KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
53 −Aslancan, düzünü de, məndən doymusanmı? −Bu nə sualdır? −Xasiyyətimə az-çox bələdsən. Mən açıq danışmağı xoşlayıram... Aslan papiros yandırdı. −Sözlü adama oxşayırsan. −Bəli! Harda olursa-olsun, özümə qarşı bir balaca soyuqluq, etinasızlıq gördümsə, o dəqiqə ürəyim sıxılır. Elə bilirəm mən orada, artıq lazımsız adamam. −Axı, bunları nəyə görə deyirsən? −Sən əvvəllər belə deyildin. −Necə idim? −İstiqanlı idin. Deyib-gülən, zarafatcıl, şən... −Bəs indi? −Soyuqsan. Axır vaxtlar səndən kəlbətinsiz söz qoparmaq olmur. Aslan papirosunu sümürdü, tüstünü yana üfləyərək qımışdı. −Sən mənim ürəyimi öz əlinə alandan sonra, sözə, söhbətə nə ehtiyac? −Bunu əvvəllər desəydin, inanardım, indi yox! −Niyə? −Özün yaxşı bilirsən... Aslan irəli əyilib onun balaca, ağ əlini ovcuna alaraq könülsüz sıxdı. −Biz bura giley-güzar eləməyə gəlməmişik, Yeganə. −Bəs nə üçün gəlmişik? −Vaxtımızı xoş keçirməyə, əylənməyə, musiqiyə qulaq asmağa. O, Yeganənin əlini buraxıb özünü doğrultdu. −Gördün? Yenə mən deyəndir. “Əylənməyə... Vaxtımızı xoş keçirməyə.” Birinci günlər sən tamam ayrı cür danışırdın. Mənimlə görüşməyi, yanaşı oturub gözlərimə baxmağı, isti nəfəsimi duymağı hər şeydən üstün, hər şeydən qiymətli sanırdın. Eh!.. Doğrudan, həyatın qəribə qanunları varmış! Heç nə öz halında qalmır. Çiçək kimi saralır, solur, ətrini itirir, axırda ayaqlar altına tullanır. −Düzü başa düşə bilmirəm, sənə nə olub? Çiçək kimi saralıb-solan, ayaq altına tullanan nədir, kimdir? −Mən! Yeganə!.. Axmaqlıq özümdədir! Bu vaxt oynaq, şən bir musiqi çalındı. Əynində ilan dərisinə oxşar qara xallı, zərli parçadan topuqlarına qədər dar paltarı olan, ağ sinəsi döşlərinədək açıq, nazikbədən, cavan bir xanım orkestrə məxsus kiçik səhnədə göründü; adamların arasında öz məşuqunu axtarırmış təki uzun qaşlarını oynadıb, sürməli gözləri ilə yuxarıdan-aşağı restorandakıları nəzərdən keçirdi. Sonra sifətinə məmnun bir ifadə verərək musiqinin ahənginə qoşulub, məlahətli səslə oxumağa başladı: downloaded from KitabYurdu.org 54 Boynuna qol salaram, ay oğlan, Mən qadanı alaram, ay oğlan. Anam qoysa, sabahdan köçərəm, Gəlib sizdə qalaram, ay oğlan... Aslan, müğənninin şərqisindən məst olmuş kimi, haçandan-haçana xəyaldan ayrılıb dilləndi: −Götür, içək! Badələr bir-birinə dəydi, cingildədi, uzaqlaşdı... dodaqlara yaxınlaşdı. Yeganə boş qədəhini yerə qoycaq, yanaqlarını ovucları içərisinə alaraq süzgün baxışlarını qarşısındakı oğlanın sifətində gəzdirdi və şıltaq bir səslə pıçıldadı: −Aslan! −Bəli... Nə istəyirsən? Yeganə gözlərini qıydı, bic-bic gülümsədi və sonra özünü saxlaya bilməyib, ucadan qəhqəhə çəkdi: −Bilmirsən?.. Bir az mənə yaxın otur! −O da baş üstə! – deyə Aslan ona tərəf əyildi. Qadın uzun, qara kirpiklərini asta-asta endirib, şərabdan məst olmuş səmavi gözlərini qapadı və şəhvani, ətli dodaqlarını qabağa uzadıb titrətdi, yenə geri çəkdi. −Allah sənə insaf versin, ay Aslan!.. – dedi. – Barı əlimi tutmuşdun, onu da tez