253
Amma, Nazirlər Şurasının xəstəxanasının rəhbərliyi (elmlər
doktorları, akademiklər) 13 nəfər tərəfi ndən imzalanmış sənəd
– arayış hazırlamışdı. Bu arayışda deyilirdi: “Şaxanov miokard
infarktının mürəkkəb formasını keçirdiyinə görə, ona təyyarəyə
minmək olmaz və o bundan sonra da xəstəxananın həkimlərinin
ciddi nəzarəti altında qalmalıdır”.
Aytmatov növbəti dəfə zəng edəndə mən xəstəxana rəhbərliyinin
narazılığını çatdırdım. O, dedi:
- Mən telefonla Ertan bəylə danışmışam. Deyir bunun heç bir
təhlükəsi yoxdur. İnfarktdan sonra məni də təyyarə ilə Türkiyəyə
aparmışdılar. Həkimlərin etirazını başa düşmürəm, axı bilirlər ki,
Qazaxıstanda sənin üzərində cərrahi əməliyyat aparmaq üçün heç
bir şərait yoxdur...
- Buna görə narahat olmayın, - mən dedim. – Ürəyin sahibi
mənəm, yoxsa onlar? Mən özüm qərar verirəm. Əgər Qazaxıstan
rəhbərliyi mənim qeydimə qalırsa, mən birinci dəfə infarkt olanda
bəs harda idi? Mənim göndərdiyim məktubu niyə cavabsız qoydular?
Bunun arxasında nələr durur, siz özünüz də bilirsiniz.
Ertan Demirtaş Nazirlər Sovetinin xəstəxanasının rəhbərliyinə
bu məzmunda yazılı iltimas verdi: “Şaxanovun səhhətinə görə bütün
məsuliyyəti öz üzərimə götürürəm”.
Beləcə məni bir başa çarpayıdan təyyarə ilə Türkiyəyə apardılar.
İstanbulda xəstəxanada uzananda da Aytmatov gündə bir
və ya iki dəfə zəng edirdi. Hətta Brüsseldən gəlmək istəyirdi ki,
mənə dəysin, amma, mənimlə Ertan Demirtaş buna etiraz etdik.
Çünki, Aytmatovda ürək şatışmazlığı ilə yanaşı şəkərli diabet də
kəskinləşmişdi.
Türk oxucuları arasında Aytmatovun əsərləri ən populyar imiş.
İstənilən türk vətəndaşı Aytmatovu çox sevirdi. Buna görə də Harun
Tokakın rəhbərlik etdiyi “DA” (Dialoq Avrasiya) nəşriyyatında
bizim «Uçurum üzərində ovçu fəryadı» kitabımız bir neçə dəfə təkrar
nəşr edilmişdi. Mənim romanlarım - “Sivilizasiyanın yanlışlığı” və
“Cəzalandıran yaddaşın kosmoformulu” da bu ölkədə populyarlıq
qazanmışdı. Bir müddət sonra Qebze şəhərində Ç.Aytmatova türk
254
xalqları içində “Dünyanın əm yaxşı yazıçısı”, mənə isə türk xalqları
içində “Dünyanın əm yaxşı şairi” adının verilməsi qardaş ölkədə
Aytmatovla mənim səmimi dost münasibətlərimizə marağı daha
da artırdı. Mən xəstəxanada olanda Qazaxıstan səfi rliyinin məsul
işçisi Bakıtjan Ordabayev də öz qayğısı və qardaşlıq münasibəti
ilə xüsusi vətəndaş təəssübkeşliyi göstərdi. Bir çox tanınmış türk
qardaşlarımız mənim yanımda idilər. Bir dəfə İstanbulun keçmiş
meri, sonradan bizneslə məşğul olan Bedretdin Dalan da gəlmişdi.
Tərcüməçi vasitəsilə biz üç saata yaxın söhbət etdik. Onun mənim
əsərlərimi analiz etməsi, qaldırdığım milli və dünya problemlərinə
baxışı və məni Aytmatovla daha yaxın edən mənəviyyatla bağlı
fi kirlərə münasibəti çox maraqlandırdı. Düzünü desəm, öz ölkəmdə
iş adamları arasında ədəbiyyata, mənəvi dəyərlərə belə maraq hiss
etməmişdim.
O vaxt Qazaxıstan xəstəxanalarında infarkt keçirmiş xəstələrin
əməliyat olunması mümkün deyildi. Türkiyə hökumətinin
xüsusi diqqəti və pulsuz müalicə edilməyim məndə və mənim
pərəstişkarlarımda dərin minnətdarlıq hissi yaratdı.
