KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
113 −Neynəyim, ay bala? Tiyatırda çox eybəcər idi... Sən allah tapşır, bir də o əfsiyant cildinə girməsin, camaatı bizə güldürməsin... Elə birdəfəlik ərtistlikdən çıxıb, evdə otursa, lap yaxşıdır. −Baş üstə! Sən də paxanla danış, bala-bala hərəkətə gəlsin. O gecə arvad ərini yatmağa qoymadı. Səhərə qədər oğlunun gözaltısını tərifləməkdən yorulmadı. Zakir, Yeganə ilə valideynlərinin razılığı olmadan da evlənə bilərdi. Ancaq anasının “gəlin üçün” məxsusi sifarişlə çoxdan düzəltdirib saxladığı brilyant qaşlı üzüyü, sırğanı, medalyonu, bilərziyi əldən buraxmaq istəmirdi. İndi ayağı möhkəm yer tutmuşdu. Bir azdan subaylıqla vidalaşsa da, güzəranını rahat, zəhmətsiz keçirməkdə davam edəcəkdi. Yeganənin var-dövləti, ev-eşiyi, həmxanalardan toplayacağı kirayə pulları... üstəlik, öz anasının verəcəyi qaş-daşlı qızıl şeylər hamısı, hamısı onun ixtiyarında olacaqdı. Sonrasına isə... Zakirin başqa planları vardı. Yeganədən ayrılmaq çətin deyildi... Bakıda havalar qızmışdı. Belə bir vaxtda kurort şəhərlərinin parklarından, restoranlarından, plyajlarından kənarda qalmaq Zakirin fikrincə axmaqlıq idi. Hər ötən gün ömürdən gedirdi. − Ana, paxana pıçılda, Tiflisə xarici mallar gəlib. Yeganəyə pal-paltar lazımsa, özümü verim ora, − deyə Zakir, atasından pul qoparmaq məqsədi ilə söhbət saldı. Arvad taxça-boxçada gizlətdiyi naftalinli əskinasları gətirib ona verəndə, “evlərini soyan oğruların” dalınca bəlkə yüzüncü kərə qarğıdı. Sonra üzünü oğluna tutaraq alacağı şeyləri sadaladı, dükan-bazara girəndə ehtiyatlı olmasını tapşırdı. Yeganə qonşulardan Əkrəmin Fəridə ilə evləndiyini eşidəndə şən bir qəhqəhə çəkib gülmüşdü: “Nə deyirəm ki! Təki xoşbəxt olsunlar!..”. Əslində, ürəyinə dolan paxıllıq onu qəzəbləndirmişdi. Aslanın məktubundan sonra bu, Yeganəyə vurulan ikinci zərbə idi. Birinci kərə rəqibindən intiqam almağa cəhd etsə də, bacarmamışdı. İndi isə o, Əkrəmdən daha çox Səltənətə, Fəridəyə dağ çəkməyə fürsət axtarırdı. Lakin necə? Hansı yolla? Bilmirdi. Yeganəyə görə, Zakiri – Aslanın, Əkrəmin nifrətlə xatırladığı bir şəxsi ələ gətirmək onlara ən yaxşı cavab olacaqdı. Bir halda ki, bu sevdada özünün də böyük təmənnası vardı. O, teatrda parlamamış sönən bir “ulduz” kimi səhnədən sıxışdırılıb çıxacağına əmin idi. Bunu ona yaxın qayğı göstərən rejissorlar indidən üzünə vururdular. “Sən “Tarantello”dan sonra neçə ildir xərçəng kimi geri gedirsən! Sənətə məhəbbətin gündən-günə azalır...” Bəli, Yeganə bu sahədə öz taleyini şərəfsiz və acınacaqlı görürdü... Uzağı iki-üç ilədək çopur dəllaldan qalan beş-on qızıl da xırdalanıb, xərclənəcək və onda... ehtiyac qapısını döyəcəkdi... Yeganə isə başqaları kimi yaşamaq istəmirdi. Zakirin atasına arxalanmaq, şan-şöhrətdən