buraxdın. −Darıxma, indi gedirik. −Hara? Aslan ehmalca onun çiynini tumarladı: −Ya sizə, ya bizə. −Gecdir, − deyə Yeganə narazılıqla başını buladı. −Niyə tələsirsən? Evdə südəmər uşaq qoyub gəlməmisən ki! Aslan nə düşündüsə, köksünü ötürüb, yerində qurcalandı. Qarşısındakı qadını ilk dəfə görürmüş kimi, həsrətli baxışlarla onu çox diqqətlə süzdü. Yeganənin girdə, ağ sifətinə şərabın təsirindən zəif qızartı çökmüşdü. Ətli dodaqları sanki bir az da şişmişdi. Nazik, qara qaşları daha da çatılmış, yaquta bənzər badamı gözləri həddindən artıq xumarlanmışdı. Qətran qaralıqlı ipək saçları çiyinlərinə tökülmüşdü, qabaqdan alnında qıvrılmışdı. −Nə baxırsan? Görməmisən məni? – deyə Yeganə ona dikilən nəzərlərdən utanırmış təki oğlanın çənəsindən tutub, üzünü yana çevirdi. Aslan atmaca dedi: −Eşitməmisən, bağda gülə baxarlar? downloaded from KitabYurdu.org 55 −Eşitmişəm! Sən hər dəfə içəndən sonra gözündə restoran bağa-bağçaya, qızlar gülə-çiçəyə dönür. −Başqa qızlar yox, Yeganə! −Yalan demirsən ki?! Aslan barmağının işarəsi ilə o başda dayanmış ağ önlüklü xörəkpaylayanı çağırıb stolun haqqını ödədi. −Qalxaqmı, Yeganə? −Ancaq, məni qapımıza qədər ötürüb, ayrılacaqsan. Bu gecə dincəlmək istəyirəm. Dünən sən bizdən gedəndən sonra ev tör-töküntülü qalıb, heç stolun üstünü də yığışdırmamışam... −Sən oğrunun yadına daş salırsan... Hər ikisi durdu. −Qabaqca sən çıx, bizi birlikdə görməsinlər, − deyə Aslan, Yeganəni irəli buraxdı. Qadın saçlarını hamarladı, üst-başını səliqəyə salıb, stolların arası ilə qapıya tərəf addımladı. Yeganənin nazik, mütənasib bədəninə biçilmiş ağ ipək paltarı; hündürdaban ağ tufliləri onu bir az da şux və uca göstərirdi. Dik döşlərini qabağa verib, şahanə bir tərzdə vüqarla yeriyən bu xanımın qeyri-adi görkəmi restoranda oturanlardan çoxunun gözündən yayınmadı. Kişilər, oğlanlar, hətta qadınlar, qızlar belə, çevrilib nəzərləri ilə onu müşayiət etdilər. Yeganənin zil qara saçları, girdə, ağ sifəti, çatma qələm qaşları, badamı göy gözləri, qırmızı ətli dodaqları, uzun, hamar boynu eyni vaxtda neçə-neçə ehtiraslı, həsədli baxışın hədəfi oldu. Lakin o, heç kəsə əhəmiyyət vermədən zalı tərk edib vestibülə çıxdı; açıq pəncərəyə dirsəklənərək Bakının işıqlarına baxdı. Xəzərin köksündən sıyrılıb gələn şor su qoxulu sərin yel onun yaxasından içəri dolaraq məhrəm bir əl kimi nəvazişlə yuxarıdan-aşağı sinəsini oxşadı. Elə bu zaman arxadan kimsə ehtiyatla yaxınlaşıb Yeganənin gözlərini tutdu. Qadın, heç də halını pozmadan: −Aslan? Gəldinmi? – deyə dilləndi. Cavab verən olmadı. Bu dəfə o, titrək, həm də həyəcanlı səslə xəbər aldı: −Kimsən?! Yenə cavab gəlmədi. Yeganə barmaqlarının ucunu gözlərini qapayan adamın əllərində gəzdirib onu tanımağa çalışdı. Və qəfildən: −Zakir?! – deyə diksinərək, çılğın bir hərəkətlə geri çevrilib qarşısında gülümsəyən hündürboylu, enlikürəkli oğlana baxdı. – Sən burda nə gəzirsən?! −Elə restorandan tək çıxdığını görüb arxanca gəldim. Məni nədən tanıdın? downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|