82
Fərəhlə seyr edincə, şeirimdən əvvəl
axır göz yaşım.
Sərbəst şeirə aid yuxarıda verilən nümunələrdən də
göründüyü kimi, ictimai həyatın tələblərinə uyğun olaraq bu
vəzndə yazılmış şeirlərdə tendensiyaçılıq, sinfi mübarizə
ruhu, gələcəyə çağırış motivləri daha güclüdür. Lakin
istedadlı sənətkar təkcə məzmunu tribunçuluğa, şüarçılığa
çevirməklə kifayətlənmir, bu ideyanın obrazlı dillə
çatdırılmasına çalışırdılar.
Azərbaycan şeirində sərbəst vəznin ən yaxşı
nümunələrini R.Rza yaratmışdır. Görkəmli şair hər hansı bir
hadisəni, əhvalatı, etdiyi müşahidəni asanlıqla sərbəst şeirin
məzmununda verə bilirdi. Görkəmli aktyorumuz H.Ərəb-
linskinin xatirəsinə həsr etdiyi şeirində olduğu kimi:
Danimarka prinsi
nələr gördü,
nələr çəkdi.
Xəyanət riya.
Şəhvət düşkünlüyü.
Ümid, sevinc beşgünlüyü.
Yazıq sənə, Hamlet,
Yazıq, qəmli, filosof!
Bir dəfə öldürdülər səni
uzaq-uzaq keçmişdə.
Bir də böyük aktyorla
bir gündə;
sirri açılmayan
günah üstündə.
83
Şeirdəki sənətkarlıq göz qabağında olub, açıq-aydın
sezilir.
Adi hadisəyə, hadisə ilə bağlı aldığı təəssürata R.Rza
bədii-fəlsəfi məna vermişdir. Şeirdə istifadə olunan qafiyələr
söz yaradıcılığı və poetik fikrin məqamında işlənməsi
baxımından diqqət çəkir. Şeirdə «düşkünlüyü» sözünə
tapılan «beşgünlüyü» şair tərəfindən şeirimizdə ilk dəfə
işlədilən ən uğurlu qafiyədir. Burada sözlər, ifadələr,
misralardakı fikirlər məntiqi ardıcıllıqla verilir və bədii
mətnin tamamlanmasında, fikrin yığcam, lakonik
verilməsində mühüm rol oynayır.
Şeirdə yenilik, yeni söz yaratmaq, onu qafiyədə
işlətmək, fikrin bədii-fəlsəfi yozumu, adini qeyri-adi şəkildə
vermək R.Rzanın sərbəst şeirlərində ən əsas sənətkarlıq
xüsusiyyətidir. Şair hamının dediyini təkrarlamır, başqa cür
deyir, həm də gözlənilməz tərzdə deyir. Bu isə onu göstərir ki,
şair sərbəst şeirin imkanlarından uğurla, maksimum
sənətkarlıqla istifadə edir. Şair yalnız sözdə, qafiyədə,
vəzndə yox, fikirdə, onun ifa tərzində yenilik edir.
Bəsti – Bəsti idi,
Sürəyya – Sürəyya!
Adları yazmaq olsa da bir sıraya,
hər insan təkraredilməz bir fərddir.
Nə bir-birinin eyni,
nə surəti, nə əvəzidir.
Bu şərtdir.
Göründüyü kimi, şeirin yeddi misrasında cəmi iki
qafiyə işlənmişdir. «Fərddir», «şərtdir» qafiyələri poetik
fikrin tamamlanmasında istifadə olunan ən uğurlu qafiyələr
kimi diqqəti cəlb edir.
84
R.Rzanın sərbəst vəzndə yazdığı şeirlərinin sənətkarlıq
xüsusiyyətləri çoxçeşidlidir. Onun şeirləri sadəcə olaraq
vəzndə zahiri yenilik deyil, dildə, fikirdə, fonetik
kombinasiyalarda, bədii təsvir və ifadənin yeniliyində, no-
vatorluğundadır. Şairin şeirlərində poetik fikrin episentrində
işlədilən qafiyələr bir-birini izləyir, səslərin alliterasiyası
şeirə ritmik-melodik ton gətirir.
Nə payızdı,
nə qışdı…
Bir çinar qurumuşdu.
Nə suyunu kəsdilər onun,
nə üstünə kölgə düşdü.
Ağac ayaq üstə qurumuşdu.
