Kitbın adı: Şəhid Nəvvab Səfəvi xatirələr güzgüsündə

Rəzmaranın qətlə yetirilməsi

Abdullah Kərbasçiyan

Rəzmara əksər işlərdə güzəştə gedən şəxs idi. O parlamentdə İran xalqını təhqir edərək deyir: “İran xalqı aftaba da düzəldə bilmir.” O Bu sözü ilə edam hökmünü imzaladı.

Bu hadisədən sonra milli cəbhənin və İslam Fədailərinin nümayəndələrinin iştirak etdiyi bir toplantı təşkil olundu. Həmin toplantıda mərhum Nəvvab dedi: “Əgər Rəzmara olmasa, İslam hökmləri icra olunacaq. Qəbul edirsiniz?” Hamı yekdilliklə qəbul etdi və mərhum Nəvvab dedi ki, siz bu məsələni başqalarına da çatdırın. Daha sonra Rəzmaraya xəbər göndərdilər ki, üç gün ərzində getsən, getmisən, getməsən səni göndərəcəyik.”

O dövrdə mərhum Xəlil Təhmasibinin parlamentin arxasında yerləşən dülgərlik sexi var idi. Biz onunla dost idik. Bir gecə mənim yanıma gəlib, dərdləşməyə başladı: “Bilmirəm nə edim, bu alçağa əlim çatmır.” Mən ona dedim: “Şah (İmam) məscidində kökumətin bir yas məclisi var o bu sözü eşidən kimi güldü, başını yuxarı qaldırdı, sonra səcdə edib, dedi: “Aldım ağa, bu gecə rahat yatacam.”

Bundan əvvəl Nəvvaba belə demişdim: “Mənim jurnalist vəsiqəm var, Rəzmaranın otağına qədər gedə bilərəm, əgər icazə versəniz, yubandırmayaq.” Daha sonra dedim: “Ağa, qoy mən gedim, məsələni həll edim. Usta Xəlil bacarmaz.”

O belə cavab verdi: “Sənin getməyini istəsəydim, çəkinməzdim. Biz bir-birimizlə tam səmimiyik. Sən və Xəlil hər ikiniz mənim üçün bərabərsiniz. Sənin qanın, onun qanından rəngli deyil ki?! Amma sən bu işi görsən, deyəcəklər ki, bunların qüvvəsi başa çatıb, ona görə də yazarlarını qabağa göndərirlər! Hələlik səbr et.” Dedim: “Qorxuram ki, bunlar bugün-sabah ingilislərlə razılaşmaya gəlsinlər.” Dedi: “Nigaran olma, heç nə etməyəcəklər.”

Nəhayət ustad Xəlil Təhmasibi bu tapşırığı öhdəsinə götürdü. Səhər saat 10:30-da Baş nazir Rəzmara bir qrup nazirlərlə birlikdə məscidə daxil olmaq istəyərkən Xəlil Təhmasibi başından və çiyinlərindən üç güllə vurub, onu qətlə yetirdi.

Maraqlıdır ki, Rəzmara qətlə yetirildikdən bir neçə gün sonra parlamentdə İran neftinin milliləşməsi səs çoxluğu ilə qəbul olundu.

Əxlaq müəllimi

Tehranın cənubunda yerləşən evlərdən birində keçirilən ümumi yığıncaqların birində həmin məhəllənin əhalisindən olan bir şəxs Şəhid Nəvvaba yaxınlaşıb, onu öpdükdən sonra bir sual soruşmuşdu.

İnsanların sayı o qədər çox idi ki, həmin şəxslə onun qarşısında durmuş Şəhid Nəvvab arasında heç bir fasilə yox idi. Elə bir vəziyyət yaranmışdı ki, onların bədənləri bir birinə yapışmışdı və bu vəziyyətdə söhbət edirdilər.

Bir qədər sonra tədricən camaat dağıldı, Nəvvab dostları ilə əyləşmişdi. Məlum oldu ki, onun ayaq barmağı yaralanıb və müalicəyə ehtiyacı var.

Yoldaşları barmağının necə yaralanmasını soruşduqda, məlum oldu ki, həmin şəxs Şəhid Nəvvabla söhbət etdiyi bütün müddət ərzində onun ayağının üzərində durubmuş. Şəhid Nəvvabın ayağında ayaqqabı yox idi, buna görə ayaq barmağı yaralanmışdı.

Onun bu rəftarının səbəbi barəsində maraqlanan dostlarına Şəhid Nəvvab Səfəvi belə demişdi: “Əgər mən ona bir söz desəydim, etiraz etsəydim, bu onun xəcalət çəkməsinə səbəb olacaqdı. Bu isə düzgün deyil, azca ağrıya və barmağımın yaralanmasına dözmək mənim üçün onun xəcalət çəkməsinə dözməkdən asandır. O çox ixlas və səmimiyyətlə mənimlə görüşüb-öpüşdü və sual-cavab etdi.”

