KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
45 hələ Daşkənd vağzalında qatara minməzdən qabaq perrondakı zibil qutusuna tullamışdı. Çopur dəllalın evindən gətirdiyi qızılları isə döşəmədən çıxardığı parket taxtaların altında, xırda düyünçələrdə gizlətmişdi. Səhərlər iş axtarmaq bəhanəsi ilə şəhərə çıxan Yeganə günortayadək dükan- bazarı ayaqdan salır, evinə lazım olan şeylərin ən yaxşısını alıb gətirirdi. Mətbəxdə kartof-soğan təmizləmək, ət doğramaq əziyyətinə qatlaşmamaq üçün bəzən naharını və axşam yeməyini də restoranlarda, kafelərdə edirdi. İndi keçmiş qaraçı qızını – Şeyxanaətaur bağının xiyabanlarında dolaşan Anjellanı tanımaq çox çətin idi. Yeganəni hər dəfə həyətdə təzə qiyafədə görən qonşu qadınlar pəncərələrini açıb həsədlə ona baxaraq, öz aralarında pıçıldaşırdılar: −Zalım qızı yaman varlı yerdəndir! −Mən bilən, təmiz azərbaycanlı deyil. Qarışıqdır. −Yeriyəndə necə də döşünü qabağa verir... −Nə əcəb bu çağacan müştərisi tapılmayıb?! Bircə ay sonra Yeganənin daxması təzə mebellərlə, qiymətli xalılarla gəlin otağı kimi bəzəndi. Şkafda pal-paltarına, bufetdə qab-qacağına yer darısqallıq etdi. Bəli, qonşu qızın söz-söhbəti həyətdən – küçəyə, küçədən – məhəlləyə, məhəllədən – şəhərə yayıldı. Hərdən anasıgilə gələn Fəridə aynabənddə Yeganə ilə rastlaşıb, görüşəndə, nədənsə, qəlbində ona qarşı gizli bir ikrah oyanırdı. Təzə həmxanalarının danışığını, hərəkətlərini bəyənmirdi. −Ay arvad, sən bir az ayıq ol. Hamıya eyni gözlə baxma. Evə buraxdığın bu qız heç yaxşı adama oxşamır, − deyirdi. Səltənət isə Fəridə ilə razılaşmırdı. −Hələ ki, ondan pis iş görməmişəm. Bilmirəm sən nə üçün belə fikirləşirsən? Sirkə tünd olar, öz qabını çatladar... Mənə neyləyəcək?! Bir axşam qapısının döyüldüyünü eşidən Yeganə qramafonda oxutdurduğu qaraçı mahnısını yarımçıq kəsib, ayağa qalxdı. −Kimdir! – Xəbər aldı. Səltənət xoş sifətlə içəri girdi. −Mənəm, göyçək balam. Salaməleyküm... Evdə tapılmırsan. Çoxdandır üzünü görmürəm. Elə ürəyim istədi sənə bir baş çəkim... −Belə xoş gəlib, səfa gətirmisən, xanım. Buyur, əyləş... – Yeganə ona yer göstərdi. – Vallah, səndən inciməyə haqqım var. Bura köçdüyüm, az qala üç aydır, cəmisi üç dəfə qapımı açmısan. Axı, mənim səndən savayı kimim var?.. −Onu düz deyirsən, bala. Ancaq gələndə o qədər xəcalət verirsən ki, adam heç bilmir neyləsin... – Səltənət oturduğu yerdə fırlanıb dörd dövrəsinə göz downloaded from KitabYurdu.org 46 gəzdirdi. – Maşallah, nə əntiqə şeylər almısan evinə... Sağlığına qismət! Belə baxıram, yaxşı qulluğa girmisən. Yeganə bufetdən lələ-gülə çıxararaq, büllur vazalara töküb, stolun üstünə düzdü. −Xeyr, hələ işləmirəm. Arabir o ayrıldığım kişi pul göndərir. İt kimi peşmandır! Yazır ki, yığış gəl, barışaq... −Sən nə fikirdəsən bəs? −Gözüm atırdı onunçün! İki dünya bir ola, yenə razılıq vermərəm!.. −Deyəsən, varlıdır kişi. −Mənə heç nəyi lazım deyil. Qadam onun çopur sifətinə! −Neçə il yaşadınız bir yerdə? −Az. Lap az, − deyə Yeganə gülməkdən özünü güclə saxladı. Səltənət vazadakı kağız badamdan birini götürüb ovcunda dənələdi. −Qızım, bilirsən, qədəvü-qəza insan başına gələr. Axı, ömrünü tənhalıqda niyə puç eləyəsən?! Nə çoxdur şəhərdə oğlanlar... Minnətləri olsun sənin təkin cavanəzənə... −İstəmirəm ərə getmək. Adamlara etibar yoxdur. −Elə danışma! Sən yaşda qadın üçün tək keçinmək çətindir. Zahirdə özünü utancaq, sadədil