KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
42 Anjella əlindəki yaş şokoladla şəklin sifətində qəhvəyi nöqtələr düzərək ev sahibinin çopurluğunu təzədən bərpa elədi. – Bax... sən əslində beləsən!... Tfu gözlərinin içinə! Əbləh! O, bir az da irəli əyilib hirslə şəklə tüpürəndə müvazinətini itirdi, yıxılmamaq üçün qollarını yana açdı və çərçivəyə toxunaraq onu yerindən oynatdı. Anjella aşağı hoppancaq, döşəməyə balaca, qara bir düyünçə düşüb cingildədi. Qız heyrətləndi. Başını qaldırıb əvvəlcə divarda mıxdan bir böyrü üstə asılmış zərli çərçivəyə, sonra da qarşısındakı qara, məxmər düyünçəyə baxdı. “Bu nədir?!” – deyə ona əlini vurmağa qorxurmuş kimi donub qaldı. Və bir anlığa başına gələn pisliyi unutdu... Sərxoşluqdan ayıldı. Lakin nə edəcəyini kəsdirə bilmədi. Bu dəm eşitdiyi anlaşılmaz bir səs otağın divarlarında əks-səda tapdı. Anjella diksinərək geri sıçradı. Duruxdu. Saat idi. Dördün zəngini vururdu. O, əllərini sinəsində çarpazladı. Sanki bununla çırpınan ürəyini sakitləşdirmək istədi. Barmaqlarının ucunda ehtiyatla irəliləyib yavaşcadan, lap yavaşcadan ara qapını açdı, içəri boylandı. Arxası üstə uzanmış çopur kişi yorğun div kimi ağır yuxuda idi. Anjella qapını çəkdi. Tələsik irəli atılıb, düyünçəni qamarlayaraq yerdən qaldırdı; qulağına yaxınlaşdırıb şaxşaxsayağı cingildətdi. Bu dəqiqə özünü ən müdhiş bir vəziyyətdə hiss edən qaraçı qızın bütün vücudu əsirdi, taqətsiz dizləri qatlanmaq dərəcəsinə gəlirdi. Düyünçənin ağzı nazik ciyə ilə möhkəm bağlanmışdı. Anjella onu dırnaqları ilə aça bilmədi; dişinə salıb, qırdı. Çopur kişinin xorultusu daha bərkdən eşidilirdi. Qıza elə gəldi ki, indicə ara qapı çırpılacaq, yataq otağından insan yox, vəhşi bir pələng üstünə atılıb, onu didəcək, parçalayacaqdır. Anjella düyünçəni başı aşağı edəndə... ovcuna tökülən qızıl pulların parıltısındanmı, sevincdənmi, yoxsa vahimədənmi gözləri hədəqəsindən çıxdı. Gördüklərinin həqiqətdə olduğuna inanmadı. Lakin bu yuxu deyildi. Qara məxmər düyünçədəkilər eyzən qızıl idi! Qızıl onluqlar!.. Qızıl beşliklər!.. Anjella onları oyaqlıqda, öz ovcunda tutmuşdu! Artıq, vaxtı itirmək olmazdı. “Tezliklə buranı tərk edib, qaçmalıyam!” – deyə o, ildırım sürəti ilə fikirləşdi və düyünçənin ağzını bərk-bərk bağlayaraq yaxasında gizlətdi. Qaraçı qız dəhlizə atıldı. Heyhat!! Küçə qapı kilidlənmişdi! Anjella sarsıldı, daş kimi yerində donub qaldı. Sonra yenə zala cumdu. Quş çevikliyi ilə sıçrayıb pəncərəyə hoppandı; aşağıdan, yuxarıdan cəftələri açdı. Qız başını çıxarıb bayıra ötəri bir nəzər fırlatdı. Küçəni adamsız gördü. Sol tərəf qaranlıq idi, sağ tərəf işıq. Anjella cəld səkiyə tullandı; arxaya baxmadan sol yana üz tutub qaçdı, uzaqlaşdı və tezliklə gecənin qaranlığında əriyib yox oldu... downloaded from KitabYurdu.org 43 Həmin əhvalatdan bir həftə sonra fikirdən ürəyi partlamış çopur kişinin cənazəsi çiyinlərdə qəbiristana aparılanda, Anjella Bakıda kirayə etdiyi otaqda, yumşaq çarpayıda uzanıb xumarlanırdı. Qaraçı qızını, onun özü kimi küçələrdə dolaşan yurdsuz-yuvasız rəfiqələri, əcnəbi bir filmdə gördükləri gözəl aktrisa Anjellaya oxşatdıqları üçün belə çağırırdılar. Əslində isə adı Yeganə idi. ALTINCI NOVELLA Yeganə, küçələrinə ilk dəfə ayaq basdığı izdihamlı şəhərdə özünü nabələd kimi aparmadı. Tinbaşı ona söz atıb, sataşan cavanlara, ardınca düşərək cürbəcür təkliflər edən cahillərə əhəmiyyət vermədən, gəzə-gəzə ucqar məhəllələrdən birinə gəldi. Neçə qapını döydü, otaq kirayələmək istədi... tapa bilmədi. Nəhayət, axşamtərəfi Təzə pirin yaxınlığında əlahiddə kiçik həyət-bacanın sahibi olan Səltənətlə sövdələşməyə başladı: −Xanım, tək adamam, mənim üçün daxma küncündə köhnə bir çarpayı