Toy məclisi

Əbdülqasim Dolabi

Fatimiyyə günləri idi. Dolab məhəlləsinin sakinlərindən biri toy mərasimi keçirirdi. Çalğıçı gətirmişdi və çalıb-oynayırdılar. Ağa məni çağırıb dedi: “Get Seyid Rzanın çayxanasına və ona de: Seyid, ananın əza günləridi, əgər lotuluq iddiasındasansa, onu indi sübut et. Bu çal-çağır məclisini dağıt.”

Mən gedib bu sözləri Seyid Rzaya dedim.

Seyid Rza dedi: Tutaq ki, mən gedib məclisi dağıtdım, hər şeyi bir-birinə vurdum, bəs polisin cavabını kim verəcək? Dedim: Siz özünüz.

Dedi: Xeyr, mən bu işi görməyəcəm.

Geri qayıtdım və baş verənləri ağaya dedim.

Seyid Əbdülhüseyn Vahidi mənim əlimdən tutub, dedi: “Gəl gedək.” Birlikdə çayxanaya getdik. Vahidi çayxananın ortasına bir stol qoyub, üzərinə çıxdı və uca səslə dedi: Bilmək istəyirəm ki, lotu, özündən deyən sənsən ya mən? Mən İslam meydanının lotusuyam. Məntiq başa düşməyənlərin cavabını lotucasına verirəm. Bunların səs-küyun kəsməyə sənin cəsarətin çatmadı, lakin mən bu işi görəcəyəm.”

Seyid Əbdülhüseyn toy mərasiminə tərəf yola düşdü və biz də onun axrasınca getdik. Seyid Rza da qızışdı və bizim dalımızca qaçdı, hətta bizdən qabağa keçdi, getdi çalğıçını vurdu, xülasə məclis dağıldı. Polis işçiləri gəldikdən sonra səbəbkarın Şəhid Nəvvab olduğunu bilib, məsələni birtəhər bağladılar.

Müsəddiq və onun hökumətinin ifşası

Bu bəyanat Məhəmməd Rza Pəhləvi şah olduqdan sonra Keyhan qəzetində çap edildi:

“Huvəl-Əziz” (O izzətlidir)

“Şah, baş nazir və hakimiyyətdəki məsul şəxslər nə qədər ki, Quran həqiqətləri qarşısında əməli şəkildə təslim olmayıblar və İslamın həyatverici hökmlərini icra etmirlər, onların hakimiyyəti qanuni və legitim deyil.

Allahın əmri bütün əmrlərdən üstündür, Ona itaət hər kəsə itaətdən daha vacibdir, hər kəs əməldə Allahın hökmlərinə müxalif olsa, ona itaət haram və onunla müxaliflik vacibdir.

Mən bu səbəbdən Müsəddiqin dövləti ilə kəskin şəkildə müxalif olmuşam və o öz hakimiyyəti dövründə mənim və (din) qardaşlarımın qorxusundan evinin bir küncündə gizlənirdi, mənimlə razılığa gəlmək üçün bütün vasitələrə əl atırdı. Allahın hökmlərinə təslim olmağa hazır olmadığı üçün məyus olurdu.

Müsəddiqin ən böyük cinayəti İranda Sovet hökumətinin nümayəndələrini dəstəkləməsi, onlara qol-qanad verməsi idi. Pak, müsəlman xalqımızın, zabit və əsgərlərimizin iman ruhu, namusları, dinə möhkəm bağlılıqları Allahın köməyi ilə onu və rəzalətə qərq olmuş yad köməkçilərini məğlub etdi.

And olsun Məhəmmədin (s) Allahına, əgər Müsəddiqin hökuməti iki gün artıq davam etsəydi və yadpərəstlərin yaltaqlıqlarına son qoyulmasaydı, müsəlman xalqımız qəzəblənib sovetlərin kiçik və böyük nümayəndələrinin damarlarını öz dırnaqları ilə bədənlərindən çıxaracaqdılar və onları qeyrət alovunda yandıracaqdılar.

Rəhim Allah rəhm etdi ki, bəlkə hidayət olub, dini, namusu və vətəni özgələrə satmaq kimi ləyaqətsiz, alçaq işdən əl çəkdilər. Əgər öz hüquqlarını tələb edirlərsə, Əliyə (ə) ardıcıllıq sayəsində və İslam əsaslarına uyğun şəkildə tələb etsinlər; puç, boş vədlər xatirinə namusu, azadlığı və vətəni ləyaqətsiz yadların ayaqları altına atmasınlar...

Tehran

Qüdrətli Allahın köməyi ilə!

Seyid Müctəba Nəvvab Səfəvi

Hicri-şəmsi, 1332, 6, 3