Microsoft Word Brown, Dan Da Vinci Sifresi doc

Onları karşılamak için bekleyen görevli, etkileyici bir neşe içindeydi, son derece 
muntazam, flanel bir takım elbise giyen yaşlıca ve tatlı biriydi, yüksek teknoloji dünyasında, 
eski zaman bankacılarına benziyordu. 
Adam, "Bonsoir," dedi. "İyi geceler. Beni izleyebilir misiniz, s'il vous plaît ?" Cevap 
vermelerini beklemeden topuklarının üstünde döndü ve metal koridorda canlı adımlarla 
yürümeye başladı. 
Langdon yanında Sophie'yle birlikte bir dizi koridorlardan ve yanıp sönen ana 
bilgisayarların bulunduğu geniş odaların önünden geçti. 
Çelik kapının önüne gelen adam, "Voici," diyerek kapıyı onlara açtı. "İşte geldik." 
Langdon ile Sophie, bir başka dünyaya adım atmışlardı. Önlerini duran küçük oda, iyi bir 
otelin lüks oturma odasına benziyordu. Metalle ve perçinler gitmiş, yerini şark halıları, koyu 
meşe mobilyalar ve yastık) sandalyeler almıştı. Odanın ortasındaki geniş masanın üstünde, 
hâlâ baloncuklar çıkarmakta olan bir şişe Perrier'in yanında iki kristal bardak duruyordu. 
Yanındaki makinede kahve pişiyordu. 
Saat gibi çalışıyorlar, diye düşündü Langdon. Saat işini İsviçrelilere bırakmak lazım. 
Adamın yüzünde anlayışlı bir gülümseme belirmişti. "Anladığım kadarıyla bu bize 
yaptığınız ilk ziyaret," dedi. 
Sophie tereddüt ettikten sonra başını salladı. 
"Anlıyorum. Anahtarlar genellikle miras olarak bırakılırlar, bu yüzden ilk kez gelen 
kullanıcılar protokolü bilmezler." İçeceklerin durduğu masayı gösterdi. "Odayı dilediğiniz 
kadar kullanabilirsiniz." 
Sophie, "Anahtarların miras olarak bırakılabileceğini söylemiştiniz, değil mî?" diye sordu. 
"Evet. Anahtarınız bir İsviçre sayı hesabına aittir ve genellikle nesilden nesile miras 
bırakılırlar. Altın hesapların en kısa kasa kiraları elli yıldır. Peşin ödenirler. Bu yüzden aile 
içinde pek çok kez elden ele geçtiğini görürüz." 
Langdon, ona bakıyordu. "Elli yıl mı? " 
Adam, "En az," diye yanıt verdi. "Elbette daha uzun dönem için kasa kiralanabilir ama 
pek kullanışlı değildir. Hesapta elli yıl süresince hareket görülmezse, kasadakiler otomatik 
olarak imha edilirler. Kasanıza ulaşmanız için işlemleri başlatayım mı?" 
Sophie başını salladı. "Lütfen." 
Görevli kolunu lüks salona doğru salladı. "Burası sizin özel görüş odanız. Ben odadan 
çıktıktan sonra, kasanın içindekileri görmek ve değiştirmek için istediğiniz kadar vakit 
harcayabilirsiniz, kasa kutunuz... buraya gelecek." Havaalanlarındaki bagaj bantlarını andıran 
bir taşıyıcı bandın odaya giriş yaptığı arka taraftaki duvara yürüdü. "Anahtarınızı buradaki 
yuvaya sokacaksınız..." Taşıyıcı banda bakan geniş bir elektronik konsolu gösterdi. Konsolun 
üstünde benzer bir üçgen delik vardı. "Bilgisayar anahtarınızın üstündeki işaretleri 
onayladığında hesap numaranızı gireceksiniz ve kasa kutunuz banka kasasından buraya 
gönderilecek. Kasayla işiniz bittiğinde yeniden taşıyıcı bandın üzerine bırakıp, anahtarınızı 
çıkarın ve işlemi tersten tekrar edin. Her şey otomatiğe bağlandığından, işlemleriniz bu banka 
personelinden bile gizlidir. Herhangi bir şeye ihtiyacınız olursa, odanın ortasındaki masanın 
üstünde duran çağrı düğmesine basın." 
Telefon çaldığı  sırada Sophie bir soru sormak üzereydi. Adam şaşkın ve mahcup 
görünüyordu. "İzninizle lütfen." Masadaki kahveyle Perrier'in yanında duran telefonun başına 
gitti. 
"Oui?" diye cevap verdi. 
Arayan kişiyi dinlerken kaşları çatılıyordu. "Oui... oui... d'accord." Kapattıktan sonra 
zorla gülümsedi. "Üzgünüm, şimdi yanınızdan ayrılmam gerekiyor. Evinizdeymiş gibi hareket 
edin." Hemen kapıya yöneldi. 
Sophie, "Affedersiniz?" diye seslendi. "Gitmeden önce bir şeyi açıklığa kavuşturabilir 
misiniz? Bir hesap numarası gireceğimizden bahsetmiştiniz, öyle değil mi?" 

