Microsoft Word Elmi Mecmue 27
Yüklə 3,5 Kb. Pdf görüntüsü
|
Geçmişten günümüze İslâm mabedi 313 ki- “Her yıl cami sayısı, bilmem şu kadar artıyor” diye plânsız-projesiz tarzda ortaya çıkan ve hiç de iç açıcı olmayan bu çarpık/çelimsiz manzaradan gurur duymaktayız. Semtlerine/mahallelerine yeni cami inşası için bir araya gelen hayırseverlerden Cenâb-ı Hakk binlerce kez razı olsun! Elbette bu girişimler dinî hamiyetin, millî hamasetin, varlıktan/kendinden fedakârlığın, hayırda yarışmanın takdire şayan tezahürleridir. Ancak sırf ihtiyacın giderilmesi emeliyle gelişigüzel yapılan “dört duvar bir tavan” görünümündeki “gecekondu mimarîsi”nin ürünü olduğunu andıran bu camileri gönül rızası/hoşluğuyla gelecek nesillere miras olarak bırakabilecek, bu eserlerle iftihar edebilecek ve gurur duyabilecek miyiz? 23 Kaldı ki yerli ve yabancı ziyaretçiler bile hâlâ ecdadımızın yadigârı olan camileri dolaşıyor, gıpta ile onları gezip seyre dalıyor ve hayranlıklarını gizleyemiyorlar. Acaba günümüz kuşağının meydana getirdiği, yani bizim jenerasyonun ürettiği camilerden ziyarete değer bulunan kaç tane vardır dersiniz? Bu vaziyetleriyle –pek tabiîdir ki- camiler câzibesini yitirir, işlevini icra edemez (yerine getiremez); gençliği çekemez, konuklarına ibadet tadı/lezzeti veremez; aksine onları –hâşâ- sıkar, boğar ve kaçırır! Sonuçta “Mescidlerin hakikî mimarları durumundaki oraların daimî cemaati olan inananlar 24 ” da peyderpey/günden güne azalır. Daha da garibi, buralar artık emekli (yapacak başka bir şeyi olmayan) birkaç ihtiyarın meskenine dönüşüverir. Gerçi son yıllarda Selçuklu-Osmanlı mimarîsi karması bir sitilde ve büyük oranda kamu sermayesi kullanılarak ve dahi estetik kaygılar gözetilerek güzel eserler vücuda getirilmiyor (ortaya konulmuyor) değil. Bunları görmezden gelmek, nankörlük ve haksızlık olur. Ama yine de koca bir medeniyetin mirasçıları (çocukları ve torunları) hüviyetindeki bizler, bu sınırlı sayıdaki numunelik eseri –nicel ve nitel açıdan- yeterli ve tatmin edici bulmuyor ve bunlarla yetinilmemesi gerektiğini düşünüyoruz. O sebeple geçmişin selâtîn, vüzerâ, âyân ve eşrâf camileri benzerlerinde olduğu gibi bugün, yine önemli ölçüde hazine katkısı, önde gelen devlet ricâlinin marifeti ve servet sahibi hamiyetperver vatandaşların himmetleriyle geleceğe kalıcı muazzam/görkemli ve muhteşem (göz alıcı/kamaştıran) anıtsal eserler bırakmalıyız ki bunu, ihmâl ederek daha fazla öteleyip erteleyemeyiz. Netice itibariyle bu vahim gidişatı –birazcık olsun- iyileştirmek sadedinde –ilk etapta- şu tedbirlerin alınmasını öneriyoruz: 1. Cami inşa yerlerinin saptanması ve yapım işini kişi ve derneklere bırakmayıp bunun organizesi, tam teşekküllü bir merci (yetkin ve yetkili bir makam) tarafından yürütülmeli/yönetilmelidir. Açıkçası bu iş, “ehil eller”de kurum-sal-laştırılmalıdır. 