Microsoft Word Hazir secilmis eserleri mir celal doc

364 
 
Rübabə Vahidin planı ilə tikiləcək böyük şəhəri - bütün bir əzəmət 
dünyasını  nəzərinə  gətirirdi; göylərin bir qatına çəkilmiş, qabaq-qabağa 
duran, ağaclar ilə  əhatə olunan yaraşıqlı binaların çiçəkli eyvanlarından 
aləmə musiqi yayılır. 
"Mən də Vahidə deyəcəyəm sənətkarlar evində özümüzə otaq ayırsın. 
Eyvanda oturum, dağlar ayağımın altında qalsın, uçan təyyarələri, 
trolleybusları quş kimi görüm. Yox, mən bu evdən çıxmayacağam. Vahidlə 
ilk dəfə bu otaqda deyib-gülmüşük. Bu otaqda biz sıxılmışıq, qüssələnmişik, 
axırda da sevinmişik. Vahid buranı çox sevir, onun istəyi mənim üçün hər 
şeydir. Vahid bu gün gecə: "Rübabə, ürəyim ata-baba yerimizi istəyir!" Mən 
rədd etmərəm. Köçüb gedər, lap rayonda yaşayaram. O, mənəvi iş ilə çox 
məşğuldur. Mən onun istirahətini,  əsəb sakitliyini təmin etməliyəm. Çox 
işləməyə qoymayacağam. Yaxşıca bir dincəlməlidir. Utancaqlığa baxmaz. 
İki ay ona vaxt lazımdır. İş həmişə var, can ələ düşməz..." 
Rübabə bu fıkirləri ilə otaqdan-otağa keçir, bülbül yuvasını  bəzəyən 
kimi, hər şeyi yeni bir qayda ilə düzüb qurmaq istəyirdi. Gah telefona qaçıb 
yar-yoldaşın təbrikinə  təşəkkür deyir, gah piano çalır, gah Füzulinin 
divanını açıb oxuyurdu. Bu kitabı görəndə Rübabə  həm sevinir, həm 
kədərlənir, həm rahat olur. Həm əsəbiləşir, həm inciyir, həm dincəlir, həm 
qayğılarını unudur, həm xiffət çəkir, həm təsəlli duyur, həm iztiraba düşür, 
həm ağlayır, həm gülür, həm alovlanır, həm fəxr edir, həm utanırdı. 
Məcnunun gəzdiyi o isti, tənha çöllər, çılpaq dağ-daş, hər şey dilə gəlir o, 
böyük, köməksiz aşiqin halına ağlayırdı. Sətirlərdə Leylinin "Qeys" deyə 
fəryadı  eşidilirdi. Sözlər - şairin qələmindən tökülən odlar bütün kainatı 
yandırırdı. Qəlbin nə böyük tarixi, nə geniş aləmi var. 
Nə üçün bu nurani kişinin önündə diz çökmürük? Nə üçün onun 
ziyarətinə həsrət çəkmirik? Nə üçün qızlar əl bağlayıb Leylinin qəzəllərini 
oxumurlar? 
Vahid də bu gün xoş bir xatircəmliklə, məmnunluqla evə qayıtdı. 
Dünəndən bəri duyduğu ürək rahatlığı ömrü boyu çəkdiyi bütün iztirabları 
unutdurmuşdu. İndi daha hər şey yoluna qoyulmuşdu. Nə düşmənlər, nə üz 
görən dostlar, nə paxıllar, nə etinasız idarə başçıları, nə yaxşı gün aşnaları - 
heç kəs, heç kəs işləyənin, yaradanın  əl-qolunu tuta bilmədi, yolunu kəsə 
bilmədi. Hamısı, daşa dəymiş kaşı kimi çilik-çilik olub getdi. Əmək və 
hünər, sədaqət, məhəbbət üstün gəldi. 
  

---

365 
 
Bu sevinc aləmində nə Vahid, nə də Rübabə ailənin aydınlığına çökmək 
istəyən qaranlığı seçməmişdilər. Yalnız balaca Nəzirənin çəkdiyi kibrit bu 
qaranlığı qaçırtmışdı... 
 
