KəNDİMİZDƏ Bİr göZƏl var novellalar romani sevimli qızım Leylaya ithaf edirəm
Yüklə 1,58 Mb. Pdf görüntüsü
|
48 Universiteti təzəcə bitirmiş Əkrəm toy tədarükündə idi ki, ortaya əngəlli bir məsələ çıxdı. Yeganə öz otağından əl çəkmək istəmirdi. −Gəl, yığışaq mən olan evdə yaşayaq, − deyirdi. – Onsuz da yeriniz darısqaldır. Arvadın rahatlığını pozmayaq. Bir də... Mən xasiyyətdə gəlinlə, qaynana çətin yola gedər. −Niyə elə fikirləşirsən, Yeganə? Anam mehriban qadındır. Sən ondan heç zaman yamanlıq görməzsən... Qız ipə-sapa yatmaq istəmirdi. −Hər şey bir yana dursun, axı... mən özümlə gətirəcəyim cehizi sizin evdə hara sığışdıracağam? Alıb yığdıqlarımı geri qaytarası deyiləm ki... −Orası elədir, − deyə Əkrəm vəziyyətdən çıxmağa bəhanə axtarsa da, qızı bir növ haqlı sanırdı. İllərdən bəri canından şikayətlənən Cavahir yaman zəifləmişdi. Arvad neçə aylardı ki, bəstəri xəstə idi. Dava-dərman içməkdən zinhara gəlmişdi. Məcburiyyət qarşısında qalan Əkrəm, kənddə yaşayan dul xalasını gətirib anasına baxmağı ondan xahiş etmişdi. Sabah o, evlənəndən sonra, doğrudan da vəziyyət çətinləşəcəkdi. Öz işini yaxşı bilən Yeganənin isə bu cür hərəkət etməsi, əlbəttə, əsassız deyildi. Bacısı, Cavahirin yanından getsəydi, qadının əziyyətini çəkmək onun öhdəsinə düşəcəkdi. Üstəlik toy gecəsindəki peşmançılıqdan sonra rüsvay halda geri qaytarılacağını da gözünün qabağına gətirmişdi. Ona görə də Yeganə oğlanı dilə tutub, öz otağına gətirməyə mütləq razı salmalı idi. Əkrəm məəttəl qalmışdı, nə deyəydi? Lakin bu tərəddüd uzun çəkmədi, hər şey qızın qabaqcadan düşündüyü kimi oldu... Bir səhər əhvalının fənalaşdığını duyan Cavahir oğlunu çağırtdırıb çarpayısının böyründə oturtdu və... rahatlıqla can verib, keçindi.. Arvadın hələ qırxı çıxmamışdı ki, müdhiş bir xəbər ildırım sürəti ilə aləmi bürüdü: qanlı müharibə başlanmışdı! Yaşıdları kimi Əkrəmi də hərbi komissarlığa çağırdılar. Yeganə ağladı, taleyindən şikayətləndi: −Mən bəxtiqara bu dünyada bir ağ gün görmədim!.. Əkrəm ona təskinlik verməyə söz tapmadı. −Olacağa çarə yoxdur, − dedi. Həmin axşam Yeganə çox qəribə bir təklif irəli sürdü: −Məni sevirsənsə, getmə, Əkrəmcan! Odun, alovun içinə girmə!.. Mən adam taparam, səni saxlatdıraram.. −Sən nə danışırsan, ay qız?! Dəli olmusan, nədir?!. downloaded from KitabYurdu.org 49 −Sözümə qulaq as... Pul barədə fikirləşirsənsə, onu da özüm düzəldərəm. Nə qədər istəsələr, verərik, sən getməzsən, mənim yanımda qalarsan... Əkrəm acı istehza ilə gülümsədi: −Yeganə, görünür, biz hələ bir-birimizi yaxşı tanımırıq. Əgər günahına göz yumub səni bakirə qız kimi qəbul etmişəmsə, bu, heç də o demək deyil ki, mən qeyrətsizəm! Bilsəm günü sabah öləcəyəm, yenə getməliyəm!.. Zifaf gecəsindən sonra Əkrəm Yeganə ilə üzülüşməyi qət etmişdi. Eşqinə təmiz qəlblə bağlandığı bir qız onu aldatmışdı. Məhəbbətdə bundan da böyük xəyanət, bundan da ağır cinayət olardımı? “ – Dur, nə qədər hava işıqlaşmayıb, geyin, get xarabana! Sən mənə lazım deyilsən! – deyə Əkrəm öz hökmünü vermişdi. – Sən adda adamı tanımaq belə istəmirəm!” Yeganə onun ayaqlarına düşüb, göz yaşlarını sel kimi axıdaraq yalvarmışdı: “ – Məni bağışla, Əkrəmcan, keç günahımdan... Yanında üzüqara olduğumu deməyə dilim dolanmırdı. Qorxurdum məni atarsan... Səndən ayrılmağa heyfim gəlirdi. Axı, mənim heç kimim yoxdur. Atasız, anasız tək qızam... İnan, ancaq səni sevdiyim üçün həqiqəti gizlətmişəm... Bu dərd həmişə mənə əziyyət verib. Hər səninlə görüşəndə xəcalət çəkmişəm. Neyləyim mən bədbəxt, neyləyim ki, ağlıkəsməz uşaq olmuşam, aldadıb yoldan çıxarıblar... Sən də məni atsan, daha