu ilə maraqlanmamışdı. İndi yad bir qadın mütəəssir oturub, onun halına acıyırdı. −Mayın beşi idi... – deyə Əkrəm kədərlə udqunub sözə başlamaq istəyəndə, telefonun zəngi eşidildi. −Bircə dəqiqə... −Buyurun. downloaded from KitabYurdu.org 88 İçəri keçəndə, Fəridə qalxıb qolundan tutdu, onu astanaya qədər müşayiət etdi. Əkrəm otağın küncündə dayandı; aparatı axtardı. Dəstəyi qaldırıb, qulağına yaxınlaşdırdı: −Eşidirəm. −Yeganəgilin evidir bura? −Bəli, nə buyururdunuz? −Necədir, indi vəziyyəti? Əkrəm gözlərini döydü: −Yeganəyə nə olub?! Hardandır? Kimdir danışan? −Teatrdandır, rejissorlardan biridir. Nigaran qalmayın... Yəqin həkimə gedib. Bayaq məşqdə özünü yaxşı hiss etmirdi. İcazə istədi, evə buraxdım. Dedim, bir öyrənim, görüm nə təhərdir... Doktor Aslan, sizsiniz? Səsinizdən tanımadım... −Xeyr. Mən Aslan deyiləm! −Yox?! Soruşmaq ayıb olmasın, bəs siz Yeganənin nəyisiniz? −Yoldaşıyam... Əri. −Necə yəni − əri?! −Bilmirəm nə cür izah edim? Evlisiniz? −Evliyəm... −Demək, siz arvadınızın ərisiniz?! Başa düşdünüz? −Özümkünü başa düşdüm, sizinkini yox! Dəstək asıldı. “Dud!.. Dud!.. Dud!..” Əkrəm donub qaldı. “Bu adi telefon zarafatlarından idimi? Yoxsa... doğrudan da Yeganəyə bir şey olmuşdu?! Görəsən teatrdan haçan çıxmışdır? Bəs, Aslan kimdir?.. Bu evlə nə əlaqəsi?” Birdən, Fəridənin onu gözlədiyi yadına düşdü, aynabəndə çıxdı. −Fəridə! – deyə dilağız elədi. – Bağışlayın, sizi çox yubatdım... Cavab gəlmədi. −Fəridə! Fəridə getmişdi... ON İKİNCİ NOVELLA “Xozeyin zərgər”in oğlu Zakirin yaşı otuzu keçmişdi. O, məktəbin hələ səkkizinci sinfindən oxumağın daşını atmış, uzun zaman avara-sərgərdan gəzdikdən sonra atasının köməyi ilə saatsaz dükanında işə düzəlmişdi. Bir yerdə oturmağa alışmayan Zakir, oradan çıxıb istiqraz alverinə girişdiyindən tutulmuş və müharibə illərini top, güllə səslərindən uzaqlarda keçirmişdi. Anası, gözünün ağı- downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|