Almatıya qayıtmazdan öncə Qazaxıstan səfi rliyinin nümayəndəsi
ilə İstanbulun apteklərindən birinə daxil olduq. Demirtaş o qədər
dərman resepti yazmışdı ki, bunlar evdə də mənə iki-üç ay bəs
etsin. Növbədə adam çox olduğundan, yanımdakı cavan oğlan məni
yormamaq üçün aptek işçisinə mənim kim olduğumu dedi. O saat türk
aptekçinin üzü güldü, sevincək yaxınlaşaraq mehribancasına əlimi
sıxdı. O, Aytmatovla mənim birgə yazdığımız kitabı necə maraqla
oxuduğunu dedi. Sonra resptdəki dərmanların hamısını tez yığıb
verdi, amma pul götürməkdən imtina etdi. “Qoy bu mənim oxucu
hədiyyəm olsun”, - dedi. Güclə bu oğlanı heç olmasa dərmanların
qiymətinin yarısını götürməyə məcbur etdik. Elə həmin gün paltar
mağazasına getdik. Mənim 300 dollara olan bir kostyum xoşuma
gəldi. Amma, bir az balaca oldu. Tərcüməçi bunu satıcıya deyəndə o
bizim haradan olduğumuzu soruşdu. Mənim adımı eşidəndə qadının
gözləri parıldadı və o dedi: “Bu adamın anası 13 uşaq doğub, amma
onlardan yalnız biri – bu şair sağ qalıb”. Bu mənim “Dörd ana”
255
şeirimin məzmunu idi. Sonra tez mənim əynimə olan kostyum tapdı
və bir qədər sonra bizi qonşu otağa çağırdı. Orada artıq bir neçə
nəfər yığılmışdı. Bizi hazır süfrəyə dəvət elədilər. Süfrə arxasında
hər kəs mənə və Aytmatova öz böyük rəğbətini ifadə edirdi.
Sağollaşanda bizdən kostyumun pulunu da götürmədilər və deilər
ki, bu oxuculardan hədiyyədir. Mən çox təəccübləndim. Vətənimdə
mağaza sahiblərindən heç vaxt belə münasibət görməmişdim.
Sonralar mən bu hadisəni Aytmatova danışanda o dedi:
- Türk qardaşlarımızın belə səxavətliliyi var. Mən də dəfələrlə
onlardan belə xoş münasibət görmüşəm.
İstanbulun bir televiziya kanalı Ç.Aytmatovla məni «Uçurum
üzərində ovçu fəryadı» kitabına həsr olunmuş canlı efi rə çağırdı.
Aytmatov da elə həyat yoldaşı Məryəmlə Belçikadan təzə gəlmişdi.
O da bizimlə bərabər telestudiyaya getmək istədi. O vaxt Çingizlə
«Uçurum üzərində ovçu fəryadı» kitabında haqqında dınışılan
Bübüsara arasında məhəbbət barədə çoxlu söz-söhbət var idi. Mən
Aytmatova dedim: “Arvadınız da bizimlə gedir? Axı bəzi çoxbilmiş
oxucular sizin Bübüsara ilə münasibətləriniz barədə sual verə
bilərlər”. Amma o, sakit tərzdə dedi: “Gəlmək istəyir, qoy gəlsin.
Studiyadan kənarda bizə qulaq asar”.
Bir sözlə, canlı efi r başladı. Jurnalistlərin və oxucuların
suallarının əksəriyyəti Bübüsara ilə Çingizin məhəbbəti barədə idi.
Verilişi aparan jurnalist Aytmatova sual verdi: “Bəs indi buna sizin
arvadınızın münasibəti necədir?” Onda mən dedim:
-Çingiz bəyin arvadının adı – Məryəmdir. Çox savadlı, erudisiyalı
bir insandır. O, ərinin bütün kitablarını oxuyub. Aytmatovun son otuz
ildə yazdığı bütün əsərlərin ilk oxucusu və hətta ilk tənqidçisi olub.
O, bizimlə birlikdə bura gəlib və indi tamaşaçı kimi efi rdən kənarda
bizə baxır. İstəsəniz onu da bura dəvət edə bilərəm. Bəlkə Məryəm
özü sizin bu suala cavab versin?
Jurnalist müsbət cavab verdi. Məryəm Urmatovnanı bizim
yanımızda oturmağa dəvət etdilər. O, həyacanla bildirdi ki, Çingizlə
Bübüsara arasında məhəbbət onun cavanlığı dövründə olub.
Dostları ilə paylaş: |