Nə yarpaqları saraldı,
saplağı sınmış kimi.
Nə xəzəli töküldü
Yuvasından uçan quş kimi.
Elə bil ki, gövdəsi üşümüşdü.
Çinar, beş yüz ildən bir az,
bircə yaz,
az
yaşadı.
Müasir dövrdə Ə.Kərim, F.Qoca, F.Sadıq və başqa
onlarla gənc şairlərimiz sərbəst vəzndə ən gözəl şeirlərini
yazıb yaratmışlar. Lakin sərbəst vəznin sərt tələblərindən
hamı uğurla çıxa bilməmişdir. Çünki ənənəvi poeziya
qanunlarını pozub onun əsasında, onun əvəzində sərbəst şeir
yazmaq, formalistik etmək yox, novatorluq etmək deməkdir.
Bu isə ənənəvi formada – heca vəznində yazmaqdan qat-qat
85
çətindir.
Ə.Kərimin «Şair» adlı şeiri həm onun özünün, həm də
R.Rzanın sərbəst şeirdə orijinal bir sənətkar olduğunu bir
daha göstərir.
86
Dünyada çoxdur şair.
Necə sayım onların hamısını birbəbir.
Şair var ki, ömrünü
Başlamamış bitirir.
Cansız əsəriylə bir,
Ömrünü də itirir.
Şair var ki, ümidi
Qafiyəyə, vəznədir.
Şair var ki, özünü
Başqasına bənzədir.
Amma şair də var ki,
Zamanın doğma oğlu;
İdrakın zirvəsindən,
Hissin yanğınlarından
Keçir şeirinin yolu.
Əsrin ahəngi – vəzni,
Müqəyyəd qafiyəsi.
Gah qovuşan cüt ürək…
Gah da ki, orkestrin
Toqquşub şaqqıldayan
Qoşa zərb alətitək…
Belə şair də vardır:
Onun ömrünün yolu
Bir əbədi yazadır.
O, sözlər sərkərdəsi,
Fikirlər qəhrəmanı
Şair Rəsul Rzadır.
87
ƏRUZ VƏZNİ
Əruz vəzni öz təşəkkül və formalaşma tarixinə görə
qədim, çoxəsrlik bir tarixə malikdir. Əruz vəzni hələ lap
qədimlərdə ərəb poeziyasında meydana çıxmışdır. Bu vəzn
Yaxın və Orta Şərq xalqlarının da ədəbiyyatında geniş
yayılmışdır. Belə ki, əruz vəzni IX əsrdən fars, XI əsrdən
etibarən isə türkdilli xalqların, o sıradan Azərbaycan
ədəbiyyatının əsas klassik vəzni kimi yaranmış və inkişaf
etmişdir.
Əruz vəzni ilk dəfə VIII əsrdə ərəb alimi Xəlil ibn
Əhməd tərəfindən sistemləşdirilmişdir. Əruz vəzninin
özünəməxsus ölçüləri vardır ki, bu şeir vəzninin misraları
həmin ölçülər əsasında qurulur. Əruz vəzninin yaranmasında
əsas olan bu ölçülərə təfilələr deyilir. Tədqiqatçıların qeyd
etdiyi kimi, əruz vəzni 10 əsas təfilə ilə yaranır: fəUlün,
fAilün, məfAİlün, fA ilAtün, müstəfilün, MüFailətün,
MütəfAilün, məf UlAtü, fAilAtün, müstəfilün. Bu təfilələr
də öz aralarında dəyişərək, müxtəlif düzəltmə təfilə əmələ
gətirir və əruzun misralarını bölümlər üzrə təşkil edir.
Əruzda təfilələr ayrı-ayrılıqda misranın bir bölümünü
təşkil edir. Bu təfilələr birləşərək eyni zamanda misralarda
gəlib yaradır. Təfilələr əsli və düzəltmə olmaqla iki yerə
bölünür. Bu təfilələrin birləşməsi isə əruz vəznində bəhr
yaradır. Beləliklə də əruzun elm aləminə 19 bəhri və 200-ə
qədər növü məlumdur.
Klassik Azərbaycan şairləri də əruz şeirinə XI əsrdən
başlayaraq müraciət etmiş, onun fars və türk dillərində ən
yaxşı nümunələrini yaratmışlar. Lakin Azərbaycan
ədəbiyyatında əruzun on doqquz bəhrindən yalnız on biri