göstərən Yeganə, batində əməlindən qalmırdı. Səltənət ara-sıra onun evdə gecələmədiyindən duyuq düşsə də, qızın üzünə vurmurdu. Bu minval ilə aylar dolandı... bir il, iki il keçdi. Artıq kirayənişinin ev sahibinə əvvəlki münasibəti dəyişmişdi. Yeganə məskən saldığı həyətdə yerini möhkəmləndirmişdi, daha Səltənətlə hesablaşmaq istəmirdi. Qadın bir deyəndə, o, iki cavab qaytarırdı. −Mən açıqxasiyyət bir qızam. Yanıma hər cür adam gələ bilər. Bunun heç kəsə dəxli yoxdur. Əgər mənim həyat tərzimi bəyənmirsənsə, başına çarə qıl!.. Son zamanlar Yeganənin bir para ləyaqətsiz hərəkətlərinə qarşı narazılıq edən Səltənət, belə tənəli sözləri tez-tez eşidirdi. “Kaş onda ürəyim daşa dönəydi, bu nacinsi həyətin qapısından içəri buraxmayaydım! – deyə indi Fəridəyə haqq qazandıran arvad, dizinə döyərək, özünü danlayırdı. – Qonşular arasında həyadan- abırdan getdim. Mən hardan biləydim ki, üzdə mələk görünən bu qız əslində ifritə imiş?!” Yeganə Əkrəmlə gəzib, dolandıqdan sonra, oğlanın onunla evlənmək fikrində olduğunu yəqin etcək, təzədən Səltənətin qılığına girdi. −Ay xala, sən hər şeyə görə məndən incimə. Bilirəm, bir-iki dəfə olub ki, xətrinə dəymişəm. Axı, mən diliyanmış neyləyim?! Acığımı kimə töküm?.. – deyə downloaded from KitabYurdu.org 47 arvadın ürəyini almağa çalışdı. – Gərək bağışlayasan. Sabah başqasının evinə köçəndə dalımca qarğımayasan... Səltənət sevindi: “Sabah başqasının evinə köçəndə... Yoxsa, qız ərə getməyə hazırlaşır?! Allah ağzından eşitsin! O günü görsəydim, nəzir-niyaz verərdim...” −Açıq danışsana, bala. Sözlü adama oxşayırsan.. Olmaya istəyənin var?.. Yeganə əzilib-büzüldü: −Əlbəttə, səninlə açıq danışmalıyam. Özgəsi deyilsən ki... Mən səni həmişə anamın əvəzi bilmişəm. Düzdür, arabir ərköyünlük eləsəm də, sonra peşmançılıq çəkmişəm. −Eybi yoxdur, qızım, dava-dalaşsız həmxana olmaz. Mən elə şeyləri ürəyimə salıb, kin-küdurət saxlamaram. Səltənəti yola gətirən Yeganə mətləbə keçdi: −Neçə vaxtdır Əkrəm adlı bir oğlanla görüşürəm. Mənimlə evlənmək istəyir. Ancaq... hələ razılıq verməmişəm. −Niyə?! Bəyənmirsən?.. −Bəyənirəm... Lap ürəkdən sevirəm onu. Ancaq... −Bəs kimi gözləyirsən? Yeganə azacıq susub, sözünə davam etdi: −Qorxuram... bura gələndə ağzından bir söz qaçırdasan, hər şey pozula... −Ay qız, dəli olmusan nədir?! Mən durub daha ona deməyəcəyəm ki, Yeganə filan gün filankəslə kinoya, teatra gedib. Uşağam nəyəm?.. −İndi ki, söhbət açıldı, səndən nə gizlin, − deyə qız, keçmiş işləklərini ört- basdır eləmək üçün arvadın fikrini yayındırdı. – Üzüm ayağının altında... arada gecələr evə gəlməyəndə də elə onunla bir yerdə olmuşam... Kinoya, teatra da həmişə Əkrəmlə getmişəm... −Sözündən belə çıxır ki, siz beş-altı aydır sevişirsiniz. −Bəli. Bəlkə bir az da artıq. Əslində isə bu doğru deyildi. Onlar üçüncü ay idi ki, görüşürdülər. Səltənət, Yeganənin haqqında nahaqdan başqa cür düşündüyünə görə özünü danladı. −Onda bəs, məndən niyə çəkinirsən, bala? Ağzımdan nə qaçıra bilərəm ki? −Ərdə olduğumu! Səndən xahiş edirəm, bu barədə o bilməsin! Kirayənişin qızın həyətdən köçüb getməsini ürəkdən arzulayan Səltənət belə fürsəti göydə axtarırdı. Elə ona görə də yağışlı gündə Yeganə Əkrəmi evə gətirəndə qadın sevinmişdi... Hətta, başqa vaxtlar şəninə sığışdırmasa da, o axşam çay dəmləyib, qızın otağına aparmağa məcbur qalmışdı. downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|