2. Yerleşim birimlerinin nüfus ve gelişme kapasitesine göre farklı standartlarda cami plânları hazırlanmalı hatta bu konuda proje müsabaka/yarışmaları düzenlenmelidir. Bundan böyle camilerimiz, belki sorumsuz yerleşme ve düzensiz yapılaşmaya kurban gitmezler. 23 18-21 no’lu dipnotların ait olduğu ana metindeki beş paragrafta; Hamdi Mert, “Devlet Millet İşbirliği”, Diyanet Gazetesi, sy. 332, Ankara (Ekim) 1986, s. 3 ve Hüsrev Subaşı, “Hatt San’atı ve Câmilerimiz”, ay.e., s. 22-23’te yer alan makalelerden kısmen iktibas yapılmıştır. 24 9/Tevbe, 18. Yusuf Alemdar 314 3. Bunlar yapılırken birtakım ilmî ve ictimaî-harsî (bilimsel ve sosyo-kültürel) ünitelere de yer verilmelidir. Böylelikle umulur ki caminin eski fonksiyonlarından birkaçı –şartlar muvacehesinde/elverdiğince- tekrar yürürlüğe konabilir ve hayata geçirilebilir. 4. Mevcut ve yeni hizmete girecek her camiye –büyüklüğü ve cemaat adedi/miktarı ne kadar olursa olsun- en azından çift görevli tayin edilmelidir. Yeni kadro tahsisi yapılmak, boş olanlar da doldurulmak suretiyle camilerdeki eleman açığı kapatılırsa camilerimiz, –sanki müşteri memnuniyeti gözetilircesine- hem daha sağlıklı temizlik ve bakıma kavuşabilir, hem de gelen davetliler müsterih (mutlu, mesut ve hoşnut) olarak oralardan ayrılırlar. Nihâyet İslâm, cemaat ve cemiyet dinidir. Bütün emir ve nehiylerinde (buyruk ve yasaklarında) cemaat ruhunu güçlendiren, parçalanmanın ve ayrılmanın zararlarını açık-seçik (gayet net) biçimde gösteren unsurları müşahede etmek mümkündür. Kurtuluşa ermek için İslâm toplumundan kopmanın/ayrılmamanın (sosyal çevreden uzaklaşmamanın) şart olduğunu her müslüman düşünmeli, bilmeli ve kendini bunların içerisinde bulundurmaya gayret sarf etmelidir. Zira “Cemaatte/birliktelikte rahmet, tefrikada/ayrılıkta azap vardır. 25 ” buyurulmuştur. Kaldı ki “camilerin ziyneti ve gülü cemaattir.” Öyleyse bizler, her hâlükârda camilere devam ve cemaate iştirak ederek/katılarak buraları süslemeye ve renklendirmeye çaba göstermeliyiz. Bu yolla “Sadıklarla beraber olunuz! 26 ” davetine uyarak Allah’ın selâmını, rahmetini, mağfiretini ve bereketini kazanmış oluruz. 27 25 Ebû Abdillah Ahmed b. Hanbel eş-Şeybânî, el-Müsned (Tahkik: Sıdkî Muhammed Cemil Attar), c. IV, Beyrut 1991, Hd. no: 375. 26 9/Tevbe, 119. 27 Aslında burada, peygamber mesleğini kuşanarak –hasbe’l-kader- o ulvî makamın vârisi olan hademe- i hayrâtın (cami hizmetlileri/gönüllülerinin) sorumluluklarına, sahip olmaları gereken vasıflara, vazife sırasında ve dışında takınmaları lazım gelen söz, tutum ve davranış biçimlerine değinmek isterdik ve bu yapılsaydı çok da iyi olurdu. Ancak takdir edilmelidir ki makale boyutları/sınırları içinde kalma kaygısıyla yerimizin müsaitsiz/yetersizliğini göz önünde bulundurarak o bahsi bir başka yazımıza/buluşmamıza bırakmayı yeğledik Yüklə 3,5 Kb. Dostları ilə paylaş:
|