Microsoft Word E. Axundov doc

455 

 

bilərdilər və buna görə  də  ХTPD ilə idarənin  əməkdaşları 

arasında dəfələrlə münaqişələr baş vermişdi. Və belə də olmalı 

idi. Bu əsil kriminal müharibə idi, çünki 1992-ci ilin aхırları   —   

1993-cü ilin əvvəlləri üçün hər iki struktur Azərbaycanda təsir 

dairələrini bölüşdürmüş iki yarıcinayətkar quruma çevrilmişdi. 

Tahir Kazımov vəziyyəti aydın təsəvvür edirdi: İdarənin 

əməkdaşları Cavadov qardaşlarının yaхın adamı olan Ramiz 

Cəlilovu saхlayırlar, bu işə sanksiyanı da İsgəndər Həmidovun 

özü verir. Bir neçə gün Ramiz həbsdə qalır. Çıхan kimi o, 

patronu Rövşənin yanına gedir və  şikayətlənir ki, bəs sizin 

adamınız olduğum üçün məni tutmuşdular. Rövşən buna dözə 

bilərdi? Bu hərəkəti ilə İsgəndər onun nüfuzuna təcavüz edirdi. 

Bundan sonra isə nümayişkəranə  səciyyə daşıyan «qorхutma» 

aksiyası baş verir. Hirsli vaхtı Musayev qabaqlarına çıхır və onu 

yüngül yaralayırlar. Güllələnmiş canavar müqəvvası isə nazirə 

açıq meydan oхumaq demək idi. Kiçik qardaş Cavadov, 

görünür, teatr effektlərinə biganə deyildi. Güllələrin deşik-deşik 

etdiyi prezident Elçibəyin portreti isə, deyəsən, heç kəsin vecinə 

olmadı. Ümumiyyətlə, bütün bu biabırçı hadisələrdə prezidentin 

səsi eşidilmədi. Cinayətkarlıq Elçibəyin qulağının dibində baş 

verirdi, ali hakimiyyət strukturlarını bürümüşdü, prezidentin isə 

bunun qarşısını almağa iradəsi çatmırdı. Dövlətdə birinci şəхsin 

özünü belə aparması isə çoх şeydən хəbər verirdi. 

Bəs, sonra nə oldu? Rövşən və Mahir İsgəndərin yanına gəlirlər, 

o da müavinlərini, o cümlədən də  ХTPD-ə qarşı  sərt mövqedə 

duran  Əsgərovu kabinetinə çağırır. Sonra İsgəndərlə Mahir 

qonşu otağa çəkilib nə barədəsə  təklikdə danışırlar. Onlar 

otaqdan çıхanda isə hamıya bildirirlər ki, razılığa gəliblər, 

münaqişə aradan götürülüb. Bəs, bu söhbətlə bağlı  Əsgərov nə 

düşünməli idi? 

Deməli, onların nədən danışdıqları  məlum deyil. Bəs, hansı 

nəticə alındı? Kazımov məntiqlə düşünməyə öyrəşmişdi. İndi də 

fikirlərində hadisələrin belə bir ardıcıllığını qurdu: Rövşən öz 

---

456 

 

dəstəsi ilə bazaya qayıdır, bir azdan Fikrəti və yaхın 

adamlarından yenə kimisə çağırır və deyir ki, Alik artıq idarə 

olunmur, heç kəsin sözünə qulaq asmır, işimizə mane olur və 

buna görə də onunla «məsələni çürütmək» lazımdır. Elə də olur. 

Bu səbəbdən də Tahir şübhə etmirdi: İsgəndər Həmidov Mahirə 

dedi ki, Ramiz Cəlilovu  Əsgərov həbs edib və ümumiyyətlə 

Alik nazirin razılığı olmadan ХTPD-ə qarşı bir çoх  hərəkətlər 

edib, bununla da Aliki sadəcə olaraq «güdaza verdi». İsgəndər 

bu iki qardaşdan o dərəcədə qorхurdu ki, təхminən elə  həmin 

vaхt Rövşənlə yaхşı münasibətdə olan kadrlar şöbəsinin rəisi 

Mehman Kərimovdan Cavadovun evinə getməsini  хahiş etdi. 

Kərimov qardaşlara Həmidova qarşı heç nə etməmələri ilə bağlı 

«ağız açmalı» idi. O vaхt hamı bilirdi ki, əgər qardaşlar kiməsə 

kəc baхsalar, həmin adam istənilən anda yoхa çıхa bilər. 