əlavə, həm də gələcək qayğılarla biryolluq vidalaşmaq deməkdi... Ancaq onu bilmirdi ki, müflisləşmiş “xozeyin zərgər”in təkcə quru adı qalmışdır. Kislovodska getməyə hazırlaşan Zakir, biletini alıb, cibinə qoyduqdan sonra Yeganə ilə görüşdü. downloaded from KitabYurdu.org 114 − Sabah Tiflisə yola düşürəm, − dedi. − Xeyir ola? − Əlbəttə, xeyirdir... Evdən bazarlığa göndərirlər. Anam tapşırdı ki, bir səndən də soruşum, daha nə istəyirsən... Yeganə minnətdarlıq elədi: − Mənə sənin sağlığından başqa heç nə lazım deyil. Çalış, tez gəl... Ayın axırına kimi burada ol... Mən də təkəm... − Uşaqsan?! Uzağı bir həftəyə, on günə Bakıdayam! Lakin Zakirin məhz indi, Yeganənin doğum evinə yatmağa gedəcəyi bir vaxtda şəhərdən çıxması əbəs deyildi. − Gərək bağışlayasan... Səni ötürməyə vağzala gələ bilməyəcəyəm... − Heç mən bu vəziyyətdə razı olarammı?.. Axşam, qatarın tərpənməsinə azacıq qalmış Yeganə hövlnak vağzala girdi, perronda Zakiri tapıb, bir qırağa çəkdi; Fəridənin ünvanına hazırladığı teleqramın surətini ona verdi: − Tiflisə çatan kimi vurarsan! – dedi və boyalı dodaqları ilə oğlanı öpdü. – Mən o evə bir çaxnaşma salım ki, tamaşasına aləm yığışsın!.. Yaxşı yol. − Salamat qal. Parovoz fısıldadı, dartındı... vaqonlar bir-birinə dəyərək, taqqıldadı. Zakir kupeyə keçdi. Stolüstü lampanı yandırıb, teleqramın sözlərini oxudu: “Canım-ciyərim, gözlərimin işığı Fəridə! Yəqin məni çoxdan ölmüş bilirsiniz. Uzun illərin əziyyətindən sonra əsirlikdən buraxıldım. Səni, Səltənəti, Şahini görməyə Bakıya tələsirəm. Əşrəf ”. Doğum evində eyni gündə iki Soltanova hamiləlikdən azad olmuşdu – biri Günəş, biri Yeganə. Məhəbbətin ilk nübarını görən Günəşin sevincdən köksü qabardı; dünyaya təzəcə göz açan oğlunu istidən-soyuqdan qorumaq, böyütmək, yaşatmaq haqqında düşünürdü. Ana bu balanı tapınca neçə-neçə üzüntülü ilin möhnətinə dözmüş, nə qədər əziyyətə qatlaşmışdı. Nəhayət, sədaqətli ərinin – Fikrətin ürəyindəki nisgilə son qoyulmuşdu. Günəş təsəvvürünə bundan da böyük xoşbəxtlik gətirə bilərdimi? Övlad doğulmuşdu! Ailəyə oğul gəlmişdi! Sabahın, bəlkə də, gərəkli bir insanı Günəşin bətnində yaranmışdı, onun damarlarından qidalanmışdı. Xeyr! Günəş təsəvvürünə bundan da böyük xoşbəxtlik gətirə bilməzdi! Yeganə isə... öz gələcəyi, rahatlığı naminə zəruri sandığı xəbis bir niyyətin çirkabında boğulurdu. Hər dəfə körpəni əmizdirəndə ürəyindən qara qanlar axırdı. Qız sifətinin cizgilərindən, burnundan, qaşlarından eynən Əkrəmə oxşayırdı. Palatada yatan qadınlara ərlərindən təbrik məktubları, hədiyyələr, gül-çiçək dəstələri gəlirdi. Cavan atalardan bəziləri həyətə açılan pəncərələrdən boylanaraq, dayələrə laldili yalvarır, uşağı göstərməsini xahiş edirdi. Təkcə Yeganə bu downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|