da qoysan, bəsimdir. Canım canına qurban! İnan ki, sənə xeyirdən başqa zərərim dəyməyəcək, − deyə inildəyə-inildəyə yalvardı. Səltənət imtahanedici nəzərlərlə Yeganəni aşağıdan-yuxarı diqqətlə süzdü, sonra qayğıkeşliklə soruşdu: −Nə əcəb ərə getməmisən indiyəcən? Qız bütün məharətini toplayaraq, zavallı, məhzun bir görkəm aldı: −Getmişdim, xanım... Bəxtim gətirmədi... ayrıldım. Elə onunçun da avara- sərgərdan qalmışam. −Bəs, kişinin əmlakından-zaddan heç nə çatmadı sənə? −Xeyr... Kəbinsiz yaşayırdım onunla. Ancaq... evdən çıxanda ürəyinə rəhm düşdü, bir az pul-para verdi. Sağ verməyəydi heç... Çopur köpəkoğlu!.. −Əslin haralıdır? Bakıda qohum-əqrəban yoxdur? −Yoxdu, xanım. Mən Daşkənddə doğulub, böyümüşəm. Atasız, anasız yetim qızam. Bura gəldiyim cəmi üç-dörd gündür... Xaraba vağzalın sement döşəməsi üstündə yatmaqdan qol-qabırğam sancır. Allahı sevirsənsə, məni qapıdan qaytarma... Məhəllədə qonşular Səltənəti xeyirxah, ismətli, həlim bir qadın kimi tanıyırdı. Həyət bütövlükdə ona məxsus olsa da, aşağı mərtəbədəki iki göz otağı heç vaxt özününkü bilməzdi. Rayondan instituta oxumağa gələn qohum uşaqları illərlə orda məskən salar, nəinki pul verməz, üstəlik arvadın yorğan-döşəyini də işlədərdilər. downloaded from KitabYurdu.org 44 Səltənətin yaşı əllini haqlamışdı. Birçəkləri yavaş-yavaş ağarırdı. Girdəsifətli, dolubədənli bu qadının qalın, çatma qaşları, uzun, xurmayı hörükləri və iri döşləri vardı. Xırda, qonur gözlərinin ifadəsində hələ də gəncliyin əlamətləri sezilirdi. Ətli ağ buxağında mərmər parçası kimi bir xal qaralırdı. Cavan yaşlarından dul qalan Səltənət mərhum kişisinin xatirəsini əziz tutaraq daha ərə getməmiş, bütün mehrini, məhəbbətini təkcə qızı Fəridəyə bağlamışdı. Qadın, fərzəndini böyüdüb köçürdükdən sonra neçə vaxt idi ki, ikinci mərtəbədəki üçgözlü mənzildə tənha yaşadığından darıxırdı. Onsuz da otaqlarından birini dəyər-dəyməzinə kirayəyə verməyə adam axtarırdı. Ancaq tanımadığı bu kimsəsiz cavan qızı evinə buraxmağa ehtiyat edirdi. Yeganənin ərindən təzəcə boşandığını eşidəndə, Səltənətin ürəyi kövrəldi. “Taleyin üzü qara olsun!” – deyə fikrini dəyişdi: −Canım canına qurban, ay xanım... Onu yola gətirdiyinə sevinən qız, darvazadan həyətə gircək ətrafa göz gəzdirdi. Hər yan təmiz və səliqəli idi. Yeganə Səltənətin ardınca ensiz pilləkənlə yuxarı qalxdı. Dəhlizin başında, mətbəxlə yanaşı bir otağı ona göstərən ev sahibəsi sözə başladı: −O daxma on dörd kvadratdır. Verəcəyəm sənə, yığışıb oturacaqsan içində. Adını da dəftərə bir aydan tez yazdırmayacağam. Bilirsən, neyçün? −Bəli, bilirəm, xanım... −Hə.. adam balası kimi əməlli aparsan özünü, qalıb yaşayacaqsan. Yox, əgər görsəm ki, oyan-buyanlıq elədin, deycəyəm: “Xoş gəldin!” −Siz nə danışırsınız, xanım?! Məndən elə şeylər gözləməyin! Oyan-buyanlıq nədir?.. Sabahdan qulluğa girib işləyəcəyəm. Amma... Mən istərdim, aşağıdakı otaqlarda qalım. Sizi narahat eləməyim... −Onlara təzə həmxana köçüb. −Nə deyirəm ki... Həmin gündən Yeganə bu həyətdə kirayənişin oldu. Bir qapısı işıqlı aynabəndə, digəri küçəyə açılan parket döşəməli otağın divarlarına çəhrayı güllü mavi kağız çəkilmişdi. Əşyası, əsasən, bir dəyirmi stoldan, üç kətildən və qoşa dəmir çarpayıdan ibarət idi. Hündür tavandan asılmış köhnə qəndilin üstünə yüngülcə toz qonmuşdu. −Bax... elə sən də mənim balamsan. Utanma, nə gərəyin olsa, istəynən, − deyə birinci axşam ilk tanışlıqdan sonra Səltənət Yeganədən öz xidmətini əsirgəməmişdi. Qaraçı qız düşdüyü şəraitdə yalqız keçinməyə darıxsa da, dözməyə məcbur idi. Artıq o, fala baxmağı tərk etmişdi. İllərlə yanında gəzdirdiyi ayna parçasını downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|