* * * 
 
Zahirdə  ədavət guya soyumuşdu. Vahid Gəldiyev adlı bir bədxahın 
varlığını da unutmuşdu. İndi Gəldiyev onunla bir yerdə işləmir. Vahidin işi 
çox olsa da axşamlarını evdə mütaliədə, istirahətdə keçirir. 
Gəldiyev onun qulluq işini bilsə də, ailəsindən xəbərsizdir. Ağca xanım 
onun yanına gəlib-gedən corabçı bir qadın vasitəsilə Rübabənin həyatını 
soruşur. Corabçı qadının ögey əmi qızısı Vahidin evində qulluqçudur. Ağca 
xanım  ərinin maraqlandığını bildiyindən, hər dəfə corabçıdan söz alır: 
"Tarçı qızı necədir?" 
Corabçı da həmişə Rübabədən fərəhlə danışır. Qapılarında qara maşın 
dayanmasından, həftəbaşı bir şənlik qurmasından, yaylaq tutmasından ağız 
dolusu danışır. Bu söhbətlər Ağca xanımı  məngənə kimi sıxır, düşünür, 
bilmir acığını kimin üstünə töksün. 
Corabçıdan eşitdiklərini, bir az da alt-üst ilə Gəldiyevə danışır. Gəldiyev 
içini yeyir, əlacsız qalıb çımxırır: 
- Di qoymazsan bir tikə dincələk? Çox xoş xəbər gətirmisən! 
Ağca xanım diksinib çəkilir. 
- Özün deyirdin ki!.. 
Ağca xanım düşmən ilə maraqlandığına peşman olurdu. 
Unutmaq istəyir, bacarmırdı. Ona elə gəlirdi ki, bütün bu uca binalarda, 
tül pərdələrin dalında Rübabə yaşayır, piano səsləri onun barmaqlarından, 
mahnılar onun dodaqlarından qopur; küçələrdə süzən maşınlar, hamısı, 
hamısı onlar üçündür... 
Bunları düşündükcə  Gəldiyevin də vücudu od tutub yanır, sinəsindən 
qopan ahlar az qala dil-dodağını yandırırdı. Ocağa düşınüş ilan kimi qıvrılır, 
durur-oturur, oturur-durur, uzanır-qalxır, axırda  əllərini peysərində 
çataqlayır, sanki "yeni bir şey çıxsın" deyə başını  bərk-bərk sıxır, yastığa 
söykənir, gözlərini səqfdən ayırmadan plan tökür, tədbir axtarırdı. Bir 
zamanlar o, mütərəddid idi, bu sualın cavabı ilə uğraşırdı: "Etməlimi?" 
- Özüm qələt elədim atamla!.. 
  
 

---

366 
 
Vahidin işləri onun tərəddüdlərinə son qoydu. O, güman etmişdi ki, 
Vahid ictimai bir ləkə tapandan, vəzifəsindən uzaqlaşmalı olandan sonra 
Rübabə peşmanlayacaq, taleyini beləsinə bağladığına  əfsuslar deyəcək, 
baisə lənətlər oxuyacaq, Rübabənin bu günündə Gəldiyev yanaşacaq, ondan 
üz döndərmədiyini bildirəcək, Rübabə Vahiddən  əl çəkəcək, Gəldiyevdən 
dördəlli yapışacaq... 
Vahidin işi günü-gündən rəvac tapırdı.  İş yerində, mühəndislər içində 
böyük, kiçik hamı onu tanıyır, yada salırdı. Rübabənin də ona məhəbbəti 
birə-min artırdı. Corabçının deməyinə görə, "Rübabə Vahidsiz bir tikə çörək 
yemir, onsuz bir məclisə ayaq basmır, hətta onun başını da özü darayır, 
qalstukunu da özü bağlayır, üst-başını şotkalamamış bayıra buraxmır". 
Bu gün inşaatçılar ittifaqı binasında onu təbrik edənlər, başına yığılan 
qəzetçilər, fotoqrafçıları görəndən sonra bəlkə on dəfə ürəyində təkrarladı: 
"Etməli". 
İndi corabçıdan bir söz eşidən kimi sualı xatırlayır, bu cavab 
qulaqlarında qətiyyətlə səslənir: 
"Mütləq etməli!!!" 
Bu cavabından yeni bir sual doğmuşdu: "Nə etməli?" 
Həmin bu xoş yay axşamında, demək olar ki, Gəldiyev son sualın 
cavabını da tapmışdı. Bu, son cavab olacaqdır. Mübahisə  kəsiləcək, 
cavanlıq aləmindəki münaqişələrinin hökmü veriləcəkdi. 
Gəldiyev bu iştaha ilə Vahidin qapısına gəlmişdi. 
Rübabə gündüzdən getmişdir. Qulluqçu istirahətdədir, gec gələcək. 
Deməli Vahid təkdir, əsil iş görməli gecədir! 
Geldiyev  əvvəl küçə qapısını sanballadı, açıq olduğunu görüb sevindi. 
İlk səfərdə etdiyi kimi, tədriclə qapını açıb, özünü dəhlizə saldı. Bu yerlər 
ona o qədər məhrəm gəldi ki... işığı keçirmədi, cəsarətlə pilləkənləri çıxdı, 
dayanıb qulaq asdı. Qabaqkı otaqda səs-səmir yox idi. Qapıya təkan verəndə 
bağlı olduğunu bildi. Açar yerinə diqqət elədi,  əlcəkdən tutub gücünü 
yoxlayırmış kimi, bir bərk silkələdi. Çəkilib qulaq asdı. Sükutdan ürəyi 
arxayınlaşdı. Qayıdıb küçə qapısını yavaşca açdı, arasına kərpic itələdi, 
qaranlıqda yox oldu. Yarım saat çəkmədi ki, cibində bir dəstə açar gəldi. 
Qapının açar yerini qurdaladı. Açarları bir-bir salıb çıxardı. Dördüncü açar, 
deyəsən, elə bu qapı 
 
 
  

---