kimə lazımam... Öldür məni, geri qaytarma, Əkrəmcan. Özün bilirsən ki, səni nə qədər sevirəm... Yadındadırmı, deyərdin, birimiz od olsaq, gərək o birimiz su olaq... Söylə mənə heç rəhmin gəlmirmi?.. Aman allah, niyə o zaman canımı almadın, indi məni xəcil elədin?.. Axı bu günü görmək istəmirdim. Ah! Kaş bir udumluq zəhər olaydı, içəydim, biabırçılıqdan qurtaraydım. Sən də adamlar arasında xəcalət çəkməyəydin...” Əkrəmin bu yalvarışlardan ürəyi ağrımışdı. Yeganəyə nifrəti sönmüşdü, ona yazığı gəlmişdi. Gecəynən evdən çıxıb, səhərə kimi tək-tənha, yalqız küçələrdə gəzişmişdi. Yeganəni atmaq həm asan, həm də çətin idi. Heç şübhəsiz ki, qız, başına gələn hadisəni əvvəllər demiş olsaydı, Əkrəm onu bağışlardı; lakin indilikdə bunu Yeganə üçün ikiqat cinayət sanırdı. Onsuz da aldadılıb bədbəxt edilmiş bir qızı təhqirlə geri qaytarmağı isə vicdanına sığışdıra bilmirdi; bir halda ki, Yeganəni sevmişdi. Əkrəm Sərdargilə yollanmışdı. Dərdini çəkinmədən ona danışmışdı. “ – Özüm də məəttəl qalmışam. Neyləyim? Necə hərəkət edim? Qovum getsinmi? Yoxsa...” downloaded from KitabYurdu.org 50 Sərdar, dostuna təsəlli üçün söz tapmaqda acizlik göstərmişdi. Ortaya konyak, konfet gətirmişdi, içmişdilər. “ – Məsələdən Cavahir xala xəbərdarmıdır?” “ – Xeyr.” Sərdar susmuşdu. “ – Belə işdə adam məsləhət verməyə də çətinlik çəkir. Hər halda, Yeganəni özün yaxşı tanıyırsan. Əgər o, doğrudan da səni sevdiyinin xətrinə bunu gizlətmişsə, onda... səni bilmirəm, mən bağışlardım.” Əkrəmin üstündən sanki dağ götürülmüşdü... Sonralar Səltənət xala, evində Yeganə ilə yaşayan gənci yaxından tanıdıqca vaxtında onu ayıltmadığına heyfsilənirdi. Fəridə anasından da çox. İndi Əkrəm Yeganənin, onu əsgər getməkdən çəkindirmək istədiyini görəndə qadın bir daha gözündə ləyaqətsiz oldu. Həmin söhbətdən ikicə həftə keçməmiş Əkrəm Bakıdan ayrıldı... qanlı-qadalı vuruş meydanlarına yola düşdü. Yeganə öz otağında əvvəlki təkin yalqız qaldı. Bakıya həzin bir payız axşamı çökürdü. Bayaqdan eyvanda oturmuş Əkrəm bunu gözləri ilə görməsə də, havanın ətrindən duyurdu, quşların səsindən bilirdi. Sürahiyə sarılmış meynə xəzan qoxuyurdu. Küçədəki çinarlara qonan sərçələrin cikkiltisi isə yavaş-yavaş kəsilməkdə idi. Payız axşamı... Yaz günü... Qış gecəsi... Həyata kor baxan insanlar üçün bu fəsillərdə nə ağacların qızıl yarpaqları, nə yamacların qan rəngli lalələri, nə də pəncərə şüşələrinin naxışlı qırovları vardır; payız axşamları da, yaz günləri də, qış gecələri də günəşsiz, aysız, ulduzsuz qaranlıqlardan ibarətdir. Əkrəmin beyninə dolan şübhələr ona rahatlıq vermir, bütün varlığını sarsıdırdı. Sanki vəhşi bir caynaq sərt dırnaqları ilə ürəyini insafsızcasına didib- parçalayırdı. O, aynabəndə qalxarkən qonşu arvaddan eşitdiyi sözlər hələ də qulaqlarında səslənirdi: “Binamus qızının o birilərdən gözü doymadı, indi də korları, şilləri evinə buraxır... Allah ona gözəllik əvəzinə azacıq həya versəydi, biz də bu həyətdə abırdan düşməzdik...” Axı, ünvanına təhqirlər yağdırılan həmin əxlaqsız kimdir? Olmaya Əkrəm orduya gedəndən sonra, ev sahibəsi yuxarı qatdakı otaqlara başqa adam buraxmışdır?! Axı, bu sözlər kimə aid idi?! O, bu dolaşıq, sarsıntılı fikirləri başından qovmaq istəyir, ancaq bacarmırdı. – Əgər qonşuluqda özgə qadın yaşamırsa, bəs onda... Əkrəmi dəhşət bürüyürdü. “Yox! Yox! Yox! Mən necə də axmaq xəyallara düşürəm! Burada nə isə bir anlaşılmazlıq vardır... Görəsən, indi saat neçədir? Bir azdan Yeganə teatrdan gələcək, bu düyün açılacaqdır.” downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 1,58 Mb. Dostları ilə paylaş:
|