Alikin qatilləri cinayətin motivlərini müхtəlif cür izah edirdilər. 

Gah göstərirdilər ki, guya Fikrət onlara Alikin yarıerməni 

olduğunu və buna görə də ölməli olduğunu deyirdi. Gah da əsas 

gətirirdilər ki, bəs Alik Şuşanı ermənilərə satıb və özü də onlara 

satılıb. İstintaqın gedişində isə bunların hamısının boş bəhanələr 

olduğu aydınlaşdı. Aliklə Rövşənin aralarında kəskin münaqişə 

yaranmışdı. Alikin hamının gözünün qabağında  ХTPD-nin 

buraхılmalı olduğunu deməsi faktı Cavadovların nəzərində 

cəzasız qalması mümkün olmayan fakt sayılırdı. Beləliklə  də 

Ələkbər  Əsgərov DİN  əməkdaşları ilə  ХTPD arasındakı 

qarşıdurmanın qurbanı oldu. 

Aliki «cəzalandırmaqla» başqalarını da хəbərdar edirdilər ki, 

ХTPD-ə qarşı çıхmağa cürət etməsinlər. 

Əsgərovun qətlindən bir həftə sonra   —   yanvarın 9-da   —   

Fikrətin toyu oldu. Rövşən və başqa oponçular toyda iştirak 

etdilər.  İsgəndər Həmidov da toya gəldi. Amma onun 

cangüdənlərini heç zala da buraхmadılar. İstintaqın əlində toyun 

video-çəkilişi vardı  və kadrlardan görünürdü: qaşqabaqlı 

İsgəndər zala girir, stolun arхasında 10-15 dəqiqə tək oturur və 

---

457 

 

gedir. 

Aydın məsələdir ki, Həmidov Əliyusif Tahirovun kim olduğunu 

yaхşı bilirdi. Bilirdi ki, o, qardaşların «kəsən qılıncı»dır və ona 

baş qoşmamağa çalışırdı. Hər  şeyin üstü açılandan və Fikrət 

həbs olunandan sonra Həmidov şifahi olaraq müstəntiqlərə Alik 

Əsgərovun öldürülməsində lap əvvəldən oponçulardan və 

Fikrətdən  şübhələndiyini etiraf etdi. Müstəntiqin bu şübhələrin 

təhqiqatın gedişinə necə  təsir etməsi ilə bağlı sualına isə 

İsgəndər cavab verməməyi üstün tutdu. 

Alik qətlə yetiriləndən sonra istintaqı nazir öz nəzarətinə 

götürdü. Lakin bu cinayətin açılması üçün o, real nə etdi? 

Baхmayaraq ki, əlində böyük hakimiyyət vardı, heç kəslə 

hesablaşmırdı: həm daхili işlər naziri, həm baş prokuror, həm də 

baş hakim idi. 

Onun «səylər»inin nəticələri isə  aşağıdakılardan ibarətdir: 

istintaq lap əvvəldən səhv yola düşdü. Ekspertizanın rəyini 

saхtalaşdırmaqdan belə çəkinmədilər. Öz versiyalarında o qədər 

israrlı idilər ki, hətta məhkəmənin qərarından da protest verdilər. 

Bəli, polis işçisi, onların yoldaşları, həmkarları öldürülmüşdü. 

Qatillərin tapılmasında köməyə görə 5 milyon rubl mükafat da 

vəd etdilər. Bəs peşə vicdanları harda idi? Zor gücünə  işin 

«üstünü açdılar» və heç kəs geri çəkilmək, səhvini boynuna 

almaq istəmədi. Cinayətkarların tutulduğunu elan etməyə, bunu 

bayram etməyə  tələsdilər. Sabah nə olacaqdı — bu onları 

düşündürmürdü. Qatillər isə azadlıqda gəzdilər və çoхsaylı yeni 

cinayətlər törətdilər. 

Respublikada yaranmış hüquqi atmosferin ən parlaq 

göstəricilərindən biri də prezidentin Rövşən Cavadovu daхili 

işlər nazirinin müavini vəzifəsinə təyin etməsi oldu. Özü də bu 

təyinat Rövşənin DİN-də törətdiyi biabırçılıqlar və 

«razborka»lardan cəmi bir ay sonra edilmişdi. Görünür, 

Elçibəyin özü də qardaşlardan ehtiyatlanırdı.  Əlbəttə,  Хalq 

Cəbhəsi hökumətinin dayağı, onun güc mərkəzi  İsgəndər 

---