---

Kapıda duran adam solgun görünüyordu. "Evet elbette. Çoğu İsviçre bankasında olduğu 
gibi, kasa kutuları bir sayıya bağlıdırlar, isme değil. Sadece sizin bileceğiniz bir hesap 
numaranız ve bir anahtarınız var. Anahtar, kimliğinizin sadece yansını oluşturur. Şahsi hesap 
numaranız diğer yarısıdır. Aksi takdirde, anahtarınızı kaybettiğinizde bir başkası onu 
kullanabilirdi." 
Sophie duraksadı. "Peki ya bana miras bırakan kişi bir hesap numarası vermediyse?" 
Bankacının kalbi tekledi. O zaman burada hiç işiniz yok demektir! Onlara soğukkanlılıkla 
gülümsedi. "Birinden size yardım etmesini isteyeceğim. Kısa süre içinde burada olur." 
Odadan çıkan bankacı, kapıyı arkasından kapatarak ağır kilidi çevirince onları içeriye 
kilitlemişti. 
 
Şehrin diğer ucunda Collet telefonu çaldığı  sırada Gare du Nord Tren İstasyonu'nda 
duruyordu. 
Arayan Fache idi. "Interpol bir ipucu bulmuş," dedi. "Treni Langdon ile Sophie, Zürih 
Emanet Bankası'nın Paris şubesine gitmiş! Adamlarını hemen oraya göndermeni istiyorum." 
"Sauniére'in Ajan Neveu ile Robert Langdon'a ne anlatmaya çalıştığına dair bir gelişme 
var mı?" 
Fache'nin ses tonu soğuktu. "Sen onları tutuklayınca Teğmen Coller, ben onlara bizzat 
soracağım." 
Collet mesajı almıştı. "Yirmi dört Rue Haxo. Hemen yüzbaşım." Telefonu kapatarak, 
adamlarını telsizle bilgilendirdi. 

---

43 
 
Zürih Emanet Bankası Paris Şubesi Başkanı André Vernet, bankanın üstünde lüks bir 
dairede yaşıyordu. Sahip olduğu ihtişamlı eve rağmen, her zaman L'Ile Saint-Louis'de nehir 
kıyısındaki dairelerden birinde yaşamak istemişti. Burada karşılaştığı pis zenginler yerine, 
orada gerçek ekabirlerle görüşeceği bir hayat sürebilirdi. 
Emekli olduğumda, diyordu Vernet kendi kendine, bodrumumu en nadide Bordeaux 
şaraplarıyla dolduracağım, salonumu bir Fragonard ya da bir Boucher ile süsleyeceğim ve 
günlerimi Quartier Latin'de antika mobilyalar ve kitaplar aramakla geçireceğim. 
Vernet uyanalı sadece altı buçuk dakika olmuştu. Buna rağmen bankanın yeraltındaki 
koridorlarında koştururken, terzisiyle berberinin yanından yeni çıkmış gibi görünüyordu. 
Kusursuz bir ipek takım giyen Vernet yürürken ağız spreyini sıktı ve kravatını düzeltti. Farklı 
zaman dilimlerinden gelen müşterilerini karşılamak için uykusundan uyanmaya yabancı 
olmayan Vernet, uyku alışkanlıklarını Masai savaşçılarına göre düzenlemişti... en derin 
uykularından uyandıktan sonra, saniyeler içinde savaşa hazır olmalarıyla ünlü Afrika kabilesi. 
Vernet  savaşa hazırım,  diye düşünürken, sözlerinin bu geceki duruma uymasından 
korkuyordu. Altın anahtar sahibi müşteriler her zaman fazladan ilgi isterlerdi, ama adlı polisin 
peşinde olduğu bir altın anahtar müşterisi son derece hassas bir mevzuydu. Bankanın, suçlu 
olduklarına dair ispat olmadığı müddetçe müşterilerinin gizlilik haklarını koruması yüzünden 
güvenlik güçleriyle sürekli kavga halindeydiler. Vernet kendi kendine, beş dakika, dedi. Polis 
gelmeden bu insanları bankadan çıkartmalıyım. 
Çabuk hareket ederse, yakında olması muhtemel bu felaketten ustalıkla kurtulabilirdi. 
Vernet polise, kaçakların belirtildiği gibi bankasına gerçekten girdiğini ama müşteri 
olmadıkları ve hesap numaralan olmadığı için geri çevrildiklerini söyleyebilirdi. Lanet 
bekçinin Interpol'ü aramamış olmasını diliyordu. Ama saatte on beş euro kazanan bir bekçide 
takdir yetkisi olması beklenemezdi. 
Kapı eşiğine geldiğinde derin bir nefes aldı ve kaslarını gevşetti. Ardından, yüzüne zorla 
yumuşak bir gülümseme oturtarak kapının kilidini açtı ve odadan içeri ılık bir meltem gibi 
girdi. 
Gözleri müşterileri bulur bulmaz, "İyi geceler," dedi. "Ben André Vernet. Size nasıl 
yard..." Cümlenin geri kalanı boğazının bir yerine düğümlenmişti. Önünde duran kadın, 
Vernet'nin karşılaşmayı hiç ummadığı bir ziyaretçiydi. 
 
Sophie, "Affedersiniz, tanışıyor muyuz?" diye sordu, Sophie bankacıyı tanıyamamıştı ama 
bir an için adam hayalet görmüş gibi olmuştu. 
Banka başkanı, "Hayır..." diye kekeledi. "Öyle olduğunu... sanmıyorum. Hizmet 
verdiğimiz müşterileri tanımayız." Nefes verdikten sonra soğukkanlılıkla gülümsedi. 
"Yardımcım bana bir altın anahtarınız olduğunu ama hesap numarasını bilmediğinizi söyledi. 
Bu anahtara nasıl sahip olduğunuzu sorabilir miyim?" 
Adamı dikkâtle inceleyen Sophie, "Büyükbabam verdi," diye yanıtladı. Adamın 
rahatsızlığı artık daha da açık anlaşılıyordu. 
"Öyle mi? Büyükbabanız size anahtarı verdi ama hesap numarasını vermeyi unuttu mu?" 
Sophie, "Vakti kalmadığını sanıyorum," dedi. "Bu gece öldürüldü." 
Sophie'nin kullandığı kelimeler adamın geriye doğru sendelemesine neden olmuştu. 
"Jacques Sauniére öldü mü?" diye sorarken gözleri dehşetle dolmuşu. "Ama... nasıl?!" 
Şimdi hayretten sendeleme sırası Sophie'deydi. "Büyükbabamı tanıyor muydunuz?" 
Bankacı André Vernet bir o kadar şaşkın görünüyordu, bir sehpaya tutunarak dengesini 
korumaya çalıştı. "Jacques ve ben arkadaştık. Bu olay ne zaman oldu?" 
"Bu akşamın erken saatlerinde. Louvre'da." 

---